男性 HUNHAN live in Japan - ฮุนแมนนะครับ [EXO]

ลำดับตอนที่ #6 : ✎ EPISODE 4 :: One fine day

B E R L I N ❀

เช้าวันใหม่ที่สดใส ณ โรงแรมสุดหรูใจกลางกรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น บรรยากาศดี แสงแดดส่องผ่านช่องว่างระหว่างม่านที่กำลังโบกพริ้วไปตามลมที่พัดมาจากบานประตูระเบียงที่ถูกแง้มไว้เล็กๆเพื่อรับลม ทำให้หนุ่มร่างบางสูงโปร่งที่นอนอยู่บนเตียงยิ้มละมุนอบอุ่นเพราะบรรยากาศ แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนเช้าจะทำให้วันนี้เป็นวันที่ดำเนินไปด้วยดี ถ้า…

            “ อีเชี่ย!! ”

ผมสบถออกมาเบาๆ เพราะการนอนของผมถูกปลุกด้วยการสัมผัส ไม่ใช่ว่าเป็นการเขย่าตัวให้ตื่น ( แบบที่เคยเป็นครั้งก่อน ) หรือว่าเป็นการ morning kiss หรือจะเป็นการไต่ที่แขนให้รู้สึกตัวแล้วตื่นหรอกครับ แต่สิ่งที่ผมสัมผัสคือกางเกงในของไอลู่หานที่ลอยละลิ่วปลิวละล่องมาหยุดอยู่บนใบหน้าของผมตั้งแต่เช้า!! เวรเอ้ย ผมหยิบกางเกงในที่วางแหมะอยู่บนหน้าหวังเล็งเป้าไปที่ไอคนที่มันโยนมา ขอให้เข้าหน้ามึงบ้างเถอะ ผมมองไปที่ไอตัวต้นเหตุนั้น แต่นั่นก็เล่นเอาผมแข็งไปทั้งตัว หมายถึง สตั๊นท์น่ะ..

            “ ใส่กางเกงในสีอะไรดี ”

งะ..งะ… ไม่ได้จะพูดว่างามหรอกครับ อยากพูดคำว่า ‘ ง่ามตูด ’  มากกว่า!! ซวยตากูจริงๆ ขอน้ำตาเทียมด่วน ลู่หานที่หันหลังให้ผมอยู่ยืนเปลือยอนาจารท่อนล่างตรงที่ปลายเตียง  ส่วนท่อนบนของมันถูกสวมด้วยเสื้อยืดสีขาวเรียบร้อยแล้ว คือ ถ้าเปลือยท่อนบนยังพอรับได้นะ เพราะกูเคยเห็นแล้ว.. เอาเป็นว่า ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องที่น่าจำ แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดีกว่าต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ในตอนเช้า

ทำยังไงดีล่ะ โอเซฮุน แกล้งหลับแล้วกัน.. ส่วนกางเกงในที่มึงปามา กูวางไว้ที่เดิมก็ได้ อย่างน้อยมันก็ช่วยปิดตากูไม่ให้เห็นความงามของง่ามตูดมึง สะกดจิตตัวเอง จงหลับ จงหลับ T^T ฝันร้าย 8 โมงเช้า!

            “ นอนดมกางเกงในกูอยู่หรอ เห็นนะว่าตื่นแล้ว แอบดูกูแต่งตัวใช่ป้ะ อยากเห็นของดีกูอะดิ มึงนี่โรคจิตจริงๆ! ”

ปุด..ปุด..ปุด..ปุด..

มือที่วางลงทำท่านอนเหมือนเดิมในตอนแรกถูกยกขึ้นด้วยแรงกำลังภายในและบังคับให้มือขยำกางเกงในสีเทาตัวที่วางอยู่บนหน้าเป็นก้อนที่แน่นหนาและปาใส่มนุษย์กวนส้นตีนที่ยืนอยู่ตรงปลายเตียงอย่างเต็มแรง กางเกงในก้อนกลมอัดเข้าที่ท้องของลู่หานด้วยความเดือดปุดๆของมนุษย์หน้าหวานที่แกล้งว่านอนอยู่ ทำเอาลู่หานถึงกับต้องกุมท้องเลย

จุกล่ะสิมึง สมน้ำหน้าโว้ย!!

ความคิดของผมตะโกนออกมาผ่านทางสีหน้าที่เดือดแดงแรงยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ ไม่สงสารหรอก ผมมองมันแล้วทำปากขมุบขมิบพลางด่าแม่งไปด้วย น่าโมโหจริงๆ การมาญี่ปุ่นของกูสนุกสุดก็ตอนกูขี้เนี่ยแหละ ตอนที่ไม่มีมึง! ผมลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงหมอน และลืมตาได้เต็มที่เพราะลู่หานสวมทุกอย่างกำบังร่างกายของตัวเองครบแล้ว เหอะ

            “ ไปอาบน้ำดิ้! นั่งทำไรอยู่ จะรอให้กูอาบให้หรือไง? ”

            “ เออ! ”

ผมลุกไปอาบน้ำตามที่มันพูด รำคาญหรอกถึงทำ ไม่ได้อยากทำตามที่มึงสั่งเลย! ก่อนจะเดินเข้าห้องอาบน้ำ ผมก็ไม่ลืมที่จะเตรียมเสื้อผ้าเข้าไป กูยอมให้เสื้อผ้าเปียกนะพูดตรงๆ ดีกว่าต้องออกไปยืนแต่งตัวนอกห้อง ซึ่งเป็นสถานการณ์เสี่ยงต่อการเสียสภาพความเป็นชายครั้งที่สอง

----------------------------------------------------------------------

            “ อะ คีย์การ์ด พกกันไว้คนละใบ เผื่อใครกลับห้องก่อนจะได้ไม่ต้องมีปัญหาอีก ”

            “ รู้แล้วน่า ”

บอกตัวเองเหอะมึงอ่ะ ลู่หานยืนล็อคประตูห้องแล้วส่งคีย์การ์ดให้ผมเก็บ ซึ่งผมจะเก็บไว้อย่างดีไม่ให้เกิดกรณีแบบนั้นอีก เห้อ คืนเมื่อวานหลังจากที่อีลู่หานพูดว่า ‘ แล้วเรา.. จะต่อกันมั้ยอะ? ’ ผมก็ปาหมอนใส่มันไปทีนึงแล้วดึงสติรีบใส่เสื้อผ้าหลังจากที่นั่งล่อนจ้อนมาสักพักด้วยผ้าขนหนูตัวเดียวแล้วก็รีบเดินออกจากห้องนั้นโดยไวหลังจากแต่งตัวเสร็จอะไรเสร็จ และมีเสี่ยวลู่เดินตามออกมาติดๆ ทำให้พนักงานที่นั่นมองผมด้วยสายตา เอ่อะ.. -_- ^ คือมึงไม่เห็นชะนีสองตัวที่วิ่งออกมาก่อนหน้านี้สินะ..

หลังจากตอนนั้นก็ยังไม่มีใครพูดอะไรเลย พอกลับมาถึงโรงแรมเราก็ต่างคนต่างนอนเลยครบ ผมใส่กางเกงเพิ่มมาอีกสองชั้นเพื่อความปลอดภัย จนเช้านี้ที่มันพูดกับผมถึงจะกวนตีนไปหน่อย นั่นก็ทำให้รู้สึกว่ายังไงมันก็พี่ชายผม เราแมนๆกันอยู่แล้ว เรื่องที่แล้วมาก็..ปล่อยไปแล้วกัน

            “ วันนี้จะไปไหนดี? ”

            “ ไม่รู้ว่ะ มาญี่ปุ่นก็นึกออกอยู่ไม่กี่ที่หรอก ”

            “ ไปวัดกัน นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปนี่แหละ ”

ผมไม่ตอบโต้อะไรทั้งสิ้น ก็เดินตามมันไปอย่างนั้นแหละ แหม เป็นคนใจบุญสุนทานเหมือนกันนะเนี่ย อยากให้มันไปบวชจังเลย จะได้ไม่ต้องมาเจอกันอีก นึกภาพมันหัวล้านแล้วคงฮาไม่ใช่น้อย

            “ ยิ้มไร? ”

            “ ป่าวววววว ” ผมแอบขำคิกๆจนมันเห็นอีกจนได้ ตลกว่ะ

----------------------------------------------------------------------

ณ ศาลเจ้าโตเกียวไดจิงกู

ตู้ววหูววววววว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเคยเห็นและมาสัมผัสศาลเจ้านี้ จริงๆที่ผมเคยได้ยินแล้วก็รู้จักคงมีแค่ศาลเจ้าเมจิที่ดังๆ นอกนั้นสถานที่ศักดิ์อื่นๆผมก็ไม่เคยได้ยินเลย ศาลเจ้านี้ดู Minimal มากๆ รวมทั้งบรรยากาศรอบๆของที่นี่ด้วย

ประตูทางเข้าชั้นแรกเป็นไม้สีออกเทาๆดำทำให้กลมกลืนไปกับพื้นของวัดที่เป็นสีเทาๆใกล้เคียงกัน ถัดต่อไปเป็นประตูชั้นที่ 2 เป็นไม้สีน้ำตาลและมีหลังคา นี่คือสิ่งที่ผมเห็นเมื่อมองจากภายนอกเข้าไป ถ่ายรูปเก็บไว้สักหน่อยแล้วกัน

          โอ๊ะ..

20 เมษา..

ตาผมเหลือบมองวันที่บนมือถือ วันนี้วันเกิดอีเสี่ยวลู่นี่หน่า ลืมได้ไงเนี่ย เดี๋ยวๆ แล้วทำไมผมต้องจำด้วย แต่ยังไงมันก็เป็นพี่เรานี่เนอะ ซื้อไรให้มันดี ถ้าซื้อโต้งๆมันต้องจับได้แน่เลย เพราะตั้งแต่ผมมาญี่ปุ่นก็ไม่ได้จ่ายเงินให้กับอะไรเลยนอกจากอาหารปากกับอาหารตา อิอิ.. นี่ไม่ใช่เวลาจะมาคิดเรื่องแบบนี้!! -_-“

            “ โอเซฮุน เซฮุนนน มานี่หน่อย ”

            “ มีไร? ” หรือมันรู้แล้ววะเนี่ย

พอเดินไปถึงมันก็หยิบยื่นแผ่นไม้แผ่นหนึ่งมาให้ผม คงจะเป็นแผ่นไม้ที่ไว้เขียนคำอธิษฐานล่ะสิ โอเค

หลังจากที่เขียนอะไรต่างๆนานาเสร็จ ก็เดินมากราบไหว้ที่ศาลพอเป็นพิธี ลู่หานหลับตายืนกุมมือแล้วยิ้มพูดอะไรสักอย่างอยู่กับตัวเอง วันเกิดมึงสินะ คงกำลังขอพรอยู่ล่ะสิ ขอให้มึงมีความสุขมากๆเหมือนกันนะ สิ้นสุดคำอวยพรมันลืมตาขึ้นมาเห็นผมที่กำลังจ้องมันอยู่ คือ กูเหม่อ มันก็ทำท่าจะฟาดผม โถ่เอ้ย ขอให้มึงซวย -^- โกรธละชิ

            “ มึงรู้ป้ะวันนี้วันอะไร? ”

            “ O_o? ” เห้ยอย่าเพิ่งบอกกูนะเว้ย กูอยากเซอไพรส์มึง โถ่

------------------------------------------------------------

สุดท้ายมันก็เซอไพรส์ผมกลับจนได้ รู้มั้ยครับว่ามันตอบว่าวันอะไร วันกัญชาโลก ปั้ดด ลู่หานสายเขียวสินะ ตอนนี้ผมกับมันกำลังเดินทางกลับมาโรงแรมหลังจากไปช้อปปิ้งตามสถานที่สำคัญต่างๆ แล้วก็ไปโดนเนื้อย่างอาหารญี่ปุ่นอย่างดีกันมา กลับโซลคราวนี้กูคงต้องเลิกขายเครื่องกรองน้ำแล้วมาขายตัวซะแล้วล่ะ หรือขายเครื่องกรองน้ำได้เงินมากกว่าวะ พรุ่งนี้ก็ถึงกำหนดการกลับโซลแล้ว คิดถึงบ้านจริงๆ ลู่หานก็คงคิดถึงหมาของมันเหมือนกัน

            “ กูจะออนเซนนะ กลับโซลคราวนี้กูคงคิดถึงที่นี่มากๆ ”

            “ เออ ” จะแช่ก็แช่ไปสิวะ จะดึงดราม่าทำไม กูไม่คิดถึงหรอก ไม่คิดจะอยากมาแล้วด้วย

ลู่หานกับผมแยกทางกันไป จริงๆก็แค่แยกกันอยู่ละห้องเท่านั้นแหละ ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรดี ทิ้งหลังลงนอนบนเตียงแล้วก็เริ่มง่วงซะแล้วสิ ผมตะกุยไปหยิบหนังสือที่อยู่ในถุงของลู่หานที่มันช็อปวันนี้ขึ้นมาอ่าน ขอนิดนึงนะมึงกูไม่มีอะไรทำจริงๆ

            นะ..หนังสือธุรกิจ ผมวางกลับไว้ที่เดิม ถ้ากูอ่านนอกจากกูจะไม่หายง่วงแล้วกูอาจจะหลับแล้วไหลตายได้เลยนะเนี่ย โห เป็นไรของแม่งวะ เอาหนังสือธุรกิจมาอ่าน แต่ก็ไม่หรอก คนอย่างลู่หานเป็นคนทะเยอทะยานมีความสามารถ ทำงานได้หลายด้าน จะทำไรก็เรื่องของมัน เปิดทีวีดูก็ไม่รู้เรื่อง ทำอะไรไม่ได้เลย เห้อ กี่โมงแล้วเนี่ย

            “ เห้ย ”

ผมสบถเบาๆออกมา จะเที่ยงคืนแล้ว จะพ้นวันเกิดของลู่หานแล้ว

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก

            “ เออ เข้ามา กูแก้ผ้าอยู่ ”

แล้วมันน่าเข้าไปมั้ยเนี่ย ผมนำของที่จะให้มันวันเกิดซ่อนไว้ข้างหลัง ก่อนจะค่อยๆแง้มประตูเข้าไป กูไม่ได้กลัวมึงเสียตัวหรอก กูกลัวตัวเองจะเสียตามากกว่า ไม่รู้ว่ามันจะชอบหรือเปล่านะของขวัญชิ้นนี้ ก็ผมสิ้นคิดจริงๆนี่หน่า เงินก็ไม่ค่อยจะมีแล้วด้วย ฮืออ ขอให้ชอบทีเถอะ

            “ อะ สุขสันต์วันเกิดครับพี่ลู่ ” ผมยื่นให้ไปแล้ว มันจะชอบหรือเปล่า

ตึกตึก…..ตึกตึก…..ตึกตึก

            “ ซะ..เซฮุน ” ลู่หานที่เห็นของขวัญในมือผมรับไปและค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ “ ใครให้มึงเอาไม้กระดานใช้เขียนคำอธิษฐานของศาลเจ้าออกมาเนี่ยไอฟาย เค้าให้เอาไปแขวนไว้ ถึงว่ากูหาของมึงไม่เจอ ว่าจะเสือกสักหน่อยว่ามึงเขียนว่าอะไรเลยอดเลย ทำอะไรก็ถามกูหน่อยดิ้ ”

            ไอ้ลู่หาน..ไอ้เหรี้ย