คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1.1
ผมไม่ได้เป็นบุคคลเสียสติอะไรประมาณนั้น ถึงแม้หลายต่อหลายคนจะพยายามยัดเยียดอาการแปลกประหลาดเหล่านั้นให้ผมก็เถอะ ผมเป็นแค่วัยรุ่นเกาหลีอายุประมาณ 20 ปี ที่ชอบปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปกับพื้นท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ ปล่อยให้ตัวเองได้ดำดิ่งลงไปสู่ห่วงอารมณ์ที่โหยหา ปลดปล่อยทุกสิ่งอย่างออกมา จนในบางครั้งการปลดปล่อยความรู้สึกนึกคิดของผมก็ชัดแจ้งจนทำให้คนรอบข้างเข้าใจผิดอยู่บ่อยครั้ง
อย่างเช่นในครั้งนี้
ผมเงยหน้ามองแผ่นฟ้าสีขะมุกขมัวนั้น บนนั้นฉายชัดถึงเหตุการณ์อะไรบางอย่างที่ผมเพียรพยายามกดมันลงไปให้ลึกที่สุดในห้วงความทรงจำ เรื่องราวบางอย่างที่มันเคยหลับลึกและถูกปิดตายอยู่ภายใต้จิตสำนึกนั้นกำลังปะทุขึ้นมา ราวกับเขื่อนกักเก็บความทรงจำที่ผมสร้างไว้พังทลายไม่มีชิ้นดี
ภาพเหตุการณ์บางอย่างที่ผมเคยคิดในครั้งนึงว่า ผมจะไม่มีวันลืมเลือนเรื่องพวกนี้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้มันกับแตกต่างกันไปเมื่อในหัวผมมีแต่คำว่า ได้โปรด ให้ความทรงจำเหล่านี้ตายจากผมไปสักทีเถอะพระเจ้า วนเวียนอยู่เท่านั้น
‘พี่ควรถูกทำโทษที่จำวันเกิดผมไม่ได้’
‘ทั้ง ๆ ที่มันห่างจากวันเกิดพี่วันเดียวเองนะ’
‘แล้ว นายจะทำโทษอะไรพี่ อย่ารุนแรงแบบให้พี่ไปทำอะไรน่าอายหรือเจ็บตัวอะไรแบบนั้นนะ’
‘ผมจะแกล้งพี่แบบนั้นทำไมล่ะ แต่เจ็บตัวนี่ผมก็ไม่แน่ใจนะ
‘จะทำอะไรหนะ !’
‘ลงโทษคนที่ลืมวันเกิดผมไง วิธีนี้ผมใช้กับพี่คนเดียวนะ’
‘ของขวัญวันเกิดปีนี้ผมขอร่างกายและหัวใจของพี่นะครับ’
ผมหลับตาซึมซับภาพแห่งความสุขในตอนนั้นและแสนเจ็บปวดในตอนนี้อย่างรวดร้าว น้ำตาทำหน้าที่ของมันได้ดีเสมอเมื่อยามเรื่องราวเก่า ๆ วนเวียนเข้ามา ผมยืนหลับตาร้องไห้อยู่ที่เดิมโดยไม่สนใจผู้คนมากมายรอบกายแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่ผมคิดในตอนนี้มีเพียง ผมต้องร้องไห้อีกนานแค่ไหนความเจ็บปวดต่อเรื่องราวในอดีตถึงจะหายไป
ผมต้องพยายามอีกแค่ไหนถึงจะลบเขาออกไปจากหัวใจและความทรงจำได้
ต้องใช้น้ำตาอีกมากเท่าไหร่ถึงจะลืมเลือนเขาได้เสียที
นานแค่ไหนที่ โด คยองซู ผู้โง่เขลา จะลบ คนที่รักหมดใจอย่าง คิม จงอินได้เสียที
ปึก !
แรงกระทบจากด้านหลังทำให้ภวังค์ความคิดของผมหยุดลงชั่วขณะ หยดน้ำใสที่เอ่อคลอบริเวณดวงตานั้นยังคงหยาดไหลไล้ไปตามโครงหน้าโดยที่ผมเองก็ไม่คิดจะเช็ดมันออกไป ร่างของผมเซไปเล็กน้อยจากแรงกระแทกนั้น และเมื่อผินหน้าหันไปมองบุคคลนิรนามที่เป็นคู่กรณีก็สบเข้ากับแววตาแย้มเหยียดที่แสดงออกอย่างโจ่งแจ้ง
“นึกว่าใคร ที่แท้หนุ่มน้อยเกาหลีผู้ฟั่นเฟืองนี่เอง”
ถ้อยคำเราะร้ายถูกปลดปล่อยจากริมฝีปากสวยได้รูปนั้น นันย์ตาที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันจับจ้องไปยังบุคคลที่ตนเองไม่ได้ตั้งใจจะชนสักเท่าไหร่ ก่อนจะแย้มคำพูดที่คิดว่าร้ายกาจออกมาตอกย้ำให้อีกฝ่ายได้เจ็บแปลบที่หัวใจเล่น
“มายืนอาลัยรักเก่า ที่กำลังไปได้ดีกับคนที่คู่ควรสินะ”
มันอาจจะดูบ้ามาก ๆ กับการที่วิ่งสวนทางผู้คนมากมายในเวลาที่หยาดฝนกำลังโปรยปรายอย่างหนักหน่วงแบบนี้ แต่อย่างน้อยการอยู่คนเดียวท่ามกลางสายฝนคยองซูคิดว่ามันคงจะดีกว่า
ผมพาร่างกายอันไร้เรี่ยวแรงและเปียกปอนเดินไปตามทางอย่างเชื่องช้า หลังจากคำพูดร้าย ๆ ที่ออกจาปากของกจอง ซูจอง ความนิ่งเฉยที่เคยมีมากับอันตธานหายไปในพริบตา และลืมเลือนไปเลยว่าถึงแม้ซูจองจะร้ายแค่ไหนแต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิง ผมใช้พละกำลังที่มีอยู่ผลักเธออย่างรุนแรงท่ามกลางสายตานับสิบคู่ และวิ่งออกมาอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง
รู้แค่ว่า จากประโยคนั้นของจอง ซูจองมันทำให้ผมตระหนักถึงความจริงข้อหนึ่งได้เป็นอย่างดี นั้นคือ
‘ทำไมพี่ถึงน่ารักแบบนี้นะ’
‘ไม่ต้องสนใจหรอกนะครับว่าคนอื่นจะว่าพี่ไม่เหมาะสมกับผมยังไง’
‘เพราะผมไม่ได้คบพี่ที่ความเหมาะสม’
‘ผมคบเพราะพี่เป็นพี่ และรักทุกอย่างที่พี่เป็น’
‘และที่ของพี่ผมสัญญาว่ามันจะไม่มีใครมาแทนได้’
ความคิดเห็น