คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1
[YoonA :]
“ กี้ ขับเร็วๆหน่อยซิ เดี๋ยวก็ไม่ทันยัยซอลงเครื่องหรอก “ ฉันมองนายกี้หรือคยูฮยอนแฟนของฉันอย่างเคืองๆ จะไม่ให้เคืองได้ยังไงกันล่ะ ก็วันนี้เราสองคนต้องมารับซอฮยอนน้องสาวข้างบ้าน ที่เพิ่งตัดสินใจว่าจะกลับมาเรียนต่อมหาลัยที่เกาหลี หลังจากไปเรียนต่อม.ปลายที่อังกฤษ กว่าจะเกลี้ยกล่อมให้กลับมาเรียนต่อที่นี่ได้ ต้องทั้งขู่ ทั้งจิกสารพัด ดื้อเงียบจริงๆยัยน้องสาวคนนี้
“ ใจเย็นน่ายุน ฉันเหยียบมิดแล้วเนี่ย ถ้าเกิดขืนเหยียบมากกว่านี้ มีหวังใต้ท้องรถคงทะลุแน่ๆ “ กี้ไม่ประชดเปล่า ยังทำท่าเหยียบมิดกวนประสาทฉันอีก ฮึ้ยย มันน่านัก ก็คนมันใจร้อนนี่นา
“ ไม่รู้ล่ะ กี้มารับฉันสายนี่นา บอกว่าให้มารับเร็วๆ มัวทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ “ ฉันค้อนใส่กี้หน่อยๆ ถึงเราจะคบเป็นแฟนกันมาหลายปีแล้วก็เถอะ แต่เราก็คบกันเหมือนเพื่อนที่รู้ใจกันสุดๆ ไม่ค่อยทำตัวเหมือนแฟนกันสักเท่าไหร่ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม เอาเป็นว่าเราสบายใจกับความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ก็แล้วกัน แล้วนี่ฉันคิดบ้าบออะไรของฉันเนี่ยยยย
“ ธุระน่ะ เจอคนกวนประสาทนิดหน่อย เลยมารับยุนช้า ขอโทษนะยุน แต่อีกห้านาทีก็จะถึงสนามบินแล้วล่ะ “ กี้พูดพลางขมวดคิ้ว คนนั้นถ้าจะกวนประสาทจริงๆนะเนี่ย ทำหน้าบูดไม่เลิกเลย อยากจะรู้จริงๆว่าใคร หึหึหึหึ
“ นี่ๆ เลิกแสยะยิ้มเลยยุน เห็นแล้วขนลุก เดี๋ยวฉันจะขับไปไม่ถึงสนามบินเปล่าๆ “ กี้พูดแล้วมองฉันแบบขยาดๆ ไอ้บ้า ฉันไม่ใช่สัตว์ประหลาดนะ ถึงมองฉันแบบหวาดกลัวแบบนั้นน่ะ
“ เชอะ งอนแล้วนะ ฉันก็แค่คิดอะไรเพลินๆ “ ฉันทำแก้มป่อง แล้วหันหน้าไปทางหน้าต่าง ง้อสิกี้ นายง้อฉัน ฉันอยากดูหนัง >< ฮ่าฮ่าๆ
“ ไม่ต้องมาฟอร์มน่ายุน อ่ะๆ เลี้ยงหนังก็ได้โอเคไหมล่ะ แล้วก็หันหน้ากลับมาได้แล้ว ถึงแล้วเนี่ยสนามบิน ไม่อยากไปรับน้องสาวสุดที่รักหรอจ๊ะยุน “ กี้พูดแล้วยิ้มให้ฉัน เออถึงสนามบินแล้วจริงๆด้วย
“ หายงอนก็ได้ กี้ จอดส่งฉันตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันจะเดินไปหาซอก่อน กี้จอดรถเสร็จแล้วก็ตามไปเร็วๆนะ “ ฉันก้าวลงจากรถ แล้วก็รีบเดินไปยังจุดนัดพบที่นัดกับยัยซอไว้
“ อ้าว หายไปไหนอ่ะ เดินไปไหนของเธอนะซอฮยอน “ ฉันเลยหยิบมือถือกะว่าจะโทรถามยัยซอว่าทำไมไม่รอ
‘ หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ … ‘ ตายๆๆๆ ทำยังไงดีเนี่ย ฉันจะไปหาน้องสาวฉันได้ที่ไหน อ๊ากกกกกกกก คนสวยอยากจะบ้า ระหว่างที่ฉันกำลังชุลมุนกับการหลบคนที่เดินสวนผ่านไปผ่านมาในสนามบินอยู่นั้น
พลั่ก
โอ๊ยตาบ้าที่ไหนเนี่ย เดินชนฉันแล้วไม่ขอโทษกันสักคำ ให้ตายเถอะ อย่านึกว่าฉันจะยอมนะยะ
“ นี่คุณคะ “ ฉันตะโกนเรียกนายคนนั้น อะไรกันเรียกแล้วยังไม่ยอมหยุดอีก
“ คุณคะ หยุดก่อน “ เมื่อเห็นนายคนนั้นยังไม่ยอมหยุด ฉันจึงรีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อตามนายคนนั้นให้ทัน จะบ้าตาย เรียกดีๆแล้วไม่ยอมหันอีก ฉันก็เหนื่อยเป็นนะ ทั้งตะโกนทั้งวิ่งตามเนี่ยยยยย สุดจะทนแล้วโว้ยยยยยย
“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ นายคนที่ใส่เสื้อดำ กางเกงยีนส์ แล้วก็บ้าใส่แว่นกันแดดในสนามบินน่ะ หยุดเดินแล้วหันกลับมาหาฉันเดี๋ยวนี้ “ ฉันตะโกนสุดเสียงด้วยความโมโหสุดๆ โอ๊ยย กว่าจะหยุดเดินได้ จะรีบไปเดินแบบที่ไหนเนี่ยยยยย
“ที่เธอตะโกนมาตั้งนาน นี่เธอเรียกฉันหรอ “ บุคลิกท่าทางรูปร่างก็ดีนะ แต่พูดจากวนประสาทชะมัด แล้วจะใส่แว่นกันแดดเพื่อ? นายคนนี้นี่ประสาทจริงๆ คิดว่าเป็นดารามาจากไหนหรือไงยะ
“ ใช่ ฉันเรียกนาย ว่าแต่นายได้ยินแล้วทำไมไม่หยุดเดินล่ะ ให้ฉันวิ่งตามอยู่ได้ “ ฉันโวยวายใส่นายคนนี้ แต่เหมือนนายจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยนะ แถมยังมาถอนหายใจใส่หน้าฉันอีกต่างหาก
“ เอาเป็นว่าฉันรีบ เธอเรียกฉันทำไม “
“ ก็นายเดินมาชนฉัน แล้วไม่ขอโทษ ฉะ”
“ ซีวอนมีอะไรหรอคะ เอ๊ะ แล้วนี่เธอเป็นใคร “ ฉันยังไม่ทันพูดจบ ยัยคุณหนูผมทองใส่แว่นกันแดดมาจากไหนก็ไม่รู้ ให้ตายเหอะ นี่คิดว่าเป็นดารากันมากนักหรือไง นัดกันใส่แว่นหรือเปล่าเนี่ยยยยยย น่าหมั่นไส้ชะมัด อีตาบ้านี่ก็ไม่ปริปากพูดอะไรเลย ได้แต่ทำหน้าเบื่อโลก ถึงจะใส่แว่นอยู่ฉันก็เห็นสายตานายนะยะ
“ ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แล้วฉันเป็นใครน่ะหรอคะ ก็ถ้าคุณอยากรู้ ก็ถามซีวอนสุดที่รักของเธอดูสิจ๊ะ “ ฉันพูดพลางกอดแขนนายซีวอน ที่ฉันเพิ่งรู้ชื่อจากยัยผมทองเมื่อกี้ สะใจชะมัด ฮ่าฮ่าๆๆๆ
“ นี่ เอามือของเธอออกไปจากแฟนของฉันเดี๋ยวนี้นะ “ ยัยผมทองตะคอกใส่ฉันพร้อมทั้งตีมือของฉันที่เกาะแขนของนายซีวอนอยู่ ปล่อยก็ได้ ฉันไม่ได้อยากจับนักจับหนาอยู่แล้ว ฉันก็รีบเหมือนกันนะ ป่านนี้ยัยซอเตลิดไปไหนแล้วเนี่ย
“ ตายแล้ว ขอโทษนะจ๊ะซีวอน เผอิญวันนี้ยุนรีบน่ะ ไว้เจอกันใหม่วันหลังนะ จุ๊บๆ “ ฉันโบกมือให้นายสุดที่รักปลอมๆของฉัน แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น เฮ้ออออ ยัยซอเธอหายไปไหนของเธอนะ
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นี่มันอะไรกันคะวอน บอกฉันมานะว่ายัยบ้านนอกนั่นเป็นใคร “ เสียงของยัยผมทองดังขึ้น หลังจากที่ฉันเดินออกมาแล้ว ฮ่าฮ่าๆ สะใจชะมัด เอาเป็นว่าคำขอโทษจากนาย ฉันยกให้ก็แล้วกัน นายซีวอน !
[ Kyuhyun :]
หลังจากที่ผมหาที่จอดรถได้แล้ว ให้ตายเถอะ ที่จอดรถนี่มันหายากจริงๆ แล้วนี่ยุนจะเจอซอฮยอนรึยังก็ไม่รู้
‘♫ ♪ ♫ ♪ ♪ ♪ ♪ ’ ยุนโทรมานี่นา ตายยากชะมัด -*-
“ ว่าไงยุน เจอซอแล้วหรอ “
‘ โอ๊ยกี้ ซฮหายไปไหนไม่รู้อ่ะ โทรไปก็ปิดเครื่อง ทำไงดีกี้ ‘ ยุนพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลสุดๆ ก็แหงล่ะ น้องสุดรักของยุนนี่ แล้วซอฮยอนไปไหนเนี่ย เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำไง โธ่เว้ย ไม่น่ามารับช้าเลย เฮ้ออ ความผิดของผมคนเดียวจริงๆ ถ้าเกิดซอฮยอนเป็นอะไรไป
“ ใจเย็นๆนะยุน เอาเป็นว่าเราแยกกันหานะ ถ้าเจอซอฮยอนเมื่อไหร่แล้วโทรหาฉัน โอเคนะ “ ยุนตอบรับแล้วตัดสายไป แล้วสนามบินมันใหญ่ขนาดนี้ ผมจะไปตามหาซอฮยอนได้ที่ไหนละเนี่ยยย คนก็เยอะสุดๆ
………..
…………….
หลังจากที่เดินหาชั้น 2 จนผมคิดว่าคงไม่มีซอฮยอนแน่ๆแล้ว ผมว่าบางทีเธออาจจะอยู่ชั้นล่างเพื่อซื้อของอะไรก็ได้ ลงไปดูหน่อยก็ไม่เสียหลายนี่ ระหว่างที่ผมกำลังลงบันไดเลื่อนอยู่นั้น เอ๊ะ นั่นซอหรือเปล่านะ ใช่ซอแน่ๆ ผมจำน้องสาวคนนี้ไม่ผิดหรอก
“ ซอฮยอน “ ผมตะโกนเรียกเธอจากบันไดเลื่อน วินาทีนี้ไม่อายอะไรเท่านี้อีกแล้ว นั่นไง ซอฮยอนจริงๆด้วย น้องสาวคนนี้ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ แต่เหมือนเธอจะเปลี่ยนสีผมจากสีดำเป็นสีน้ำตาล ดูเป็นสาวขึ้นเยอะเลย
ตึก ตัก ตึก ตัก
เฮ้ยยยยยยย ไอ้กี้ นี่แกใจเต้นหรอเนี่ย ไม่เจอกันแค่สามปี นี่ผมคงเป็นบ้าอะไรไปแล้วแน่ๆ
“ พี่คยู สวัสดีค่ะ มาได้ไงคะเนี่ย ฉันกำลังจะเดินกลับพอดีเลยค่ะ “ ซอฮยอนโค้งให้ผมอย่างสุภาพ ที่ไม่เปลี่ยนก็ดูจะเป็นนิสัย ที่ยังเรียบร้อย สุภาพ และดูใสซื่อตลอดเวลานั่นแหละที่เหมือนเดิม แต่นี่ก็คือจุดเด่นของเธอนะ ซอฮยอน
“ พี่ตามหาเธอซะทั่วเลย มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ทำไมไม่รออยู่ตรงที่เรานัดกันล่ะ “ ผมพูดเสียงดังใส่ซอฮยอนด้วยความลืมตัว แล้วซอฮยอนก็ดูเหมือนจะตกใจที่ผมเสียงดังใส่เธอด้วย โธ่! ก็สนามบินตั้งกว้าง แถมคนก็เยอะ เกิดเจอโจรแล้วเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะทำยังไงล่ะ
“ คือฉันมาซื้อตุ๊กตาน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ ที่ทำให้พี่ต้องวุ่นวายตามหาฉัน “ ซอฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดสุดๆ ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้ผิดอะไรมากมายเลย แล้วโตจนจะเข้ามหาลัยแล้วยังเล่นตุ๊กตาอยู่อีก เด็กจริงๆ
“ เคโรโระหรอ แล้วก็ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก พี่ผิดเองที่เสียงดังใส่เธอ ขอโทษนะ “ ผมพูดแล้วก็ยิ้มให้เธอ หวังว่ามันจะทำให้เธอรู้สึกว่าผมไม่ได้โกรธเธอจริงๆ
“ ไม่เป็นไรค่ะพี่ เอ่อ แล้วพี่ยุนละคะ ไม่มาด้วยกันหรอ “ ซอฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้านิดๆ สงสัยคงเสียใจนึกว่ายุนไม่มารับละมั้ง
” มาสิ คนนี้ไม่มีพลาดหรอก มาส่งของมาสิ แล้วเดี๋ยวเราเดินไปหายุนกัน “ ซอฮยอนส่งของให้ผมอย่างเกรงใจ แล้วเดินตามหลังผมมา นี่ผมก็ต้องโทรบอกยุนใช่ไหมเนี่ย แต่มือถือของเต็มแล้วอ่า
“ เอ่ออ พี่คะ แล้วเราต้องโทรหาพี่ยุนก่อนหรือเปล่าคะ “ ซอฮยอนพูดขึ้น เมื่อเธอคงเห็นว่าไม่มีวี่แววว่ายุนอาจะรอเราอยู่ตรงจุดนัดพบ พูดตรงใจจริงๆ สองสาวพี่น้องนี่นิสัย นึกจะโผล่ก็โผล่ขึ้นมาเหมือนกันไม่มีผิดเลย
“ ใช่ๆ เธอช่วยโทรให้พี่หน่อยได้ไหม บอกยุนนะว่าให้ไปเจอที่ลานจอดรถเลย จอดอยู่ชั้น 2 ริมสุดนะ “ ซอฮยอนรับคำ แล้วเดินไปเหมือนว่าจะไปโทรศัพท์สาธารณะ ผมก็มีมือถือนะ ทำไมไม่ขอ = = ว่าแต่ถุงเต็มมือไปหมด ไหนดูซิซื้ออะไรบ้างเนี่ยซอฮยอน
มีแต่เคโรโระ แล้วก็พวกขนม คงกะจะซื้อมาฝากยุนมั้งเนี่ย หลังจากที่ผมสำรวจถุงของซอฮยอนได้สักพัก เจ้าของถุงก็เดินกลับมา แล้วดูเหมือนจะมีของติดมือมาอีกแล้ว
“ พี่ยุนรู้แล้วค่ะ เอ่อ แล้วฉันก็ซื้อน้ำมาฝากพี่น่ะค่ะ คงจะเหนื่อย นี่ค่ะ ดื่มน้ำหน่อยไหมคะ “ เธอส่งน้ำให้ผมแล้วยื่นมือมาช่วยถือของที่มือผม ก็จริงนะผมหิวน้ำจะแย่ เดินตามหาเป็นชั้นๆเลยนะ ไม่เหนื่อยผมก็ไม่ใช่คนแล้วววว
“ ฉันมีของฝากมาให้พี่ด้วยนะคะ “ ซอฮยอนพูดแล้วยิ้มให้ทุกครั้งเหมือนแต่ก่อน เป็นเอกลักษณ์ของเธอไปแล้วละมั้ง กับการพูดสุภาพแล้วตบด้วยยิ้มหวาน ว่าแต่ของฝากอะไรหว่า ของจากอังกฤษ ซะด้วย
“ อะไรหรอ ขอบใจมากนะ วันหลังไม่ต้องซื้อมาฝากก็ได้เปลืองเงินเปล่าๆ “ ซอฮยอนยิ้มรับ
“ ไม่หรอกค่ะ มีทั้งของพ่อแม่ พี่คยู พี่ยุน แล้วก็คนอื่นๆ ไหนๆก็ไปทั้งทีแล้ว อีกอย่างฉันเต็มใจให้ค่ะ “ ซอฮยอนยิ้มให้เหมือนทุกครั้ง ผมชอบรอยยิ้มของเธอจัง มันดูปลอดภัย ไม่มีพิษภัยดี
ตึก ตัก ตึก ตัก
ไอ้กี้เอาอีกแล้ว นี่แกเป็นอะไรของแกเนี่ยย ผมละงงกับร่างกายตัวเองจริงๆ
“ อ้าวมากันแล้วหรอ ยัยซอออ คิดถึงจังขอพี่กอดหน่อย “ ยุนรีบวิ่งไปกอดซอฮยอนด้วยความคิดถึง แล้วก็ถามสารทุกข์สุขดิบกัน มีใครจะสนมาช่วยผมเก็บของหน่อยไหมเนี่ย ให้ตายเถอะ
“ จะกลับบ้านแล้วนะครับ ขึ้นรถครับ คุณหนูทั้งสอง “ ผมพูดกวนๆ เพื่อเรียกสองสาวขึ้นรถสักที ยุนเห็นผมกวนก็ทำปากจิ๊ สงสัยคงด่าผมในใจแน่เลย โทษฐานที่ขัดจังหวัดของเธอเข้า จนซอฮยอนที่เดินตามมาข้างๆยิ้มนิดๆ กับพฤติกรรมของพี่สาวข้างบ้าน เฮ้ออ ระหว่างทางกลับบ้าน คงไม่ได้นั่งเงียบๆแน่ เชื่อเถอะว่ายุนจะต้องถามซอฮยอนจนถึงบ้านแน่ๆ เผลอๆอาจจะต่อที่บ้านด้วย = = ‘’
ตอนที่ 1 ลงเรียบร้อยแล้วค่ะ
นั่งคิดตอนช่วงรอเรียนพิเศษ ช่วงนี้ไรเตอร์เรียนทุกวันเลย
แต่จะอัพฟิคบ่อยๆนะคะ สัญญา อ่านแล้วก็แสดงความคิดเห็นกันเยอะๆนะคะ
ไรเตอร์กลับจากเรียนพิเศษมาแล้วเห็น เม้น รู้สึกดีใจมากๆ
อย่าลืมติดตาม คยูซอนะคะ
แล้วก็วอนยุนเนี่ยจะไปเจอกันอีกที่ไหน
>,,,,< ขอบคุนค่ะ
ความคิดเห็น