คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : prologue
Naughty Vampire
prologue
เขี้ยวคมเล็กสีขาวตัดริมฝีปากสีแดงสดค่อยๆงอกออกมาจนสุดความยาวน้อยๆสมวัย
แก้วตาใสกระพิบอย่างซุกซนเมื่อมองเห็นบางอย่างที่ถูกใจ
“อ๊ะ!”เสียงหวานหลุดอุทานออกมาเบาๆสะดุ้งกายมองตาม เปลือกตายุกยิกขยับตัวอยู่ไม่สุกกลอกตามองซ้ายขวาก่อนจะหันกลับมาจ้องเป๋งไปที่วัตถุกลมๆสีขาว เหยื่อตัวน้อยที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่กำลังแทะแครอทสีส้มในอุ้งมืออย่างเพลินตัวจนลืมระวังภัยแบบทุกครั้งที่แม่สอนเอาไว้
ฟึบ
“อ๊า นี่! จับได้แล้วฮิฮิ”ร่างเล็กพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ที่หลบอยู่
“เจ้ากระต๊ายย!”ร่างบางยู่ปากอย่างน่ารักแต่คงไม่ใช่สำหรับกระต่ายสีขาวตัวน้อยที่ตกอยู่ในอุ้งมือของแวมไพร์ตัวน้อยในตอนนี้ แพคฮยอนยื่นหน้าเข้าไปทำเสียงงุ้งงิ้งเล่นกับเหยื่อในครั้งนี้อย่างอารมณ์ดี คมเขี้ยวเล็กที่ยังควบคุมไม่ได้มักจะงอกออกมายามที่รู้สึกตื่นเต้นหรือเล่นซนบัดนี้ค่อยๆงอกยาวขึ้นช้าเพราะความถูกใจ ดวงตาจับจ้องไปที่สิ่งมีชีวิตสีขาวที่ขดตัวเป็นก้อนกลมจ้องมองที่เขี้ยวเล็กสีขาวด้วยแววตาตื่น
“ฮะฮ่า เสร็จข้าล่ะ เจ้าจงตกเป็นเหยื่อของข้าแต่โดยดีเถอะ”ออกท่าทางเว่อๆเสร็จก็หัวเราะอย่างชอบอกชอบใจมองดูสิ่งที่ตัวเองเรียกว่าเหยื่อก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลง อ้าปากเล็กเผยให้เห็นเขี้ยวคมสองข้างแม้จะยังไม่คมจนสามารถเจาะทะลุผิวเนื้อมนุษย์ได้แต่ก็คมกว่าฟันของสัตว์นักล่าหลายเท่านัก
เอียงหน้ามอง ดวงตาวาววับ
ก่อนจะ.......
“แพคฮยอน!!!!!”
“งื้ออออออเจ้ามาร์ชเมลโล่ นี่แหน่ะๆๆๆๆ ฮ่าฮ่าอ๊ะอย่าดิ้นสิ!”ร่างเล็กบอบบางไม่สนใจเสียงแว๊ดดังลั่นของคนมาใหม่ก้มหน้าลงฟัดพุงเจ้ากระต่ายตัวน้อยที่ได้ชื่อใหม่ไปแบบไม่รู้ตัว
“แพคฮยอน! เอาอีกแล้วนะ พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำแบบนั้นเปื้อนขี้ดินไปหมดแบบนี้เดี๋ยวได้โดนท่านแม่บ่นแม่ๆ แล้วนี่จะเก็บไปเลี้ยงอีกแล้วใช่มั้ย พอเลยนะเราน่ะ เห็นท่านพ่อยอมหน่อยไม่ได้เลยนะ นี่!อาทิตย์นี้เราเก็บมันไปไว้ที่สวนห้าตัวแล้วนะ แพคฮยอน!”ร่างโปร่งบางของคนมาใหม่ตวาดเรียกชื่อน้องชายอีกครั้งอย่างหัวเสียเพราะนอกจากเจ้าน้องชายตัวดีจะไม่ฟังแล้วยังทิ้งตัวลงเกลือกกลิ้งบนพื้นหญ้าเลียนแบบเจ้ากระต่ายที่พึ่งถูกโอนเข้าสต็อคไปหมาดๆ
แพคฮยอนผงกหัวขึ้นมาจากผืนหญ้านุ่ม ยู่ปากมองคนเป็นพี่อย่างหน่ายใจ
“ไม่ได้นะฮุนนี่ เค้าตั้งชื่อให้มันแล้วตอนนี้มันทำพันธะสัญญากับเค้าแล้วล่ะ อย่ามาบ่นเป็นตาแก่แบบท่านพ่อไปหน่อยเลย เนอะๆมาร์ชชี่”ทำเสียงเล็กเสียงน้อยตอบ กลอกตาไปมา ทำท่าระอาเต็มที ก่อนจับจับกระต่ายตัวขาวมาฟัดแรงๆเป็นการจบการสนทนาดดยสิ้นเชิง
เซฮุนส่ายหัวเบาๆกับความไม่รู้จักโตของน้องชาย
อายุก็16เข้าไปแล้วหาคู่หมั้นคู่หมายไว้แล้วด้วยซ้ำยังจะทำตัวซุกซนไปวันๆอีก เฮ้อ แต่บ่นได้แปบเดียวก็ต้องหลุดยิ้มกับท่าทีของคนตัวเล็กที่หน้าตามอมแมมไปแล้วเรียบร้อยด้วยฝีมือการตะกุยขุดดินของสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ที่ดูท่าแล้วคงซุกซนไม่ต่างจากเจ้าของเป็นแน่ ว่าแล้วก็นึกกลุ้มกับบรรดากระต่ายตัวเล็กตัวน้อยหลากหลายสีที่โดนเจ้าตัวเล็กนี่เก็บมายัดไว้ในสวนที่วัง
ใช่แล้วล่ะ ฟังไม่ผิดหรอก ก็พวกเค้าใช่แวมไพร์ธรรมดาๆซะที่ไหนล่ะ
“เฮ้อ เอาเถอะเล่นซนเสร็จแล้วก็ไปหาท่านพ่อที่ห้องซะล่ะ ท่านพ่อมีเรื่องจะบอกเจ้า”
ส่ายหัวให้น้องชายตัวดีอย่างนึกระอาอีกน้อยๆก่อนจะเอ่ยบอกจุดประสงค์แล้วหายวับไปเหลือไว้เพียงกลิ่นหอมอ่อนกับควันสีขาวฟุ้งละเอียด
“อะไรนะครับ!!!”สิ้นสุรเสียงทุ้มของผู้เป็นพ่อแวมไพร์หนุ่มตัวซีดที่ซีดหนักกว่าเดิม ปากสีแดงเป็นกระจับอ้าออกน้อยๆ กระพิบตาปริบๆไม่เชื่อหู
“เจ้าฟังไม่ผิดหรอกองค์ชายเล็ก อีกสองวันคู่หมั้นของเจ้าจะเดินทางมาถึง”
“ค คู่หมั้น”แพคฮยอนย้ำคำผู้เป็นพ่อ ปากบางเบะออกน้อยอย่างดื้อรั้น
เค้าไม่เข้าใจ!คู่หมั้นของเราเนี่ยนะจะมาในอีกสองวัน ท่านพ่อต้องทำงานหนักจนเบลอแน่ๆ ไม่จริงๆๆๆๆให้ตายเถอะ สาบานได้ว่าเค้าไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีคำว่าคู่หมั้นอยู่ในพจนานุกรมของชีวิตองค์ชายแพคฮยอนคนนี้
“เลิกทำหน้างงแล้วไปเตรียมตัวรอเถอะ อ้อ มินซอกจัดการองค์ชายเล็กให้ด้วยนะ”
พระราชาของเมืองแวมไพร์เล็กๆแต่ประชากรแน่นหนาหันเอ่ยบอกกับมินซอกพี่เลี้ยงของแพคฮยอน ก่อนจะก้มหน้าอ่านเอกสารในมือต่อทำท่าไม่สนใจลูกชายตัวน้อยที่ยืนเบะปากเตรียมจะงอแงออกมาอีก
“รีบๆไปสิแพคฮยอน อย่าทำเป็นเล่นล่ะ องค์ชายชานยอลน่ะไม่ใช่คนที่รับมือง่ายๆหรอกนะ”
วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คลื่นเสียงแหลมเล็กดังทะลุออกมาจากหลังบานประตูห้องนอนขององค์ชายเล็กแห่งอาณาจักร
เหล่าสาวใช้ที่เดินผ่านสะดุ้งกันเป็นแถบๆรีบๆเดินผ่านไปเพราะกลัวจะต้องตกเป็นเหยื่ออารมณ์ครั้งนี้
“แพคฮยอน”บานประตูเปิดอ้าออกจนรับรู้ถึงไอเย็นอาจจะแช่แข็งคนธรรมดาให้เป็นก้อนน้ำแข็งไปได้ง่ายๆ แต่ไม่ใช่กับแวมไพร์ที่มีอุณหภูมิร่างกายแบบพวกเรา ถึงอย่างนั้นพลังความเย็นที่แผ่ออกมาปกคลุมรอบๆตัวเจ้าของห้องที่พึ่งอาละวาดระเบิดพลังออกมาก็พอจะทำให้กายบางสั่นสะท้านน้อยๆ
“หยุดแผ่ไอเย็นบ้าๆนั่นก่อนเถอะ”เซฮุนกอดอกเซ็งๆ นี่ถ้าพลังตามธาตุของตนเองเป็นไฟล่ะก็จะปล่อยมาดับซะให้เข็ด แต่นี่ดันเป็นลมน่ะสิขืนปล่อยให้พัดออกมาอีกวังนี้คงโดนแช่แข็งแน่ๆ เหอะๆ
“ฮึ ฮุนๆไม่โดนอย่างข้าจะรู้อะไรล่ะ”กระชากเสียงหวานตอบด้วยความขุ่นเคือง
“เหอะ ไม่โดนงั้นหรอ คิดว่าเจ้าจะโดนท่านพ่อเล่นงานคนเดียวงั้นสิ”ทำเสียงขึ้นจมูกใส่น้องชายที่หยุดอาละวาดแล้วจ้องเป๋งมาที่ตัวเองอย่างสงสัยซะเต็มประดา
เค้าเองก็ไม่ได้ต่างไปจากแพคฮยอนเท่าไหร่ แต่แค่รู้อยู่ก่อนแล้วล่ะว่ามีคู่หมั้นคู่หมาย ความจริงก็ต้องเจอกันตั้งแต่ตอนอายุเท่าแพคฮยอนนั่นแหละ แต่ที่เลือ่นมาอีกสามปีเพราะเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นจากฝ่ายนั้น
ฮึ คิดแล้วก็เคืองไม่น้อย
องค์ชายจงอิน อยากจะรู้นักเชียวว่ามีอะดีขนาดกล้าปล่อยให้ข้าเก้ออยู่สามปี!
จะพยายามมาอัพน้า เม้นหรือแท็กในทวิตก็ได้ค่า ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น