ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1 ฉันรักนาย นายปีศาจ
เช้าวันอาทิตย์ที่แสนจะสดใส วันที่พ่อแม่กำลังจะทิ้งฉันไปต่างประเทศเพื่อไปโชว์ผลงานจิตรกรรมที่พวกท่านสร้างขึ้นมา ฉัน "ลายเส้น" ต้องอยู่ที่บ้านหลังนี้คนเดียวเพียงเพราะว่าอีกสองวันจะเป็นวันเปิดเทอมของฉัน น่าเบื่อชะมัดเลย
"ลายเส้นลูก!!! แม่กับพ่อจะไปแล้วนะจ๊ะ ลงมานี่หน่อยลูก" เสียงแม่ของฉันตะโกนเรียก
"ค่ะแม่!!"
ฉันเปิดประตูเดินออกจากห้องแล้วเดินลงไปข้างล่าง บ้านของฉันเป็นบ้านสองชั้น ไม่มีอะไรมากมาย ไม่ได้รวย แค่พอมีพอกิน ฐานะปานกลาง พ่อกับแม่ของฉันเป็นจิตรกรที่มีฝีมือพอสมควร มีพอที่จะได้ไปโชว์งานที่ต่างประเทศเดือนละ สอง-สาม ครั้ง
"ลายเส้น แม่ไปแล้วนะจ๊ะ ขอโทษนะที่ครั้งนี้ลูกก็ไปไม่ได้อีกแล้ว"
"ไว้คราวหน้าแล้วกันนะลูก พ่อสัญญาว่า จะพอไปจริงๆ จะให้หยุดเรียนไปเลยอ่ะ"
"ฮะๆๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูไม่ได้ขี้น้อยใจขนาดนั้นซักหน่อย"
"มาม๊ะ มาให้แม่กอดก่อนเร็วลูกรัก"
"เดี๋ยวพ่อจะซื้อของกลับมาฝากนะลูก อย่าได้อะไรเป็นพิเศษหรือปล่าวหล่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ แค่กลับมาอยู่กับหนูเร็วก็พอแล้ว หนูเหงา ฮะๆๆ"
"จ้าๆ เดี๋ยวแม่กับพ่อจะรับกลับมานะลูก"
"ค่ะ พ่อกับแม่ไปได้แล้วหล่ะค่ะ เดี๋ยวจะตกเครื่องเอานะคะ โชคดีนะคะ รักพ่อ กับ แม่นะคะ"
"จ้าลูก ไปก่อนนะ ตังค์อยู่ในบัญชีนะลูก อยากได้อะไรก็กดเอานะ"
"ค่าาา บั้ยบายค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ"
พ่อกับแม่ก็ไปโบกแท๊กซี่ไปที่สนามบิน ส่วนฉันก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่น เปิดทีวีดูเล่นไปเรื่อยๆ ดูจนเผลอหลับไป ทั้งๆที่เปิดทีวีเอาไว้ นานเท่าไหร่ไม่รู้...
- เสียงทีวี -
'ข่าวด่วนค่ะ! ขณะนี้ เครื่องบินสายการบินตูดีตุ๊ด แอร์ไลน์ ที่กำลังมุ่งหน้าไปอิตาลี ได้เกิดการเสียหลัก ตกลงสู้พื้น ขณะนี้ยังไม่ทราบรายชื่อผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตกรุณาติดตามข่าวต่อไปค่ะ'
เมื่อฉันได้ยินเสียงและเรื่องราวบางส่วนจากทีวีที่วิ่งเข้โสดประสาทการรับรู้ขอฉัน ฉันก็ตาสว่างทันที รีบลุกขึ้นมาดูและติดตามข่าวอย่างว่องไว และภาวนาอยู่ในใจขออย่าให้พ่อกับแม่ไปเครื่องบินเครื่องนี้เลย
- เสียงทีวี -
'ขณะนี้ทราบรายชื่อผู้เสียชีวิตบางส่วนแล้วค่ะ'
เมื่อรายชื่อที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอปรากฏฉันก็แทบจะหยุดหายใจ มีชื่อพ่อกับแม่ของฉันอยู่ด้วย พระเจ้า น้ำตาที่ตอนแรกตั้งท่าจะไหลออกมา ตอนนี้ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก ฉันไม่มีแรงเหลือที่จะยืนอยู่ ฉันทรุดลงไปกับพื้นห้อง แล้วปล่อยโฮออกมาทันที
อีกสองชั่วโมงต่อมา
~กริ๊งงง กริ๊งงง~
ฉันพยายามลุกเดินไปที่โทรศัพท์บ้าน แล้วยกหูโทรศัพท์
"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"ฉันพยายามคุมเสียงให้อยู่ในโหมดปกติที่สุด
"สวัสดีครับ ที่นั่นใช่บ้านของคุณปรีชา กับ คุณปรียา หรือปล่าวครับ"
"ใช่ค่ะ ฉันเป็นลูกสาวของเขาเองค่ะ"
"ครับ ผมนาย ปรัชญา เป็นทนายว่าจ้างของคุณปรีชานะครับ ท่านได้ฝากบอกคุณเพียงประโยคสั้นๆว่า ให้คุณไปอยู่กับ คุณ สถาพร เพื่อนของคุณปรียา แล้วเขาจะรับเลี้ยงดูคุณทุกอย่างครับ"
"แล้วบ้านหล่ะคะ"
"ครับ คุณปรีชา บอกให้เก็บเอาไว้ แล้วแต่คุณเลยครับ"
"ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ"
"ครับ ยินดีครับ"
ฉันวางสายไปอย่างเหนื่อยอ่อน เดินขึ้นห้องไปเพื่อเก็บเสื้อผ้าและของจำเป็นเพื่อไปที่บ้านคุณลุงเพื่อนของพ่อในวันพรุ่งนี้
..........................................................................................................................................................................
เช้าวันต่อมา
ฉันแทบไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเพื่อยอมรับความจริงที่เพิ่งรู้มาเมื่อวานนี้ แต่ฉันก็ต้องตื่นเพราะเมื่อคืนคุณลุงโทรมาหาแล้วบอกว่า ให้ไปหาคุณลุงในวันนี้เลย เพราะช่วงนี้คุณลุงไม่ค่อยว่าง กำลังจะไปดูงานต่อเหมือนกัน จึงอยากจะเจอฉันก่อนไป ฉันเลยต้องตื่นแล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวหิ้วกระเป๋าออกไปจากบ้าน ฉันโบกรถแท๊กซี่ออกไปจากซอยบ้านและตรงไปยังบ้านของคุณลุงในทันที
เพียงไม่นาน ฉันก็มาถึงหน้าบ้านของคุณลุง บ้านหลังใหญ่ จน...ไม่น่าจะเรียกว่าบ้านได้ เรียกว่าคฤหาสน์น่าจะถูกมากกว่า ฉันเดินไปกดกริ่งที่ประตูใหญ่ แล้วซักพักก็มีคุณลุงยามเดินมาหา พร้อมกับถามด้วยใบหน้าที่ยิ้มย้มว่า
"สวัสดีครับ มาหาใครครับ"
"อ่าาา มาหาคุณลุงสถาพรค่ะ"
"อ่อ ครับๆ"
ลุงยามตอบรับแล้วรีบเปิดประตูบ้านให้ทันที ฉันก็เดินเข้าไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วก็มีคุณป้าหน้าตาใจดีเดินมา
"คุณลายเส้น ใช่มั้ยคะ"
"ค่ะ"
"คุณท่านบอกให้อิฉันมาคุณเข้าไปข้างในเลยค่ะ"
"อ่อค่ะ ขอบคุณมากค่ะ"
ฉันเดินตามคุณป้าเข้าไปในบ้าน เดินไกลอยูพอสมควร กว่าจะเจอตัวบ้าน เดินเข้าไปจนถึงห้องรับแขก แล้วก็เห็นผู้ชายสามคนนั่งอยู่ที่โซฟา
..........................................................................................................................................................................
วันนี้เพิ่งแต่งวันแรก
แต่งเท่านี้ก่อนเนอะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ
ถ้ามีอะไรที่ต้องแก้ไขจะรีบเอามาปรับปรุงนะคะ :)
"ลายเส้นลูก!!! แม่กับพ่อจะไปแล้วนะจ๊ะ ลงมานี่หน่อยลูก" เสียงแม่ของฉันตะโกนเรียก
"ค่ะแม่!!"
ฉันเปิดประตูเดินออกจากห้องแล้วเดินลงไปข้างล่าง บ้านของฉันเป็นบ้านสองชั้น ไม่มีอะไรมากมาย ไม่ได้รวย แค่พอมีพอกิน ฐานะปานกลาง พ่อกับแม่ของฉันเป็นจิตรกรที่มีฝีมือพอสมควร มีพอที่จะได้ไปโชว์งานที่ต่างประเทศเดือนละ สอง-สาม ครั้ง
"ลายเส้น แม่ไปแล้วนะจ๊ะ ขอโทษนะที่ครั้งนี้ลูกก็ไปไม่ได้อีกแล้ว"
"ไว้คราวหน้าแล้วกันนะลูก พ่อสัญญาว่า จะพอไปจริงๆ จะให้หยุดเรียนไปเลยอ่ะ"
"ฮะๆๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูไม่ได้ขี้น้อยใจขนาดนั้นซักหน่อย"
"มาม๊ะ มาให้แม่กอดก่อนเร็วลูกรัก"
"เดี๋ยวพ่อจะซื้อของกลับมาฝากนะลูก อย่าได้อะไรเป็นพิเศษหรือปล่าวหล่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ แค่กลับมาอยู่กับหนูเร็วก็พอแล้ว หนูเหงา ฮะๆๆ"
"จ้าๆ เดี๋ยวแม่กับพ่อจะรับกลับมานะลูก"
"ค่ะ พ่อกับแม่ไปได้แล้วหล่ะค่ะ เดี๋ยวจะตกเครื่องเอานะคะ โชคดีนะคะ รักพ่อ กับ แม่นะคะ"
"จ้าลูก ไปก่อนนะ ตังค์อยู่ในบัญชีนะลูก อยากได้อะไรก็กดเอานะ"
"ค่าาา บั้ยบายค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ"
พ่อกับแม่ก็ไปโบกแท๊กซี่ไปที่สนามบิน ส่วนฉันก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่น เปิดทีวีดูเล่นไปเรื่อยๆ ดูจนเผลอหลับไป ทั้งๆที่เปิดทีวีเอาไว้ นานเท่าไหร่ไม่รู้...
- เสียงทีวี -
'ข่าวด่วนค่ะ! ขณะนี้ เครื่องบินสายการบินตูดีตุ๊ด แอร์ไลน์ ที่กำลังมุ่งหน้าไปอิตาลี ได้เกิดการเสียหลัก ตกลงสู้พื้น ขณะนี้ยังไม่ทราบรายชื่อผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตกรุณาติดตามข่าวต่อไปค่ะ'
เมื่อฉันได้ยินเสียงและเรื่องราวบางส่วนจากทีวีที่วิ่งเข้โสดประสาทการรับรู้ขอฉัน ฉันก็ตาสว่างทันที รีบลุกขึ้นมาดูและติดตามข่าวอย่างว่องไว และภาวนาอยู่ในใจขออย่าให้พ่อกับแม่ไปเครื่องบินเครื่องนี้เลย
- เสียงทีวี -
'ขณะนี้ทราบรายชื่อผู้เสียชีวิตบางส่วนแล้วค่ะ'
เมื่อรายชื่อที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอปรากฏฉันก็แทบจะหยุดหายใจ มีชื่อพ่อกับแม่ของฉันอยู่ด้วย พระเจ้า น้ำตาที่ตอนแรกตั้งท่าจะไหลออกมา ตอนนี้ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก ฉันไม่มีแรงเหลือที่จะยืนอยู่ ฉันทรุดลงไปกับพื้นห้อง แล้วปล่อยโฮออกมาทันที
อีกสองชั่วโมงต่อมา
~กริ๊งงง กริ๊งงง~
ฉันพยายามลุกเดินไปที่โทรศัพท์บ้าน แล้วยกหูโทรศัพท์
"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"ฉันพยายามคุมเสียงให้อยู่ในโหมดปกติที่สุด
"สวัสดีครับ ที่นั่นใช่บ้านของคุณปรีชา กับ คุณปรียา หรือปล่าวครับ"
"ใช่ค่ะ ฉันเป็นลูกสาวของเขาเองค่ะ"
"ครับ ผมนาย ปรัชญา เป็นทนายว่าจ้างของคุณปรีชานะครับ ท่านได้ฝากบอกคุณเพียงประโยคสั้นๆว่า ให้คุณไปอยู่กับ คุณ สถาพร เพื่อนของคุณปรียา แล้วเขาจะรับเลี้ยงดูคุณทุกอย่างครับ"
"แล้วบ้านหล่ะคะ"
"ครับ คุณปรีชา บอกให้เก็บเอาไว้ แล้วแต่คุณเลยครับ"
"ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ"
"ครับ ยินดีครับ"
ฉันวางสายไปอย่างเหนื่อยอ่อน เดินขึ้นห้องไปเพื่อเก็บเสื้อผ้าและของจำเป็นเพื่อไปที่บ้านคุณลุงเพื่อนของพ่อในวันพรุ่งนี้
..........................................................................................................................................................................
เช้าวันต่อมา
ฉันแทบไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเพื่อยอมรับความจริงที่เพิ่งรู้มาเมื่อวานนี้ แต่ฉันก็ต้องตื่นเพราะเมื่อคืนคุณลุงโทรมาหาแล้วบอกว่า ให้ไปหาคุณลุงในวันนี้เลย เพราะช่วงนี้คุณลุงไม่ค่อยว่าง กำลังจะไปดูงานต่อเหมือนกัน จึงอยากจะเจอฉันก่อนไป ฉันเลยต้องตื่นแล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวหิ้วกระเป๋าออกไปจากบ้าน ฉันโบกรถแท๊กซี่ออกไปจากซอยบ้านและตรงไปยังบ้านของคุณลุงในทันที
เพียงไม่นาน ฉันก็มาถึงหน้าบ้านของคุณลุง บ้านหลังใหญ่ จน...ไม่น่าจะเรียกว่าบ้านได้ เรียกว่าคฤหาสน์น่าจะถูกมากกว่า ฉันเดินไปกดกริ่งที่ประตูใหญ่ แล้วซักพักก็มีคุณลุงยามเดินมาหา พร้อมกับถามด้วยใบหน้าที่ยิ้มย้มว่า
"สวัสดีครับ มาหาใครครับ"
"อ่าาา มาหาคุณลุงสถาพรค่ะ"
"อ่อ ครับๆ"
ลุงยามตอบรับแล้วรีบเปิดประตูบ้านให้ทันที ฉันก็เดินเข้าไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วก็มีคุณป้าหน้าตาใจดีเดินมา
"คุณลายเส้น ใช่มั้ยคะ"
"ค่ะ"
"คุณท่านบอกให้อิฉันมาคุณเข้าไปข้างในเลยค่ะ"
"อ่อค่ะ ขอบคุณมากค่ะ"
ฉันเดินตามคุณป้าเข้าไปในบ้าน เดินไกลอยูพอสมควร กว่าจะเจอตัวบ้าน เดินเข้าไปจนถึงห้องรับแขก แล้วก็เห็นผู้ชายสามคนนั่งอยู่ที่โซฟา
..........................................................................................................................................................................
วันนี้เพิ่งแต่งวันแรก
แต่งเท่านี้ก่อนเนอะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ
ถ้ามีอะไรที่ต้องแก้ไขจะรีบเอามาปรับปรุงนะคะ :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น