คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บอกเลิก
1
บอกเลิก
“ตลกจังเลยค่ะ โอกะซัง แต่โอกะซังค่ะ เวลานี้โอกะซังน่าจะนอนได้แล้วน่ะค่ะ”ดูแม่ฉันซิเล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้
(แม่ไม่ได้ล้อเล่นน่ะแก้ว แม่พูดความจริง)คร่าวนี้แม่เพิ่มความเข้มของระดับเสียงขึ้นอีก นั้นทำให้ฉันเริ่มใจไม่ดีแล้ว แม่ฉันก็ไม่ใช่คนที่จะมีอารมขันอะไรกับเขามากด้วย แต่ไม่หรอก อย่างโอโต้ซัง(พ่อในภาษาญี่ปุน)น่ะเก่งจะตาย ไม่มีทางบริหารธุระกิจได้ล้มจมถึงขั้นล้มละลายหลอก
“หนูง่วงแล้วอะค่ะ แม่แค่นี้ก่อนน่ะค่ะ แล้วเราค่อยคุยกันต่อพรุ่งนี้น่ะค่ะ กู๊ดไนต์น่ะค่ะโอกะซัง แล้วก็ฝากเซไฮโอโต้ซังด้วยน่ะค่ะ”ว่าแล้วฉันก็กดวางสาย ปิดไฟแล้วก็คลุมโปงนอน พรุ่งนี้ฉันมีนัดกับใบบอลแต่เช้าด้วย ต้องรบนอนแต่หัวค่ำ(นี่คือหัวค่ำ)
12:30น.
อ่า~รู้สึกดีจังเลย ตื่นแต่เช้าเนี่ย(นี่คือเช้า?)ว่าแล้วฉันก็รีบจัดแจงแต่งเนื้อแต่งตัวให้ดี แล้วก็ออกจากห้อง แล้วกดโทรศัพท์หาใบบอลทันที
“ฮัลโหล ว่าไงค่ะดาร์ลิ้งก์”ฉันกรอกเสียงอันหวานแหววของตัวเองใส่โทรศัพท์และทุกคนอ่านไม่ผิดหรอกคำว่า ‘ดาร์ลิ้งก์’ที่ฉันใช้เรียกใบบอล หรือเอาตรงๆเลยก็คือฉันกับใบบอลเป็นแฟนกัน “วันนี้ตกลงจะให้แก้วไปรอไหนค่ะ”
(อืม...เอาร้านประจำของเราก็แล้วกัน)เมื่อใบบอลตอบมาอย่างนั้น ฉันก็เตรียมตัวออกจากบ้าน ไปเรียกแทกซี่แล้วจัดแจงบอกสถานที่แท็กซี่ แล้วแท็กซี่ก็ออกเดินทางไปยังดินแดนอันไกลโพ้น(?)
“โอเคค่ะ แก้วจะไปแล้วค่ะ แค่นี้ก่อนน่ะค่ะ”แล้วฉันก็กดตัดสายแล้วเล่นเกมส์ในโทรศัพท์แทน
Lovely cafa
พอฉันเปิดประตูเข้าไปในร้านก็เจอใบบอลทันทีและก็ไม่วายที่เขาจะเปิดหนังสืออ่าน มีแฟนเป็นเด็กเรียนก็งี่แหละต้องทำใจ แล้วอีกอย่างที่ฉันชอบเขาก็เพราะหน้าตาและฐานะที่ทัดเทียมกับฉันได้เท่านั้น ฉันไม่ได้ชอบเขาจริง แค่เอาหน้าหล่อๆของเขาไว้อวดเพื่อนเท่านั้นแหละ
“ดาร์ลิ้งก์ค่าาาาาาา”ฉันวิ่งไปที่โต๊ะของใบบอลทันทีแล้ววางก้นแหมะที่เก้าอี้ตรงข้ามใบบอล
“อ้าว มาแล้วหรอแท่งแก้ว”ใบบอลปิดหนังสือแล้วทักฉันด้วยแววตาว่างเปล่า ไม่ยิ้ม ไม่ดีใจ ไม่แสดงอะไรเลย และข้อนี่ล่ะที่ฉันไม่ชอบในตัวเขา
“ก็เพิ่งมาเมื่อกี่ละค่ะ”
“อืม”
“แล้ววันนี้เป็นอะไร นึกยังไงนัดมาเนี่ย เห็นบอกว่ายุ่งๆกับเรื่องเรียนอยู่ไม่ใช่หรอ”
“คือฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกน่ะ”
“อะไรล่ะ”
“คือ......”
“0-0p”ฉันตั่งใจพึ่งหูฟังอย่างตั่งใจ
“แท่งแก้ว เรา........เลิกกันเถอะ”ฉึก คำคำนั้นทำให้ฉันแทบจะล้ม แต่ไม่ใช่เพราะฉันเสียดายหรอกน่ะแต่มันเจ็บใจตรงที่เขาเป็นฝ่ายบอกเลิกฉันก่อน ถ้าจะเลิกกัน ฉันควรจะเป็นฝ่ายบอกเลิกเขาเซ่!! ไม่ใช่ให้เขามาบอกเลิกฉัน!!!! มันเสียศักศรี
“หรอ อืม แค่นี้ใช่มั้ย งั้นฉันไปก่อนน่ะ”และไม่เพื่อให้เป็นการเสียหน้าจนเกินไป ฉันจึงทำเป็นไม่รู้สึกอะไร แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เตรียมจะออกจากร้าน แต่ฉันกลับเจอบองแปงเพื่อนสนิทของฉันเข้ามาในร้านแทน
“อ้าว แท่งแก้ว มาทำอะไรที่นี่เนี่ย”บองแปงถามฉัน แล้วทำตาโต หน้าแบ๊วแบบที่นางชอบทำใส่ฉัน ฉันซิต้องเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่าว่ามาทำอะไรที่นี่
“ใบบอลนัดฉันมา”ฉันตอบไป น้ำเสียงแสดงถึงความหมดอารมณ์นิดๆเพื่อยัยนี้จะได้ไม่ต้องชวนฉันคุย ตอนนี้อารมร์บ จอย อย่างแรงคร้าาาา
“นี่อย่าบอกน่ะว่าใบบอลบอกเธอเรื่องนั้นแล้ว”
“เธอหมายความว่ายังไง บองแปง”
“ก็เรื่องฉันกับ...............”บองแปงหันไปมองทางใบบอล พอฉันหันไปมองตามก็เห็นใบบอลพยักหน้า หงึกหงัก แล้วก็หันไปทางอื่นเพื่อหลบตาฉัน
“นี่อย่าบอกน่ะว่า...”ฉันปิดปากตัวเอาถอยหลังไปสองสามก้าว
“ฉันขอโทษน่ะแท่งแก้ว แต่ฉันกับใบบอล...เราคบกันมาได้ซักพักแล้วล่ะ”สิ้นคำนั้นของบองแปงฉันก็วิ่งออกจากร้านโดยไม่สนใจสายตาของคนในร้านที่มองมาที่พวกเราเลย
พอฉันเรียกรถแทกซี่จะกลับบ้านได้ ฉันก็บอกทางไปบ้านตัวเอง แล้วอยู่น้ำอุ่นๆก็ไหลออกมาจากดวงตาร้อนผ่าวของฉัน แม่ท่านผู้อ่านทั้งหลายอย่ามองว่าแนอน่แอน่ะค่ะ ฉันแค่เจ็บใจที่คนที่เป็นต้นเหตุให้ฉันกับใบบอลต้องเลิกกัน ก็คือเพื่อน...ที่ฉันรักมากที่สุด...
บองเเปง
ความคิดเห็น