คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : story 2
โจวคยูฮยอน ลูกชายเพียงคนเดียวของ ของตระกูลโจว
พ่อและแม่ของคยูชื่อ โจวยูชอนและโจวยูจินเป็นทายาทเพียงคนเดียวของ...
"มหาลัยนานาชาติเซนด์แกรนด์"
การวางตัวเวลาอยู่กับคนจำนวนมากที่ดูดี มีสง่า ทำให้องค์ประกอบโดยรวมของคยูฮยอนดูดีไปหมดซ้ะทุกอย่าง แต่ติดอย่างเดียวที่ว่าเป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิด ติดโวยวาย ไม่พอใจแต่ก็จะเก็บอาการ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆจะเหวี่ยงอออกมาไม่สนใจใครทั้งสิ้น และทำให้คนรอบข้างเกรงกลัวไปด้วย
"โอ้ยยยยยย ไอ้เย่กูโคตรเบื่อประชุมนี่เลยว้ะ แม่งอยากออกจากห้องประชุมจนใจจะขาด
แต่ก็ออกมาไม่ได้ เกรงใจผู้ใหญ่ที่เค้ามาเข้าประชุม
แต่ถ้านานกว่านี้น้ะ ต่อให้ใหญ่มาจากไหนกูก็ไม่กลัวใครทั้งนั้นแหละ
นี่ถ้าพ่อกูไม่ขอร้องกูเพราะพ่อติดธุระน้ะอย่าหวังเลยว่ากูจะเข้าประชุมนี่"
คยูฮยอนได้แต่บ่นให้กับเยซองเพื่อนสนิทของตนฟัง เพื่อระบายความอัดอั้นในใจออกมา
"555555 เอาหน่าไอ้คยู
มึงจะเครียดทำไมว้ะ ยังไงถ้ามึงได้บริหารที่นี้มึงก็ต้องเข้าฟังประชุมทุกอาทิตย์ กูว่าน้ะ ตอนนั้นมึงได้องค์ลงกลางห้องประชุมแน่ๆว้ะ 5555 กูอยากเห็นภาพนั้นหว้ะ ว่างๆทำให้กูดูหน่อยดิ้"
เยซองเพื่อนสนิทของคยูฮยอนได้พูดแซวเพื่อนสนิทของตนเอง
ที่ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็แก้ปัญหาอารมณ์ร้อนของคยูฮยอนไม่ได้ ถ้าไม่เห็นแก่หน้าของผู้หลักผู้ใหญ่ในห้องประชุมและพ่อของมันแล้วหล้ะก็ มันได้เหวี่ยงคาห้องประชุมไปแล้ว.....
"ปากดีนักน้ะมึงไอ้เย่ มึงไม่ใช่กูมึงไม่รู้หรอก"
"5555 ทำไมกูจะไม่รู้ว้ะไอ้คุณคยู"
"อะไร มึงรู้อะไร -*- "
คยูฮยอน ทำหน้างงๆให้กับเยซอง
"รู้ว่ามึงเกือบได้ด่ากราดคนในห้องประชุมเมื่อกี้ไงล้ะว้ะ 555"
"เดี๋ยวก่อนน้ะไอ้เย่ อย่าให้มึงเจออย่างกูบ้างน้ะ คราวนั้นกูจะขำให้ฟันร่วงเลยมึง
ธุรกิจที่บ้านมึงที่พ่อมึงจะให้บริหารหน้ะ ทำใจไว้ซ้ะเถ้อะมึง มึงได้ปวดหัวหนักกว่ากูแน่ๆ5555"
คยูพูดพลางหันไปด่าเยซองพลางทำหน้าตาโกรธปนสะใจเล็กน้อย.....แต่เยซองหาได้สนใจไม่เพราะรู้นิสัยเพื่อนตนดี
เห้ย!!!
"ไอ้คยู กูลืมเอกสารที่ต้องเรียนไว้ที่รถว้ะ เดี๋ยวกูไปเอาแป้บนึงมึงรอกูตรงนี้ก่อนเลย
มึงอย่าหนีกูเหมือนคราวที่แล้วน้ะมึง
มึงก่อวีรกรรมอะไรไว้ครั้งที่แล้วกูจำได้น้ะ ถ้ามึงหนีกูอีกล้ะก็ เรื่องนี้ถึงหูพ่อมึงแน่ 555"
"ไอ้เย่ ปากดีนักน้ะมึง มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้น้ะว่าครั้งที่แล้วมึงไปเอาของที่รถมึงทำอะไรไว้หน้ะ
แล้วจะมีซักกี่ครั้งว้ะที่มึงจะไม่ลืมของอ่ะ -*-
วันไหนที่มึงมีเมีย มึงไม่ลืมเมียมึงหรอว้ะ แล้วถ้ามึงมีอะไรกับเมียมึงอยู่ แล้วมึงก็ลืมว่ามึงกำลังทำอะไรอยู่ กูว่าน้ะ.....
เมียมึงได้ฆ่ามึงแน่ๆว้ะ ที่มึงทำอารมณ์ค้างอ่ะ555"
"ไอ้คยูเดี๋ยวมึงจะโดน ห่า ทะลึ่งนักน้ะมึง ของอย่างนั้นถ้าลืมก็ไม่ใช่กูแล้วหล้ะไอ้คุณคยู"
"แล้วไอ้คนก่อนมึงอ่ะ อย่าให้กูพูดน้ะ ว่ามึงทำอะไรกันอยู่ในห้องประธานนักศึกษาอ่ะ 5555
พอๆๆๆ เดี๋ยวกูไม่ได้ไปเอาของซักที เดี๋ยวกูค่อยกลับมาชำระแค้นกับมึง ไอ้คุณคยู"
เยซองพูดพลางหัวเราะ แต่ใจจริงก็อยากจะเตะปากเพื่อนรักตนเองสักทีสองที เพราะความหมั่นไส้และความกวนตีนของมันนี้แหละ
"เออๆๆๆ ไอ้ห่า รู้ดีเหลือเกินน้ะมึง มึงไปแอบดูกูอยู่หรอ ถึงได้รู้ดีขนาดนี้น้ะไอ้คุณเยซอง
มึงรีบๆไปอย่าให้กูรอนาน อย่าไปฉุดใครเค้าหล้ะ เดี๋ยวพ่อแม่เค้าจะมาตามฆ่ามึง 555. แค่ครั้งที่แล้วกูก็รอเกือบชั่วโมง กูเลยต้องหาอะไรฆ่าเวลาทำ แล้วที่มึงลืมเอกสารบ่อยๆเนี้ยมึงแอบนัดเจอสาวไว้หรอว้ะ"
"นัดห่าไรมึงไอ้คยู หล่อๆอย่างกูไม่ต้องนัด มีแต่สาวๆ สวยๆ หมวยๆ เอกซ์ๆ วิ่งเข้าหากู อยากได้กูเดินควงทั้งนั้นอ่ะ"
"เดี๋ยวกูมา ไปเอาที่รถแป้บนึง แม่งลืมได้ลืมดีจริงๆเลยกู คราวหลังกูจะเอาแม่งห้อยคอไว้ล้ะ -*- "
เยซองทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายให้กับคยู แล้วรีบหันหลังวิ่งไป
แต่คยูตะโกนตามหลังเพื่อนไปว่า...
"ถุ้ยยย!!! ไอ้เย่ ซาลาเปาอย่างมึงเนี้ยน้ะหล่อ มาแข่งกับกูรึเปล่าครับไอ้คุณเยซอง"
ระหว่างนั้น...
คยูฮยอนก็ได้ยินเสียงเล็กๆ กับเสียงของพ่อเค้าใกล้ๆ ด้วยความสงสัยจึงตามหาต้นเสียงนั้น จึงได้พบ....
"เห้ยย ไหนตอนแรกพ่อบอกว่าพ่อไม่ว่าง แล้วนั้นพาใครเดินรอบโรงเรียนเลยว้ะนั้น"
"อย่างนี่ต้องตามดูซักหน่อยแล้วว่าใคร มองตรงนี้เห็นไม่ค่อยชัดซ้ะด้วยสิ้ หึหึ เดี๋ยวได้รู้กันน่ะพ่อ โกหกผมว่าติดธุระ แต่ธุระของพ่อคือการพายัยคุณหนูคนนั้นเดินชมโรงเรียนใช่มั้ย!!!"
คยูฮยอนได้แต่คิดแล้วก็วิจารณ์ไปต่างๆนาๆ และพยายามเพ่งมองดูว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?
"เอ้ะ!!!!
แต่ว่า ทำไมหน้ายัยคุณหนูคนนี้ดูคุ้นๆจังว้ะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ว่า..... ทำไมหน้าตาเหมือนกับ.......ยัยตัวเล็กเลยว้ะ"
แต่ทำไมพ่อต้องเทคแคร์ยัยคุณหนูคนนั้นด้วย ลูกใครทำไมต้องดูแลเป็นพิเศษ ??
เอ้ะ!!
!!
"เรียนบริหารหรอ"
แล้วใครหน้ะ น่ารักไม่แพ้กันเลย ยิ่งอยู่ใกล้กัน รัศมีความน่ารักยิ่งแผ่กระจาย
โอ้ยยยย คณะกูมีคนน่ารักแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว้ะ ต้องสืบรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร
"ฮัลโหล?
เทมป์ มีไรให้แกช่วยทีว่ะ....
เดี๋ยวฉันจะส่งรูปไปให้ แล้วนายก็ช่วยหาประวัติมาให้ฉันภายในเย็นนี้ ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี"
"ได้ครับเจ้านาย!"
คยูฮยอนได้โทรหาลูกน้องคนสนิทของตนเอง จากนั้นก็กดถ่ายรูปแล้วส่งไปให้ เพื่อหาข้อมูลของคนน่ารักคนนี้ ว่าจะใช่ยัยตัวเล็กอย่างที่เค้าคิดไว้หรือเปล่า?
ระหว่างที่คยูกำลังแอบมองและสงสัยผู้หญิงคนที่เดินเกาะแขน ทำตัวน่ารักอยู่กับคุณพ่อของเขานั้น ทางด้านเยซองก็......
"โอ้ยยยย เมื่อไหร่กูจะหายจากไอ้โรคขี้ลืมสักทีว้ะ แม่งงง รำคาญเว้ยยย เดินไปเดินกลับจากที่จอดรถกับตัวอาคารเรียนมันไม่ใช่ใกล้ๆเลยนะเว้ย"
ระหว่างที่เยซองกำลังหัวเสียกับไอ้โรคขี้ลืมของเขานั้น ก็ได้เดินไปชนกับร่างเล็กร่างหนึ่งที่มัวแต่เดินดูโทรศัพท์ จนไม่ได้มองทางข้างหน้าเลย
ปึ้ก!
!!
"โอ้ย!!
พอทั้งสองเงยหน้าขึ้นมาได้จ้องหน้าสบตาต่างตะลึงกันเล็กน้อย ฝ่ายร่างเล็กได้สติก่อนจึงพูดขึ้นว่า
"นี่นายไม่มีตาหรือยังไงห้ะ ทางตั้งกว้างยังจะมาเดินชนฉันอีก คนยิ่งรีบๆอยู่ หรือว่าตอนนายเดินนี่นายหลับตาเดินอยู่หรือยังไงห้ะ!!"
ร่างเล็กได้แต่พูดปนความโมโห และยืนชี้หน้าด่าคนตรงหน้า แต่ลึกๆภายในใจ รู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดเต็มๆ แต่ก็ต้องทำเป็นอารมณ์เสียไว้ เพราะคนอย่างฉัน...ไม่เคยยอมใคร
"ผมก็รีบนะคุณ คุณนั้นแหละที่ไม่มองทางมัวแต่ก้มกดโทรศัพท์อยู่นั้นแหละ
นี่มันทางเดินนะคุณ ถ้าอยากเล่นคุณก็ไปนั่งเล่นดีๆสิ หรือถ้ามันจำเป็นมาก... แฟนคุณกำลังโทรมาคุณก็ควรมีมารยาทแอบข้างทางสักนิดนึง ไม่ใช่เดินกลางทางอย่างกับคุณเป็นเจ้าของโรงเรียนอย่างนั้นแหละ
เพราะฉะนั้น...คุณนะผิดเต็มๆ !!!
แล้วไหงคุณถึงมากล่าวหาว่าผมเป็นฝ่ายผิดหล้ะ!!"
??!!
"แล้วดูสิ้เอกสารผมปลิวตกหมดแล้วเนี้ย แทนที่จะขอโทษแล้วช่วยผมเก็บ ยังมีการมาด่าผมปาวๆหาว่าผมเป็นคนผิดอีก"
เยซองพูดไปพลางอยากยั่วอารมณ์โมโหของคนตรงหน้า ไม่รู้ซิ้ทำไม.....
อารมณ์ตอนนี้ อยากจะแกล้งคนตรงหน้า รู้สึกถูกชะตาพิลึกๆกับคนตรงหน้าเป็นพิเศษ ทั้งที่คนตรงหน้าไม่ใช่สเปกเลยสักนิด
แล้วเธอก็เป็นคนแรก ที่กล้ายืนชี้หน้าด่าผม หึหึ ปากดีอย่างนี้สิ้ผมชอบ
"หึหึ แต่ว่า...วันนี้ผมไม่มีเวลาที่จะมายืนเถียงคุณน้ะ แต่ผมหวังว่าเราคงจะได้พบกันอีกในเร็วๆนี้แน่นอน"
"ยี้~~~
ตาบ้า ใครเค้าจะอยากเจอนายกันย้ะ เช้ามาก็ดวงซวยแต่เช้าเลยยย
นี่ถ้าฉันไม่รีบอยู่น้ะ หึ! นายไม่มีวันได้มายืนเถียงกับฉันแน่
อ้อ!~ ลืมบอกไป
หวังว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกน้ะ นายซาลาเปา
แบร่~~~"
ร่างเล็กพูดไว้แค่นั้นส่งท้าย ก่อนจะวิ่งหนีไป โดยที่คนตรงหน้ายังไม่ได้พูดอะไรซักคำ
ยัยยย!!!
"อย่าให้เจอน้ะ ฉันจะจับกดให้
หงุดหงิดโว้ยยยย!!!!!"
ระหว่างที่เยซองกำลังอารมณ์เสียกับคนตรงหน้า ที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร สายตาก็เหลือบไปมองเห็น....
เอ้ะ!
"กระเป๋าตังค์นี่"
เมื่อเยซองเปิดกระเป๋าดู ก็พบกับ...!!!
"อะไรว้ะเนี้ย มีแต่บัตรร้านเค้กทั้งนั้นเลยนี่หว่า นี่ก็เค้ก นั้นก็เค้ก แล้วไหงถึงตัวเล็กอย่างนั้นว้ะน้ะ แต่เอ้ะ...!!!
นี่มันบัตรนักศึกษานี่หว่าา ไหนขอดูชื่อหน่อยสิ้...???
"คิม เรียวอุค" งั้นหรอ
ฮัลโหลว! แทคยอน
นายช่วยหาประวัติของคนที่ชื่อ คิม เรียวอุค มาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันให้เวลานายแค่ครึ่งชั่วโมง ทำได้ใช่มั้ย!
เยซองโทรไปหาแทคยอนลูกน้องคนสนิทของตนให้รีบจัดหาข้อมูลของคิม เรียวอุคมาให้ไวที่สุด
"ได้ครับ คุณเยซอง ผมจะรีบหาให้ไวที่สุดครับ!"
แทคยอนลูกน้องคนสนิทของเยซองที่มีความสามาถพิเศษที่สามารถปฏิบัติงานตามกำหนดเวลาที่เจ้านายสั่ง
นี่ถือเป็นความสามารถพิเศษของเขาจริงๆ -*-
เพราะถ้าทำไม่เสร็จแล้วหล้ะก็.... เค้าจะถูกส่งไปอยู่แอตแลนติก ซึ่งแทคยอนแพ้อากาศหนาวขั้นสุดยอด -0-
แล้วเจอกันน้ะ "คิม เรียวอุค"
ว่าแต่!!!
"ไอ้คยูมันหายไปไหนว้ะเนี้ยยยย อ้ากกก!!!"
ความคิดเห็น