ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : story 4 - 100%
ทาางด้านของ ลี ซองมิน....
"เห้ออออ ~~~~
ร้อนเป็นบ้า ทำไมอากาศที่เมืองไทยมันถึงร้อนอย่างนี้น้ะ อยากกลับไปอยู่ที่เกาหลีจัง เเต่.........
ไม่เอาดีกว่า อยู่นี่สบายใจกว่าตั้งเยอะ มีเค้กอร้อยอร่อยเพียบบ อิอิ ><
ว่าเเต่.....! ทำไมพี่จียงถึงมารับมินมินช้าจัง ปกติต้องมารอก่อนมินมินจะถึงหน้าประตูมหาลัยซะอีก"
ร่างเล็กอ้วนป้อมได้เเต่บ่น ด้วยตัวเองเป็นคนที่ขี้ร้อนสุดๆ แต่ก็ชอบประเทศไทยสุดๆเหมือนกัน
"เห้ออออ รู้งี้ไปเดินเล่นหาเค้กกินกับอุคกี้ซะก็ดี เกิดเป็นอุคกี้น่าอิจฉาชะมัด >3<"
ร่างเล็กที่มัวเอาเเต่งึมงำ ก้มหน้าไม่สนใจรอบข้าง ไม่ทันได้สังเกตว่ารอบข้างตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง.....
นักศึกษาชายที่สอดส่องสายตา ราวกับจะกลืนกินร่างอ้วนป้อมตรงหน้าเสียซะตรงนี้ นักศึกษาหญิงยิ่งเเล้วใหญ่ ต่างพากันอิจฉาที่คนตรงหน้าทั้งน่ารัก ดูดี เเละที่สำคัญคือสวยกว่า ผู้ชายเเถวนี้จึงได้เเต่สนใจซองมินไปซะหมด
ก็ดูสิ่งที่ซองมินทำสิ ........
กระดุมเม็ดบนหลุดออกจากแผงอก 2 เม็ด เนกไทต์ขยับร่วงลงมา ส่วนสูดถอดออก เผยให้เห็นเนินอกที่อวบอิ่ม เเละผิวขาวที่สะกดสายตาทุกคู่ได้เป็นอย่างดี...
แต่สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ก็คือ...
ตุ้บ!
คยูฮยอน ได้เดินเข้ามา พร้อมกับเอาสูทของตนเองมาคลุมไหล่ให้ร่างบาง
"คลุมซะ ก่อนที่จะถูกไอ้พวกนี้มันใช้สายตาโลมเลียเธอไปมากกว่านี้ หรือว่า....?"
"หรือว่าอะไรห้ะ!!"
"เธออ่อยย?? ไอ้พวกนี้"
คยูพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปพวกที่ยืนอยู่รอบร่างบางตรงหน้า....
ซองมินเงยหน้า พลางสบตา นาทีนั้นซองมินรู้สึกว่าตกใจในรูปร่าง หน้าตา เเละเเววตาที่อบอุ่นคู่นั้น เมื่อสบสายตามันทำให้เค้าคิดถึงคนๆนึง.....
ซองมินคิด....พลางสะบัดหัว ว่ามันไม่ใช่หรอก พี่เค้าไปเรียนต่อเมกาตั้งหลายปี ไอ้บ้าตรงหน้ายังไงก็ไม่ใช่คนที่เค้ารอแน่ๆ.......!
"นิ้ อีตาบ้า!!!
ใครอ่อยห้ะ ผมก็ยืนของผมดีๆ แล้วคุณจะมาเดือดร้อนอะไรด้วย ใครอยากมองก็มองไปสิ้ ผมไม่ได้เดือนร้อนอะไรสักหน่อย!"
หงุดหงิดๆ หงุดหงุดเป็นบ้า ทำไมตัวเล็กถึงพูดกับเค้าเเบบนี้น้ะ เค้าอุตสาห์เป็นห่วง โอ้ยยยย แล้วดูดิ้ โอ้ยยยย ไอ้บ้าพวกนี้ กูจะสั่งให้ไอ้เย่พาไปควักลูกตาทิ้งให้หมดเลยเว้ย!!!!!
คยูฮยอนได้เเต่คิดอยู่ในใจ
เอี้ยดดด!!
เสียงล้อรถเบียดกับถนน จนคนข้างกายของคยูถึงกับถอนหายใจพรืด....
พร้อมกับจียงที่ก้าวขาออดมาจากรถคันหรู
"นี่! พี่จียง มินบอกกี่ครั้งเเล้วว่าอย่าขับรถเร็วมันอันตราย พี่จียงกับคุณพ่อนี่เหมือนกันเด้ะๆ อย่างกับถอดแบบกันมา ซองมินเตือนกี่ครั้งก็ไม่เคยฟัง กลับบ้านไปซองมินจะไปฟ้องคุณแม่จริงๆด้วยคราวนี้"
จียงทำหน้าเหลอหรา ราวกับว่าไม่ได้ยิน .....
ก็นี่มันครั้งเเรกซะที่ไหนล้ะ ที่คุณหนูหน้าหวานเสียงเจื้อยเเจ้วคนนี้เตือนเค้า .....
บอกจะเอาไปฟ้องคุณหญิง เเต่ก็ไม่เห็นทำจริงๆซักครั้ง เป็นห่วงคนอื่นทั่วเเต่ไม่เคยห่วงตัวเองเลย เห้ออ!!
"นี่!! พี่จียงถอนกายใจทำไมห่ะ มินมินบอกพี่อยู่น้ะ ตั้งใจฟังกันหน่อยสิ้!!"
จียงส่ายหน้าให้กับความเป็นห่วงของคนตรงหน้า พลันสายตาก็เหลือบไปมองด้านหลังของคุณหนูร่างเล็ก ด้วยรูปร่างหน้าตาที่คุ้นซะเหลือเกิน..... พร้อมกับเอ่ยทักเบาๆ
"เอ่อ .... สวัสดีครับ นี่คุณ...เอ่อ?"
คนที่ถูกทัก พลันยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่ก็รู้สึกข้างในว่า ... แม่งเอ้ยยย กูบืนอยู่ตั้งนานพึ่งเห็นหรือไงว่ะ !!! หงุดหงิดว้อยยย
"ครับ สวัสดีครัว ผม โจว คยูฮยอน ลูกชายของโจว ยูชอน ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณจียง"
"เอ้ะ!! งั้นก็เเสดงว่าคุณคยูฮยอนที่เคยอยู่ข้างบ้านตอนเด็กๆ เเต่ก็ย้ายออกไปอยู่ที่อเมริกาใช่หรือเปล่าครับ"
"ครับ ใช่ครับ^^"
"โอเค งั้นดีเลย ถ้างั้นคุณคยูฮยอนผมรบกวนหน่อยน่ะครับ ช่วยฝากคุณหนูผมที พากลับส่งบ้านหน่อยครับ พอดีว่าต้องไปช่วยงานที่บริษัท พอดีว่าทางนั้นมีปัญหานิดหน่อยน่ะครับ รบกวนด้วยน่ะครับ"
"ด้วยความยินดี เเละเต็มใจมากๆครับ^^ หึหึ"
"พะพะพะพี่จียง จะมาทิ้งมินมินไว้อย่างนี้ไม่ได้น้ะ พาซองมินไปด้วยย ง่าห์หหหห~~~~ "
ร่างเล็กที่เงียบอยู่นาน ก็รู้สึกตะลึงกับคนสองคนที่คุยกัน ทั้งนิ่งอึ้งเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้า คือผู้ชายที่เค้ารอมาตลอด ......
รอมา...
รอเพราะคำสัญญาที่เคยให้ไว้ด้วยกัน......
ระหว่างที่ซองมินกำลังเหม่ออยู่นั้น เสียงปิดประตู พร้อมกับรถที่เคลื่อนออกไป เรียกสติคนตรงหน้ากลับมาทันที!
"อ้ากกก ไอ้พี่จียงบ้า กลับบ้านไป จะไปฟ้องคุณพ่อ ให้ส่งไป...... " ไปไหนดีว้ะ?
"โอ้ยย คิดไม่ออกเว้ยย!!!"
"ไง? ตัวเล็กเป็นอะไร นี่เราจำพี่ไม่ได้จริงๆหรอ น่าน้อยใจน่ะเนี้ย?"
ซองมินหันหน้ามา พลันสายตาก็ไปสบกับตาของคยู แล้วรู้สึกเหมือนว่ามันอบอุ่น คุ้นเคย โหยหากันเเละกัน
ทางด้านคยู เมื่อได้เห็น ริมฝีปากอวบอิ่ม ก็อยากจะเข้าไปแลกลิ้นร้อนข้างในเหลือเกิน คงจะหวานนนน จนไม่อยากถอนจูบเลยล้ะ .....
"เเต่คุณไม่ใช่....? ไม่สิ้!! พี่คยูของผมน้ะ อบอุ่น น่ารัก ไม่ใช่....!!
โหด ดิบ ป่าเถื่อน หน้าม่อแบบคุณอย่างนี้ !!
แต่ว่า... คุณมีอะไรพิสูจน์ล้ะว่าคุณเป็นพี่คยูตัวจริงของผม"
ซองมินตอนแรกที่ไม่เชื่อครึ่ง เชื่อครึ่ง เเต่พอสบตากับสายตาคู่นั้นเข้านานๆ ก็รู้สึกแปลกๆ ก็เลยลองถามอะไรบางอย่างออกมา ที่คิดว่ามีเพียงเเค่เขากับพี่คยูเท่านั้นที่รู้...
"งั้นข้อเเรกเลยน้ะ ชอบกินของทุกอย่างที่เกี่ยวกับฟักทอง ตอนเด็กเลี้ยงกระต่ายสีขาว ชื่อคยูมิน เพราะซองมินบอกว่า พี่เป็นพ่อชื่อคยู ส่วนเราเป็นเเม่ชื่อซองมิน งั้นลูกสาวคนน่ารักเลยให้ชื่อคยูมิน แล้วก็!"
สวบ!
ซองมินสวมกอดคนตรงหน้า เพราะมั่นใจเเล้วว่าคนตรงหน้าใช่พี่คยูตัวจริงเสียงจริงของเค้าเเน่ๆ แต่ว่าทำไมพี่คยูถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้น้ะ.... ทำไมปากไวมือไว หน้าม่อ คิดแต่เรื่องลามก หื้อออ ไปอยู่เมกาไม่กี่ปี สาวที่นั้นทำพี่คยูเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้เชียวหรือ งื้ออออ~~
"ฮ่าๆๆๆ "
ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆ
*********** 50%***********
*********** 50%***********
ต่อค่ะ
"ง้ะ!! หัวเราะอะไรเนี้ยพี่คยู ตลกมากอ่อ ซองมินงอนจริงๆด้วยย"
ซองมินเงยหน้าขึ้น สบตากับผู้ชายร่างสูงตรงหน้า พร้อมกับกลั้นยิ้ม ร่างสูงก็ทำได้เเต่ หัวเราะเบาๆ พร้อมกับขยี้ผมคนน่ารักตรงหน้า
"5555 ไง ตัวเล็ก ไม่กลัวพี่เเล้วหรอ"
"พี่คยูง่ะ เเกล้งซองมิน"
ซองมินพูดพร้อมกับยู่ปากเข้าหากัน
"พี่คยูอ่ะไปอยู่เมกาตั้งนาน ไม่มีสาวๆมาด้วยหรือไง หล่อขนาดนี้ สาวไม่หลงก็เเปลกเเล้ว"
"หึงอ่อเรา??"
"บ้า!!!! พี่คยูอย่ามาบ้า หึงอะไร ซองมินยังไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ซักหน่อย พี่จะไปมีใครมันก็เรื่องของพี่ ซองมินไม่กล้าหึงหรอก จริ้งจริ้งง"
"ไม่หึง ทำไมต้องเสียงสูงอ่ะ"
"บ้า สูงตรงไหน พี่คยูอ่ะ >~<
แล้วนี่จะยืนตรงนี้อีกนานมั้ย ซองมินอยากกลับบ้านเเล้วน้ะห้ะ"
ซองมินได้เเต่เฉไฉเปลี่ยนเรื่องไม่กล้าบอกว่าใจจริงน้ะ เค้าหึงมากๆ เเต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป กลัวพี่คยูจะจำสัญญาที่เคยให้ไว้ไม่ได้
อีกอย่าง ตอนนั้นก็ยังเด็ก กลัวพี่คยูเเค่พูดเล่นๆกับเค้าเท่านั้น.......
"อ้าวว จะกลับเเล้วอ่อ พี่ว่าจะพาไปกินเค้กร้านเปิดใหม่ซักหน่อย อุตสาห์เตรียมไว้เพื่อคนตัวเล็กคนนี้โดยเฉพาะเลยน้ะเนี้ย เห้ออออ
น่าเสียดายจัง"
"ห้ะ!! จริงหรอพี่คยู พี่คยูจะพาตัวเล็กไปกินจริงๆใช่มั้ย พี่ไม่โกหกจริงๆน้ะ"
แววตาประกายวิบวับ ของซองมิน เหมือนเด็กๆที่อยากได้ของเล่น จนคนตรงหน้า ต้องพ่ายเเพ้ให้กับดวงตาคู่สวยนี้ทุกครั้ง ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ ดวงตาวาววับคู่นี้เค้าก็ไม่มีทางลืมได้เลย..
เค้าล้ะชอบจริงๆ เวลาที่ซองมินเรียกเเทนตัวเองว่าตัวเล็กเนี้ยย คิดดูซิ้ ตาหวานๆ ปากอวบๆ กลิ่นกายหอมๆ ครางเสียงอย่างนี้บนเตียงมันจะขนาดไหน อาห์หหห
"บ้าเอ้ย!!! คิดอะไรว้ะเนี้ยไอ้คยู ซองมินอาจจะจำสัญญาที่มึงให้ไว้ไม่ได้เเล้วก็ได้ เรื่องมันก็ผ่านมานานเเล้ว อีกอย่างตอนนั้นยังเด็ก ซองมินก็อาจพูดเล่นๆเท่านั้นก็ได้ มึงนี่คิดไปไกลเลยจริงๆ"
คยูได้เเต่คิดในใจ จนเสียงร่างเล็กได้พาเค้ากลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง
"พี่คยูห้ะพี่คยู พี่คยูเหม่ออะไร ตัวเล็กหิวล้ะน้ะ ดูท้องสิ้ มันเรียกร้องหาของกินเเล้วน้ะ ไปรถพี่สักทีเถ้อะห่ะ ไปกันเถ้อะน่ะห้ะ น้าาา~~~"
ซองมินพูดพร้อมกับเอามือลูบท้องตัวเอง ส่งสายตาวิ้งๆ~~ พร้อมกับฉุดกระชากคยูฮยอนไปที่รถ ( ซึ่งจอดไว้ไหนก็ไม่รู้555 )
"ครับๆ ไปครับๆ แล้วจะลากพี่ไปไหนเนี้ย รู้หรอห้ะว่ารถพี่จอดไว้ที่ไหนห้ะ!"
"แหะๆ ไม่รู้ห้ะ เเต่ตัวเล็กหิวนิ้ พี่คยูก็ไม่ยอมไปสักที แล้ว...เอ่ออ..... เเล้วรถพี่คยูจอดไว้ไหนอ่ะห้ะ"
คยูฮยอนส่ายหน้าพร้อมกับจูงมือร่างเล็กไปที่จอดรถส่วนบุคคล
****************85%**********************
~~~~ลานจอดรถ~~~~
"เลือกเอาจะไปคันไหนดี แต่หลักๆเเล้วพี่จะขับคันนู้นมากกว่าน้ะ"
ซองมินมองตามมือของคยูฮยอนไป...
"พอร์ชหรือห้ะ!! ไม่ดีกว่า ซองมินเบื่อนั่งรถยนต์เเล้ว ซองมินอยากนั่งมอไซค์ห้ะ ซองมินยังไม่เคยนั่งเลย คุณพ่อห้ามตลอด อีกอย่างพี่จียงก็ไม่ยอมให้นั่ง บอกอย่างเดียวเลยว่าอันตราย!!"
"ตัวเล็กอยากนั่งหรอครับ"
"อยากห้ะ! อยากมากๆเลยด้วย อยากนั่งคร่อมพี่คยูห้ะ!"
"ห้ะ!? ว่าไงน้ะ อยากนั่งคร่อม?"
"เอ่อ....ซองมินหมายความว่าอยากนั่งซ้อนท้ายมอไซค์พี่คยูห้ะ เอ่อ...ไม่ได้หมายความว่า.....เอ่ออ.....อย่างนั้นห้ะ"
"หึหึ พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย คิดมากไปได้ หึหึ"
"ง่าห์หห พี่คยูอ่ะ ไปเถอะห้ะ ซองมินหิวเเล้วน้า" ซองมินได้เเต่เปลี่ยนเรื่องกลบอาการเขินของตัวเอง
"แล้วซ้อนท้ายเป็นหรอเรา ไม่เคยนั่งไม่ใช่หรอห้ะ? ไปรถยนต์ดีกว่ามั้ย พี่ล้ะกลัวเราตกจริงๆ"
คยูฮยอนพูดด้วยความเป็นห่วงร่างบางตรงหน้า แต่ก็แอบตกใจนิดๆ ที่ว่าคนตัวเล็กตรงหน้าไม่เคยซ้อนมอไซค์เลยสักครั้ง เเต่ก็อย่างว่าน้ะ ลูกสาวคนเดียว พ่อแม่ย่อมห่วงเป็นธรรมดา
แต่ก่อนที่ทั้งสองจะออกไปนั้นเอง .......
"แอ๊บหรือเปล่าค่ะน้องที่บอกว่าไม่เคยนั่งซ้อนมอไซค์ พี่ว่ามันดูกระเเดะไปน่ะค่ะ"
เอ้ะ! ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร หึ เเต่จะมาพูดกับเราเเบบนี้ ไม่ยอมหรอกน่ะ!!
ซองมินได้เเต่งึมงำอยู่คนเดียว
"นี่ซีตาร์ คุณมาได้ยังไง ที่นี้มันที่ส่วนบุคคลน่ะ ออกไปก่อนที่ผมจะเรียก รปภ. ให้มาเอาคุณออกไปดีกว่าน้ะครับ"
"นี่คุณกล้าไล่ตาร์หรอค่ะ เเล้วทำไมตาร์จะมาที่นี้ไม่ได้ ในเมื่อเเต่ก่อนคุณกับตาร์ก็มาทำอะไรที่นี้ด้วยกันบ่อยๆ ตาร์ต้องถามคุณน้องคนนี้มากกว่าน่ะค่ะว่ามาที่นี้ได้ยังไง" ซีตาร์พูดพร้อมกับมองซองมินด้วยสายตาเหยียด พร้อมกับใช้สายตาไล่มองตั้งเเต่หัวจรดปลายเท้า
"พี่คยูห้ะ ยัยคุณป้าซีม่านี่ใครห้ะ?"
"เอ่อ..." คยูฮยอนได้เเต่อึกอัก จนซีตาร์ได้พูดขึ้นมา
"นี่!! ฉันชื่อซีตาร์ย้ะ กรุณาเรียกให้ถูกด้วย
อ้อ! อีกอย่างน่ะค่ะที่น้องอยากรู้ พี่ก็เป็นแฟนกันไงค่ะ!!"
"นี่ตาร์ !! เราไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น เเละกรุณาช่วยพูดดีๆกับซองมินด้วย ไม่อย่างนั้นจะหาว่าผมไม่เตือน!"
"ทำไมค่ะ คุณจะทำอะไรตาร์ ยัยนี่เป็นใครค่ะทำไมคุณถึงต้องปกป้องมันด้วย"
"เค้าเป็นใคร คุณไม่ต้องรู้หรอก เเต่จำเอาไว้ ผมไม่เคยเป็นเเฟนใคร เเละอย่ามายุ่งกับซองมินอีก ไม่อย่างนั้นจะหาว่าผมใจร้ายไม่ได้น่ะครับ!"
"หึ คุณก็รู้นิ้ค่ะว่าผู้ใหญ่เราสองคนจับคู่เรากันขนาดไหน?"
"หึหึ อันนั้นผมคิดว่าคุณคงคิดไปเองฝ่ายเดียวน้ะครับ ในเมื่อพ่อผมไม่ได้บังคับอะไร อีกอย่างพ่อก็บอกผมตลอดว่าผมรักใคร พ่อก็จะรักเหมือนกัน เรื่องอย่างนั้นผมคิดว่า...
คุณคงคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียวน่ะครับ^^"
"ป้าซีม่าห้ะ อยากได้เข็มกับด้ายสักเล่มมั้ยห้ะ เดี๋ยวซองมินจะออกไปซื้อให้ เซเว่นอยู่หน้ามหาลัยเเค่นี้เอง><"
"กรี้ดดดดดดดดด !!!!!
ยัยเด็กบ้า !! แกกกก !!!!
ฝากไว้ก่อนเถอะ!! แล้วคยูค่ะ คุณจำไว้น่ะค่ะ ตาร์ไม่มีวันปล่อยคุณไปง่ายๆแน่ ชิ้" คยูฮยอนได้เเต่ทำสีหน้าเหนื่อยหน่าย
หลังจากที่ซีตาร์เดินออกไปแล้ว ทางด้านคยูก็มองเจ้าตัวเล็กตรงหน้า ตกใจเหมือนกันที่เจ้าตัวเล็กกล้าต่อล้อต่อเถียงกับผู้หญิงคนนี้ เเต่ก็กลัวเหลือเกินว่าเจ้าตัวเล็กจะโกรธ ยิ่งเงียบไปแบบนี้ ไม่ใช่นิสัยของเจ้าตัวเล็กเลย
ร่างสูงจึงได้เอ่ยถามร่างเล็กตรงหน้าเบาๆ
"ตัวเล็ก พี่ขอโทษ โกรธพี่หรอครับ" คยูพูดพร้อมกับใช้มือเชยคางซองมินขึ้น
"ป่าวห้ะ ซองมินไม่ได้โกรธอะไรหรอกห้ะ ก็เเค่ไม่ชอบเสียงแว้ดๆของยัยป้าซีม่านั้น เหอะ! เเต่พี่คยูสัญญากับซองมินได้มั้ยห้ะ ว่าต่อไปจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก"
"ครับ พี่สัญญา"
"พี่สัญญาอะไรไว้อย่าลืมน่ะห้ะ ซองมินจำทุกคำพูดที่พี่สัญญากับซองมินไว้! เเต่ว่าตอนนี้เราไปกินเค้กกันดีกว่าห้ะ ซองมินหิวจะตายเเย้วว"
"โอเคครับ" คยูฮยอนยิ้มเเละเดินไปที่รถพร้อมกับยื่นหมวกกันน๊อกให้ซองมิน
ซองมินจับมาพลิกอยู่สองสามรอบก็ใส่ไม่ได้ คยูเห็นเเล้วก็หัวเราะเบาๆ พร้อมกับยื่นมือไปดึงหมวกกันน๊อกมา เเล้วเอามาใส่ให้ จนร่างเล็กเอ่ยเบาๆ
"ขอบคุณน่ะห้ะพี่คยู^^"
บรื้นนนนน!! เสียงสตาร์ทรถดังขึ้น
"ไปกันครับ ขึ้นได้ไหมตัวเล็กหรือจะให้พี่อุ้มขึ้นอีก"
"ขะขะขะขึ้นได้ห้ะขึ้นได้ พะพะพะพี่คยูไม่ต้องอุ้มหรอกห้ะ" บ้าหน้ะซองมิน ทำไมพูดติดอ่างอย่างนี้ อ้ากกกกก รู้เเล้วว่าเขิล โอ้ยยย ทำไงดีๆๆ หน้าเเดงมั้ยเนี้ยย งื้อออ
ระหว่างที่มัวเเต่เหม่อคิดเรื่องอุ้มอยู่นั้น...
หวืออออ~~~~
คยูฮยอนได้ยกคนตัวเล็กขึ้นมานั่งคร่อมมอไซค์ของเขา จนร่างเล็กได้แต่ตกใจ
"พี่คยูอ่ะ ซองมินบอกว่าขึ้นเองได้ไงห้ะ"
"ถ้ารอตัวเล็กขึ้น พี่ว่าป่านนี้ เราคงยังไม่ได้ไปกินเค้ก อ่ะนี่! จับเอวพี่เเน่นน่ะ เพราะถ้าจับไม่เเน่นระวังตก รู้มั้ยครับ" คยูพูดพร้อมกับเอามือร่างเล็กขึ้นมาโอบเอวของเขาไว้ ฝ่ายร่างเล็กก็ได้เเต่ทำตาม อีกทั้งยังกอดเอวร่างสูงแน่นซะด้วย จนหน้าลงไปซบกับเเผ่นหลัง ด้วยเหตุผลที่ร่างสูงขู่ไว้ว่าจะตกรถนั้นเเหละ
คยูฮยอนก็ได้เเต่อมยิ้มอยู่ในใจ พร้อมกับเร่งรถออกไปจากมหาลัย ท่ามกลางสายตาของนักศึกษานับร้อย ที่เเปลกใจกับภาพตรงหน้า เเละในสายตาของนักศึกษานับร้อยนั้น มีดวงตาที่กราดเกรี้ยวของซีตาร์จ้องมองด้วยความเเค้นใจ.......
เห้อออออออ ครบสักที กว่าจะเเต่งตอนนี้จบ อยากตายจริงๆ อาจมีคำผิดบ้าง เดี๋ยวไรท์มาแก้ให้น้า เเบบว่าบะเบลอออ ช่วงนี้นอนดึกบ่อย เเต่ยังไงก็ช่วยฝากติดตามด้วยน้า ตอนหน้าคู่เยเรียวเเล้ว ฝันดีน้ะค้าทุกคน ตอนนี้ตี1 เเล้ว ฝันดีค้า
อย่าเลิกอ่านเด็ดขาดน้าาา ติดตามต่อไป ขอขอบคุณค้าา ^^
อย่าลืมเมนท์+โหวตให้เค้าด้วยน้าาาาา ><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น