คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ★ EP 4
หลังจากที่ซอฮยอนนั่งใคร่ครวญความคิดของตัวเอง ว่าทำไมช่วงนี้ถึงได้มีหน้าของผู้ชายที่ชื่อโจคยูฮยอนวนเวียนไปมาแทบจะทุกคืน เธอก็สรุปได้ว่าอาจจะเป็นการได้ปลื้มเพราะความหล่อเหลาของเขา ซึ่งมันก็ต้องมีบ้างเป็นธรรมดาในช่วงอายุของเธอ เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนหันมาสนใจบรรยากาศรอบๆโรงเรียนสอนดนตรีที่แม่ของเธอเป็นเจ้าของกิจการ ซึ่งเธอก็มีหน้าที่สอนเด็กในคลาสพื้นฐาน แต่วันนี้ไม่มีคลาสพื้นฐานที่เธอต้องรับผิดชอบ ซอฮยอนจึงนั่งรอแม่ที่วันนี้มาตรวจความเรียบร้อยที่โรงเรียนเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน
“ พี่ซอคะ “ น้ำเสียงหวานใสร้องทักขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะวิ่งมาทัก ฉีกยิ้มอย่างดีใจ
“ คริสตัล ว่าไงไม่เจอนานเลยนะเรา เลื่อนขั้นไปถึงไหนแล้วล่ะ “ ซอฮยอนหันไปยิ้มรับก่อนจะชักชวนให้นั่งลงข้างๆกัน
“ ขึ้นมาขั้นเดียวเอง ทำไมคราวนี้สอบโหดจังเลยอ่ะ พี่ซอมาเป็นคนคุมสอบได้ไหม คริสสอบมาสองรอบแล้วตกตอนสอบปฏิบัติตลอดเลย “ จองซูจองหรือคริสตัล เด็กสาวหน้าตาน่ารักที่เธอเคยสอนตอนคริสตัลอยู่คลาสพื้นฐานออดอ้อน ทำหน้าเหนื่อยใจให้เห็นก่อนจะชูใบผลสอบให้เห็นว่าเธอสอบตกจริงๆ
“ พูดอย่างนี้ก็แปลว่าอยากเรียนกับพี่อ่ะดิ “ ซอฮยอนเอ่ยถามยิ้มๆ ซึ่งคนตรงหน้าเธอพยักหน้าแรงๆแทนคำตอบก่อนจะกอดแขนออดอ้อน “ อยากเรียนกับพี่ก็ต้องตกมาคลาสพื้นฐานอ่ะ เพราะพี่สอนอยู่คลาสเดียว “
“ คริสยอม “ คริสตัลบอกหน้าตาย ก็เธออยากเรียนกับซอฮยอนจริงๆนี่นา ใจดี สอนสนุกแถมยังเข้าใจเด็กนักเรียน รู้ตัวบ้างไหมเนี่ยว่าเป็นขวัญใจของเด็กนักเรียนทั้งโรงเรียนแล้ว
“ ได้ไง พี่พูดเล่นหรอก ... แต่ถ้าสอบครั้งต่อไปคริสสอบผ่านนะ พี่จะมีของรางวัลให้ “
“ จริงอ้ะ พี่ซอจะให้อะไรคริสหรอคะ “ แววตาที่ตอนแรกหม่นหมองสดใสขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำว่า รางวัล
“ คริสอยากได้อะไรล่ะ “ ซอฮยอนถามพลางยิ้มเบาๆตามสไตล์
“ ไม่รู้อ่ะ เอาอะไรดี “
“ เอาเป็นว่าถ้าคริสสอบผ่าน คริสอยากได้อะไรพี่ให้ได้ พี่จะให้เลยโอเคเปล่า “ ซอฮยอนตอบพลางขยี้ผมเด็กสาวอย่างหมั่นเขี้ยว “ แล้วแม่เรายังไม่มารับหรอ “
“ วันนี้พี่เจสจะมารับค่ะ แม่ไม่ว่าง นี่ก็ได้เวลาแล้วนะเนี่ย ไม่มาสักที “ ซอฮยอนพยักหน้ารับพลางนึกถึงพี่สาวของคริสตัลที่เคยเห็นครั้งหนึ่งและทักทายกันเมื่อครั้งที่คริสตัลยังเป็นนักเรียนในคลาสพื้นฐาน สวย มีความมั่นใจ เป็นดาวของโรงเรียนมัธยมปลาย M แล้วก็รักและเอ็นดูน้องสาวมาก
“ ได้ยินอย่างนี้แล้วอยากมีพี่น้องกับเขาบ้างจัง “ ซอฮยอนบ่นเบาๆ เธอเป็นลูกสาวคนเดียว จึงมีนิสัยเงียบๆไม่กล้าแสดงความรู้สึกมากเท่าไหร่
“ ก็คริสไงคะ รับคริสเป็นน้องของพี่ซอคนนึงนะ “ คริสตัลพูดพลางยิ้มแป้นจนเธออดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิกแก้มเบาๆอย่างเอ็นดู ก่อนจะนั่งคุยเป็นเพื่อนระหว่างรอพี่สาวของคริสตัลมารับ
“ พี่เจส!! กว่าจะมานะ “ ผ่านไปสักพักนึงร่างเล็กในชุดนักเรียนมัธยมปลาย M ก็เดินเร็วๆเข้ามา
“ ขอโทษ ช้าไปนิดเดียวเองอย่าบ่นเลยน้องรัก “ เจสสิก้าบอกก่อนจะช่วยยกหนังสือเรียนของคริสตัลมาถือไว้อีกข้างหนึ่ง “ อ้าว ซอฮยอน ไม่เจอนานเลยนะ “
“ สวัสดีค่ะรุ่นพี่ กินน้ำกินขนมก่อนไหมคะ พักก่อนก็ได้เพิ่งมาเหนื่อยๆ “ ซอฮยอนพูดก่อนทำท่าจะลุกไปหยิบขนมกับน้ำที่ทางโรงเรียนจะมีไว้สำหรับผู้ปกครองเวลามารอเด็กนักเรียน แต่เจสสิก้าโบกมือเชิงว่าไม่เป็นไร
“ ไม่เป็นไรๆ เนี่ยพี่ว่าจะแวะที่โรงเรียนกวดวิชาของเพื่อนที่ชั้นบนก่อนน่ะ ที่นั่นมีขนมเหมือนกัน จะไปถลุงสักหน่อย “ เจสสิก้าตอบก่อนยิ้มน่ารักให้ จนเธอที่เป็นผู้หญิงยังอดชื่นชมไม่ได้เลย ว่าผู้หญิงคนนี้สวยจริงๆ
“ โรงเรียนกวดวิชาบ้านพี่คยูอ่ะนะ ไปทำไมอ่ะ พี่เขามาหรอ “
“ มาสิ วันนี้จะขอติดรถคุณป้ากลับบ้านด้วย วันนี้วันพุธไงคยูมันมาเรียนอยู่แล้ว ไปเถอะคริสกลัวว่าคยูจะเลิกเรียนก่อน วันนี้ได้โหนรถเมล์กลับบ้านเองแน่ๆ “ เจสสิก้าพูดก่อนจะนำคริสตัลเดินไป ไม่วายหันมายิ้มเบาๆให้ซอฮยอนเป็นเชิงลา ซอฮยอนถอนสายตาจากสองคนพี่น้องก่อนจะเอะใจกับกองหนังสือที่วางไว้บนโต๊ะ
“ ยัยคริสนะยัยคริส ลืมหนังสือเรียนซะได้ “ ซอฮยอนลุกขึ้นก่อนจะหันไปทางทิศที่สองพี่น้องเดินไปเมื่อครู่ ก็พบแต่ความว่างเปล่า
“ ซอ จะไปไหนลูก รอแม่แปปนึงนะ “
“ คริสลืมหนังสือน่ะค่ะแม่ เดี๋ยวซอขอวิ่งเอาไปให้ก่อนนะ คงอยู่ชั้นบนเมื่อกี้เห็นพูดๆว่าจะไปชั้นบนอยู่ “ เมื่อหันไปบอกแม่เสร็จสรรพแล้วซอฮยอนก็รีบก้าวเท้าไปยังบันไดเลื่อน ว่าแต่ไอ้โรงเรียนกวดวิชาที่ว่าเนี่ยมันอันไหนละเนี่ย ในเมื่อทั้งตึกนี้ก็มีแต่โรงเรียนกวดวิชาเต็มไปหมด นี่เธอคงไม่หลงตายอยู่บนตึกนี้หรอกนะ .. T__T
“ เฮ้ ขอติดรถกลับบ้านด้วยคนดิ “ คยูฮยอนเงยหน้าจากนิตยสารกีฬาอย่างแปลกใจ
“ จองเจสสิก้า อะไรของเธอแล้วนี่หอบน้องสาวตัวเองมาที่นี่ได้ยังไง “ เจสสิก้าไม่ตอบ เดินเข้าไปตรงเคาท์เตอร์อย่างถือวิสาสะ เมื่อพบกับขนมที่เธอมั่นหมายว่าจะมาถลุงตั้งแต่แรกก็จัดการอย่างไม่ลังเล ไม่ลืมที่จะหยิบติดมือไปแบ่งปันน้องสาวที่นั่งรออยู่ข้างๆ
“ วันนี้คริสมีเรียนเปียโน แม่ไม่ว่าง ฉันต้องมารับซึ่งบังเอิญกับที่วันนี้นายมาเรียนพิเศษพอดี ก็เลยขอติดรถกลับบ้านด้วยแค่นั้นแหละ ไม่มีอะไรมาก “ เจสสิก้าตอบพลางหยิบขนมเข้าปากยิ้มๆ
“ไม่มากสำหรับเธอแต่มันมากสำหรับฉัน ใครเชิญเธอไม่ทราบ ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะให้ติดรถกลับบ้านด้วย “ เขาพูดหมายจะตอกกลับท่าทางยียวนของหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะก้มลงไปอ่านนิตยสารตามเดิม เจสสิก้าหยุดกินพลางมองคยูฮยอนอย่างมีโทสะ ตาบ้าเอ๊ย! ผุ้ชายอะไรปากร้ายที่สุด
“ ก็ได้ คริสพี่ขอโทษแล้วกันนะที่ต้องพาเธอโหนรถเมล์กลับบ้านน่ะ ไปกลับ! “ คริสตัลลุกขึ้นตามแรงฉุดของพี่สาวงงๆ แต่ก็หันไปมองคยูฮยอนที่ยังนั่งอ่านนิตยสารตามเดิมเหมือนไม่สนใจ
“ พี่เจส ต้องโหนรถเมล์จริงๆหรอเนี่ย ไม่เอาอ่ะ “
“ หนูเจส หนูคริสจะไปไหนละ กลับบ้านกับป้าแหละจ๊ะ แต่ต้องรอก่อนนะป้ายังทำอะไรไม่เสร็จเลย “ ร่างสมส่วนที่มีหน้าตาเค้าโครงกับคยูอยอนก้าวออกมาจากประตูข้างหลัง ก่อนจะใช้แฟ้มเขกที่หัวของลูกชายเบาๆอย่างหมั่นไส้
“ แม่! ผมเจ็บนะ มุมแฟ้มเลยนะครับ “ คยูฮยอนละจากนิตยสารเอามือมากุมที่หัวเบาๆ ก่อนจะตวัดสายตาไม่พอใจไปยังคนพี่ที่ยังยืนยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ มุมแฟ้มแค่นี้ยังน้อยไปซะอีก หัวหนาๆอย่างคยูฮยอนน่ะใช้สว่านเจาะยังไม่เป็นรูเลยละมั้งคะคุณป้า “ เจสสิก้าพูดก่อนจะเดินไปเกาะแขนแม่ของเขาอย่างเอาใจ “ คุณป้ายังเหลืองานตรงไหนคะ เดี๋ยวเจสกับคริสไปช่วยนะ จะได้กลับบ้านไวๆไงคะ “
“ เหลือห้องน้ำที่ยังไม่ได้ล้างน่ะ เธอไปล้างแล้วกัน ส่วนคริสนั่งรออยู่นี่แหละไม่ต้องไปทำหรอก “ คยูฮยอนพูดกัดขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้
“ นายคยูฮยอนนน!! มันจะมากไปแล้วนะ “
“ อย่าทะเลาะกันนะเด็กๆ เจสมาช่วยป้าเก็บของข้างในอีกนิดนึงแล้วกันนะ พวกแฟ้มนี่แหละจ้ะ “ แม่ของเขาพูดตัดบทแต่ก็ไม่วายส่งสายตาเขียวปั๊ดมาให้โทษฐานพูดจาไม่ดีใส่เจสสิก้า
คยูฮยอนสะบัดหน้าไปอีกทางก่อนจะชักชวนคริสตัลดูทีวีฆ่าเวลา ส่วนตัวเขาก็นั่งอ่านนิตยสารกีฬาพลางๆ แต่พออ่านไปได้สักพักเขาก็รู้สึกเบื่อจึงปิดหนังสือแล้วมองผ่านกระจกมองผู้คนที่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ปกครองเดินจูงลูกหลานมาเรียนพิเศษ ไม่ก็กลุ่มนักเรียนที่มาเรียนเสริมตอนเย็น แต่ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาใกล้จะสามทุ่มแล้วคนส่วนใหญ่ก็มุ่งหน้าเพื่อกลับบ้าน พร้อมๆกับโรงเรียนกวดวิชาใกล้เคียงที่เริ่มทยอยปิดไฟไปบ้างแล้ว แต่แล้วคยูฮยอนก็สะดุดกับร่างบางที่เดินด้อมๆมองๆ เหมือนหาอะไรบางอย่าง เดินสะเปะสะปะไปมาจนเขานั่งมองแล้วยังนึกขำ ดูจากชุดแล้วก็น่าจะอยู่มอปลายแล้ว เดินเหมือนเด็กประถมหลงทางยังไงก็ไม่รู้
คยูฮยอนที่เบื่อหน่ายกับการนั่งรออยู่แล้วจึงเท้าคางนั่งมองร่างบางที่ยังเดินวนไปตามบล็อกของตึกยิ้มๆ จนเธอคนนั้นเริ่มเดินมาแถวโซนหน้าโรงเรียนกวดวิชาของเขา โดยไม่ทันรู้ตัวขาของเขาก็ก้าวไปยังทิศทางที่เธอคนนั้นยืนอยู่ซะแล้ว
“ เธอ! มีอะไรให้ช่วยไหม “ ผมยาวตรงสีน้ำตาลตรงหน้าไหวเล็กน้อยจากความตกใจ พร้อมๆกับดวงตาที่หันมาตามเสียงทัก และเมื่อซอฮยอนเห็นคนที่มาทักชัดๆแล้ว ความตกใจในแววตาก็ดูจะเพิ่มมากขึ้นพร้อมกับหน้าที่ขึ้นสีอย่างอัตโนมัติ เขา!! โจคยูฮยอนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!
“ เอ่อ.. คือฉันกำลังหาคนอยู่น่ะค่ะ “ น้ำเสียงหวานพึมพำเบาๆ เพราะความตกใจและไม่ทันคิดว่าคนที่วนเวียนไปมาตลอดทุกคืนจะมายืนอยู่ตรงนี้ แถมเธอกำลังได้คุยกับเขา นี่มันอะไร ..เธอกำลังทำตัวเหมือนเด็กที่กำลังตกหลุมรักเข้าไปทุกทีแล้วนะ เธอไม่ได้รักเขา เธอไม่ได้ตกหลุมรักเขานะ ไม่ใช่ ไม่ใช่จริงๆ
“ เธอพูดอะไร อย่าพึมพำสิ ฉันไม่ได้ยิน “ ซอฮยอนมองเขาที่พูดสบสายตาตรงๆ ก่อนที่เธอจะหลบสายตาไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ
“ ฉันกำลังหาคน แต่คุณคงไม่รู้จักหรอก ขอบคุณนะค่ะ “ เธอตัดสินใจหันหลังพลางก้าวเท้าเดินเข้าไปยังประตูที่อยู่ใกล้ที่สุด แก้เขิน... ให้ตายทำไมตัวเธอถึงได้ทำอะไรเงอะงะไปซะทุกอย่างเลยนะ แล้วในใจทำไมถึงได้รู้สึกเสียดาย เสียดายที่ทำไมเธอไม่คว้าโอกาสที่ได้พูดคุยกับเขา โว๊ยยยยย ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
“ พี่ซอ! มาได้ไงคะเนี่ย “ เสียงที่คุ้นหูทำให้เธอหลุดจากความคิดของตัวเอง ซึ่งก็พบว่าตัวเธอเองกำลังยืนอยู่ตรงพื้นที่โล่งๆที่ข้างๆมีโซฟาขนาดใหญ่เอาไว้สำหรับผู้ปกครองมารับ และเสียงที่เธอว่าคุ้นหูก็คือเสียงของคริสตัลที่นั่งอยู่ตรงหลังเคาท์เตอร์นั่นเอง
“ คริส โอ๊ยยยย พี่หาเธอตั้งนาน นึกว่าจะไม่เจอซะแล้ว “ ซอฮยอนพูดก่อนเดินเข้าไปหาเด็กสาว ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ “ เธอลืมหนังสือเรียนน่ะสิ พี่เลยตามเอามาคืนให้ “ ซอฮยอนพูดพลางยื่นหนังสือที่ตั้งใจมาคืนให้แต่แรก
“ เอ้อ ลืมสนิทเลย ขอบคุณนะคะพี่ซอ การบ้านต้องส่งพรุ่งนี้ด้วย “ คริสตัลรับหนังสือมาก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าทันที
“ รู้จักกันหรอคริส “ เสียงทุ้มที่ทำให้ใจเต้นผิดจังหวะดังขึ้นจากข้างหลัง
“ พี่ซอเขาเป็นลูกสาวเจ้าของโรงเรียนสอนดนตรีที่คริสเรียนอยู่ค่ะ แล้วก็เป็นครูสอนเปียโนคริสด้วย ใจดีสุดๆ“
“ มอปลายเนี่ยนะ เป็นครูสอนเปียโน อืม..” คยูฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะหันไปมองคุณครูอย่างไม่น่าเชื่อ จนซอฮยอนรู้สึกอึดอัดกับสายตาที่เขามองผ่านๆมาแวบเดียว
“ ทำไมคะ “ เธออดไม่ได้ที่ถามเมื่อสายตาเขายังวนเวียนที่ใบหน้าเธอไม่หยุดหย่อน
“ ครับ? ก็ไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่ “ ซอฮยอนย่นคิ้วอย่างไม่พอใจ ถึงเธอจะยังอยู่มอปลายก็จริง อยู่มอปลายเป็นครูสอนเปียโนไม่ได้หรือยังไง
“ ฉันก็ไม่ได้เก่งขนาดที่คุณจะต้องประหลาดใจขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่สอนคลาสพื้นฐาน “ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไปอธิบายให้เขาฟังด้วย ซึ่งปกติเธอไม่ค่อยจะกล้าพูดกับคนแปลกหน้าสักเท่าไหร่ แต่ไม่รู้สิเธอแค่อยากให้เขารับรู้ถึงตัวตนของเธอบ้าง เอ๊ะ! นี่เธออยากให้เขารู้จัก เขาสนใจตัวเองงั้นหรอ เมื่อรู้ตัวว่าในใจตัวเองคิดยังไง ซอฮยอนก็รู้สึกทนไม่ได้กับความคิดตัวเอง เขินเกินไปที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา “ เอ่อ คริสเดี๋ยวพี่ต้องไปแล้วละนะ “
“ ไปแล้วหรอคะ อย่าลืมนะที่สัญญากับคริสอ่ะ บ๊ายบายค่ะ “ เธอรับคำก่อนจะโบกมือลาให้เด็กสาว เขาที่ยืนอยู่ข้างๆยิ้มบางๆให้พลางโบกมือลาให้เช่นกัน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โจคยูฮยอน นายกำลังทำให้ฉันเป็นสาวใจแตก!!!
ขอโทษที่ห่างหายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยู่ช่วงม.6ต้องเตรียมตัวสอบอย่างหนัก แต่สัญญา? สัญญาอีกแล้ว 555
ว่าจะอัพให้บ่อยขึ้น เพราะตอนนี้ปิดเทอม แถมแกทแพทก็เลื่อน อิอิอิอิอิ
ขอบคุณที่ยังมีคนมาอ่านบ้างนะคะ ขอบคุณจริงจริง T__T
ความคิดเห็น