คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2
Chapter 2
[Seohyun :]
ในที่สุดก็ถึงบ้านของฉัน หลังจากที่นั่งอยู่บนรถของพี่คยูมานานพอสมควร โดยที่พี่ยุนเป็นคนชวนคุยตลอดทาง แล้วเรื่องที่คุยก็มีแต่จะถามเรื่องของฉันที่ไปเรียนต่อที่อังกฤษ พี่ยุนเนี่ย เป็นคนร่าเริง สดใส ได้ตลอดเวลาจริงๆ ฉันอยากจะเป็นแบบพี่บ้างจัง เฮ้อออออ ฉันถอนหายใจอย่างคนปลงตก ถ้ามีฉันมีความกล้า ความร่าเริง เหมือนพี่ยุนสักนิดก็คงจะดี
“ ซอฮยอน เป็นอะไรหรือเปล่า “ พี่คยูถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง หรือด้วยความรู้สึกอะไรก็ตาม แต่ฉันก็ดีใจที่พี่ยังสนใจฉันเหมือนกัน เอ๊ะ อย่างนี้พี่เขาก็เห็นฉันถอนหายใจอ่ะสิ มันเป็นกริยาที่ดูไม่ดีหรือเปล่าเนี่ย พี่ยุนที่เพิ่งลงมาจากรถก็มองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงเหมือนกัน นี่ฉันถอนหายใจแย่ขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
“ เปล่าค่ะ ฉันสบายดี แค่เพลียนิดหน่อยน่ะค่ะ นั่งบนเครื่องบินนาน “
“ นั่นสินะ พอขึ้นรถแล้วแทนที่จะได้พักผ่อน ก็ดันมีนกแก้วถามเจ๊าะแจ๊ะตลอดทางเลยนี่ ฮ่าฮ่าๆๆ “ พี่คยูพูดแล้วชี้ไปทางนกแก้วที่ยืนหน้าบูด เมื่อรู้ว่าตนเองโดนกลายพันธ์เป็นนกแก้วไปซะแล้ว
“ กี้ นี่นาย ถ้ารู้ว่าพูดไม่เป็นมงคลก็เงียบไปเลย เดี๋ยวฉันจะเสียรองเท้าข้างหนึ่ง เพราะจะปาคนที่ปากไม่เป็นมงคลซะเปล่าๆ “ พี่ยุนพูดแล้วทำท่าเหมือนจะถอดรองเท้าปาใส่พี่คยูจริงๆ พี่ยุนจะอาละวาดแล้วววววววว
“ อย่าเถียงกันเลยค่ะ ฉันคิดถึงพี่จะตาย เราไม่เจอกันตั้งสามปี ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่มากมายเลยล่ะค่ะ “ ฉันพูดแล้วยิ้มให้พี่ยุนอย่างเอาใจ ก็พี่ยุนชอบคนเอาใจนี่นา แล้วฉันก็มีพี่สาวข้างบ้านสุดที่รักคนนี้คนเดียวด้วย เอาใจพี่ยุน เดี๋ยวพี่เขาจะไปหาน้องสาวคนอื่นซะเปล่าๆ
“ จ๊ะ น้องรักของพี่ นี่เอาของเข้าไปเก็บในบ้านก่อนเถอะ กี้ นายช่วยน้องเอาของเข้าไปเก็บนะ เดี๋ยวฉันจะไปบอกพ่อกับแม่ฉันว่ายัยซอกลับมาแล้ว “ พี่ยุนพูดแล้วเดินเข้าบ้านที่อยู่ถัดไปจากฉัน อ๊ายยยย นี่ฉันอยู่กับพี่คยูสองคนอีกแล้ว แค่ตอนที่อยู่สนามบิน ฉันก็ใจเต้นเป็นจังหวะชะชะช่า จนจะเต้นรอบสนามบินอยู่แล้ว
“ มาสิ ส่งของมาให้พี่ เดี๋ยวพี่ช่วยนะ “ พึ่คยูเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าเดินทางจากมือฉัน แล้วเดินนำเข้าบ้านไป พี่นี่ยังเป็นคนใจดีไม่เปลี่ยนเลย เฮ้ออออ แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ฉันจะเลิกรักพี่ได้ล่ะ รักคนที่เขาไม่รักเรานี่มันอึดอัดใจจริงๆ ฉันถอนหายใจอย่างเซ็งๆ วันนี้ฉันถอนหายใจไปกี่รอบแล้วเนี่ย
“ พี่หนักไหมคะ เอามาให้ฉันถือบ้างก็ได้นะ “
“ ไม่เป็นไรๆ “
“ ……………… “
“……………….. “
“……………….. “
โอ๊ยย เงียบเกินไปแล้วอ่ะ ถามอะไรดีนะ อืมมมมมมมมมมมมมม = =’’
“ แล้ว / เอ่อ “ ฉันกับพี่คยูพูดขึ้นมาพร้อมกัน >,,,<
“ คะ ? “ โอ๊ยย น่าอายมากเลยยย ฉันนี่มันใช้ไม่ได้เลย แค่จะชวนคุยก็ยังไม่กล้าพอ
“ อืม แล้วอยู่ที่อังกฤษเป็นไงบ้าง กินข้า!@#$%@$ “
“พี่คะ! ช้าๆได้ไหมคะ ฉันตอบไม่ทัน แล้วอีกอย่างฉันก็จำคำถามที่พี่ถามฉันไม่ได้ด้วย “ ฉันตะโกน เพื่อหยุดพี่คยูให้หยุดถามคำถามมากมายอย่างนั้น ฉันจะไปจำได้ยังไงกันล่ะ พี่คยูก็หัวเราะ อ๊ายยย คนอะไรหัวเราะยังดูดี
“ ฮ่าฮ่าๆ โทษนะ พี่จะถามว่าอยู่ที่อังกฤษเป็นไงบ้าง “ พี่คยูถามฉันซ้ำอีกรอบ ไม่รู้ถามเรื่องนี้หรือเปล่า ได้ยินแต่ !@#$^%&*#@ อะไรก็ไม่รู้ ฟังไม่ทันจริงๆ
“ ที่นั่นอากาศดีมากค่ะ การเรียนก็โอเคค่ะ แต่ต้องฝึกภาษามากกว่าเดิมเยอะเลย “
“ เก่งมาก รู้ไหม ตอนที่เธอตัดสินใจไปเรียนต่อ ยัยยุนร้องห่มร้องไห้แทบเป็นแทบตาย “
“ ใช่ค่ะ วันที่ฉันกล้าไปบอกพี่ยุนว่าจะไปเรียนต่อ พี่ยุนโกรธฉันมาก วันนั้นฉันจำได้ขึ้นใจ ทั้งโกรธ ทั้งอาละวาด ร้องไห้จนคนทั้งหมู่บ้านได้ยิน กว่าฉันจะบอกเหตุผลจนพี่ยุนเข้าใจ ก็เกือบโดนพี่ยุนฉีกพาสปอร์ตเอาไปทิ้งซะแล้ว ฮ่าฮ่าๆ “ฉันหัวเราะกับนิสัยของพี่ยุน โอเวอร์ได้ตลอดเวลาจริงๆ
“ แล้วอยู่ๆทำไมถึงไปเรียนต่อล่ะ “ พี่คยูถามขึ้น ฉันจะบอกพี่ยังไงล่ะ ในเมื่อฉันไม่ได้อยากจะไปเรียนต่อที่อังกฤษเลยสักนิด แต่ที่ต้องไปเพราะเสียใจ เพราะฉันทนเห็นพี่กับพี่ยุนที่เพิ่งตกลงคบกันไม่ได้ ฉันนี่มัน เฮ้อออออออออออออ ฉันถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้จะตอบพี่คยูยังไง
“ มีอะไรหนักใจหรอ ถึงไปเรียนต่อ “ พี่คยูนี่เดาเก่งจริงๆ แต่เดาไม่เก่งเรื่องเดียวก็คือ เรื่องหนักใจของฉันที่ว่าก็คือพี่นั่นแหละ
“ ก็นิดหน่อยค่ะ อ๊ะ วางในห้องฉันเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยยกกระเป๋าขึ้นมาให้ฉัน “ ถึงห้องพอดี นี่ถ้ายังไม่ถึงห้องฉันก็ไม่รู้จะตอบพี่คยูยังไง ฉันกลัวเผลอพูดความลับที่ฉันเก็บมานาน แล้วฉันก็ไม่อยากให้ใครต้องมารู้สึกเสียใจหรือรู้สึกไม่ดีกับความรู้สึกของฉันด้วย
“ โห ห้องเธอน่าอยู่ดีนะ ชอบสีเขียวเหมือนพี่เลย พี่ว่าสีเขียวมองแล้วสบายตาดี “ อ๊ายยยย พี่คยูชอบห้องฉันด้วย ดีใจจัง อย่างน้อยฉันกับพี่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน ถึงสีเขียวที่ฉันชอบจะเป็นเพราะมันเป็นสีของเคโรโระก็เถอะ ><
“ เอ่อ พี่คะ นี่ค่ะของฝาก ช่วยรับด้วยนะคะ ไม่รู้ว่าพี่จะชอบหรือเปล่า “ ฉันกลั้นใจ ยื่นของฝากให้พี่คยู โอ๊ยยย ตื่นเต้นจังเลย ให้ตายเถอะ พี่เขาจะชอบของที่ฉันซื้อมาฝากไหมเนี่ย
“ โห ขอบคุณมากนะ พี่แกะได้เลยหรือเปล่า “ พี่คยูรับของฝากแล้วถามฉันเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ ฮ่าฮ่า น่ารักจัง
“ ได้ค่ะ ก็มันเป็นของพี่แล้ว ฉันให้พี่แล้วนี่ “ ทันทีที่ฉันตอบ พี่คยูก็แกะของขวัญด้วยความอยากรู้อยากเห็นสุดๆ พี่น่ารักจนฉันอยากจะมองพี่แบบนี้ไปนานๆ
“ เฮ้ย เฮ้ยยย เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! “ พี่คยูตะโกนเสียงดังโดยที่ของฝากก็หลุดจากมือด้วย หรือว่าพี่เขาจะไม่ชอบของที่ฉันซื้อให้อ่า TT^TT
“ เอ่อ พี่ไม่ชอบหรอคะ ฉันขอโทษนะ ฉันนึกว่าพี่จะชอบ “ ไหนสายสืบของฉันบอกว่าพึ่คยูชอบเล่น Starcraftไง แล้วสายสืบก็ยังบอกว่า พึ่คยูยังไม่มีเวอร์ชั่นใหม่ล่าสุด ฉันก็อุตส่าห์ไปต่อคิวซื้อ ไอ้สายสืบบ้า ฮือๆ นี่ฉันจะทำยังไงดี
“ ไม่ๆ พี่ชอบมาก โอ๊ยพี่อยากได้มากๆเลยล่ะ ขอบใจมากๆเลยนะ ถูกใจสุดๆเลย “ พี่คยูพูดแล้วยิ้มกว้างให้ฉัน น่ารักสุดๆเลย ฉันดีใจจริงๆที่ทำให้พี่ยิ้มได้ สายสืบของฉัน ฉันขอถอนคำพูด >,,,< โอ๊ยย ขืนอยู่ในห้องกับพี่คยูต่อไป มีหวังฉันหัวใจวายตายแน่ๆ
“ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันดีใจที่พี่ชอบ เราลงไปข้างล่างกันเถอะค่ะ ป่านนี้พี่ยุนคงพาคุณลุงกับคุณป้ามาแล้ว “
“ อืมนั่นสินะ เดี๋ยวพี่กลับเลยดีกว่า วันนี้ต้องออกไปทำธุระนิดหน่อย “ พึ่คยูพูดพลางเก็บเกมส์ใส่กล่องให้เรียบร้อยแล้วเดินนำฉันลงไปชั้นล่าง
“ อ้าวกี้ นายจะกลับแล้วหรอ ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนล่ะ “ พี่ยุนถามขึ้นเมื่อเห็นพี่คยูกำลังจะเดินไปที่รถ ฉันมองพี่คยูด้วยความหวังว่าพี่คยูจะตอบตกลงกินข้าวเย็นที่บ้านของฉัน กินเถอะค่ะ ฉันคิดในใจนะ ไม่กล้าพูดออกไปหรอก >W<
“ กินเหอะ ถือว่าเลี้ยงที่ยัยซอกลับมาด้วยไง “ พี่คยูทำท่าคิดนานจนพี่ยุนต้องถามซ้ำอีกรอบ พึ่คยูหันหน้ามามองฉันเหมือนจะถามว่า แล้วเธอล่ะอยากให้พี่กินที่นี่ไหม ยัยซอฮยอน นี่เธอคิดอะไรของเธอห๊ะ หลงตัวเองไม่เข้าเรื่องจริงๆ ถึงรู้ว่าฉันคิดไปเอง แต่ทำไมฉันถึงยิ้มหน้าบานล่ะเนี่ย ฉันนี่ท่าจะบ้าจริงๆ ฉันส่ายหัวเบาๆให้กับความคิดของตัวเอง
“ อืม เอางั้นก็ได้ พี่ขอฝากท้องที่บ้านเธอสักมื้อนะ ซอ “ พี่คยูตอบตกลงให้พี่ยุนแล้วหันมายิ้มให้ฉัน ข้าวเย็นมื้อนี้ฉันมีความสุขที่สุดในโลกเลย พี่คยูจะรู้ไหมนะ ว่าการกระทำเล็กๆน้อยๆของพี่ จะทำให้คนๆหนึ่งมีความสุข พี่คยู พี่ทำให้ฉันมีความสุขค่ะ ฉันยิ้มให้กับความคิดของฉัน แล้วเดินตามพี่ยุนกับพี่คยูไปที่ห้องกินข้าว
[Jessica : ]
วันนี้ฉันตามซีวอนที่มาดงเฮจอมกวนเพื่อนรักของเขา ไม่ตามได้ไง ก็เขาออกจะหล่อ ถ้ามีผู้หญิงมาเกาะแกะฉันก็แย่สิ ฉันไม่ยอมหรอก คนๆนี้น่ะของฉัน ระหว่างที่รอฉันก็ไปเข้าห้องน้ำ เผลอแป๊บเดียว อะไรกันวอนคุยอยู่กับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ แถมยัยบ้านนอกนั่นยังกล้าดีมากอดแขนวอนอีกด้วย วอนก็ไม่ปฏิเสธอะไรเลย ทั้งๆที่ปกติเขาเป็นคนที่ถือตัวไม่ชอบให้ผู้หญิงมาเกาะแกะ ยกเว้นฉัน เพราะฉันไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั้นหรอกนะจะบอกให้
“ วอนคะ สรุปผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร คุณบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ “ ฉันถามซีวอนด้วยความโมโหสุดๆ
“ คนรู้จักของฉัน แล้วเธอก็หยุดตามฉัน แล้วก็พูดว่าฉันเป็นแฟนเธอได้แล้ว มันเป็นอดีต เราเลิกกันแล้ว “ วอนตอบฉันด้วยหน้าเบื่อโลก พร้อมทั้งย้ำคำสุดท้ายให้ฉันฟังชัดๆ ไม่! ไอ้คำที่นายบอกเลิกฉัน ฉันไม่รับหรอกนะ ฉันต้องเป็นคนบอกเลิกนายสิ ไม่ใช่นายมาบอกเลิกฉัน ถ้านายดงเฮรู้ นายนั่นต้องมาหัวเราะเยาะฉันแน่ๆ นายนั่นอยากให้เพื่อนรักของเขาเลิกกับฉันจะตาย คอยบอกวอนตลอดว่าฉันขี้วีน คุณหนูเกินไป ถึงมันจะจริง แล้วไงล่ะ เชอะ! แล้วเมื่อไหร่นายดงเฮจะมาสักทีเนี่ย ฉันรอนานแล้วนะ ฮึ้ยยย เล่นตัวจริงๆไม่มาสักที ไม่ต้องรอแล้วตาบ้านี่!
“ ฉันไม่เลิก ฉันยังไม่เบื่อคุณสักหน่อย แล้วเมื่อไหร่เพื่อนรักของคุณจะมาสักทีล่ะ เรากลับกันเลยเถอะ ไม่ต้องรอแล้วตาบ้านั่นน่ะ ช้าจริงๆ “ ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งสุดๆ
“ นี่เจสสิก้า เธอนี่มันจริงๆเลยนะ รอนิดๆหน่อยๆไม่ได้หรือไง ที่นี่ไม่ใช่บ้านเธอนะ ไม่ต้องมาทำตัวคุณหนูเจ้ากี้เจ้าการที่นี่ก็ได้ “ นายดงเฮพูดขึ้นมาจากไหนก็ไม่รู้ ไม่รู้นายนี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ให้ตายเถอะ ยังปากปีจอ ชอบจิกฉันเหมือนผู้หญิงไม่มีผิด เหอะ!
“ ฉันรอนายได้ขนาดนี้ก็ดีถมแล้วย่ะ ชักช้ามัวแต่หลีสาวอยู่ล่ะสิ ฉันรู้นิสัยนายดี “ ฉันพูดแล้วมองนายดงเฮอย่างรู้ทัน ก็นายนี่มันเพลย์บอยตัวพ่อเลยนี่ ฉันรู้ธาตุแท้ของนายหมด นายดงเฮ
“ นี่เธอ “
“ หรือไม่จริง “
“ เฮ้ยยย นี่จะทะเลาะกันอีกนานไหมเนี่ย นายมาก็ดีแล้ว คราวนี้ไปนานเลยนะ “ วอนพูดแล้วกอดนายดงเฮเพื่อนรักของเขา เชอะไม่เห็นจะเข้ากันเลย คุณชายสุภาพบุรุษกับนายปากปีจอ ไม่เข้าใจเป็นเพื่อนกันได้ยังไง
“ นี่จะกลับได้ยัง ฉันหิวข้าวแล้ว “ ฉันพูดเพื่อเรียกร้องความสนใจจากวอน ที่มัวแต่ถามานู่นถามนี่นายดงเฮอยู่ได้ นายนี่มัน พอมานายก็แย่งความสนใจไปหมดเลย โอ๊ยยยยย ฉันหิวข้าวจริงๆนะ
“ นี่ฉันหิวข้าว ได้ยินหรือเปล่า “ ฉันตะโกนด้วยความโมโหหิว ซึ่งก็ได้ผลวอนกับนายดงเฮกันมาหาฉัน แต่นายดงเฮก็สะกิดวอนให้คุยกับเขาต่อไม่ให้สนใจฉัน ตาบ้า นี่นายจะกวนประสาทฉันหรือไงยะ
“ เชอะ ฉันนั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้ “ ฉันพูดแล้วทำท่าเหมือนจะเดินไปจริงๆ ก็แค่เหมือนแหละ ฉันไม่ได้จะไปจริงๆซะหน่อย นี่ฉันจะไปแล้วนะ ไม่ได้ยินหรือไงห๊า
“ ฉันจะไปจริงๆแล้วววว ไปกินอาหารอร่อยๆคนเดียวด้วย “ ฉันตะโกนเสียงดังขึ้นกว่าเดิมแล้วมองปฏิกิริยาจากสองคนนั้น วอนหันมาแล้วว แต่นายดงเฮก็สะกิดให้วอนไปคุยกะเขาต่อ จะแกล้งฉันใช่มั้ย นายปากปีจอ คิดว่าฉันจะยอมง่ายๆหรอ ไม่มีทางซะหรอก
“ ไปจริงๆนะ “ แน่ะทำเป็นนิ่ง
“ จะไปแล้วนะ “ โอ๊ยยยย ยังจะไม่สนใจอีกหรอ คนทั้งสนามบินคงหาว่าฉันบ้าพูดอยู่คนเดียวแล้วมั้งเนี่ย
“ นี่ ฉันหิวจริงๆนะ พาฉันไปกินข้าวเดี๋ยวนี้เลยยยย “ ฉันเริ่มทำเสียงโยเย คนจะหิวมันก็หิวจริงๆนะเออ
“ เอาล่ะๆ ไปแล้วๆ หยุดทำเสียงดังได้แล้ว เธอนี่มันเอาแต่ใจจริงๆ ไม่อายบ้างหรือไง “ นายดงเฮพูดขึ้นหลังจากทนเสียงของฉันไม่ไหว เชอะ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร คิดว่าฉันไม่อายหรือไง แล้วที่เป็นแบบนี้ก็เพราะนาย ที่ฉันหิวก็เพราะรอนายลงจากเครื่อง ที่ฉันโวยวายก็เพราะนายไม่พาฉันไปกินข้าวสักที ที่ฉันอายคนก็เพราะนาย เพราะนายๆๆๆๆๆ คนเดียว นายดงเฮปากปีจอ โอ๊ยคนสวยอยากจะบ้า
“ เจอนายทีไรฉันได้ซวยทุกที “ ฉันสบถเบาๆ แต่ไม่วาย วอนก็อุตส่าห์ได้ยิน
“ เฮ้ออ นั่นมันฉันต่างหากที่ต้องพูดแบบนั้น ทะเลาะกันได้ทั้งปีจริงๆพวกเธอเนี่ย “
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คยูซออ อัพแล้วววว 5555
มีด๊องเจส ด้วยยยย ไม่รู้ชอบลุคนี้ของเจสกันรึเปล่า ออกแนวคุณหนู อย่างนี้ต้องให้ด๊องมาปราบเน้อะ
>,,,< ติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ อ่านๆแล้วก็เม้นด้วยนะ เราชอบอ่านเม้นที่สุดเลย มันมีกำลังใจให้เราแต่งอ่ะ
ขอบคุณค่ะ ;D
ความคิดเห็น