คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3 ...100%
Chapter 3
ตุบ
“ เฮ้อออออ “ ฉันปิดหนังสือพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ รสนิยมการอ่านหนังสือของยัยซอนี่ไม่เหมือนใครจริงๆ วันนี้ยัยซอไปดูผลสอบที่มหาลัย ฉันอยู่บ้านเบื่อๆ ก็เลยสจะยืมหนังสือยัยซออ่านซะหน่อย ให้ตายเถอะ บอกฉันทีว่ามันมีหนังสือแบบนี้อยู่บนโลกด้วย แต่ละเล่มนี่ พัฒนาจิตให้สงบ , ภพหน้านั้นมีอยู่จริง แต่ละอย่าง ยังดีที่มีการ์ตูนอยู่บ้าง ถึงมันจะเป็นการ์ตูนเคโรโระก็เถอะ ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรอ่านอ่ะนะฉันคิดอย่างนั้น แต่ไม่ใช่เลย! ฉันทนอ่านมันมาได้ 10 นาทีก็หรูแล้ว เพราะงั้นฉันถึงปิดหนังสือด้วยความเซ็งไงล่ะ ยัยซออ่านเข้าไปได้ยังไงเนี่ย
“ พระเจ้าขา ช่วยส่งอะไรมาให้หนูทำสักอย่างเถอะนะคะ “ ในเมื่อมันหมดสิ้นหนทางทุกอย่างแล้ว ฉันเลยยกมือไหว้ขอพระเจ้าซะเลย! นี่ถ้าตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามหน้าบ้าน เพื่อนบ้านคงหาว่าฉันบ้าแน่ๆ
แปะ
“ เฮ้ยยยยยยยยย “ ฉันร้องด้วยความตกใจ พร้อมกับหยิบกระดาษจากไหนไม่รู้ออกจากหน้าของฉัน
“ ลมก็ไม่มี กระดาษมันมาจากไหนเนี่ย” ฉันหยิบกระดาษปริศนาขึ้นมาดู แล้วถามตัวเองอย่างงงๆ ตอนนี้ฉันยังอยู่ในห้องของยัยซออยู่เลย หน้าต่างก็ไม่ได้เปิด มันจะมีลมเข้ามาได้ยังไงกันล่ะ หรือว่าพระเจ้าจะส่งกระดาษใบนี้มาให้ฉัน ไหนดูซิว่าพระเจ้าจะส่งอะไรมาให้ฉันทำ
.....................
...........................
…………….
………………………………
“ โห อาหารหน้าตาน่ากินทั้งนั้นเลย หูวว อันนี้ก็น่ากิน อ๊ะอันนี้ก็น่ากินเหมือนกัน เลือกไม่ถูกเลยอ้ะ “ ฉันอ่านดูเมนูแนะนำด้วยความสนใจสุดๆ น่ากินทุกอันเลย ฉันอ่านไล่ลงไปเรื่อยๆด้วยความสนใจเมนูอาหาร จนเจอกรอบเล็กๆกรอบหนึ่ง
‘ รับสมัครพนักงานหลายอัตรา
รับทั้ง full-time และ part-time
ค่าแรง XX,XXX/เดือน
สมัครได้ที่ ร้าน pano ได้ตั้งแต่ 10.00-22-00น. ‘
นี่แหละ! นี่แหละ! ที่พระเจ้าส่งมาให้ฉัน พระเจ้าอยากให้ฉันทำงานพิเศษที่ร้านนี้แน่ๆ มีเป็นแบบ part-time ด้วย แถมค่าแรงก็ได้เยอะชะมัด เจ้าของนี่คงเป๋าหนักน่าดูเลยแฮะ บางทีถ้าฉันเป็นพนักงานแล้วสนิทกับพ่อครัว ฉันอาจจะได้อาหารอร่อยๆฟรีกลับบ้านก็ได้ ฮ่าฮ่าๆๆๆๆๆ มีแต่คุ้มกับคุ้ม ขอบคุณค่ะพระเจ้า !
“ ฉันเอางานนี้แหละ “
แอ๊ดดดดด
“ งานอะไรหรอคะ พี่ยุน “
“ อุ๊ย ตกใจหมดเลยซอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย “ ฉันหันไปทางต้นเสียงพร้อมกับวางกระดาษไว้บนโต๊ะ แล้วเดินไปหายัยซอ อะไรกันเข้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียงเลย ไม่มีมารยาท หึ แต่ว่าได้ข่าวนี่ห้องของยัยซอนี่ = =’’
“ เพิ่งกลับค่ะ พอดีคุณป้าบอกว่าพี่อยู่ที่ห้องฉัน ฉันอยากมาบอกข่าวดีให้พี่ฟังคนแรกค่ะ “ ยัยซอพูดแล้วยิ้มให้ฉัน หน้าบานไปถึงดาวอังคารแล้วน้องฉัน
“ ฉันสอบติดมหาลัยเดียวกับพี่ค่ะ “ ยัยซอพูดแล้ววิ่งมากระโดดกอดฉัน ฉันกอดตอบอย่างงงๆ อืมม ม เหมือนฉันลืมอะไรบางอย่างไป ฉันลืมอะไรไปนะ คิดไม่ออก
“ พี่ไม่ดีใจหรอคะ “ ยัยซอปล่อยฉันแล้วถามฉันด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“ ดีใจสิ เธอสอบติดทั้งที แถมที่เดียวกับพี่ด้วยทำไมพี่จะไม่ดีใจ “ ฉันพูดพลางลูบหัวยัยซอ เดี๋ยวนะ ที่เดียวกับฉัน ติดมหาลัยเดียวกับฉัน เฮ้ยย เฮ้ยยยย ฉันต้องดีใจโคตรๆดิ
“ เธอเก่งมากๆเลย ยัยซอน้องรักของพี่ พี่ดีใจด้วย เย้ๆๆๆๆ “ เมื่อฉันนึกขึ้นได้ ฉันก็กระโดดกอดยัยซอด้วยความดีใจ ถึงฉันจะคิดช้าไปสักนิดก็เถอะ
“ ทำไมพี่คิดช้าจัง “ ยัยซอพูดย้ำให้กับความคิดของฉัน แล้วคลายกอดเพื่อไปวางของที่โต๊ะ ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่ายัยซอถือถุงอะไรไม่รู้ เต็มไม้เต็มมือไปหมด ของฝากเปล่าเนี่ย >,,,,<
“ พี่คะ นี่กระดาษอะไรอ่ะ “ ยัยซอหยิบกระดาษใบหนึ่งขึ้นมาอ่าน ก็คงจะเป็นกระดาษที่พระเจ้าประทานมาให้ฉันแน่ๆ
“ อ๋อ ใบปลิวน่ะ พี่กะว่าพี่จะทำงานพิเศษ “ ฉันตอบความตั้งใจของฉันออกไป ยัยซอพยักหน้าเหมือนเห็นด้วย ต้องเห็นด้วยอยู่แล้วล่ะ ฉันอยู่บ้านคนเดียวเบื่อจะตาย ยัยซอช่วงนี้ก็คงต้องไปเรียนเสริมเพราะว่าเป็นปีหนึ่ง แล้วก็อาจต้องรับน้องคงไม่ค่อยอยู่บ้านแน่ๆ ส่วนคยูก็ยุ่งๆกับกิจกรรมที่มหาลัยของเขาเหมือนกัน ทำไมดูเหมือนฉันเป็นคนว่างไปซะทุกอย่าง
“ อ๋อ แล้วพี่ไปดูที่ร้านหรือยังคะ ไว้ใจได้แน่นะ “ ยัยซอถามฉันด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล โถ่น้องรักเรื่องนั้นไม่ต้องห่วง พระเจ้าสแกนให้พี่เรียบร้อยแล้ว งานนี้พระเจ้ามอบหมายให้พี่กับมือไว้ใจได้ ฮ่าฮ่าๆ ฉันยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง นี่ฉันท่าจะบ้านะเนี่ย
“ ไว้ใจได้นะ พี่จะไปลองถามรายละเอียดที่ร้านวันนี้แหละ “
“ งั้นฉันไปด้วยค่ะแต่ก่อนจะไป นี่ค่ะ ของฝาก ขอโทษที่ให้ช้านะคะ “ ยัยซอยื่นกล่องเล็กๆให้ฉัน มาแล้วของฝาก ว้าวๆๆๆๆๆ มาแล้ววววว
“ ไม่เป็นไร โหย อะไรเนี่ย ขอบใจมากนะจ๊ะ “ ฉันขอบคุณยัยซอแล้วรับกล่องใบนั้นมาไว้ในมือ แล้วมองด้วยความอยากรู้สุดๆ ของฝากจากอังกฤษ กรี๊ดดดดดดด
“ แกะเลยสิคะ ลองดูว่าพี่จะชอบหรือเปล่า “ ยัยซอคยั้นคยอให้ฉันแกะ ไอ้เรื่องชอบไม่ชอบเนี่ย ไม่อยากจะบอกเลยว่าของฟรีพี่ชอบหมด แต่ยิ่งน้องรักของพี่ให้แล้วพี่ยิ่งชอบมากเข้าไปใหญ่เลย ฉันหัวเราะเบาๆพลางแกะของขวัญในมือไปด้วย ตื่นเต้นจังจะเป็นอะไรนะ
“ จี้รูปใบโคลเวอร์นี่นา พี่กำลังไม่มีจี้ใส่กับสร้อยพอดีเลย เธอนี่รู้ใจพี่จริงๆ พี่ชอบมากๆเลยล่ะ “ ฉันยิ้มให้ยัยซอพร้อมกับกอดแน่นๆอีกซักที ก็สร้อยที่คยูซื้อให้เมื่อปีใหม่ มันมีแต่สร้อยไม่มีจี้ ยัยซอนี่รู้ใจฉันจริงๆ ฉันยิ้มพร้อมกับยกจี้ขึ้นมาดูด้วยความดีใจสุดๆ
“ ฉันเห็นพี่บ่นเรื่องยังไม่มีจี้อยู่ ฉันเลยตัดสินใจซื้อมาให้ค่ะ แล้วใบโคลเวอร์เนี่ยมันก็มีความหมายด้วยนะคะ “ ยัยพูดแล้วยิ้มให้ฉัน ซึ่งฉันคิดว่านี่คงเป็นนิสัยของยัยซอไปแล้ว
“ จริงเหรอ มันมีความหมายว่ายังไงหรอ “ ฉันถามออกไปด้วยความอยากรู้ พร้อมกับมองจี้ที่อยู่ในมือไปด้วยความสงสัย เจ้าใบไม้สี่แฉกเนี่ยนะ จะมีความหมายกับเขาด้วย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 50%
“ มันมีความหมายว่าโชคดีค่ะ เพราะปกติมันมีสามแฉกเอง “ ยัยซอบอกฉันแล้วก็ชี้มาที่ตัวจี้ ซึ่งจี้ของฉันมันมีสี่แฉก อู้วว งี้ก็ต้องพิเศษมากๆเลยล่ะสิเนี่ย
“ แล้วพี่ขอพรกับจี้นี่ได้เปล่า “ ก็มันพิเศษนี่นา อย่างนี้ก็ต้องขอพรได้ดิ ขนาดเจอต้นไม้แปลกๆชาวบ้านเขายังไปขอเลขเด็ดกันเลย จี้ของฉันก็คงต้องได้เหมือนกัน ฮ่าฮ่าๆ จริงๆคือโลภต่างหาก >,,,<
“ ฉันไม่รู้หรอกค่ะ แต่ฉันว่าถ้าพี่หวังอย่างนั้นจริงๆ ฉันว่าจี้นี่จะช่วยพี่ได้ค่ะ “ ยัยซอตอบฉันด้วยความจริงใจสุดๆ พอฟังยัยซอตอบแบบนี้โลภไม่ลงจริงๆ = =
“ งั้นพี่จะเก็บไว้ขอสิ่งที่พี่หวังมากที่สุดแล้วกัน มันจะได้มีอนุภาพแรงๆ ” ถ้าฉันขอแค่อย่างเดียวจี้นี่คงช่วยสิ่งที่ฉันหวังแบบยิ่งใหญ่ไปเลย แบบถูกหวยรางวัลที่หนึ่งอะไรประมาณนั้น ฮ่าฮ่าๆ
“ พี่ยุนอย่าโลภมากสิคะ แล้วนี่พี่จะไปร้านที่ว่ายังอะคะ ฉันจะไปเป็นเพื่อน “ ยัยซอเตือนฉันว่าอย่าโลภมาก แต่พอเห็นหน้าฉันเลยเปลี่ยนเรื่องไปซะอย่างนั้น หน้าฉันดูโลภขนาดนั้นเลย 55555555555555555
“ อื้มไปเลยสิ เธออยากจะสมัครกับพี่ไหม พี่ว่าก็ดีนะเราจะได้มีเงินเก็บ แล้วเราเอาไปเที่ยวกัน “ ยัยซอทำหน้าคิดอย่างลังเล
“ ฉันอยากทำเป็นเพื่อนพี่นะคะ แต่ช่วงปิดเทอมนี้ฉันต้องไปที่มหาลัยบ่อยน่ะค่ะ คงไม่เป็นไรใช่ไหมคะ “ ยัยซอตอบฉันด้วยสีหน้าลำบากใจ เธอคงกลัวว่าพี่จะโกรธสินะ ยัยซอเนี่ยใส่ใจความรู้สึกคนอื่น แต่ไม่สนใจความรู้สึกตัวเองเลย น้องฉันนี่แม่พระมาเกิดจริงๆ
“ ไม่เป็นไร โถอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ เดี๋ยวพี่ไปแต่งตัวที่บ้านก่อน เธอโทรหาคยูให้หน่อยสิ พี่กะจะให้คยูไปส่งน่ะ ฝากหน่อยนะ เดี๋ยวพี่มา “ ฉันบอกยัยซอ แล้วเดินออกจากบ้านยัยซอเพื่อที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านของตัวเอง ตื่นเต้นจัง งานที่พระเจ้าสแกนมาให้ฉันจะเป็นยังไงนะ ฉันคิดพลางรีบเดินเข้าบ้านของตัวเองด้วยความรู้สึกกระตือรือร้นสุดๆ
[ Siwon : ]
ปึก
“ อะไรกันครับพ่อ “ ผมถามแล้วหันไปทางต้นเสียง พ่อโยนแฟ้มใหญ่ยักษ์อันนี้ใส่ผมทำไมกัน
“ ตาบอดหรือไง อยากรู้ก็เปิดอ่านเองสิ “ พ่อตอบผมด้วยน้ำเสียงโมโหสุดๆ โมโหอะไรกัน วันนี้สั่งให้เข้ามาหาที่บริษัทก็มาแล้ว ถึงจะมาสายไป 3 ชั่วโมงก็เถอะ โถ่ มันไม่ใช่ความผิดของผมเสียหน่อย
“ คุณลุง ใจเย็นก่อนนะครับ “ ดงเฮช่วยพูดให้พ่อใจเย็นลง เมื่อพ่อได้ยินก็ดูจะใจเย็นลง ไอ้เพื่อนรักของผมคนนี้พ่อปลื้มน่าดู พ่อจะรู้ไหมเนี่ยที่ผมสายก็เพราะมันนี่แหละ ผมสลัดความคิดออกไปแล้วหยิบแฟ้มเจ้าปัญหาขึ้นมาอ่าน
“ เป็นภัตตาคารใหม่ในเครือบริษัทเรา แกก็ไม่ได้ยุ่งอะไรอยู่แล้วนี่ เรียนก็ไม่ได้หนัก หัดช่วยดูแลกิจการของบ้านเราซะมั่ง “ พ่อพูดขึ้นพลางที่ผมกำลังอ่านรายละเอียดของแฟ้มอยู่ ว่าแล้วเรียกมาวันนี้ งานต้องเข้าแน่ๆ
“ ลูกน้องก็เยอะแยะ พ่อก็ให้ลูกน้องพ่อบริหารไปสิครับ “ ผมตอบออกไปด้วยความเซ็ง ร้านออกใหญ่ขนาดนี้ พ่อคิดอย่างไรนะถึงเอามาให้เขาดูแล
“ ไอ้ลูกไม่รักดี ได้ ถ้าแกพูดแบบนี้ละก็ ฉันจะอายัดบัตรเครดิตของแกให้หมด แล้วก็ริบรถของแกด้วย “ พ่อตะคอกด้วยความฉุนเฉียว ครั้งนี้ทำไมโหดล่ะ ผมทำหน้าคิดอย่างลำบากใจ ถ้าทำจะเป็นอย่างไรนะ ผมไม่เคยบริหารงานเป็นจริงเป็นจังสักครั้ง แต่ถ้าไม่ทำพ่อก็ริบรถ แถมอายัดบัตรอีกแล้วพ่อก็ดูจะโมโหน่าดู โธ่เว้ย ทำไงดีวะเนี่ย
“ เฮ้ยไอวอน รับปากคุณลุงเถอะ ลองทำดูคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง “ ไอ้ด๊องเกลี่ยกล่อมผมอีกแรง ไอ้นี่เอาหน้าพ่อผมสุดๆ ไอ้เพื่อนทรยศ ไม่ช่วยพูดเล้ยยยยยย ผมถอนหายใจหนักๆ อย่างสิ้นหนทาง
“ ก็ได้ “ ผมตกลงพร้อมกับถอนหายใจ นี่งานเข้าครั้งนี้ถ้าจะงานเข้าครั้งใหญ่ซะด้วย พระเจ้าไม่ช่วยผมเลย พระเจ้าแกล้งผมชัดๆ
“ ดีมาก งั้นวันนี้แกก็ไปดูร้านซะเลยนะ ลองไปถามงานจากผู้จัดการร้านเอา ไม่ต้องทำมากก็ได้ เอาเป็นว่าก็ช่วยๆผู้จัดการเขาละกัน ขืนให้แกทำเอง ร้านได้เจ๊งแน่ๆ “ พ่อพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงพอได้ยินว่าผมตกลง โห วันนี้เลยหรอ อะไรจะเร็วขนาดนี้ พ่อทำท่าจะแย้งพ่อ แต่ไอ้ด๊องก็ตบหลังเบาๆแล้วทำหน้าประมาณว่าทำตามพ่อแกเหอะ ผมถอนหายใจอีกครั้ง แล้วตัดใจพยักหน้ารับคำแล้วก้มหัวให้พ่อ ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่รถเพื่อที่จะไปภัตตาคารตามที่พ่อสั่ง
“ วอนคะ บังเอิญจังเลย ไปไหนกันคะ เจสไปด้วยคนสิ “ เจสมาจากไหนก็ไม่รู้พูดขึ้นพร้อมกับเดินเขามาหาผม ผมเบ้หน้าด้วยความลำบากใจ ให้ตายเหอะ งานเข้าทั้งวันเลยหรอเนี่ย ผมจึงหันไปมองหน้าไอ้ด๊องประมาณว่าแกไม่ต้องเอาหน้าพ่อฉันแล้ว คราวนี้แกช่วยฉันได้แล้วนะ ไอ้ด๊องพยักหน้าแบบเบื่อๆ ไอ้ปากแข็งเอ๊ย ชอบเขาก็ไม่บอก ผมก็อุตส่าห์ทำเป็นว่าชอบเจสให้มันรู้ใจตัวเองซะหน่อย ไอ้เพื่อนบ้ายังทำหน้าตาย แถมเจสนี่ก็เอาแต่ใจสุดๆ ไม่ได้ชอบผมหรอกแต่แค่ทิฐิเท่านั้น ผมไม่น่าไปหวังดีให้มันรู้ใจตัวเองเลย ไอ้ด๊องแกรีบๆยอมรับใจตัวเองซะทีดิวะ ผมถอนหายใจอย่างปลงๆให้กับชีวิตผมเอง แล้วมองไอ้ด๊องเดินไปหาเจส
“ วอนไม่ว่าง ถ้าเธออยากไปไหนล่ะก็ ไปกับฉันก็แล้วกัน “ ไอ้ด๊องไม่พูดเปล่าจับแขนเจสเหมือนจะพาขึ้นรถของตัวเองไป เอ่อ ไปไหนก็ไม่รู้
“ นี่นายปล่อยฉันนะ มือสกปรกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ปล่อยสิตาบ้า “ เจสขัดขืนพร้อมทั้งตีมือไอ้ด๊อง แต่ก็นะ เจสจะสู้แรงของด๊องได้อย่างไรสุดท้ายไอ้ด๊องก็ขับรถออกจากบริษัทพ่อผมจนได้ เฮ้ออออออ จัดการไปได้หนึ่งงาน เอาวะคราวนี้ก็เหลือไปภัตตาคารเท่านั้น ผมคิดแล้วก็ขึ้นรถเพื่อมุ่งหน้าไปภัตตาคาร วันนี้รถว่างดีนะ ผมเห็นว่ารถเงียบๆเลยเอี้ยวตัว เพื่อเปิดซีดีเพลงฟังซะหน่อย
ปิ้น ปี้น ปิ๊นนนนน
ผมมองไปทางต้นเสียง เฮ้ยยยยยย รถออกจากซอยนี่หว่า
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงรถคันนั้นเบรก ผมจังหักหลบ เกือบไปแล้วว ผมมองไปทางกระจกหลังเพื่อดูรถคันนั้น รถนี้ดูคุ้นๆนะ ผมส่ายหัวแล้วหันมามองทาง เพื่อที่จะได้ไม่เกิดเหตุแบบนั้นอีก
……………………
…………………………..
………….
…………………
เมื่อผมจอดรถเสร็จแล้ว ผมจึงเดินไปทางหน้าร้าน ดูไปร้านนี้ก็สวยดีนะ ที่จอดรถก็ดี แถมติดถนนใหญ่อีกด้วย ทำเลดีแบบนี้ ผมคงไม่ต้องบริหารมากอะไร ผมมองดูขึ้นไปข้างบนเพื่อดูทำเล รอบๆ เลยไม่ได้มองดูทาง (อีกแล้ว)
ปึ่ก
“ โอ๊ยยย นี่นายชนฉันแล้วทำไมไม่ขอโทษห๊ะ “ นี่ผมเดินชนคนอีกแล้วหรอเนี่ย แถมเสียงนี้ก็ดูคุ้นเหลือเกิน ผมหันหลังไปมองทางต้นเสียงพอหันหลังเท่านั้นแหละ นี่มันผู้หญิงที่เจอที่สนามบินนี่แต่วันนี้เธอไม่ได้มาคนเดียว เธอมากับผู้หญิงอีกคนแต่คนนี้ดูเรียบร้อยแล้วก็ซื่อๆ งานเข้าเยอะจังวันนี้ พระเจ้าแกล้งผมอีกแล้ว
“ นี่นายแว่นตาดำนี่นา นายอีกแล้วหรอเนี่ย ซวยชะมัด “ ยัยผู้หญิงจอมโวยวายพูดใส่ผม แต่ประโยคหลังคงพูดกับตัวเอง นี่ผมได้ยินนะคุณ
“ ฉันว่าฉันต้องพูดคำนั้นกับเธอต่างหาก “ ผมพูดตอกกลับ ปกติผมไม่ใช่คนที่ชอบพูดกับผู้หญิงมากนัก แล้วผมก็คิดว่าผมสุภาพบุรุษพอด้วย แต่ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมฟิวส์ขาดได้ตลอดจริงๆ
“ นี่นาย นายหาว่าฉันเป็นตัวซวยหรอ “ เธอทำหน้าหาเรื่องใส่ผม
“ แล้วใช่คุณไหมล่ะ “ ผมตอบด้วยท่าทางกวนๆเธอเหมือนกัน น่าแกล้งชะมัดเวลาโมโหดูน่ารักดี เฮ้ยยย นี่ผมคิดอะไรเนี่ย
“ ใจเย็นค่ะพี่ยุน กลับบ้านดีกว่าค่ะ อย่าทะเลาะกันเลย “ ผู้หญิงท่าทางเรียบร้อยพูดขึ้นพร้อมกับจับแขนยัยจอมโวยวายก่อนที่จะระเบิดใส่ผมซะก่อน
“ เอาเถอะ ไว้ถ้าเจอนายอีกนะฉันจะเอาคืน ไม่สิ ฉันจะไม่เจอนายอีก เอาเป็นว่าฉันขอเอาคืนนายตอนนี้เลยแล้วกัน “ ยัยจอมโวยวายไม่พูดเปล่าเดินมากระทืบเท้าผมแล้วเดินเชิดหน้าหนีไป
“ โอ๊ยยยย นี่มันส้นสูงนะ ฮึ้ยยยยยยย “ ผมจับเท้าขึ้นมาดู แล้วตัดใจเดินเข้าร้าน ยัยบ้า เธอทำฉันอารมณ์เสียชะมัด
“ คุณชายมาแล้วหรอคะ ยินดีต้อนรับค่ะ “ พนักงานต้อนรับ ก้มหัวให้ผมอย่างสุภาพ ผมพยักหน้าให้ก่อนกวาดสายตาหาผู้จัดการ
“ คุณลี สวัสดีครับ วันนี้ผมมาดูงานคร่าวๆครับ “ ผมทักทายผู้จัดการลี เธอหันมาหาผมแล้วก้มหัวให้
“ ค่ะคุณชาย งั้นคุณชายเอาแฟ้มคนที่มาสมัครงานนี้ไปดูก่อนเลยนะค่ะ แล้วก็พิจารณาได้เลยค่ะ “ เธอพูดแล้วยื่นแฟ้มมาให้ ผมรับมาเปิดผ่านๆดู จนมาถึงหน้าสุดท้าย เฮ้ยยยยนี่มันยัยจอมโวยวายนี่
“ อ๋อ นี่อิมยุนอาค่ะ เพิ่งมาสมัครเมื่อกี้ค่ะ เธอหน้าตาดีนะคะ บุคลิกก็ดีด้วย คุณชายว่าไงคะ “ เหอะ ก็ดีหรอก แต่โวยวายชะมัดยาก เฮ้ ถ้ายุนอามาเป็นพนักงานที่นี่ละก็ หึ เธอโดนฉันเอาคืนแน่
“ อืมก็ดีนะ เอาเป็นว่าคนนี้ผ่านส่วนคนอื่นผู้จัดการลีคัดให้ผมหน่อยแล้วกันนะ “ ผมพูดตัดบทพร้อมยื่นแฟ้มคืนให้กับผู้จัดการลี แล้วขอตัวเพื่อกลับบ้าน วันนี้ยังมีเรื่องให้ผมคิดอีกมาก หึ อิมยุนอา ฉันจะเอาคืน!
อัพครบแล้วนะคะ
ตอนหน้าคยูซอแน่นอนค่ะ >,,< ติดตามด้วยน้า
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น