Kingdom Botanica อาณาจักรพฤกษา

Kingdom Botanica

อาณาจักรพฤกษา

 Esta Em Maho

ผมไม่รู้ว่ามายืนตรงนี้ทำไม ควรแล้วหรือที่มายืนอยู่ตรงนี้...

ตกอยู่ในห้วงความตะลึง ไม่อาจขยับเขยื้อนไปจากภาพสิ่งมีชีวิตมหึมาตรงหน้าได้

ความสูงใหญ่ของมันสะกดร่างให้หยุดนิ่ง กิ่งก้านสีเข้มทะมึนที่แผ่ครึ้มสะกดความตื่นกลัว ให้ไม่อาจสั่นไหว

รากยักษ์เหนือพื้นดินกำลังขยับเขยื้อน ในขณะที่ผมไม่อาจรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่แผ่วหาย

ผมได้แต่เงยหน้าจ้อง ลมหายใจขาดห้วง

ผมเคยได้ยินเรื่องบรรดาต้นไม้ที่สูงที่สุดในโลกมาบ้าง พวกมันมีความสูงกว่า 400 ฟุต หรือมากกว่า 100 เมตร

มีลำต้นที่หนากว่า 40 เมตร

แต่นี่มันต่างออกไปอย่างเทียบไม่ได้

กิ่งมหึมาร่วงลงพื้น ส่งเสียงกัมปนาทสนั่นไปทั่วบริเวณ แสงวาววับสะท้อนออกจากใบมีดดาบใบกว้างของ
มาร์ซิต้า หัวหน้าหน่วยจู่โจมที่ 1 เธอพุ่งทะยานขึ้นไปตามแนวลำต้นอสูรยักษ์ สายตาดุดันราวอุทิศให้กับเทพเจ้าแห่งสงคราม

สมาชิกหน่วยจู่โจมที่เหลือกระโจนพุ่งเข้าหารากอสูร ก่อนจะทะยานดีดตัวดิ่งขึ้นสู่ลำต้นดั่งหินผา

โรซิน่าและเวียนนาพุ่งทะยานผ่านกิ่งยักษ์หนึ่ง ไปสู่อีกกิ่ง พวกเธอไล่ตามหลังมาร์ซิต้าอยู่ไม่ไกล ก่อนต้องกระโจนหลบท่อนไม้มหึมาที่ขยับฟาดฟัน

เสียงแหวกอากาศสะท้านความรู้สึกไปทั่วสรรพางค์กาย

จิตใต้สำนึกของผมตื่นรู้ในทันใด ว่าไม่อาจเอาชนะอสุรกายพฤกษาเหล่านี้ได้เลย

‘องครักษ์อสูร’ หรือบรรดาทหารต้นไม้ขนาดยักษ์เริ่มขยับรากหนาเคลื่อนเข้ามารุมล้อม อสูรพฤกษาเหล่านี้หวังไล่ขยี้สิ่งมีชีวิตกระจ้อยร่อยที่สูงไม่พ้นสองเมตร

“ไปซะทีสิ พอล!”

เสียงของไพธ์ พี่สาวฝาแฝดตะโกนบอกขณะพุ่งข้ามผ่านหัวผมไป

จริงสินะ ผมได้สติมองไปรอบๆ สมาชิกในทีมเหลือผมที่รั้งท้าย ทั้งเอซร่าที่ตอนนี้เข้าไปถึงชายป่า แอชลีย์และไคกำลังวิ่งหลบกิ่งยักษ์ที่ถูกฟันขาดร่วงกระแทกพื้นอยู่เบื้องหน้า

ลูน่าพุ่งเข้ามาฉุดลากผมให้ออกวิ่ง ก่อนกระโจนเหยียบรากยักษ์ที่พุ่งเข้ามาขวาง เราต้องดีดตัวทะยานข้ามมันในเสี้ยววินาที

ตอนนี้พวกเราอยู่ในภารกิจ E.L.F 162 พวกเขาตัดสินใจขนามนามพวกเราว่า ‘เอลฟ์’ เพราะพวกเราคือหน่วยปฏิบัติการที่มีภารกิจแฝงตัวเข้าไปในอาณาจักรพฤกษา โบทานิก้า

ต้นไม้พวกนี้มีชีวิต ผมหมายถึงมีชีวิตจริงๆ แตกต่างจากต้นไม้ในอดีตที่ถูกมองข้ามในฐานะสิ่งมีชีวิต เมื่อเปรียบเทียบกับมนุษย์และสัตว์อื่นๆ ที่เคลื่อนไหวได้...

วันนี้พวกมันเดินได้

และมากกว่าแค่เคลื่อนไหวได้ พวกมันปฏิเสธมนุษย์ด้วยความดุร้ายอย่างสาหัสสากรรจ์

พวกมันกลายพันธุ์และไม่ใยดีระบบห่วงโซ่อาหาร

พวกมันก่อกำเนิดอาณาจักรป่าไม้ขึ้น อาณาจักรที่มีเฉพาะพืช และมีแค่พวกมันเอง!

ต้นไม้ในอดีตเคลื่อนไหวไม่ได้ มันไม่โต้ตอบ ไม่ว่าจะเป็นการทำลายใดๆ จากมนุษย์หรือภัยธรรมชาติ

ถึงกระนั้นต้นไม้ใหญ่ก็เป็นสิ่งมีชีวิตซึ่งมีพลังชีวิตมากที่สุดในโลกชนิดหนึ่ง ต่อให้เราโค่นมันจนเหลือแต่ตอ มันก็อาจฟื้นตัวได้อย่างดีเมื่อได้ฝน แม้กระทั่งการวางยาก็ยังต้องใช้ระยะเวลา สิ่งที่ทำให้พวกมันตาย
อย่างเด็ดขาดคงมีแค่การถูกโค่นลงทั้งราก

แต่พืชยักษ์เบื้องหน้าพวกเราเหล่านี้ไม่สนใจการเอารากยึดเหนี่ยวอยู่ใต้ดิน...

เสียงกัมปนาทสะเทือนลั่นมาแต่ไกล เงาทะมึนร่างใหญ่เอนไหวอยู่ลิบๆ

“ระลอก 2! ระวัง!”

หัวหน้าสาวประจำหน่วยเอลฟ์ตะโกนสั่งมากกว่าแจ้งเตือน ผมมองเงาเคลื่อนไหวราวกับมัจจุราชที่ออกมาจากรอยแยกของเปลือกโลก ดั่งยมฑูตจากนรก ผมเขม้นมองพร้อมรวบรวมสติประเมินสถานการณ์ สิ่งมีชีวิตที่เปรียบดั่งไรฝุ่นอย่างผมไม่อาจบอกความสูงของพวกมันออกมาเป็นตัวเลขด้วยสายตาได้อยู่ดี

ต่อหน้าอสุรกายคลุ้มคลั่ง ร่างยักษ์ดั่งภูผา

นี่มันควรแล้วหรือ!? ที่ผมเลือกชีวิตแบบนี้!!

******************************

กลับมาแล้วค่ะ จะทยอยรื้อ เขียนใหม่หมดนะคะ
(รอบหน้าของปีหน้าไม่ประกวดแล้วค่ะ ฮา)