ความทรงจําที่หายไป

ลำดับตอนที่ #1 : : : 1 ---

หน้าต่างที่ถูกเปิดอ้าเอาไว้เพียงเล็กน้อย  มีเพียงท่อนแขนเท่านั้นที่พอจะลอดผ่านมันไปได้   ลมเย็นๆในวันที่ตอนบ่ายไม่มีแสงอาทิตย์ให้ต้องหลบร้อน  เมฆหมอกขึ้นครึ้มฟ้าครึ้มฝน ก้อนเมฆสีเทาที่ปกปิดความร้อนและแสงตะวันที่มากจากนอกโลก ลมเย็นพัดมาเป็นระยะ 

หน้าต่างที่อยู่บนตึกสูง20ชั้นคงทำให้ได้รับรู้ถึงความโล่งและปลอดโปร่งที่ไม่ต้องทนอยู่กับแก๊สพิษจากยานพาหนะเบื้องล่าง  ร่างของชายวัยกลางคนที่ศีรษะถูกผ้าพันเหมือนได้รับบาดเจ็บนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้โยกตัวโปรดอยู่ติดกับหน้าต่าง  สายตาของเขาจับจ้องลงไปที่พื้นชั้นล่างนอกหน้าต่าง ที่มีแต่ความวุ่นวาย ภาพที่มีแต่ความสับสนของการจราจร และการเดินทางของผู้คนทั่วไป

“ฟิลลิปส์ วีค ใช่มั๊ยครับ” เขากลับไปคิดถึงวันที่เขากําลังจะออกจากโรงพยาบาล

“ครับ”

“คืออาการของคุณไม่ถึงกับร้ายแรงอะไรหรอกนะ แต่...” เขามีสีหน้ากังวลเล็กน้อย บางทีสิ่งที่หมอกำลังจะพูดต่อจากนี้คงจะเป็นข่าวร้าย 

 “สมองที่ได้รับการกระทบกระเทือนของคุณนั้น หมอไม่แน่ใจว่าความทรงจำของคุณจะสูญหายหรือไม่” ความกังวลมีมากขึ้นเข้าไปอย่างทวีคูณ แต่เขาก็มีความรู้สึกขัดขึ้นมาทันใด ในเมื่อเขารู้สึกว่ายังจำพ่อแม่ได้ และความทรงจำในวัยเด็กก็ยังไม่ได้สูญหายไปไหน ภาพที่เขาวิ่งเล่นในวัยเด็กหกล้มหัวเข่ามีเลือดสีแดงสดลอยขึ้นมาในสมอง

“คืออย่างนี้นะ เซลล์สมองของคุณ บางส่วนตาย บางทีความทรงจำบางส่วนของคุณอาจจะหายไป”

ฟิลมองหน้าของหมออย่างกังวล

 “แล้วผมจะใช้ชีวิตประจำวันเหมือนเดิมได้รึป่าวครับ” ฟิลเริ่มคำถามใส่หมอ

“ผมคิดว่ามันไม่น่าจะมีปัญหามากนะ” หมอก้มมองดูแฟ้มที่เพิ่งหยิบขึ้นมาจากข้างเตียง “จากรายงานเนี่ย เซลล์สมองของคุณไม่ได้เสียหายไปมากมายขนาดที่จะทำให้คุณลืมว่าคุณจะทำงานอย่างไร”

ฟิลยิ้มตอบเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะนึกถึงเวลาที่เขานั่งอยู่หน้าโต๊ะเขียนแบบ

                วันที่หมอบอกฟิลว่าเขาอาจจะสูญเสียความทรงจำบางส่วนนั้นทำให้เขานั่งคิดอะไรต่างๆนานา บางทีอาจจะทำให้เขารื้อฟื้นเรื่องที่เขาได้สูญเสียไป  เขาเพียงต้องการรู้ว่าสิ่งใดที่หายออกไปจากสมอง  สายตาของฟิลยังคงจ้องมองบนพื้นเบื้องล่าง วันเวลาของฟิลผ่านไปอย่างไม่มีความหมายเท่าไรนัก เขายังรู้สึกว่าตัวเองนั้นได้ขาดหายอะไรบางอย่างในชีวิตไป แต่การที่จะมานั่งอยู่เฉยๆปล่อยให้เวลาเดินผ่านไปอย่างไร้ความหมายมันคงจะไม่ดีนัก เขาลุกออกจากเก้าอี้อย่างกะทันหัน นั่นทำให้เขาหน้ามืดไปชั่วขณะ โดยเขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะเพิ่งได้รับบาดเจ็บมาหรือมันเป็นเรื่องปกติที่เกิดกับเขาอยู่แล้ว เขาออกเดินมุ่งตรงไปที่ห้องครัว

            กริ๊ง ๆ  เสียงกดกริ่งดังขึ้นมาที่หน้าประตู

                ฟิลปิดตู้เย็นที่เพิ่งเปิดออกเมื่อสักครู่ แล้วเดินไปที่ประตูหน้าของห้อง ใครที่มากดกริ่งหน้าประตู ยังเป็นคำถามที่ฟิลสงสัยอยู่ตลอดทางที่เดินเพราะเขาไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าใครกันแน่จะจะมาหาเขาในช่วงที่ความทรงจำของเขาขาดหาย ฟิลหยุดลงที่ประตูก่อนที่ส่องดูที่ตาแมว แต่หน้าประตูที่ฟิลเห็นนั้นไม่มีใครอยู่ หน้าประตูมีแต่ความว่างเปล่า บางทีอาจจะเป็นเด็กมือบอนจากห้องอื่นที่มากดเล่นเท่านั้น  แต่เขาก็เอื้อมมือไปปลดล็อคประตูเพื่อที่จะเปิดดูให้แน่ใจ  บานประตูแง้มขึ้นทีละน้อย สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ฟิลตกใจเล็กน้อย ในเมื่อสิ่งที่เขาเห็นคือหญิงสาวผมสีดำนัยน์ตาคมลึก จมูกโด่ง ผิวขาวร่างผอมโปร่ง        ส่วนสูงราวๆกับเขา กำลังยืนยิ้มให้ เธอเป็นผู้หญิงที่ดูสวยและสง่างามมาก เธอทำให้ฟิลเผลอแย้มมุมปากยิ้มอย่างไม่รู้ตัว แต่ในความสงสัยนั้นก็ยังมีความคุ้นเคยในใจลึกๆของฟิลอยู่