ความทรงจําที่หายไป

ลำดับตอนที่ #7 : : : 7 ---

                ฟิลลิปส์ รู้สึกว่าวันนี้เขากลับคอนโดฯ เร็วกว่าปกติ ซึ่งเท่าที่จำความได้เขาจะเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกกับดีเอโก้ก่อนจะกลับ แต่วันนี้เขารีบร้อนกลับจนลืมลาดีเอโก้ก่อนจะออกมาจากสำนักงาน  การเดินทางระหว่างสำนักงานจนถึงคอนโด กินเวลาประมาน 45 นาที เห็นจะได้  รถราบนท้องถนนยังคงหนาแน่นเหมือนเดิม หลังจากที่ใครหลายๆคนคาดเดากันว่า เมื่อขยายเส้นทางเดินรถไฟฟ้าใต้ดินออกไปแล้วจะทำให้การจราจรบนท้องถนนดีขึ้น ไม่เลย มันไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก แต่มันไม่สำคัญสำหรับฟิลลิปส์เลย เพราะเขาเลือกที่จะซื้อคอนโดฯห่างจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเพียงแค่ 5ก้าว แม้ว่าสถานีทั้งสองสถานีระหว่างคอนโดฯกับสำนักงานจะห่างกันมากแต่มันก็ทำให้เขาเดินทางได้สะดวกสบายมากขึ้นเยอะ

        ประตูห้องค่อยๆเปิดทีละนิด ฟิลลิปส์สงสัยว่าเขาคงจะลืมล็อคประตูหรือเปล่าที่ทำให้มีน่าเข้ามานั่งรออยู่ในห้องได้   ไม่สิ  ในเมื่อเธอเป็นแฟนของเขาเธออาจจะมีกุญแจสำรองหรืออะไรก็ตามที่เข้าห้องเขาได้อย่างสบายๆ  มีเสียงดังเล็กน้อยจากห้องครัว เขาค่อยๆปิดประตูลงโดยไม่ให้มีเสียง เขาพยายามทำเสียงให้เบาที่สุด

                ว๊าย !!  เสียงของมีน่า ตามมาด้วยเสียงกระทะในห้องครัวตกกระทบกับพื้น

                ฟิลรีบวิ่งเข้าไปหาต้นตอของเสียง ซึ่งเขาเดาเอาว่ามีน่าต้องกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่แล้วพลาด มีน้ำเปรอะอยู่ที่พื้นเล็กน้อย มีน่านั่งอยู่ท่ามกลางรอยเปรอะเปื้อนนั้น กระทะกับตะหลิวกระจายไปคนละทาง มีน่าเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ฟิลแบบเขินๆ เขาได้แต่ก้มหน้าหัวเราะในความเปิ่นของเธอ สีหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเห็นฟิลหัวเราะเงียบๆอยู่คนเดียว

“นี่คุณจะไม่ช่วยฉันเลยเหรอ” ฟิลเงียบเสียงหัวเราะลง ก่อนค่อยเดินไปหยิบผ้ามาซับน้ำ บางทีเขาก็แอบหันไปส่งยิ้มแบบกวนๆให้มีน่าที่กำลังนั่งอยู่กับที่

“คุณไม่เห็นต้องลำบากขนาดนี้เลย” ฟิลบอกขณะที่กำลังทำความสะอาด

“ก็ฉันอยากทำอะไรให้คุณบ้างนี่นา ดูสิคุณยังมาหัวเราะเยาะฉันเลย ไม่เห็นค่าความดีกันสักนิด” เธอพยายามเก็บอาการงอนไว้แต่มันก็ไม่ยากที่ทำให้ฟิลรู้สึกได้

“ขอบคุณนะ” ฟิลพูดลอยๆ

“ขอบคุณเรื่องอะไร” มีน่าถามเสียงแข็งๆ

        ฟิลหันหน้ามามองเธอ “หา !! อะไรเหรอ  เปล่านี่” แต่ฟิลยังคงปากแข็ง

                นาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่บนพื้นตีบอกเวลา 18.00 นาฬิกา ฟิลยังเก็บกวาดของที่เลอะพื้นจนใกล้จะเสร็จ ส่วนมีน่าพยายามจะช่วยฟิลให้ได้มากที่สุด แต่เหมือนจะเป็นตัวขัด ขวางทางฟิลไปซะทุกที่ ฟิลชอบส่งยิ้มให้มีน่าอยู่เรื่อย มันทำให้เธอต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย

“ผมว่าเราสั่งอาหารขึ้นมากินดีกว่าไหม”

                มีน่าได้แต่พยักหน้าในคำถามนั้น หลังจากที่เก็บกวาดเรียบร้อย ฟิลเดินไปหยิบใบปลิวโฆษณาอาหารชุดมาให้มีน่าเลือกจำนวนหนึ่ง มีน่าหยิบใบปลิวของร้านพิซซ่าแล้วยื่นให้ฟิลอย่างเงียบๆ

“คุณแน่ใจเหรอ” ฟิลหันไปมองมีน่า พิซซ่าเป็นอาหารที่ดูง่ายที่สุดต่อการสั่งทางโทรศัพท์ อีกทั้งยังมีคนนิยมที่จะรับประทานกันมากกว่าอย่างอื่น

“ทำไมล่ะ คุณไม่ชอบเหรอ” มีน่าถามอย่างสงสัย

“เปล่าหรอก ผมไม่คิดว่าคุณจะทานง่ายขนาดนี้”

                มีน่าส่งยิ้มให้

                ฟิลโทรศัพท์ไปสั่ง พนักงานตอบกลับมาว่าเขาจะต้องรออีก 30 นาที หลังจากวางหูเขาเดินไปที่ห้องครัว

“คุณจะเอาน้ำอะไรดี” ฟิลตะโกนออกมาจากห้องครัว

“อะไรก็ได้ค่ะ” มีน่าส่งเสียงตอบ

                ฟิลเดินออกมาพร้อมกับแก้วสองใบ กับ น้ำแร่เย็นอีกหนึ่งขวด เขาเทน้ำใส่ลงไปแล้วทั้งสองใบแล้วยื่นใบหนึ่งส่งให้มีน่า ทั้งคู่ต่างนั่งเงียบ ฟิลพยายามทำลายความเงียบระหว่างคนสองคน

“มีน่า” เขาเรียกชื่อเธอเพื่อให้หล่อนหันมามองหน้าเขา “ปกติแล้วเราเงียบกันอย่างนี้เลยเหรอ”

“ไม่นะ แล้ววันนี้คุณเป็นอะไรไปล่ะถึงได้เงียบอย่างนี้ คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” มีน่าเสียงหวาน

“ไม่รู้สิ ผมรู้สึกเหมือนว่าผมกับคุณต้องมาเริ่มนับหนึ่งใหม่” ...ฟิลเว้นจังหวะ “เหมือนกับว่าผมต้องเริ่มจีบคุณใหม่อย่างนั้นแหละ” ฟิลยิ้มให้

“นั่นสินะ ก็คุณลืมฉันไปนี่ ฉันควรจะโกรธคุณดีไหม”

                ฟิลไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ขมวดคิ้วแล้วทำหน้าขอความเห็นใจ

“งั้นคุณก็ลองจีบฉันอีกครั้งสิ ไม่แน่ คราวนี้ฉันอาจจะไม่รับรักคุณก็ได้นะ” เธอแลบลิ้นใส่ฟิล

                เขาหัวเราะอย่างสบายอารมณ์

“ผมยังไม่รู้เลยนะ ว่าคุณทำงานอะไร ที่ไหน” ฟิลหันมามองหน้าของมีน่า

“อ้อ นั่นสินะ ฉันทำงานเกี่ยวกับการแนะนำสินค้าน่ะ ประมาณว่าพอบริษัทคุณออกแบบโฆษณามาเรียบร้อยแล้ว บริษัทฉันก็จะเป็นคนเอาไปเสนอกับลูกค้าอีกที” มีน่ายิ้มให้ “ฉันกับคุณถึงได้รู้จักกันไง” เธอเสริม

        ความทรงจำของเขาเหมือนจะไม่ได้กลับมาเลยสักนิด เขานึกอะไรไม่ออกเลยแม้แต่น้อย เขาพยายามถามคำถาม เผื่อบางที เขาจะจำมันได้บ้าง สักเล็กน้อยก็ยังดี แต่มันเหมือนจะไม่ได้ผล

“คุณจะรังเกียจไหม ถ้าผมจะชวนคุณไปเที่ยวในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้” เขารู้สึกประหม่า และรู้สึกเหมือนเพิ่งชวนเธอเป็นครั้งแรก

        เธอพยักหน้า “ฉันไม่ยอมให้คุณไปกับคนอื่นหรอกนะ คุณน่ะต้องไปกับฉันคนเดียวเท่านั้น”

                มีน่าออกจะเป็นคนร่าเริง ยิ้มได้ตลอดเวลา เธอมักจะทำให้ฟิลแอบยิ้มโดยที่เธอไม่ได้ตั้งใจอยู่เสมอ

“ว่าแต่ เราจะไปที่ไหนกันหรือคะ”

“ชายทะเลสวยๆสักที่ แต่ตอนนี้ผมยังคิดไม่ออกเลย เอาเป็นว่า เดี๋ยวถึงเวลาคุณก็จะรู้เองแหละ”

        เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ การสนทนา พนักงานนำพิซซ่ามาส่ง ฟิลลิปส์รู้สึกว่าวันนี้ได้เร็วเป็นพิเศษ  พิซซ่า2ถาดถูกนำมาวางอยู่บนโต๊ะรับแขก มีน่ายืนยันว่าเธอจะเป็นคนจ่ายค่าพิซซ่าเองโดยอ้างว่าวันนี้เธอควรจะทำอาหารให้ฟิลทาน และมันก็เกิดข้อผิดพลาดเล็กน้อยทำให้เขาไม่ได้ทานฝีมือของเธอ ดังนั้นเธอควรจะเป็นคนออกเงิน แต่ฟิลลิปส์รู้ดีว่ามันเป็นหน้าที่ของเขา เขาจึงจ่ายไปอย่างไม่ลังเล

                ทั้งสองนั่งคุยไป กินไป เรื่อยๆ จนไม่ได้รู้เวลาแน่ชัด แต่ฟิลรู้ว่ามันไม่นานมากนัก เขารู้สึกเพลียมากในวันนี้ ทั้งๆที่วันนี้เขาไม่ได้ทำอะไรมากเท่าไหร่ เขากะว่าจะพักสายตาสักสองสามวินาที ขณะที่มีน่ากำลังนั่งดูรายการทีวีตรงหน้าอยู่  ศีรษะของเธอวางบนไหล่ของฟิลเล็กน้อย

                แม้ว่าเขาจะหลับลงไปแล้ว แต่เหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงของมีน่า “ฉันกลับก่อนนะคะ” ไม่รู้ว่านั่นเป็นความจริงหรือแค่ความฝัน.......