คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนใหม่ที่ไม่อยากรู้จักเลยยยยย!!~T________T
ตอนที่ 1. เพื่อนใหม่ที่ไม่อยากร็จักเลยยยยย!!~T________T
“คังอินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
เสียงเรียกอย่างดังจากสาวน้อยร่างบางงงง นามว่าอินยองใช่แล้วคิมอินยองยัยน้องบ้าของผมไงครับทุกคนนี่คงจะเอาอะไรสิท่าถึงแหกปากเรียกผมแบบนี้เนี่ย
“มีไรยัยน้องบ้า”
“นี่พี่ไม่รู้หรอว่าฉันต้องการอะไร”
“ฉันจะไปรู้มั๊ยละฮะถ้าแกไม่บอกฉันอะว่ามาจะเอาอะไร”
“ คืองี้นะคุณคังอินจ๋า คือว่าอินยองอยากไปเที่ยวอะ”
“ก็ไปสิใครเค้าดึงแกไว้ฮะอินยอง จะไปก็ไปเหอะ”
“ไปแน่แต่ขอตังหน่อยจิโอปาที่เลิฟฟ”
“แก!!!~ฉันพึ่งจะให้แกไปเองนะไอ้น้องบ้าจะเอาอะไรอีกวะ”
“แหมพี่ก็ คนก็เข้ามาพักที่หอเราตั้งเยอะเงินแค่เนี่ยไม่ทำให้พี่คังอินสุดหล่อของฉันจนลงหรอกน่านะนะพี่ชายแล้วฉันจะบอกยังแชยอนให้ว่าพี่ชอบมัน”
แชยอน !!! แชยอนงั้นหรอว๊ากกกกสุดสวยคนดีของฉันแต่เราจะให้แชยอนรู้ไม่ได้นะเค้าอายอะ
“แกห้ามบอกแชยอนนะว่าฉันชอบไม่ได้เด็ดขาด”
“ทำไมอะงั้นไม่บอกก็ได้แต่ก็เอาตังมาซะดีๆมิงั้นแชยอนรู้แน่ว่าพี่ปลื้มมมัน”
“โอเคๆ ยอมๆแต่แกห้ามบอกแชยอนนะตะเอ็งง”
“คิคิ อเคๆ”
ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในกรุงโซล
“นี่ยัยอินยองเมื่อเช้าแกพูดอะไรกะพี่คังอะ”
“ป่าวนี่ฉันก็ขอตังไง”
“แหมแก แหกปากเรียกซะลั่นหอเลยนะฉันได้ยินเจ้าคีย์บ่นด้วยแหละ ห้าๆฉันว่านะแกกะมันต้องเป็นเนื้องอกกันแน่ๆห้า”
“เฮ้ยยัยบ้าพูดชื่อมันทำไมเบื่อจังเมื่อไหร่มันจะออกๆไปจากหอพักฉันเนี่ย”
“เอาน่าคิดซธว่าเป็นเพราะฟ้ากำหนดละกันนะจ๊ะเพื่อนโอ๊ะมันตายยากจังวุ้ยเดินหน้าหล่อมานั่นแล้ว” ว่าแล้วนายคีย์ที่ฉันว่าก็เดินมาพร้อมกับแทมินน้อย
“นี่ยัยสิบแปดหลอดเมื่อเช้าเธอแหกปากทำไมฮะฉันไม่ปลื้มเอาซะเลยหน้าตาก็ไม่ดีแหละยังจะมาเสียงดังอีกนะเหอะฉันว่านะถ้าเธอยังทำแบบนี้อีกมีหวังคนในหอต้องย้ายออกหมดแน่เชื่อฉันเซ่”
“ก็เรื่องของเค้าเซ่ฉันไม่สนใจอยู่แล้วแต่คนที่อยากให้ออกคนแรกเลยนะเห็นว่าจะเป็นนายนั่นแหละเมื่อไหร่ย่ะเมื่อไหร่นายจะออกไปพ้นๆหน้าฉันซะทีฮะ”
“ฉันไม่ไป ชัดมะย่ะยัยไม่สวย” คีย์เพื่อนสุดหล่อของฉันที่วันๆเอาแต่จะมากัดกับยัยอินยองฉันว่านะสองคนนี้มันจะคุยกันดีๆไม่ได้รึไงนะเหอะ
“นี่แทมิน กินอะไรมารึยังเนี่ย”ฉันถามขึ้นเพราะเห็นแทมินยืนมองสองคนนั้นทะเลาะกานออย่าเซ็งๆ
“ยังเลยแชยอนเธฮล่ะ”แทมินน้อยหันมาถามฉันด้วยใบหน้าน่าร๊ากก(บางครั้งฉันก็แอบกรี๊สสสนายคนนี้นะก็แบบว่าหน้าแทมินมันน่ารักนี่หน่าห้าๆ)
“งั้นเราไปหาไรกินกันเถอะฉันเบื่อที่จะฟังสองคนนี้แหละ”
“ก็ดีอะ”
และแล้วฉันก็เดินออกมาจากคนบ้าสองคนที่ทุกวันตอนเช้าต้องมาทะเลาะกันก่อนเข้าเรียน
อ่อ!!~ ฉันชื่อ ฮันแชยอน สาวน้อยวันสิบเจ็ด ร่างสูง จัดว่าหุ่นดี อิอิแอบบ้ายอฉันเป็นเด็กที่มาเรียนที่เกาหลีอันที่จิงพ่อและแม่ฉันอยู่ที่อเมริกาน่ะแต่เพราะความบ้าของฉันที่อยากจะมาเรียนที่นี่พ่อแม่เลยตามใจ ห้าๆแล้วก็มาได้เรียนที่นี่และดพักอยู่หอพักนัมซานแห่งนี้ที่นี่อะอบอุ่นดีอิอิพี่เจ้าของก็ใจดีมาก จะใครซะอีกล่ะก็พี่คังอินไง(เค้าดีเฉพาะกะแกนั่นแหละยัยแชยอน)
“นี่ฮันแชยอนเธอไม่กินข้าวหรอเย็นหมดแล้วนะ”
นี่ฉันมัวแต่นึกไรงั้นหรอแทมินเลยต้องเรียกกินข้าวแหะๆ
“กินสิแหะๆพอดีนึกไรเพลินๆอะนี่แทนายรู้จักพี่ เรียววุคที่อยู่ข้างๆห้องฉันมั๊ยอะ
“พี่เรียววุคหรอที่พี่เค้าเรียบร้อยๆอะนะ”
“อือๆ”
“ทำไมหรอ มีไรอ่า- -!!”
“ฉันว่าพี่เค้าแปลกๆอะ”
“ไม่หรอก ห้าๆเค้าก็งี้แหละช่างเค้าเถอะ เฮ้จงฮยอนนายวิ่งหนีอะราน่ะ”
อิตานี่ก็คุยกะฉันดีๆไปคุยกะอีกคนซะได้ชิชะ
“ก็วิ่งหนี เอ้ยป่าววิ่งแค่ชิ่งเท่านั้นแหละ”
“สรุปง่ายๆดิ๊ฉันงง”
“คือฉันหนีพี่แบยองมาน่ะ คนอะไรไม่รุน่ากลัวที่สุดเลย”
“ห้าๆ แบยองใครอะ” แทมินหันไปถามจงฮยอน
“อ้าววววววววววก็รุ่นพี่ปีสามห้องเอไงยัยนั่นคลั่งฉันจะเป็นจะตาย”
“อ่อๆ ป้าคนนั้นอะนะห้าๆ แย่หน่อยนะจงฮยอน “ พูดจบก็หันไปทำตาหวานใส่จงฮยอน
เฮ้ยยยไอ้สองตัวนี้คิดอะไรป่ะเนี่ย แชยอนแอบคิดในใจ
“O___o!!~ แทมินน้อยนี่นายจะไม่แนะนำสาวน้อยที่นั่งอยู่ตั้งนี้ให้ฉันร็จักหรอ”
“- _____-!!! “ สีหน้าของแชยอน
“ ^____^ อ่อ นี่ฮันแชยอน แชยอนนี่จงฮยอนรุจักกันไว้นะเพื่อน - -!!!”
“ ดีครับ แชยอน”
“หา!!~เอ่ออออดีจงฮยอน”
“นี่ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลยละแชยอนรึว่ามาใหม่”
ไอ้บ้าเอ้ยยฉันย้ายมาก็สองปีแล้วนะนายมัวไปมุดหัวอยู๋ที่ไหนเนี่ยถึงไม่รู้จักฉานนฮะบ้าที่สุดใครๆก็รู้จักฉันนะ
“อ่อป่าวหรอกฉันย้ายมานานแล้วแหละแต่แค่นายไม่สนใจจะมองฉันละมั่ง”
“สงสัยต่อไปนี้จะต้องสนใจแชยอนมากๆซะแล้วละ ห้าๆนายว่ามั๊ยแทมิน”
“เหอะๆแล้วแต่นายเถอะจงฮยอน” พูดจบแทมินก็ยิ้มเจื่อนๆแบบแอบน้อยใจใครตกลงนี่แกสองคนนี่ยังไงฮะแชยอนสงสัยยยย…..
“สงสัยแกจะไม่ต้องสนใจแชยอนหรอนะไอ้จงฮยอนเพราะว่าแชยอนเค้ามีฉันสนใจอยู่แล้วละ ห้าๆๆ” แหละคนที่น่าเบื่อทุ่ดในโลกกกก็มา
“ งงสินะฉันเป็นใคร ฉันชอยซีวอน ลูกกก…..”
ยังไม่ทันที่ผู้มาเยือนจะพูดจบ
“ลูกชายเจ้าของโรงเรียน และเป็นคนที่หน้าตาดีที่สุดของที่นี่ บราๆๆ”
นี่ไม่ใช่เสียงของซีวอนแต่เป็นเสียงของจงฮยอนและแทมิน
“นี่นายไม่เบื่อมั่งหรอซีวอนที่วันๆเอาแต่พูดซ้ำๆแบบนี้อะ”จงฮยอน
“นั่นสิครับรุ่นพี่ ผมเองยังเบื่อเลยนะเนี่ย”
“ไม่หรอกไอ้น้องเพราะฉันเป็นคนหล่อ”
“-___________________-!!!~ เกี่ยวมั๊ยเนี่ย”ทั้งสามคิด
“ห้าๆน้องแชยอนครับวันนี้มาคนเดียวหรอครับพี่ขอนั่งด้วยนะครับ”
“อ้าวววแล้วที่นั่งหัวโด่สองตัวนั้คืออะไรกันวะฮะ”
“แล้วแต่นายจะคิดเถอะนะ ห้าๆ” ซีวอน
“เอ่อลูกพี่ครับเช้านี้จะทานอะไรดีครับ”ลูกน้องของซีวอน
“ฉันขอแค่เซ็ตอาหารเช้าก็พออึนฮยอก”
“ได้ขอรับลูกพี่ ……..ไปเร็วเจ้าอ้วนชินดงเราไปซื้ออาหารให้ลูกพี่กัน”
“แต่ลูกพี่เค้าใช้แกนะไม่ใช่ฉัน”ชินดงตอบ
“แล้วจะทำไมไปเป็นเพื่อนกันเลยเจ้าอ้วนนชิ”
ห้องเรียน ปี สองห้องสาม
“นี่ๆยัยแชยอนเธอกำลังคิดอะไรอยู๋น่ะ” อินยองหันมาถามเพื่อนสาวเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าเพื่อนเธอเอาแต่นั่งเหม่อ
“ป่าวนี่มีไรหรออินยอง”
“ป่าวหรอกแต่เมื่อเช้าน่ะเธอไม่น่าทิ้งฉันมาก่อนเล้ยยเธอจะได้เห็นฉันตอนที่เตะเจ้าคีย์บ้านั่น”
“เอาแล้วแกไปเตะเค้าทำไมวะอิยองสงสารคีย์จัง”
“ก็มันพูดมากอะนี่ๆฉันเตะมันคว่ำเลยนะเก่งใช่มั๊ยล่ะห้าๆ”
“นี่คิมอินยองทำไมเธอเล่าให้แชยอนฟังไม่หมดล่ะฮะก่อนที่เธอจะเตะฉันอะฉันทำอะไรกับเธอ”
“ - -+++ หุบปากเน่าๆของนายยเลยนะคีย์”
“นายทำไรเพื่อนฉันอะแล้วทำไมอินยองต้องหน้าแดงด้วยล่ะ”
“ก็เพราะว่าฉันน่ะ อุ๊ปปปป “
“แหะๆไม่มีไรหรอกแชยอนเพื่อนเลิฟฟฉันว่าเรากลับบ้านกันเถอะนะนี่ก็เลิกเรียนแล้วห้าๆฉันไปก่อนนะแทมินแล้วเจอกันนายด้วยนะจงฮยอนบะบายยยยยยย”
ระหว่างที่สองสาวเดินออกไปจากห้องแล้วแทมินก็พูดขึ้นมาว่า
“นี่คีย์แล้วตกลงนายทำอะไรอินยองอะ”
“นั่นดิแกทำไรยัยอินยองวะ”
“ห้าๆเจ้าตัวเค้าไม่ให้บอกพวกแกก็อย่ารู้เลยถ้าอยากรู้ก็ไปถามอินยองดูเซ่ฉันไปก่อนนะมีนัดกะน้องจียองว่ะห้าๆอารมณ์ดีจิงเล้ยยยย”ว่าแล้วคีย์ก็เดินออกไป
“อะไรของมันวะเฮ้ยยแทมินปะกลับบ้านกันเถอะเพื่อนนน”
“อืมๆ”
หอพักนัมซานนนนน
“น้องแชยอนนนนกลับมาแล้วหรอจ๊ะ”คังอินที่พึ่งกลับมาจากไปทำธุระทักแชยอนเมื่อเห็นแต่กลับไม่ไปทักน้องสาว
“นี่เฮียคิดจะทักน้องสาวบ้างมะฮะ”
“เอาคววามจิงป่ะอินยองฉันไม่อยากจะเป็นพี่แกเลยด้วยซ้ำ ห้าๆๆๆ”
“ตลกแหละนี่แชยอนฉันไปก่อนนะเบื่อหมีควายแถวนี้”
“อืมๆบะบายแล้วเจอกัน”
“หนอยยยยยยยยยยยไอ้ลูกลิงเอ้ยยยยไปเลยแกกลับขึ้นห้องแกไปเล้ยยย”คังอิน
“พี่คังค่ะแชยอนขอตัวขึ้นไปบนห้องก่อนนะค่ะ”
“อ่อครับๆตามสบาย…….อิอิคนอะไรสวยจิงๆหมีปลื้มมมม”
“นี่ตาคังแกมองใครอะ”เสียงของบุคคลที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“ก็น้องแชยอนคนงามของฉันน่ะสิห้าๆทึกกกก” ทึกๆงั้นหรอเฮ้ยยย
“ไงแกเห็นหน้าฉันแล้วทำไมต้องทำหน้าตกใจด้วยวะฮะบ้าที่สุดนี่อะค่าห้องงฉันน”
“อะ อะอืมมมขอบคุงที่จ่ายตรงเวลามะเหมือน ไอ้คิมฮีชอล รายนั้นเบี้ยวประจำ”
“หมดเรื่องแล้วใช่มั๊ยงั้นฉันไปก่อนนะไอ้หมีป่า”
หลังจากที่ทึกเดินไปแล้วคังอินก็เกิดอาการแปลกๆขึ้น
“เฮ้ยยยทำไมเราใจเต้นทุกทีที่เจอไอ้นี่วะหรอว่าเราเป็น………โอ้วววววไม่นะเราจะผิดต่อน้องแชยอนของเราไม่ได้คังอินนายต้องจิงใจกะน้องเค้านะไม่ได้ๆ”
“เฮ้ยยบ่นไรวะคังอินนายกำลังทำให้ฉันจิตตกนะ” ชายหนุ่มร่างสูงนามว่ายุนโฮเดินเค้ามาหาคังอิน
“อ้าวววว่าไงเพื่อนเลิฟฟฟหล่อเหมือนเดิมเลยนะแกเนี่ย” แหงล่ะหมีเหมือนกันนี่เลยต้องชมห้าๆ
“เมื่อกี๊แกคุยกะใครวะน่ารักดีวะ เห็นแล้วใขเต้นเลยห้าๆ” เฮ้ยยนี่ไม่ใช่เราคนเดียวหรอเนี่ยที่ใจเต้นเวลาคุยกะทึก คังอินคิดในใจ
“ผู้ชายคนเมื่อกี๊อะนะชื่ออิทึกอะ”
“บ้าดิฉันหมายถึงผู้หญิงที่เดินมากับอินยองอะ”
“อ่อแชยอนเพื่อนอินยองมันน่ะพักอยู่ชั้นแปดน่ะ !!!เฮ้ยๆไม่ได้นะเว้ยแกจะชอบน้องเค้าไม่ได้เพราะข้าจองแล้วไอ้ยุนแกไปอยู่กับเพื่อนหน้าหวานของแกเถอะเจ้าแจจุงน่ะเหมาะกะแกที่สุดแหละ
ยังไม่ทันที่คังอินจะพูดจบยูโนว์ก็เดินขึ้นห้องไปเสียแล้ววววปล่อยให้คังอินบ้าอยู๋คนเดียว
ชั้นแปดดดดดดดดดดดดดดดดด@~~!!!!!
“นี่เธอน่ะ”เสียงชายคนนึงเรียกแชยอน
“ค่ะ คุณเรียกฉันหรอ”
“ก็บนชั้นนี้มีแค่เธอกับฉันนะที่อยู่น่ะแล้วฉันจะเรียกใคร”
ชายที่อยู๋ห้องใกล้ๆเธอคนที่เธอแอบสงสัยนิดๆว่าเค้าจะปกติรึป่าวววเดินมาทักเธอ
“มีไรหรอค่ะ”
“เธอกำลังมีดวงวิญญาณตามเธอนะ”
“หา!!!~งั้นหรอค่ะเอ่อแล้วพี่รู้ได้ไงอะค่ะ”
“ฉันรู้ฉันติดต่อกับวิญญาณได้เอาล่ะแต่เค้าไม่ทำอะไรเธอหรอสบายใจได้ทำ”
“แหะๆ -_________________-!!!~”
“ฉันไปละนะอ่อฉันชื่อคิมเรียววุคนะมีไรก็เรียกนะไปละลาก่อนนน”แล้วเรียววุคก็เดินเข้าห้องไปโอ้ยยยยแชยอนคิดในใจเธอจะบ้าตายอยู่ดีๆมีคนมาทักแบบนั้นแถวคนที่ทักคือเรียววุคจะเชื่อได้มั๊ยเนี่ยตาบ้านี่ยิ่งแปลกๆอยู่เอาเถอะยังไงก็ช่างงเข้าห้องดีกว่าอยู๋นานฉันก็กลัวเหมือนกันกลัวพี่เรียวอะห้าๆๆ
เวลา ตีสาม สิบนาที
“แชยอนนนนน”
เสียงเรียกเธอเบาๆเหมือนกันลมพัด
“แชยอนนนนนนนนนนนแชยอนนนนนนนน”
“ใครเนี่ยยยย”เธอลุกขึ้นมาจากเตียงก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู๋ที่รินหน้าต่างง
“เธอๆคือๆใครน่ะ”
“ฉันลีโยรีไง” เด็กสาวววตอบ
“เธอคือใครฉันไม่รู้จักเธอนะแล้วมาได้ไงเนี่ยยยฮือๆๆ”แชยอนรู้อยู่แล้วว่าเธอคงไม่ใช่คนแหงๆ
“ฉันก็หายตัวขึ้นมาสิยัยโง่เธอจำฉันไม่ได้หรอลีโยรีเพื่อนเธอตอนอนุบาลไงที่จมน้ำตายไงห้าๆแค่นี้ก็จำมะได้เชอะงอลลลล”
“หา!!!!!!!เธอจะ จะ จมน้ำตายยยงั้นหรอโอ้ววแชยอนจะเป็นลม”
“อย่าพึ่งเป็นลมเซ่เพื่อนลุกมาก่อนฉันมาดีนะฉันเหงาอยากมาอยู่ด้วยอะแหมๆเธอเนี่ยโตขึ้นสวยเป็นกองเลยนะแชยอน”
“เธอต้องการอะไรอะแต่ฉันว่านะเธอเปงผีก็อยู่ส่วนผีสิฉันไม่ชอบใจนักหรอนะที่ต้องอยู่ใกล้ๆเธอน่ะ”
“ฮือๆเธอคือเพื่อนคนเดียวของฉันนะเธอจำฉันไม่ได้หรอโยรีเพื่อนเธอ”
“เดี๋ยวนะลีโยรีงั้นหรอคนที่โง่เดินตกสะพานจนจมน้ำที่สูงแค่เข่าอะนะ
“แหมมโง่ที่ไหนกันก็มันตกใจลุกมะขึ้นอะสรุปเธอจำฉันได้แล้วสินะห้าๆๆๆๆ”
“อืมมมมมแต่เธออย่ามาหาฉันบ่อยนักนะฉันกลัวเธอจังยัยบ้า”
“ไม่ต้องกลัวหลอกน่าฉันจะอยู๋กะเธอไปเลื่อยๆเล้ยยแชยอนจ๋าห้าๆๆๆๆ
และแล้วคำพูดที่เรียววุคพูดก็เป็นความจิงมีวิญญาณตามแชยอนจิงๆและก็น่าแปลกที่เธอก็ไม่ได้กลัวยัยนั่นมากกแต่ตอนแรกก็เกือบช็อคค!!!~สุดท้ายเธอก็นอนหลับจนถึงเช้า
_______________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น