คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับ
9
ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับ
พักกลางวัน...
พอได้ยินเสียงอ็อดเตือนว่าหมดเวลาเรียนคาบเช้าแล้ว ฉันกับเพื่อนที่กำลังนั่งเมาส์กันอยู่(คือที่ผ่านมาไม่ได้เรียนเลย)ก็เตรียมตัวจะไปกินข้าว แต่ยังไม่ทันพ้นประตูห้องฉันก็...
ปึก!!!
ฉันเดินชนใครก็ไม่รู้ เมื่อเห็นอีกฝ่ายล้มแล้วทำของตกฉันก็เตรียมจะช่วยเก็บของแต่พอมองเห็นสมุดแลกเซอร์เล่มนั้น ฉันก็หยุดชงักมือไว้ทันที
“บองแปง...”ฉันอุทานชื่อนั้นเบา แต่ก็ดังพอที่จะทำให้คนที่ล้มอยู่เงยหน้ามามองฉันได้
“แท่งแก้ว...”และใช่ นั้นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากบองแปง เพื่อน...ไม่ซิ อดีตเพื่อนที่ฉันเคนรักมากที่สุดแต่เธอก็หักหลังฉันได้ลงคอ บองแปงมองฉันซักพักก่อนที่ใบหน้าของเธอจะซีดเซียวลงไป อ๋อ ไหนๆจะพูดเรื่องบองแปงแล้ว ฉันขอเล่าเลยว่าหลังจากที่ทุกคนรู้ข่าวว่าบองแปงเป็นต้นเหตุทำให้ฉันกับใบบอลเลิกกัน ทุกคนก็ทำการแบนนาง ตอนนี่บองแปงก็ไม่มีคนคบแล้วล่ะ ฉันก็แอบสงสารนางน่ะ แต่แล้วไงล่ะ มันก็สมควรกับสิ่งที่เธอทำกับฉันแล้วนี่ แค้นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ จ้องหน้าฉันได้ซักพักบองแปงก็หยิบสมุดแลกเซอร์ที่หล่นไว้ แล้วก็วิ่งออกไปจากห้องทันที เฮ่อ พอเห็นหน้ายัยนั้นแล้วก็อดนึกเจ็บใจไม่ได้
“เป็นไรป่าวแก”โป๊ะเชะถามพรางวางมือลงที่ไหล่ฉัน พวกมันคงเห็นเหตุการนานแล้วหล่ะ แต่ไม่กล้าเขาไปยุ่ง
ฉันส่ายหัวเบาแล้วเตรียมจะไปกินข้าว แต่อยู่ก็มีมือใครก็ไม่รู้มาจับไหล่ฉันไว้ โอ้ยยยยย อะไรอีกเนี่ย พอฉันหันไป ก็เห็นใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเบงเบง โอ้ย ทำตัวน่ารักใส่ฉันอีกแล้ว
“แท่งแก้วครับ ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับ”ชวนอย่างนี่ใครจะกล้าปฏิเสธน่ะค่ะ
“แล้วนายไม่ใบกินกับพวกแบงค์หรอ”ฉันหันไปมองแบงค์และผองเพื่อน
“คือวันนี่ผมอยากกินข้าวกับแท่งแก้วมากกว่าครับ”แน่ะ ไม่ต้องมาทำหน้าตาน่ารักใส่ฉันเลยน่ะ ฉัน...ไม่ใจออน่หรอกย่ะ ใช่ฉันต้องจำเอาไว้ซิว่าฉันไม่ควรชอบเขามากจนเกินไป
“ฮู้ด จะจีบกันก็ไปจีบไกลๆคนโสดหน่อยไป๊”และไม่วายที่ไอ้แบงค์จะมาแหย่ฉัน ไอ้นี่ไม่เสือกสักเรื่องจะเป็นอะไรมั้ย
“กรี๊ดดดดด คนนี้ของฉันน่ะแก”และยัยโป๊ะเชะก็วิ่งไปควงแขนเบงเบง และดูเหมือนเขาจะตกใจนิดๆเลยขเหยิบหนี
“โหยแก นี่ฉันเลงไว้น่ะ”และยัยนานาก็มาร่วมวงด้วย
“พวกแกนี่บ้ากันไปใหญ่แล้ว ถามเขาซักคำหรือยังว่าเขาเอาแกสองคนหรือป่าว”ยัยมิวที่เพิ่งมาพูดขึ้นทันที
“ไม่รู้หล่ะ”และยัยสองคนนี้ก็ ประสานเสียงกัน
“โอ็ยแกพูดมากกันอยู่นั้นแหละ ฉันหิวข้าวแล้วน่ะ”และในที่สุดฉันผู้ไม่มีบมานานก็พูดขึ้น
“เออๆไปก็ไป แล้วเบงเบงน่ะก็ไปด้วยกันซิค่ะ เฮ้ยแล้วพวกแกอ่ะแบงค์ไปป่าว”มิวพูดพรางเดินนำทุกคน ขอบคุณมากค่ะเพื่อนขาที่อุตสาห์ชวนพวกไอ้แบงค์ไปด้วย แล้วฉันจะได้กินข้าวมั้ยฮ่ะ
“เออๆไปว่ะ”แล้วเราแก๊งใหญ่ๆก็เดินกันไปกินข้าวกันเป็นขี้ลอยน้ำ
ความคิดเห็น