คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตประจำวันของสามัญชน
กริ่ง!!!!
เสียงนาฬิกาปลุกหัวเตียงทำให้ฉันรีบกระเด้งตัวลงจากเตียงและรีบอาบน้ำแต่งตัว
“นานิตื่นได้แล้ว สายแล้วน่ะ”ฉันปลุกเพื่อนร่วมห้องที่นอนหลับอุตุอยู่
“อืม....เช้าแล้วหรอ”นานิสะอึมสะลือแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำ ตามมาด้วยเสียงเปิดน้ำ ฉันส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ ฉันกับนานิถูกเจ้จินรับมาจากบ้านเด็กกำพร้าตอนอายุประมาณสิบขวบ และเราก็โดนใช่งานอย่างหนักโดยแลกกับอพาทร์เม้นห้องเล็กแล้วก็เงินเดือนเดือนล่ะ9,000บาท แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ส่งตัวเองเรียนจนจบแล้วน่ะ แต่สุดท้ายฉันก็ยังต้องทำงานกับเจ้จินอยู่ดี
ฉันเดินมาที่หน้าอพาทร์เม้นก่อนจะเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์เห็นเจ้จินที่เป็นเจ้าของอพาทร์เม้นรออยู่
“วันนี้ทำไมมาสายล่ะวีเวส”เจ้จินทำหน้าดุเมื่อฉันเดินไปที่เคาน์เตอร์
“ขอโทษค่ะ พอดีวันนี้ฉันตื่นสายไปหน่อย”ฉันก้มหัวลงเล็กน้อย
“แล้วนานิล่ะ”เจ้จินชะโงกหน้าไปดูผ่านหลังฉัน
“วันนี้นานิมีงานคราบดึกไม่ใช่หรอค่ะ”อ่ะ อย่าเข้าใจผิดน่ะค่ะว่าฉันกับนานิทำงานกลางคืน เราแค่ทำงานร้านสะดวกซื้อที่เปิด24ชั่วโมง
“เหรอ งั้นรีบเอาหนังสือพิมพ์ไป แล้วก็ไปร้านได้แล้ว”เจ้จินส่งหนังสือพิมพ์ปึกใหญ่มาให้ฉัน
“ค่ะ”ฉันรับคำแล้วรับหนังสือพิมพ์ปึกใหญ่นั่นมา แล้วหิ้วไปที่จักรยานแม่บ้านลายคิตตี้ที่ฉันเอาไปพับเป็นถุงในช่วงร้านไม่มีลูกค้า
ฉันปั่นจักรยานมาที่ร้านสะดวกซื้อที่ฉันทำงานอยู่แล้วแบกหนังสือพิมพ์กองโตลงจากจักรยานแล้วเข้าไปในร้าน เจอพี่เซวิวพี่หมดกะไปแล้ว เตรียมตัวกำลังจะออกไป
“อ้าว วีเวสมาแล้วหรอ”พี่เซวิว
“ค่ะ ขอโทษน่ะค่ะที่วันนี้มาสาย”ฉัน
“จร้า งั้นพี่ไปก่อนน่ะ”
“ค่ะ โชคดีน่ะค่ะ”ฉันบอกก่อนจะโบกมือให้หลังพี่เซวิว
ฉันเดินมาที่เคาน์เตอร์ร้านก่อนจ่ะวางกองหนังสือพิมพ์ลงที่พื้น อาจเป็นเพราะร้านนี้อยู่ห่างไกลความเจริญ ไม่ค่อยมีคนเข้าเท่าไรนอกจากคนในอพาทร์เม้น ฉันเริ่มพับหนังสือพิมพ์จนได้ประมาณครึ่งปึกแล้วแต่ก็ยังไม่มีลูกค้าซักคน จนกระทั่งฉันพับหนังสือพิมพ์ได้บึกหนึ่งก็เห็น
ความคิดเห็น