<<<--_$ รักพลิกล็อกบ็อคหัวใจนายตัวป่วน$_-->>>

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 มันไม่จริงใช่มั๊ย

บทที่ 2 มันไม่จริงใช่มั๊ย

+

เฮ้ยนั้นมันจุงยุนโฮนี่หน่าไปนอนให้พวกดงวานเอาเท้าไปตีหน้าทำไมวะนั้น (เค้าเรียกว่ามีเรื่องโว้ย - ผู้แต่ง) แต่เฮ้ยดูเหมือนว่ามันจะสู้ไม่ได้นะเนี่ยทำไงดีอ่ะถึงเราจะไม่ชอบขี้หน้ามันแต่จะ ปล่อยให้มันตายก็ใช่ที่เอางี้ดีกว่า

 J K

"นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจหยุดเดี๋ยวนี้นะพวกเด็กบ้า"55+ใช่ได้เลยนะเราเนี่ยได้ผลแฮะมันหนีกันไปหมดเลย55+
"นี่หนูลุงไปก่อนนะ"
"ค่ะขอบคุณนะค่ะคุณลุง"ฉันไปเรียกคุณลุงที่ขายมันเผาอยู่ตรงหัวมุมถนนมาเป็นตำรวจ

พวกดงวานก็โง่อ่ะเชื่อซะงั้นแต่ไอ้ยุนโฮมันตายรึยังวะเนี่ย
"นี่จุงยุนโฮนายเป็นไรมากป่าวฮะ"
"………."
"เฮ้ยตายแล้วหรอวะเนี่ย"
"จะบ้าหรอยัยซองจีเธอมาทำไมเนี่ยเดี๋ยวก็โดนพวกดงวานเล่นงานหรอก"
"แบบที่มันทำนายใช่มั๊ยจุงยุนโฮ"
"นั้นแหละ"
"นี่ลุกขึ้นมาก่อนเถอะไปที่ร้านแม่ฉันเดี๋ยวจะทำแผลให้"
"แ่ต่"
"ไม่มีแต่ดูตัวเองดิอย่างกับหมาโดนลุงงั้นแหละ"
"--*--"เป็นซะงั้นไป - ยุนโฮคิดในใจ

ร้านอาหารของแม่ซองจี

"เอ่อคุณหนูจะรับอะไรดีค่ะ"พนักงานเดินเข้ามาหาซองจี
"เอายาแดงอ่ะสำลีด้วย"
"หาคุณหนุจะรับอะไรนะค่ะน้ำแดงกับเค้กสาลี่หรอค่ะ"
"นี่เลิกเรียกคุณหนูซะทีนะแล้วฉันก้เอายาแดงไม่ใช่น้ำแดง"
"--+อ๋อค่ะ"
"นี่ร้านแม่เธอหรอ"
"เอออะดิทามไมอ่ะ"
"ก็ฉันมาออกจะบ่อยมากับที่บ้านน่ะ"
"แล้วไง"
"ป่าวพูดคนเดียว"
"โธ่ไอ้บ้า"
"นี่ค่ะคุณหนู"
"ขอบคุณไปได้แล้ว"
"นี่พูดดีๆกับเค้าหน่อยดิซองจี"
"ยุ่งเอาหน้ามานี่สิจะได้ทำแผลให้"ยุนโฮยื่นหน้าไปหาซองจีตอนนี้หน้าเค้าใกล้กันมากทำให้ยุนโฮเห็นหน้าซองจีอย่างเต็มตาซองจีน่ะหน้าหวานมากแต่เพราะเธอซอยผมและ

ทำสีเลยทำให้เธอดูห้าวยุนโฮมองหน้าซองจีอยู่นาน
"นี่ไอ้โฮมองไรมิทราบ"
"ป่าวซะหน่อย"
"หรออ่ะเสร็จแล้วไปได้แล้ว"
"อืมขอบจัยนะลีซองจี"
"ไม่ต้องมาขอบคุณหรอกเรามันก็ศัตรูกันอยู่ดีแหละจุงยุนโฮ"
"อืมฉันไปนะยัยบ้า"แล้วยุนโฮก็เดินออกจากร้านไป

"โอ้วซองจีสาวห้าวช่วยจุงยุนโฮจากมือนักเลงโอ้วพระเจ้า"
"อะไรของแกฮะไอ้แจ"
"ป่าวฉันแค่เห็นสาวน้อยช่วยชีวิตชายหนุ่มเท่านั้นเอง"
"ฉันก็แค่ช่วยเพื่อนร่วมโีรงเรียนโว้ย"
"ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรแกเลยนะซองจี"
"- -++ เออนี่แล่้วทำไมแกยังอยู่ที่นี่อ่ะไม่ไปหาโบมิหรอรึว่าโดนโบมิไล่มาอีก"
"เอออะดิเมื่อไรฉันจะจีบยัยโบมิติดนะ"
"ชาติหน้ามั้ง"
"-*- นี่ซองจีถ้าฉันไม่มีแฟนฉันจะจีบแกนะ"
"เฮ้ยไม่เอาไอ้บ้ามาบอกไรตอนนี้"
"กำล้อเล่นโว้ยใครจะไปชอบคนอย่างแกฮะห้าวอย่างกะทอมชอบหาเรื่องเป็นที่หนึ่ง"
"เออแล้วคอยดูนะย่ะ"
"55+"
"นี่สองคนอ่ะคุยอะไรกันจ๊ะลูก"แม่ซองจี
"อ๋อเรื่องซองจีมันมีแฟนครับน้า"
"อ้าวลูกมีแฟนแล้วหรอเนี่ยดีจัง"
"ป่าวนะแม่อย่าไปเชื่อไอ้แจจุงมันนะ"
"น้าจียองครับงั้นผมขอกลับก่อนนะครับคือผมต้องไปธุระน่ะครับ"
"อ้าวไม่กินอะไรก่อนหรอแจจุง"
"มันไม่กินหรอกค่ะแม่มันจะรีบไปหาสาว"
"--+"

เช้าวันต่อมา

"นี่พี่ยุนโฮตื่นดิวันนี้จะไปเรียนม่ะ"ให้ตายเหอะวันนี้ฉันต้องมาปลุกไอ้หมีควายนี่
"เออไปดิเฮ้ยนี่ไอ้โบมิแกตื่นเช้าหรอเนี่ย"
"อะไรมันแปลกมากรึไงฮะที่ฉันตื่นเช้าอ่ะ"
"ก็เออดิ"
"ไอ้พี่บ้าไปเร็วฉันให้เวลายี่สิบนาทีนะถ้าช้าฉันจะไปบอกแม่"
"เออๆๆ"

20นาทีต่อมา

"ไปเร็วโบมิ"
"เออรอจนจะหลับอีกรอบแล้วเนี่ย"
"อย่าบ่นดิ"
"เออนี่ยุนโฮวันนี้พ่อกับแม่จะกลับแล้วใช่ม่ะ"
"อืมคงงั้นมั้ง"
"เออไปเรียนกันเถอะ"

วันนี้เป็นวันแรกของรอบปีที่ฉันไปเรียนกับพี่ชายหมีควายของฉัน
"นี่โบมิจ้าวันนี้มาเรียนแต่เช้าเป็นด้วยหรอเนี่ย"
"เช้าบ้าไรนี่มันแปดโมงครึ่งแล้วบ้านนายไม่มีนาฬิการึไงฮะไอ้ไก่มิกกี้"
"มีดิ"
"แล้วพ่อแม่นยไม่สอนรึไงว่าแปดโมงเนี่ยมันสายแล้วควายจริงๆเลย"
"555+ไอ้มิกกี้โดนเข้าแล้วไงแต่เช้าเลย"ยุนโฮที่ยืนดูน้องสาวด่าเพื่อนอยู่นาน
"อิอิสมน้ำหน้า"เสียงเล็กๆของพี่เรียววอนแฟนสาวของไอ้มิกกี้จอมปากเสีย
"นี่เรียววอนเธอหัวเราะใครฮะ"
"ก้หัวเราะนายไงปาร์คยูชอล"
"5555+ขำจริงๆ"จุนซู
"นี่ไอ้จุนซูหุบปากเลยนะ"
"พี่จุนซูจ้าวันนี้โบมิอยากกินขนมอ่ะเย็นนี้ไปเลี้ยงขนมโบมิหน่อยนะ"
"โอ้วที่แท้น้องโบมิก็ชอบจุนซูหรอเนี่ย"
"หุบปากไปเลยนะไอ้ไก่ใครเค้าจะคิดไม่ดีแบบนายฮะ"
"55+ไปเรียนเถอะว่ะพวกเรา"แล้วพวกเราห้าคนก็ออกเดินทางไปเรียนแต่
"เฮ้ไอ้พวกบ้ารอฉันด้วยดิ"พี่ยูริวิ่งมาหาพวกเรา
"แหมคุณนายเดินเร็วๆเป็นม่ะฮะ"
"เออไปเร็วอ้าวหวัดดีจ้าน้องโบมิ"
"อ๋อค่ะ"
และแล้วในที่สุดเราก็ไปเรียนกันได้ซะทีสุดท้ายเรามาถึงโรงเรียนสายพอดีเป๊ะเลย เหอะๆแล้วฉันจะตื่นเช้าทำเพื่อไรเนี่ย

"นี่แจจุงแกดูน้องโบมิแกดิเดินกับไอ้จุนซูด้วย"
"เออเห็นแล้วสงสัยโบมิชอบจุนซูเเน่เลย"
"ไม่มั้ง"
"ไม่รู้ไปเรียนกันเถอะ"
"อืม"

"ชางมินๆจ้าวันนี้มาเรียนแต่เช้าเลยนะ"
"ทามไมอ่ะ"
"แหมมีคนโทรไปปลุกด้วยอะอิจฉาจังเลย"
"งั้นเดี๋ยวฉันโทรไปปลุกแกเอาม่ะ"
"ม่ายอ่ะฉันไม่ชอบให้ใครปลุกเหอะๆ"
"นี่โบมิโยริซื้อขนมมาฝากจ้า"
"อุ๊ยขอบคุณนะโยริจัง"
"อิอิ "
"นี่ชางมินน้ำอะกินมั้งดิ"
"อะเอาไปดิแกเนี่ยน้าาาาาาาาาาา"

คาบเรียน

"โอ๊ยง่วงจังวะ"
นายจุงยุนโฮมีผู้ปกครองมาขอพบที่ห้องปกครองมาเชิญที่ห้องปกครองด้วย

"เฮ้ยพี่แกไปก่อเรื่องอะไรอีกวะโบมิ"
"ไม่รู้ดิพ่อกับแม่ก็ไม่อยู่นี่หว่า"

ห้องปกครอง

"จุงยุนโฮมานั่งตรงนี้สิ"
"ครับอ้าวหวัดดีครับป้าซูยอน"
"เออคือป้ามีอะไรจะบอกน่ะเธอทำใจดีๆไว้นะ"
"ครับอะไรหรอครับ"
"เอ่อคือ"
"งั้นเดี๋ยวผมออกไปข้างนอกก่อนนะครับเชิญคุณซูยอนคุยกับยุนโฮไปก่อน"
"คือแม่กับพ่อน่ะเข้าเสียแล้ว"
"อะไรป้าปา้โกหกผมใช่มั๊ยเป็นไปไม่ได้แม่ยังโทรมาหาโบมิตอนเช้าอยู่เลย"
"คือเครื่องบินที่เข้านั่งมาเกิดตกลงไปในทะเลนะแม่่กับพ่อเค้าเสียแล้วยุนโฮหือๆ"
"ป้าครับอย่าพึ่งไปบอกโบมินะครับ"
"อืมแต่เราต้องให้โบมิรู้นะป้าเชื่อว่าเค้าต้องยอมรับได้"

"เฮ้ยไอ้โฮมีไรวะ"ยูชอล
"นั้นดิมีไรวะทำไมทำหน้าอย่างกะญาติเสียเนี่ย"ยูริ
"เออคือพ่อกับแม่ฉันเสียแล้ว"
"หาาาาาาา"จุนซู ยูริ มิกกี้ร้องพร้อมกัน
"เฮ้ยแล้วทำไงอ่ะ" ยูริ
"ไม่รู้สิฉันไม่อยากจะเชื่อเลยอ่ะฉันกลัวน้องจะรู้อ่ะทำไงดี"
"ยังไงโบมิก็ต้องรู้แกจะปิดโบมิไม่ได้หรอกยุนโฮ"
"อืมเด๋วฉันไปหาป้าก่อนนะจุนซูวันนี้แกมีหน้าที่เลี้ยงขนมยัยโบมิใช่มั๊ย"
"อืมฉันสัญญากันไว้เมื่อเช้าอ่ะ"

เลิกเรียน

"นี่ชางมินโยริไม่ไปกับฉันหรอ"
"ไม่อ่ะฉันจะไปส่งโยริเรียนพิเศษ"
"แหมหวานกันจังนะย่ะ"
"เฮ้ย…--*--"ไอ้ชางมินหน้าแดงด้วยส่วนยัยโยริน่ะหรอเขินจนเอามือไปตบหลังชางมิน

ดังอั๊กเลย55+ขำ่ะตกลงมันเป็นแฟนกันแล้วหรอเนี่ย
"นี่ไปกันเถอะโบมิ"
"อืมนี่แล้วยุนโฮล่ะไปไหน"
"เอ่อไม่รู้ดิมันไปหาสาวมันมั้ง"
"อือ"
"พี่จุนซูทำไมวันนี้พี่ดูแปลกๆนะเป็นบ้ารึป่าวรึว่าแม่ไม่ได้ให้กินยามา"
"--*--จะบ้าหรอโบมิ"
"เข้าร้านนี้อ่ะโบมิอยากกินเค้ก"
"อืมก็ได้กินเสร็จแล้วจะไปไหนต่อรึป่าววันนี้พี่เลี้ยง"
"ไม่รู้สิดูก่อนนะ"
"จ้า"

แปลกจังทำไมวันนี้พี่แกใจดีผิดปกติวะเนี่ยรึว่าชอบฉันอิอก็ได้นะพี่จะบ้าไปกันใหญ่แล้วยัยโบมิว่าแต่่พ่อกับแม่กลับมารึยังน้าาโทรหาซะหน่อย
หมายเลยที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้กรุณาโทรใหม่ค่ะ

"ทำไมโทรหาพ่อไม่ติดเนี่ย"
"หาาโทรหาพ่อแม่หรอ"
"อือทามไมอ่ะ"
"อ๋อป่าวๆไม่มีไรนี่กินอะไรอีกมั๊ย"
"ไม่อ่ะโบมิจะกลับบ้านแล้วอ่ะพี่จุนซูโบมิไปก่อนนะค่ะขอบคุณที่เลี้ยงขนมนะ"
"เฮ้ยเดี๋ยวดิโบมิ"ไม่ทันแล้วโบมิเดินออกไปแล้ว
"ตายแน่เลยจุนซูไอ้โฮฉันทำได้แค่นี้แหละน้าา"

ทำไมบ้านเงียบจังนี่ก็จะทุ่มนึงแล้วนี่ทำไมแม่กับพ่อยังไม่กลับอีกแล้วไอ้หมีโฮไปไหน เนี่ยดูดิบ้านเงียบผิดปกตินะเนี่ย

ตี๋ดๆๆๆๆ

"ฮัลโหล"

(นีโบมิยุนโฮไปรึยังเนี่ย)
"ไปไหนอ่ะแล้วนี่ใครค่ะเนี่ย"
(นี่ลุงเองนะนี่แกก็เหมือนกันไม่ไปหาพ่อเเม่หรอยุนโฮ มันไปไหนเนี่ยทำไมไม่มารับศพพ่อแม่ฮะ)

"หาาาลุงว่าไงนะรับศพใคร"
(ก็พ่อเเม่แกไงนี่แกไม่รู้หรอว่าพ่อแม่แกอ่ะเคร่องบินตกตายหมดแล้ว)

โหอัตาลุงพูดซะไม่หน้านับญาติเลย -ผู้แ่ต่ง

"อะไรลุงแม่ยังโทรหาโบมิอยู่เลยตอนเช้าอ่ะไม่จริงใช่มั๊ยลุงหือๆๆๆๆ"

ตอนนี้ฉันทำตัวไม่ถูกแล้วนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นแหละ ได้ยินแต่เสียงลุงโชร้องว่าโบมิแกเป็นอะไรแต่นี่พ่อกับแม่ตายแล้วจริงๆหรอเนี่ยหือๆ

พี่ยุนโฮไปไหนเนี่ย

"อ้าวโบมิแกเป็นอะไร"ยุนโฮที่พึ่งกลับมาจากไปทำธุระกับป้าเดินเข้าบ้านมา เห็นน้องสาวนั่งร้องไห้อยู่เค้าคิดว่าน้องสาวคงจะรู้็้แล้ว
"นี่โบมิแกรู้แล้วใช่มั๊ยว่าพ่อกับแม่เรา"
"พี่ยุนโฮหือๆๆบอกโบมิสิว่ามันไม่จริงใช่มั๊ยพี่หือๆๆ"
"จริงโบมิพ่อกับแม่เราเค้าเสียแล้ว"

สองคนพี่น้องกอดกันร้องไห้อยู่ในบ้านต่อไปนี้เค้าสองคนจะอยู่กันยังไงเนี่ยพ่อกับเเม่ก็ เสียไปแล้วยุนโฮและโบมิก็ยังเรียนไม่จบยุนโฮได้แต่ปลอบน้องสาวแต่ตัวเองก็แทบจะ ไม่ไหวแ้ล้ว