SF One day forever ..... [SJ x SNSD]

ข้อมูลเบื้องต้น

 

  






สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านทุกท่าน

วันนี้เจื้อยขอนำเสนอฟิคสั้นเรื่องแรกในชีวิต >,,<

ในโอกาสครบหกเดือนของบทความคยูซอ นี่เราก็เดินทางมาด้วยกันตั้งครึ่งปีแล้วเนอะ

มีทั้งสุข เศร้า ท้อบ้างเป็นบางครั้ง แต่กำลังใจของสาวกคยูซอไม่เคยหมดไปเลย

ต้องขอบคุณพี่น้ำที่ทำบทความนี้ขึ้น แล้วก็ขอบคุณสาวกคยูซอที่ขยันหาข่าว หาโมเม้นมานั่งจิ้นด้วยกัน

ยังไงฟิคนี้เจื้อยแต่งตามจินตนาการนะคะ แต่ก็หวังว่าสักวันคยูซอเขาจะเป็นจริง

แต่ยังไงตอนนี้ก็เป็นจริงในใจของเราทุกคนที่รักคยูซอล่ะเนอะ  55555 >,,<   

ตามสโลแกนบทความเราเนอะ มาจับมือก้าวเดินกันต่อไปนะคะคนรักคยูซอทุกคน

ทำให้มันมีครบรอบหนึ่งปี ห้าปี สิบปี ให้เขารู้ว่าคยูซอเนเวอดาย 55555

ใครไม่ชอบก็กดปิดนะคะ

แล้วก็ขอโทษไว้ก่อนนะคะถ้ามันไม่ค่อยสนุก เจื้อยจะปรับปรุงเรื่อยๆค่า~

ขอบคุณบทความสวยๆนะคะ

Music Playlist at MixPod.com

เนื้อเรื่อง

“ เฮ้ออ อยากไปเที่ยวจังเลย ~ “  ร่างสูงผมสั้นที่นั่งทำผมอยู่บนเก้าอี้ร้องออกมาพลางถอนหายใจ

“ ฉันก็อยากไปเหมือนกันค่ะ “ ซอฮยอนน้องเล็กของวงโซนยอชีแดที่นั่งปัดแก้มอยู่ข้างๆร้องออกมาอย่างเห็นด้วย

“ แล้วเธออยากไปที่ไหนล่ะ “  ซูยองถามขึ้นอย่างสนใจเมื่อน้องเล็กของวงมีความเห็นเหมือนกันกับเธอ

“ อืมมมม …. อ้อ เกาะนามิค่ะ “

“ เกาะนามิหรอ แล้วเกาะนามินี่มันอยู่ที่ไหนล่ะ “ 

“ อยู่ที่ไหนงั้นหรอคะ เอ….” ซอฮยอนถามทวนพลางเท้าคางคิด จะว่าไป เธอรู้จักแต่ชื่อ แต่เธอไม่รู้สักหน่อยว่ามันอยู่ไหน

“ งั้นเรามาลองหากัน “ ซูยองเมื่อเห็นน้องเล็กไม่รู้ทางทั้งๆที่ตัวเองอยากไป จึงเอื้อมมือไปหยิบมือถือค้นหาชื่อเกาะนี้ทางเว็บเพจในมือถือของเธอ “  Daum อืมม Daumอยู่ไหนนะ “

“ นี่ค่ะ Daum “  ซอฮยอนร้องบอกเมื่อเธอเห็นรายชื่อเว็บขึ้นพลางกดให้ เมื่อซูยองเห็นว่าเข้าหน้าเว็บที่เธอต้องการได้แล้วจึงยื่นมือถือให้ซอฮยอนพูด “ เกาะ-นา-มิ “

“ เฮ้! เธอสะกดอย่างนั้นแล้วจะหาเจอมั้ยเนี่ย “

“ อ้าว หาไม่เจอหรอคะ “ ซอฮยอนถามพลางหัวเราะ

“ ลองพูดธรรมดาสิ “

“ ฉันคิดว่าต้องพูดสะกดทีละคำซะอีก “

“ไม่ต้องหรอก   เกาะนามิ  ” ซูยองบอกยิ้มๆก่อนจะพูดชื่อเกาะแบบธรรมดา ไม่ได้สะกดทีลำคำอย่างที่ซอฮยอนแนะนำ  “ นี่ไงเห็นมั้ย “

“ อ้า~ ได้ผลจริงๆด้วย “  ซอฮยอนร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นเว็บเกี่ยวกับเกาะนามิขึ้นเต็มไปหมด

“ อ้อ ที่นี่เขาเคยใช้ถ่ายละครด้วยนี่ “

“ ใช่ค่ะ ที่นั่นมีให้ปั่นจักรยานด้วยนะคะ คู่รักก็มักจะไปปั่นจักรยานกันที่นี่แหละ ฉันล่ะอยากไปที่นี่จริงๆเลย “

“ แต่เธอจะไม่เบื่อหรอ ปั่นจักรยานคนเดียวน่ะ “ ซูยองหันไปถามซอฮยอนที่ตอนนี้กำลังเพ้อฝันว่าตัวเองได้ปั่นจักรยานอยู่

“ ฉันไม่ได้ไปคนเดียวซะหน่อย “ 

“ แล้วเธอจะไปกับใครล่ะ “ ซูยองถามอย่างแปลกใจ พลางยิ้มด้วยความดีใจว่าน้องเล็กต้องชวนเธอไปด้วยแน่นอน

“  โถ่ พี่ก็รู้นี่คะ “ ซอฮยอนตอบอย่างเขินๆ

“ ใครอ่ะ “

“ พี่ก็รู้ว่าใคร~ “ ซอฮยอนยืนยันคำเดิม

“ แต่พี่ไปไม่ได้หรอกนะ พี่งานยุ่ง “ ซูยองบอกปัดก่อนจะลองดูข้อมูลในมือถือต่อไป

“ คนๆนั้นไม่ใช่พี่ซะหน่อย “  ซูยองเลิกสนใจมือถือก่อนจะเงยหน้ามองน้องเล็กของวงอย่างสงสัย ไม่ใช่เธอแล้วใครกันล่ะ

“ แล้วใครล่ะ คนที่จะไปกับเธอ   ใคร??? “ ซูยองถามเน้นย้ำขึ้น ซอฮยอนมองหน้าพี่สาวของเธอยิ้มๆก่อนจะตัดสินใจกระซิบข้างๆหู “ ห๊า เธอพูดว่าอะไรน่ะ ไม่ได้ยินเลย “

“ ฮิๆ โถ่พี่คะ “ ซอฮยอนหัวเราะด้วยความเขินอายก่อนจะตัดสินใจกระซิบข้างๆหูอีกครั้ง

“ ไม่ต้องแล้ว พูดใส่มือถือเลย อ่ะนี่ “

“ ไม่เอาอ่ะ ” ซอฮยอนบอกปัดพลางหัวเราะ

“ โถ่เร็วๆสิ “

“ คัท!!! เอาล่ะทำได้ดีมากเลยทั้งสองคน แล้วก็ขอบคุณทุกๆคนมากนะสำหรับวันนี้ “ ผู้กำกับร้องขึ้นพลางก้มหัวให้ทีมงานทุกคนที่ตั้งใจทำงาน ทำให้การถ่ายทำโฆษณาของเว็บ daum ในวันนี้สำเร็จไปด้วยดี

“ ขอบคุณมากๆค่ะ “ สองสาวที่เป็นนักแสดงจำเป็นของวันนี้ลุกขึ้นมาก้มหัวให้ทีมงานทุกคนเช่นกันหลังจากที่ทำงานด้วยกันหนึ่งวันเต็ม

“ โอย เมื่อยไปหมดเลย “ ซอฮยอนพูดพลางลุกขึ้นบิดขี้เกียจเพราะความเมื่อยล้าจากการถ่ายติดต่อกันทั้งวันโดยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตลอด

“ ว่าแต่พี่คะ วันนี้มีงานอะไรอีกหรือเปล่าอ่ะ  “ ซูยองเดินไปถามผู้จัดการวงที่เพิ่งผละจากการคุยกับผู้กำกับ

“ ไม่มีแล้วล่ะ “ 

“ งั้นพี่คะ เราไปหาอะไรดื่มข้างนอกกันมั้ยคะ “  น้องเล็กของวงเสนอขึ้น

“ เฮ้ เป็นเด็กเป็นเล็ก เดี๋ยวนี้ริอาจชวนพี่ไปดื่มงั้นหรอ “ ซูยองร้องพลางเขกหัวซอฮยอนหนึ่งที

“ ไม่ได้ดื่มอย่างนั้นซะหน่อยค่ะพี่ ดื่มโกโก้อะไรอย่างนี้ต่างหาก “ ซอฮยอนพูดพลางลูบหัวตรงที่ซูยองเขกหัวเธอเพราะความเข้าใจผิด

“ ฮ่าๆ ดูก่อนละกัน  เอ้อ ว่าแต่วันเสาร์หน้าที่พวกเราได้หยุดเต็มๆหนึ่งวันน่ะ เธอคิดหรือยังว่าจะไปไหน “ ซูยองถามน้องเล็กถึงวันเสาร์ที่พวกเธอทั้งวงโซนยอชีแดได้หยุดเต็มๆหนึ่งวัน ซึ่งเธอก็รู้มาว่ารุ่นพี่วงซูปเปอร์จูเนียร์ก็มีวันหยุดวันเดียวกับพวกเธอด้วยเหมือนกัน

“ ก็มีคิดๆไว้เหมือนกันค่ะ แต่ยังไม่แน่ใจ “

“ งั้นพี่ช่วยคิดมั้ย อย่างเกาะนามินี่ก็ดีนะ แต่เสียอย่างเดียวเป็นที่เที่ยวสำหรับคู่รักอะไรอย่างนี้ ถ้าพวกเราไปเก้าคนคงแปลกพิลึกเนอะ “

“ เกาะนามิ อืม เกาะนามิ “ ซอฮยอนคิดตามที่ซูยองแนะนำพลางหยิบมือถือที่พวกเธอใช้ถ่ายทำเมื่อกี้มาดูข้อมูลของเกาะนามิที่ยังเปิดอยู่

“ แต่พี่ว่านะ ไปพวกห้างอะไรอย่างนี้ดีกว่า ไปชอปปิ้งกัน หรือจะไปดูหนังดีนะ เธอว่าไงล่ะ “ ซูยองวางแพลนถึงวันเสาร์หน้าก่อนจะหันมาถามน้องเล็กของวงที่ตอนนี้ดูจะไม่สนใจเธอเลย ก็ตอนนี้ซอฮยอนมัวแต่สนใจมือถืออยู่น่ะสิ  “ เธอดูอะไรอยู่น่ะ เกาะนามิงั้นหรอ “

“ คะ!  อ๋อก็ดูเฉยๆน่ะคะ “ ซอฮยอนยิ้มกลบเกลื่อนพลางวางมือถือที่ใช้ถ่ายทำคืนที่เดิม

“ ซูยอง  มาเปลี่ยนเสื้อผ้าจ้ะ “

“ พี่คะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วล่ะ “ ซอฮยอนพูดพลางลุกดันซูยองให้ไปหาทีมงานที่รอเปลี่ยนชุดอยู่ที่มุมห้อง จนซูยองแปลกใจ น้องเล็กของวงต้องมีอะไรปิดบังเธออยู่แน่ๆ

“ เธอปิดอะไรพี่อยู่ใช่มั้ย “  ซูยองหันมาถามพลางส่งสายตาเค้นความลับจากซอฮยอน จนคนโดนเค้นหลบสายตาอย่างคนมีพิรุธทำให้ซูยองยิ่งสงสัยหนักไปอีก

“ ซูยองงงงงงง เปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วจ้ะ “ ทีมงานร้องเรียกอีกครั้ง จนซูยองทนไม่ไหว โอ๊ยจะมาเรียกอะไรตอนนี้นะ!

“ ค่ะ มาแล้วค่ะ “ ซูยองร้องตอบพลางเดินไปหาทีมงานแต่ก็ยังไม่วายหันมาชี้หน้าซอฮยอนอย่างคาดโทษ ยังไงวันนี้ซอฮยอนก็ไม่รอดจากการเค้นความลับของเธอแน่นอน แต่ถ้ารอดจากเธอได้ แต่ก็คงไม่รอดจากสมาชิกในวงหรอก

“ เฮ้ออออ ~ “ ซอฮยอนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความส่ง

‘ รุ่นพี่คะ

 วันเสาร์หน้าฉันคิดได้แล้วนะว่าจะไปไหน เกาะนามิเป็นยังไงคะ

                                                                                                                         ‘

วันเสาร์ เวลา 8.00

“ ตื่น!!!!!!!!!! ทุกคนตื่นให้หมดเลย มีใครเห็นยัยซอบ้างมั้ย “  ร่างเล็กของหัวหน้าวงโซนยอชีแดตะโกนปลุกสมาชิกทุกคนที่ตอนนี้ยังนอนงัวเงียกันอยู่

“ มีอะไรแทแท เสียงดังแต่เช้าเลย “ ยูริถามพลางขยี้ตาด้วยความงัวเงีย

“ ยัยซอหายไปไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาก็ไม่เจอ “ แทยอนตอบยูริพลางมองสมาชิกทุกคนที่เริ่มทยอยออกมาที่ห้องนั่งเล่นด้วยสภาพงัวเงียกันทุกคน

“  ยัยซออาจจะไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ วันนี้วันหยุดทั้งที “ ซันนี่ที่นั่งงัวเงียอยู่ตรงโซฟาบอกให้ก่อนจะค่อยๆงีบหลับต่อ

“ เดี๋ยว! มีเรื่องอะไรเนี่ย ปลุกแต่เช้าเชียว “  ซูยองที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องถามสมาชิกในวงอย่างสงสัย

“ ยัยซอหายไปไหนก็ไม่รู้น่ะ แทแทตื่นมาไม่เจอ “ ยูริบอกก่อนจะหย่อนตัวลงงีบหลับข้างๆซันนี่

“ เฮ้! ทุกคน ยัยซอเขียนโน๊ตทิ้งไว้ในห้องน่ะ “ ฮโยยอนรูมเมทของซอฮยอนร้องบอกพลางยื่นโน๊ตที่เธอเจออยู่บนโต๊ะหัวเตียงให้ซูยอง

“ วันนี้ฉันมีนัด ขอโทษนะคะแล้วจะซื้อของมาฝาก “ แทยอนยื่นหัวเข้ามาอ่านเนื้อหาที่น้องเล็กของวงเขียนไว้ให้

“ ยัยซอ!!!  โถ่แล้วแพลนที่ฉันวางเอาไว้ล่ะ!!!! “

“ ฮัดชิ้ว!! “ 

“ ไม่สบายหรือเปล่า  “ คยูฮยอนหันมาถามหญิงสาวที่นั่งข้างๆเขาอย่างเป็นห่วง

“ ฉันสบายดีค่ะ แต่ฉันว่าพี่ๆคงตื่นกันแล้วแน่ๆเลย ตอนนี้คงกำลังบ่นถึงฉันอยู่แน่ “ ซอฮยอนบอกยิ้มๆพลางดูเวลาที่ตอนนี้เข็มสั้นชี้ที่เลขแปดพอดี

“ ฮ่าๆ ก็วันนี้ฉันดันลักพาตัวน้องเล็กมานี่นา “ 

“ รุ่นพี่พูดอย่างกับว่าตัวเองไม่ใช่น้องเล็กอย่างนั้นล่ะ “ ซอฮยอนบอกคนข้างๆพลางมองวิวข้างนอกรถไฟอย่างชื่นชม

“ นั่นสินะ เผอิญฉันเป็นน้องเล็กที่เหมือนไม่ใช่ล่ะมั้ง “ คยูฮยอนพูดพลางนึกถึงพี่ๆในวงของเขาที่ดูจะต้องคอยเอาใจเขาตลอดเวลา แล้วก็เป็นเขานี่แหละที่ชอบแกล้งพี่ๆในวง

“ นิสัยไม่ดีมากกว่า “ ซอฮยอนบ่นเบาๆกับตัวเอง แต่คนนิสัยไม่ดีที่นั่งอยู่ข้างๆหันมามองยิ้มๆพลางขยี้หัวอย่างเอ็นดูปนหมั่นไส้

“ ใครจะไปเด็กดีอย่างเธอกันล่ะ “ ซอฮยอนพยักหน้ายอมรับอย่างโดยดี จนคยูฮยอนหลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ ว่าแต่หิวจังเลย เธอเอาอะไรมากินบ้างหรือเปล่า “

“ เอ้อลืมไปเลย รุ่นพี่ทานข้าวเช้าหรือยังคะ “  ซอฮยอนถามพลางนึกถึงว่าคยูฮยอนก็น่าจะหิวอยู่แล้วถ้าไม่ทานอะไรมาเพราะรถไฟที่จะไปถึงเกาะนามินั้นออกตั้งแต่ เจ็ดโมงเช้า ถ้าเขายังไม่ทาน ตอนนี้น้ำย่อยก็คงเต็มกระเพาะแล้วแน่ๆ

“ ยังเลย แค่ตื่นมาให้ทันรถไฟออก ฉันก็ประหลาดใจตัวเองจะแย่ “ คยูฮยอนพูดติดตลกพลางนึกถึงที่เขาต้องตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่งเพื่อแต่งตัว แต่ดูซอฮยอนออกจะสบายกับการตื่นเช้า นี่เขาคงลืมไปสินะว่าซอฮยอนเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้ว

“ งั้นก็ดีเลยค่ะ ที่จริงฉันทำข้าวกล่องมาด้วย แต่ว่าไม่รับประกันความอร่อยนะคะ “ ซอฮยอนบอกยิ้มๆก่อนจะยื่นข้าวกล่องขนาดกะทัดรัดส่งให้ คยูฮยอนรับมาพลางเปิดฝาออกโดยข้างในบรรจุข้าวผัดสีสันน่ากินไว้เต็มกล่อง

“ หน้าตาน่ากินนะ “ คยูฮยอนเอ่ยชม

“ ลองชิมดูหน่อยสิคะ นี่ค่ะช้อน “ ซอฮยอนบอกพลางยื่นช้อนให้ ก่อนจะมองคยูฮยอนทานข้าวกล่องที่เธอตื่นขึ้นมาทำอย่างทุลักทุเลตั้งแต่เช้าอย่างลุ้นระทึก เธอกลัวเขาจะกินฝีมือเธอไม่ได้ ถึงพี่ๆในวงจะบอกว่าเธอทำอาหารพอใช้ได้ก็เถอะ

“ อื้ม อร่อย “ หลังจากที่คยูฮยอนตักข้าวเข้าปากแล้ว เขาก็ร้องชมออกมาจนคนทำยิ้มออกมาอย่างโล่งอกผสมกับความดีใจ

“ ถ้ารุ่นพี่ชอบ ก็ทานเยอะๆเลยนะคะ “ ซอฮยอนพูดพลางหยิบน้ำจากกระเป๋าไปวางไว้ข้างหน้าคนที่ทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยข้างๆเธอ ก่อนจะหยิบแซนวิชที่ซื้อมาเพื่อทานข้าวเช้าบ้าง

“ อ่ะ ชิมฝีมือตัวเองหน่อยเป็นไง “ คยูฮยอนบอกก่อนจะตักข้าวแล้วยื่นให้ซอฮยอนที่หันมามองเขาอย่างตกใจ

“ เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ “ ซอฮยอนตอบปัดพลางหลุบตาต่ำอย่างเขินๆ

“ นี่ ฉันตักให้แล้ว อ้าปากเร็ว! “ คนป้อนพูดเสียงดุ จนซอฮยอนเงยหน้ามามองอย่างใจอ่อนก่อนจะยอมชิมข้าวผัดฝีมือตัวเอง ไม่ใช่ว่าเธอกลัวฝีมือตัวเองหรอกนะ แต่เธอเขินที่เขาป้อนให้เธอต่างหาก!

“ อืม  อาย่อยอิงอิงอ้วยอ้ะ “ ซอฮยอนร้องออกมาอย่างแปลกใจทั้งๆที่ยังเคี้ยวไม่หมด เธอไม่นึกเลยว่าข้าวผัดที่เธอทำจะบังเอิญอร่อยได้ขนาดนี้

“ ก็บอกแล้ว กินด้วยกันมั้ยล่ะ เธอทำมาตั้งเยอะ “ คยูฮยอนไม่พูดเปล่าเขาตักข้าวผัดในกล่องแล้วยื่นจะป้อนให้คนข้างๆอีกครั้ง ซอฮยอนส่ายหัวก่อนจะดันมือคยูฮยอนให้เขากินตามเดิมอย่างเขินๆ ก่อนจะกัดแซนวิชของตัวเองเพื่อรองท้อง โดยที่ทั้งสองคนนั่งกินข้าวพลางมองกันอย่างเขินๆตลอดการเดินทางบนรถไฟ

ติ๊ง ต่อง

“ ใครมาวะเนี่ย ไม่รู้หรือไงว่าวันนี้วันหยุด “  ดงเฮเอ่ยออกมาอย่างขัดใจก่อนจะสนใจเกมส์ในมือตรงหน้าต่อไป “ เฮ้ย! ไอ้วอนเอ็งไปเปิดดิ “

“ ไม่ว่าง!! ไอ้ฮยอคแจเอ็งไปเปิดเลย “ ซีวอนที่กำลังเล่นเกมส์อย่างเมามันส์บอกปัดคำสั่งของดงเฮพลางสะกิดอึนฮยอคที่เล่นเกมส์อยู่ข้างๆให้ลุกไปเปิดประตู

“ เฮ้ยยยย ไม่ว่างเหมือนกัน ไอ้ด๊องอยากใช้คนอื่นดีนัก เอ็งแหละไปเปิด “

“  ไม่ว่างเว้ย! พี่ทึกไปเปิดดิ “ ดงเฮปัดความรับผิดชอบก่อนจะโบ้ยไปให้พี่ใหญ่ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟา

“ ลามปามแล้วพวกเอ็ง ไอ้พวกนี้นี่ “ ลีทึกบ่นออกมาเบาๆแต่ก็ยอมลุกไปที่ประตูหน้าอย่างโดยดี

ติ๊งต่องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ เปิดแล้วคร้าบบบบ จะกดอะไรนักหนา “  ลีทึกบ่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิดพลางปลดล๊อคประตู

“ พี่ทึก ทำไมเปิดช้าอย่างนี้เนี่ย “ ร่างเล็กของแทยอนพูดขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะดันตัวลีทึกออกแล้วเดินนำสมาชิกวงโซนยอชีแดเข้าไปในหอพักของพวกเขาอย่างถือวิสาสะ

“ เฮ้ๆๆ เข้ามาได้ยังไงกันเนี่ย พี่ยังไม่ได้เชิญพวกเธอเลยด้วยซ้ำ “

“ งั้นขออนุญาตนะพี่ “ แทยอนบอกปัดก่อนจะด้อมๆมองๆหอพักของเขาอย่างสงสัย “ แล้วนี่พวกพี่หายไปไหนกันหมดน่ะ “

“ ก็เล่นเกมส์กันอยู่ตรงห้องนั่งเล่น บางคนก็ยังไม่ตื่น ว่าแต่พวกเธอมีอะไรหรือเปล่า “ ลีทึกถามอย่างแปลกใจ แต่คนโดนถามไม่ได้สนใจจะตอบก่อนจะเดินไปยังห้องนั่งเล่น โดยมีลีทึกเดินตามไปอย่างงงๆ ตกลงยัยพวกนี้มาทำไมกันเนี่ย

“ เฮ้ยยยยพวกเรา โซนยอชีแดบุกเว้ยยย “ อึนฮยอคร้องตะโกนหลังจากที่หันหลังมาเห็นวงรุ่นน้องของเขาครองพื้นที่ห้องนั่งเล่นไปเกือบครึ่ง

“ แหกปากโวยวายอะไรกันแต่เช้าวะ วันนี้วันหยุดนะเว้ย “ เยซองที่เพิ่งตื่นจากเสียงโวยวายของอึนฮยอคถามขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะเบิกตาอย่างตกใจเมื่อเดินมาเห็นห้องนั่งเล่นของเขาเต็มไปด้วยสาวๆวงโซนยอชีแดพลางเขย่าแขนซีวอนที่ยืนอยู่ข้างๆเชิงว่านี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม โดยคนข้างๆก็ตอบด้วยการหยิกที่ต้นแขนแรงๆหนึ่งทีแทนคำตอบ

“ พวกพี่อยู่กันแค่นี้หรอคะ “ ซันนี่ถามขึ้นพลางนับสมาชิกวงซูปเปอร์จูเนียร์

“ แล้วรุ่นพี่คยูฮยอนหายไปไหนล่ะคะ “ แทยอนถามขึ้นพลางหันหน้าไปทางลีทึกหัวหน้าวงอย่างต้องการคำตอบ

“ อ๋อไอ้กี้อ่ะนะ วันนี้มันมีนัดออกไปตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ “ ดงเฮตอบให้ ยิ้มๆ “ ว่าแต่พวกเธอจะนั่งหรือจะทำอะไรสักอย่างก็ทำสักทีเถอะ เล่นครองห้องนั่งเล่นของพวกพี่แบบนี้ แล้วพวกพี่จะเล่นเกมส์ยังไงล่ะครับ “

“ ธุระของพวกเรายังไม่จบนี่นา ว่าแต่รู้หรือเปล่าคะว่าพี่คยูฮยอนนัดกับใครไว้ “ 

“ ไม่รู้หรอก มันไม่ยอมบอก บอกแต่ว่ามีนัด “ ดงเฮตอบปัดๆก่อนจะขอทางเพื่อนั่งลงที่โซฟา

“ ทำไมมันบังเอิญกับที่ยัยซอหายไปตั้งแต่เช้าพอดีเลยนะ “ เจสสิก้าพูดเบาๆกับสมาชิกในวงแต่ก็ไม่พ้นหูของเหล่าซูปเปอร์จูเนียร์ที่ได้ชื่อว่าราชวงศ์ลิง

“ ซอฮยอนไม่อยู่งั้นหรอ “ เยซองถามขึ้นก่อนจะมองไปที่กลุ่มสาวๆ ซึ่งก็ไม่มีร่างของน้องเล็กอยู่จริงๆด้วย

“ ทำไมพวกพี่แอบฟังพวกฉันคุยกันล่ะคะ “

“เอาน่า  แต่จากที่คาดเดาและสรุปได้จากที่เธอพูดกัน ฉันว่าคนที่คยูฮยอนนัดไว้ต้องเป็นซอฮยอนแน่นอน “ ฮีชอลที่นั่งเงียบมาตลอดพูดขึ้น

“ พี่ว่าไงนะ!! “  เสียงของสมาชิกในห้องนั่งเล่นดังขึ้นมาพร้อมกัน  ฮีชอลพยักหน้าย้ำอีกครั้งกับความคิดของเขา เขาเชื่อว่าความคิดของเขาไม่ผิดแน่

“ มันอาจจะจริงอย่างที่พี่ฮีชอลว่าก็ได้ เห็นยัยซอสนใจเรื่องเกาะนามิมากเลย “ ซูยองบอกข้อมูลที่ตัวเองรู้มา โดยที่ตอนนี้ทุกคนในห้องนั่งเล่นได้นั่งสุมหัวชนกันเรียบร้อยแล้ว

“ เฮ้ เกาะนามิฉันรู้จัก!แต่เกาะนี้พวกคู่รักเขาชอบไปกันนี่นา “ 

“ ฮึ้ยไอ้กี้ แสบนักนะ!!! “

“ นี่รู้มั้ย ถ้าพวกพี่เขารู้ว่าฉันมาเที่ยวกับเธอ เขาต้องอิจฉาฉันมากแน่ๆ “ 

“ ไม่หรอกค่ะ “ คนน่าอิจฉาตอบปัดอย่างเขินๆ พลางเดินไปตามทางที่ข้างๆล้อมรอบไปด้วยต้นสนที่ตอนนี้ใบของมันเป็นสีเหลืองพร้อมๆกับลมที่พัดอ่อนๆ คนที่น่าอิจฉาน่าจะเป็นเธอมากกว่าที่ได้มาเที่ยวกับเขา

“ เธอนี่ไม่รู้หรือไงว่าเธอออกจะมีคนชอบเยอะ “ คยูฮยอนบอกให้อย่างเคืองๆพลางนึกถึงคนที่เขารู้จักหลายคนที่มักจะพูดถึงซอฮยอน ไม่ก็บอกว่าสเปคของพวกเขาคือซอฮยอน ให้ตายเถอะ! ทำไมคนพวกนี้ต้องมาชอบเธอด้วยนะ

“ ก็ดีออกนะคะ มีคนชอบดีกว่าคนเกลียด “ ซอฮยอนตอบพลางยิ้มอย่างสดใสก่อนจะสะกิดเขาให้แวะดูรูปปั้นที่ตั้งเรียงรายอย่างสวยงามประกอบกับการจัดสวนที่เข้ากันอย่างลงตัว คยูฮยอนพยักหน้าอย่างเห็นด้วยพลางเดินตามหญิงสาวที่ตอนนี้ดูจะมีความสุขกับการเก็บภาพวิวตรงหน้า

“ พี่คะ ดูนี่สิคะรูปปั้นเบยองจุนตัวเท่าขนาดจริงเลยล่ะ “ ซอฮยอนหันมาบอกคยูฮยอนอย่างตื่นเต้น ก่อนจะแปลกใจเมื่อไม่เห็นใครอยู่เลย

กริ๊ง กริ๊ง

“ หาใครอยู่สาวน้อย “ เสียงกระดิ่งของจักรยานพร้อมกับเสียงเรียกที่คุ้นเคยดังอยู่ข้างหลัง จนซอฮยอนรีบหันไปยังต้นเสียงอย่างโล่งใจ

“ รุ่นพี่ไปไหนไม่บอกฉันเลย “ สาวน้อยพูดขึ้นอย่างน้อยใจ จนคนที่นั่งคร่อมอยู่บนจักรยานยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีก “ ยิ้มอะไรคะ ดีใจหรือไงที่เห็นฉันหน้าตาตื่นน่ะ “

“ ก็คงอย่างนั้นแหละ “ คยูฮยอนตอบยิ้มๆก่อนจะตบเบาะข้างหลังชักชวนให้คนข้างหน้าที่ตอนนี้งอนแก้มป่องอยู่ขึ้นมาซ้อนรถจักรยานที่เขาเพิ่งแว่บไปเช่ามาตอนที่คนงอนมัวแต่ถ่ายภาพโดยไม่ได้สนใจเขาเลย

“ ฉันไม่ขึ้นหรอกค่ะ ฉันอยากขี่ไม่อยากซ้อน “ ซอฮยอนพูดอย่างงอนๆ

“ งั้นฉันไปละนะ เจอกัน “ คยูฮยอนแกล้งพูดพลางทำท่าจะขี่ออกไปโดยไม่สนใจซอฮยอนจริงๆ จนคนงอนเลิกวางฟอร์มก่อนจะจับท้ายรถแน่น

“ รุ่นพี่!! “

“ ล้อเล่นน่า ขึ้นมาสิ “ คยูฮยอนหันมายิ้มขี้เล่นอย่างอารมณ์ดี ซอฮยอนเบ้ปากอย่างขัดใจที่เขาแกล้งเธอสำเร็จอีกแล้วแต่ก็ยอมนั่งซ้อนข้างหลังเขาอย่างโดยดี

“ อยากขี่นัก ก็ขี่ไปให้ตลอดเลยนะคะ “ ซอฮยอนพูดเบาๆ ก่อนจะสนใจบรรยากาศรอบๆ สวนที่จัดขึ้นอย่างสวยงามพร้อมกับมีเส้นทางสำหรับให้ปั่นจักรยานที่มีให้เลือกหลากหลายแบบหรือจะนั่งเล่นปิกนิกชมสวนชมบรรยากาศตามประสาคู่รัก ซอฮยอนเลิกมองบรรยากาศก่อนจะหันกลับมามองหลังคนข้างหน้าที่กำลังปั่นจักรยานไปเรื่อยๆตามทางที่สวนทำไว้ นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เธอได้ใกล้ชิดกับเขาขนาดนี้ ?

เอี๊ยดดด!!!

“ โอ๊ยย รุ่นพี่หยุดทำไมไม่บอกฉันเลยล่ะคะ “ ซอฮยอนร้องบอกพลางจับเอวคนข้างหน้าแน่นด้วยความกลัว

“  เมื่อกี้มีอะไรก็ไม่รู้ตัดหน้าน่ะ  “ คยูฮยอนตอบเรียบๆพลางกลั้นยิ้มไม่ให้คนข้างหลังเห็น “ เกาะเอวฉันแน่นๆล่ะ เผื่อฉันจะหยุดแบบไม่ตั้งตัวอีก “

“ พี่นี่ขี่แย่จริงๆเลย “ ซอฮยอนบ่นเบาๆแต่ก็เกาะเอวคยูฮยอนแน่นตามที่เขาบอก คยูฮยอนเริ่มออกตัวปั่นอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่มีความสุขมากกว่าเดิม ยังไงเธอก็ยังเป็นน้องเล็กที่ไร้เดียงสาอยู่ดีนั่นแหละ เธอตามเล่ห์กลของเขาไม่ทันหรอก!!!

“ รุ่นพี่คะ ฉันว่าเราพักดื่มที่คาเฟ่ตรงนั้นดีมั้ยคะ “ ซอฮยอนร้องชักชวนพลางชี้ไปทางคาเฟ่ที่เห็นอยู่ไม่ไกลหลังจากที่เธอนั่งซ้อนเขามาเกือบๆชั่วโมงแล้ว ขนาดเธอยังเมื่อยก้นขนาดนี้แล้วคนปั่นอย่างเขาล่ะ ตอนนี้เขาคงต้องเป็นหมาหอบแดดแล้วแน่ๆ

“ ดีเหมือนกัน ฉันรอเธอพูดคำนี้นานแล้ว “  คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบก่อนจะค่อยๆชะลอรถจักรยานเมื่อเธอกับเขาได้มาถึงหน้าร้านคาเฟ่ที่ว่าแล้ว

“ ฮ่าๆๆ รุ่นพี่เหงื่อออกเต็มหน้าเลยล่ะค่ะ  “ ซอฮยอนหัวเราะชอบใจพลางชี้หน้าของคยูฮยอน

“ หัวเราะได้หัวเราะไปนะ  ไปเข้าไปเลยอยากดื่มอะไรชื่นใจจะแย่แล้ว “ คยูฮยอนพูดพลางขยี้ผมซอฮยอนอย่างหมั่นเขี้ยว ซอฮยอนหันมายิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าร้านแล้วเลือกนั่งโต๊ะที่อยู่ริมหน้าต่าง

“ รุ่นพี่ดื่มอะไรดีคะ ส่วนฉันขอเป็นนมปั่นกับวาฟเฟิลนะคะ “ ซอฮยอนถามคยูฮยอนก่อนจะหันไปสั่งเมนูกับพนักงาน

“ ผมขอโกโก้เย็นครับ “ คยูฮยอนชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะสั่งเมนูที่เขาสั่งอยู่บ่อยๆ พนักงานรับเมนูก่อนจะเดินไปส่งออเดอร์แต่ก็มิวายหันมาทางโต๊ะของพวกเขาทั้งสองคนอย่างไม่แน่ใจ นี่พวกเขาคือคยูฮยอนกับซอฮยอนที่เป็นนักร้องหรือเปล่านะ

“ นี่ค่ะผ้าเช็ดหน้า ซับเหงื่อหน่อยสิคะเต็มหน้าหมดแล้ว “ ซอฮยอนบอกยิ้มๆพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าสีหวานให้เขา คยูฮยอนรับมาก่อนจะซับเหงื่อด้วยความเหนื่อยอ่อน ถ้าพวกพี่ๆรู้ว่าซอฮยอนนั่งซ้อนท้ายเขาแถมกอดเอวมาตลอดทางแบบนี้มีหวังเขาต้องโดนฉีกอกตายแน่ๆ แต่ก็นะ ถ้าไม่ใช่เขาคนอื่นคงทำไม่ได้แบบนี้หรอก คยูฮยอนคิดพลางยิ้มอย่างสะใจ

“ เมนูที่สั่งได้แล้วค่ะ “

“ ขอบคุณนะคะ “ ซอฮยอนบอกยิ้มๆก่อนจะก้มลงดูดนมปั่นด้วยความสดชื่น จนคยูฮยอนอดไม่ได้ที่จะแอบหยิบมือถือแล้วถ่ายรูปที่หน้าจดจำนี้ไว้ “ รุ่นพี่!! ลบเลยนะคะ “

“ ไม่ล่ะ มือถือของฉัน ฉันจะถ่ายอะไรก็ได้ “ คยูฮยอนรีบเก็บมือถือพลางหัวเราะน้อยๆอย่างพอใจ ส่วนคนโดนแอบถ่ายได้แต่มองอย่างขัดเคืองใจที่เขาแอบถ่ายรูปตอนเธอไม่ทันตั้งตัว

“ แต่ที่รุ่นพี่ถ่ายมันเป็นรูปฉันนี่นา ลบเลยนะคะ “

“ ไม่ลบ “ คยูฮยอนตอบหน้าตายก่อนจะดื่มโกโก้ของตัวเองยิ้มๆ เธอจะรู้ตัวไหมนะว่าหน้าของเธอตอนนี้ดูน่ารักที่สุดเลย

“ ไม่ลบก็ไม่ลบ แต่อย่าให้ฉันรู้ว่ารุ่นพี่ลบรูปฉันนะคะ “ ซอฮยอนพูดขู่

“ แน่นอน อีกสิบปีเธอมาดูได้เลย รับรองว่ารูปเธอก็ยังอยู่ในมือถือฉัน “ คยูฮยอนตอบพลางหัวเราะอย่างพอใจ แต่คนที่ขู่เองกับเขินขึ้นมาเพราะคำพูดของเขา

“ สิบปี! “

“  ต่อให้หลังจากสิบปีฉันก็ไม่ลบหรอก “  คยูฮยอนตอบยิ้มๆอย่างเขินอาย นี่เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย พูดได้น่าอ้วกมากๆ

“ ทำให้ได้อย่างที่พูดเถอะค่ะ “  ซอฮยอนตอบอ้อมแอ้มพลางตักวาฟเฟิลชิ้นสุดท้ายเข้าปาก “ ฉันอิ่มแล้วล่ะค่ะ “

“ งั้นคิดเงินเลยแล้วกันนะ   … เอ่อ คุณครับคิดเงินด้วย “

“ ฉันช่วยออกส่วนของฉันนะคะ “ 

“ เฮ้ยไม่ต้อง ฉันเลี้ยงเอง “ คยูฮยอนปฏิเสธพลางหยิบกระเป๋าเงินของซอฮยอนที่วางอยู่บนโต๊ะมาไว้กับตัว

“ ทั้งหมด xxxx วอนค่ะ “ พนักงานบอกพลางยื่นบิลให้คยูฮยอน

“ ให้ฉันค่ะ “ ซอฮยอนบอกพนักงานพลางรับบิลมาไว้กับตัวเองก่อนจะใส่แบงค์ที่เธอหยิบมาไว้ก่อนที่เขาจะยึดกระเป๋าเงินของเธอลงไปในบิลแล้วคืนให้พนักงาน โดยที่คยูฮยอนมองอย่างขำๆ แต่ก็ปล่อยให้คนอยากจ่ายช่วยเขาจ่ายไป

“ มือไวจริงๆเลยนะ “  คยูฮยอนล้อขำๆ ซอฮยอนพยักหน้ายอมรับพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะมองรอบๆร้านที่มีแต่คู่รักมานั่งดื่มกาแฟบ้าง นั่งคุยกันบ้างอย่างหวานชื่นแต่ที่ทุกคู่เหมือนกันก็คือไม่ว่าจะเด็กหรือมีอายุกันแล้วทุกคนใส่เสื้อคู่กันที่แลดูน่ารัก จนซอฮยอนอดไม่ได้ที่จะก้มมองเสื้อตัวเองกับคนที่มาด้วยอย่างแปลกแยก  น่าอิจฉาจริงๆ

“ อยากใส่เสื้อคู่เหมือนพวกเขาบ้างหรือไง “

“ คะ! “ ซอฮยอนขานรับด้วยความตกใจที่เขาเหมือนจะรู้ความคิดของเธอ

“ ฉันว่าเธอกำลังอิจฉาที่เขาใส่เสื้อคู่กันอยู่ใช่มั้ยล่ะ “  คยูฮยอนบอกยิ้มๆ พลางนึกถึงหน้าตอนที่ซอฮยอนแอบเหล่มองคู่รักโต๊ะข้างๆจนตาข้างซ้ายจะไปรวมกับข้างขวาอยู่แล้ว

“ ไม่ได้อิจฉานะคะ ฉันมองว่าพวกเขาน่ารักดีก็เท่านั้นค่ะ “  ซอฮยอนบอกพลางสั่นหัวดิก

“ อยากใส่ก็ซื้อมาใส่สิ ไม่เห็นยากเลย “

“ รุ่นพี่พูดง่ายนะคะ ฉันไม่มีคนให้ใส่ด้วยซะหน่อย “ ซอฮยอนตอบอย่างขัดใจ รู้ทั้งรู้ว่าเธอยังไม่มีแฟนเขาบอกมาได้ไงให้เธอซื้อมาใส่เอง ใส่คนเดียวคนอื่นก็หาว่าเธอบ้าน่ะสิ

“ ยงฮวาไง สามีเธอน่ะ “ คยูฮยอนตอบพลางเบ้ปาก

“ นั่นมันงานของฉันต่างหาก รุ่นพี่นี่ล้อเล่นไม่เข้าเรื่องเลย “

“ แปลว่าเธอไม่อยากใส่เสื้อคู่กับนายยงฮวา “  คยูฮยอนเลิกคิ้วถามเพื่อความแน่ใจ

“ ไม่ได้ไม่อยากใส่ แต่ฉันใส่ไม่ได้ค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ยงฮวาซะหน่อย “

“ เดี๋ยวนี้สนิทกันถึงขั้นเรียกพี่แล้วเรอะ “  

“  ฉันถ่ายรายการกับพี่ยงฮวานานแล้วนะคะ ไม่สนิทก็ดูจะเป็นคนเข้ากับคนไม่ได้ไปหน่อยหรือเปล่า “

“ เอาเป็นว่าเธอไม่อยากใส่คู่กับนายยงฮวา “ คยูฮยอนเปลี่ยนเรื่องก่อนจะถามคำถามเดิมซ้ำ

“ ก็บอกว่าใส่ไม่ได้ไงคะ “  ซอฮยอนย้ำคำเดิม

“ แปลว่าอยากใส่งั้นหรอ “

“ เอ๊ะรุ่นพี่ ไม่อยากใส่ค่ะ ฉันไม่อยากใส่คู่กับพี่ยงฮวา เคลียร์มั้ยคะ “  ซอฮยอนตอบอย่างมีน้ำโหที่คยูฮยอนถามซ้ำซาก เขาไม่เข้าใจที่เธอพูดหรือเขาแกล้งเธอเล่นกันแน่นะ ฝ่ายคยูฮยอนที่ได้คำตอบที่ชัดเจนก็ยิ้มอย่างสะใจ ที่เขาถามซ้ำก็อยากให้เธอพูดออกมาชัดๆก็เท่านั้นเอง

“ ดี  เพราะเธอน่ะเหมาะใส่คู่กับฉันที่สุด “  คยูฮยอนบอกอ้อมแอ้มก่อนจะเสมองไปทางอื่น

“ คะ!! “  ซอฮยอนขึ้นเสียงอย่างตกใจ ที่เขาพูดมันหมายความว่าอย่างนั้นหรือเปล่านะ “ รุ่นพี่หมายความว่า เอ่อ หมายถึงฉันกับรุ่นพี่ .. “

“ ว่าไง อยากใส่เสื้อคู่กับฉันหรือเปล่า “ คยูฮยอนถามพลางมองหน้าซอฮยอนอย่างจริงจัง จนเธออดไม่ได้ที่จะก้มหน้าพลางจับแก้มที่ร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้  เขาหมายความว่าอย่างนั้น หมายถึงเขาอยากจะคบกับเธอใช่มั้ย

“ เงินทอนได้แล้วค่ะ “ พนักงานสาวเอ่ยขึ้นพลางส่งเงินทอนให้ซอฮยอนที่ก้มหน้าอยู่ คยูฮยอนจิ๊ปากอย่างขัดใจ  มาได้จังหวะจริงๆพนักงานร้านนี้

“ ว่าไงคำตอบล่ะ “ คยูฮยอนถามซ้ำอีกครั้งยิ้มๆ

“ เอ่อ มันหมายความว่ารุ่นพี่จะ ...”

“ เอ่อขอโทษนะคะ พวกคุณคือคยูฮยอนกับซอฮยอนหรือเปล่าคะ “  พนักงานสาวที่เหมือจะเดินกลับไปย้อนเข้ามาถามอีกครั้ง คยูฮยอนตบหน้าผากอย่างหมดอารมณ์แต่ก็พยักหน้าอย่างโดยดี พนักงานสาวตาโตด้วยความดีใจพลางหยิบเมนูขึ้นมาแล้วส่งให้นักร้องที่เธอชื่นชอบทั้งสองคนเซ็นให้ก่อนจะเรียกพนักงานที่เหลือมาดูว่านักร้องที่เธอสงสัยว่าใช่หรือเปล่านั้น อยู่โต๊ะนี้จริงๆ จนตอนนี้โต๊ะของพวกเขาเต็มไปด้วยผู้คนที่รอขอลายเซ็นจากพวกเขา คยูฮยอนมือเซ็นไปแต่ก็แอบมองซอฮยอนที่กำลังตั้งใจเซ็นให้แฟนคลับอย่างตั้งใจพลางนึกถึงคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบ เขาอยากจะรู้จริงๆว่าเธอจะตอบว่ายังไง เธอจะเข้าใจมั้ยว่าเขาหมายถึงอะไร

“ แล้วทำไมคยูฮยอนกับซอฮยอนถึงมาเที่ยวด้วยกันล่ะคะ เป็นแฟนกันหรอ “ แฟนคลับคนหนึ่งถามขึ้นก่อนจะเรียกเสียงฮือฮาจากรอบข้างที่ตอนนี้ทุกคนกำลังสงสัยเรื่องเดียวกัน ซอฮยอนหยุดเซ็นให้กับวัยรุ่นคนหนึ่งก่อนจะเงยหน้ามองคยูฮยอนอย่างคาดหวังกับคำตอบของเขา

“ เปล่าครับ  “ คยูฮยอนตอบพลางฉีกยิ้ม

คนรอบข้างพยักหน้าก่อนที่แต่ละคนจะแยกย้ายกลับไปเมื่อได้ลายเซ็นตามใจอยากจนเมื่อพวกเขาทั้งสองคนเซ็นลายเซ็นถึงคนสุดท้ายก็ขอตัวกลับก่อนพลางเดินออกมาจากคาเฟ่ที่แสนจะวุ่นวาย

“ เฮ้ออออ เมื่อยมือไปหมดเลย “  คยูฮยอนพูดพลางนวดมือหลังจากที่เขากับซอฮยอนเดินออกมาจากคาเฟ่ได้สักพักแล้ว “ ว่าแต่จะไปตรงไหนต่อดีล่ะ “

“ ฉันว่าเรากลับกันเถอะค่ะ “ ซอฮยอนพูดโดยไม่มองหน้าคยูฮยอนจนเขาแปลกใจก่อนจะฉุดข้อมือให้ซอฮยอนหยุดเดิน

“ ทำไมล่ะ เธอเบื่ออยากกลับแล้วหรอ “ ซอฮยอนส่ายหัวแทนคำตอบ

“ ถ้าไม่เบื่อแล้วจะกลับทำไมล่ะ แวะไปถีบจักรยานน้ำก่อนมั้ย “ คยูฮยอนถามพลางฉีกยิ้ม ซอฮยอนก้มหน้าส่ายหัวแทนคำตอบอีกครั้ง

“ ฉันถีบให้เอง ไปเถอะ “ คยูฮยอนบอกก่อนจะจูงมือให้ซอฮยอนเดินตามเขามา

“ ฉันอยากกลับบ้านค่ะ “ ซอฮยอนสะบัดมือออกพลางก้มหน้าตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ เธอเป็นอะไรไป “ คยูฮยอนถามพลางเชยคางซอฮยอนขึ้น ซึ่งเขาก็พบว่าดวงตาที่แสนจะซุกซนและไร้เดียงสาของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา

ซอฮยอนสะบัดหน้าออก เช็ดน้ำตาก่อนจะเดินหนี เธอไม่อยากให้เขารู้เลยว่าเธอคาดหวังเรื่องของเธอกับเขามากแค่ไหน ถ้าเขารู้เขาคงจะหัวเราะเยาะกับความคิดเข้าข้างตัวเอง คิดว่าเขาอยากคบกับเธอ คิดว่าเขามีความรู้สึกดีๆให้เธอ ทั้งๆที่จริงแล้วเขาคงไม่เคยคิดแบบนั้น…..แบบเดียวกับที่เธอคิดกับเขา

“ เดี๋ยว!! กลับมาคุยกันก่อน ซอฮยอน!! “ คยูฮยอนวิ่งตามก่อนจะจับแขนคนดื้อได้ในที่สุด “ อย่าเดินหนีสิ เธอเป็นอะไร “

“ ….” ซอฮยอนไม่พูดก่อนจะสั่นหัวพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลลงมามากกว่าเดิม จนคยูฮยอนลนลานทำอะไรไม่ถูกจึงคว้าตัวเข้ามากอดแล้วลูบหัวเพื่อปลอบประโลม

“ ขี้แย!  ดื้อ! ไม่เคยรู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย แล้วนี่ฉันก็เพิ่งรู้นะว่าเธอเป็นคนชอบหนีปัญหา “ ซอฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองอย่างขัดใจก่อนจะขืนตัวเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมกอด คยูฮยอนยิ้มน้อยๆกับการกระทำของคนที่เขาคิดว่าดื้อจริงๆก่อนจะกดหัวคนดื้อให้ซบตรงที่อกแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

“ พอถามว่าอยากใส่เสื้อคู่ด้วยกันหรือเปล่าก็ตอบช้าซะ “

“ งั้นฉันตอบเลยแล้วกันนะคะ ว่าไม่!!! “ ซอฮยอนตอบก่อนจะใช้แรงที่มีทั้งหมดผลักคยูฮยอนออกแล้วหันหลังวิ่งกลับไป เธอไม่อยากฟังแล้ว เธอไม่อยากได้ยินเสียงของเขาอีกแล้ว

“ เธอไม่อยากใส่คู่กับฉันก็ไม่เป็นไร “ คยูฮยอนป้องปากตะโกน “ แต่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ว่าฉันอยากใส่คู่กับเธอ ต้องเป็นเธอคนเดียวเท่านั้น ฉันพูดจริงๆนะ “

                คยูฮยอนตะโกนสิ่งที่เขาอยากพูดออกมาก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ซอฮยอนหยุดฟังพลางน้ำตาไหลไม่หยุด ที่เขาพูดออกมาเธอคิดไปเองอีกหรือเปล่านะ

“ ฉันรักเธอ“ คยูฮยอนที่รีบวิ่งตามเมื่อเห็นคนที่เขารักหยุดหนีเขาแล้วก่อนจะกระซิบคำที่เขาอยากพูดให้เธอฟังมากที่สุดข้างๆหู คนโดนบอกรักเอามือปิดปากอย่างอัตโนมัติพลางน้ำตาไหลด้วยความดีใจ

“ ฉันกลัวที่จะพูดกับเธอมาตลอด ฉันไม่อยากให้คำว่ารุ่นพี่รุ่นน้องของเรามันขาดลงเพราะคำๆนี้  “ คยูฮยอนบอกความในใจพลางเข้าไปกอดจากข้างหลัง

“  ฮึก รุ่นพี่ “ ซอฮยอนหันมาก่อนจะกอดคยูฮยอนด้วยความดีใจ “ ต่อไปขอฉันเรียกรุ่นพี่ ว่าพี่เฉยๆได้ไหมคะ “

“ เรียกที่รักเลยก็ได้ “ คยูฮยอนตอบยิ้มๆก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม

“ พี่ก็พอค่ะ “ ซอฮยอนตอบเขินๆจนเขาอดไม่ได้ที่จะขยี้ผมอย่างเอ็นดู  “ พี่ปล่อยฉันก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวคนมาเห็นเข้า พี่จะตอบปฏิเสธไม่ได้นะคะ “ 

“ อ๋ออ พี่เข้าใจแล้ว ที่เธอร้องไห้เพราะว่าพี่ปฏิเสธไปว่าไม่ได้เป็นแฟนกับเธอใช่มั้ย “ คยูฮยอนถามยิ้มๆพลางหยิกแก้มขาวๆด้วยความหมั่นเขี้ยว “ จะให้บอกได้ไง ยังไม่ได้ขอเลย พอจะขอก็มีมารผจญทุกที “

“ โอ๊ยยย รู้แล้วค่ะ ปล่อยได้แล้วฉันเจ็บนะคะ “ ซอฮยอนตีมือคยูฮยอนพลางจับแก้มที่เขาหยิกยิ้มๆ

“ แล้วชอบป่ะล่ะ “

“ เอ๊ะ พี่คะ!! “ ซอฮยอนร้องพลางตีแขนคยูฮยอนด้วยความสีหน้าแดงก่ำ

♪ ♫ ♪ ♪

“ ครับพี่ “

[ อยู่ไหนเนี่ยไอ้กี้ เมื่อไหร่จะกลับ ]  ฮีชอลเริ่มบทสนทนาด้วยการขู่ ฝ่ายสมาชิกที่นั่งฟังอยู่สะกิดให้เปิดลำโพง ฮีชอลจิ๊ปากอย่างขัดใจแต่ก็เปิดลำโพงก่อนเอามือถือมาวางกลางวง

“ จะรีบให้ผมกลับทำไมเนี่ย ผมยังไม่อยากกลับ “ คยูฮยอนตอบฮีชอลเสียงขุ่น อะไรกัน! นานๆเขาจะได้หยุดเต็มวันแบบนี้สักที ขออยู่นานๆหน่อยไม่ได้หรือไงนะ

[ เฮ้ยกลับได้แล้ว!! ตอนนี้โซนยอชีแดบุกหอเว้ย เขาจะทวงน้องเขาคืน  ]

“ แล้วเขารู้ได้ไง ว่าน้องเขาอยู่กับผม อาจจะไม่ได้อยู่ก็ได้ “ คยูฮยอนเถียงข้างๆคู ฮีชอลที่ฟังอยู่เบะปากอย่างหมั่นไส้

[ โอ๊ยยยย เขารู้กันหมดแล้ว ยังไงก็รีบกลับซะทีนะ ตอนนี้ทั้งบ้านเขาเครียดเพราะแกคนเดียว ] ฮีชอลแกล้งขู่

“ ซอฮยอนเป็นแฟนผมแล้ว ผมจะให้กลับเมื่อไหร่ก็ได้ “ คยูฮยอนบอกพลางมองซอฮยอนที่ฟังอยู่ยิ้มๆ

[ เฮ้ยไอ้กี้!!!!/ ไม่ได้นะคะ!!!!] สมาชิกทั้งสองวงร้องพร้อมกันอย่างตกใจ

“ นี่เปิดลำโพงอยู่หรอเนี่ย  งั้นผมวางดีกว่า “ คยูฮยอนพูดพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะกดวางสาย แล้วกดปิดเครื่อง

“ พี่คะ ทำไม ..”

“ ซอฮยอน เอามือถือเธอมา “ คยูฮยอนพูดพลางแบมือ ซอฮยอนเอียงคอด้วยควางุนงงแต่ก็ยอมควานหามือถือในกระเป๋าถือแล้วส่งให้เขาอย่างโดยดี

“ ปิดมันซะเลย จะได้ไม่ต้องโทรตาม “ คยูฮยอนเอ่ยก่อนจะส่งคืนให้เจ้าของที่ยืนมองการกระทำของคนตรงหน้าเพราะตามไม่ทัน “ ป่ะ ไปถีบจักรยานน้ำกันเถอะ “

“ ไม่กลับบ้านหรอคะ “

“ ทำไม ไม่อยากอยู่กับพี่นานๆหรอ “

“ ไปก็ได้ค่ะ “ ซอฮยอนเลี่ยงตอบพลางพูดตัดบทด้วยความเขิน คยูฮยอนขยี้หัวด้วยความเอ็นดูกับอาการขี้อายของเธอก่อนจะแบมือให้คนตรงหน้า ซอฮยอนมองมือที่ยื่นอยู่ตรงหน้ายิ้มๆก่อนจะตัดสินใจวางมือลงพร้อมๆกับเดินไปด้วยกัน อุปสรรคข้างหน้าจะยากเย็นสักแค่ไหน แต่เธอเชื่อว่าเขากับเธอจะต้องผ่านมันไปด้วยกันได้อย่างแน่นอน 

“ ซอฮยอน ไว้เราไปซื้อเสื้อคู่ใส่ด้วยกันนะ “

End.