男性 HUNHAN live in Japan - ฮุนแมนนะครับ [EXO]

ลำดับตอนที่ #3 : ✎ EPISODE 1 :: Hello Japan!

B E R L I N ❀

“ ฮัลโหล เจแปนนนนนน! คงนิชิวะ คมบังวะ วาตาชิ ไอชิเตรุ คิมูจิ อิไตอิต๊ายยยยยยย!! ”

“ หุบปากเหอะ ชาวบ้านเค้ามองหมดละ ดูแต่ละคำที่มึงตะโกน ”

ลู่หานลากผมออกมาจากท่ามกลางฝูงชนที่กำลังจับตามองไอหนุ่มต่างเมืองงี่เง่าสองตัว ที่ตัวนึงตะโกนอะไรออกไปก็ไม่รู้ กับอีกตัวก็ยืนบ้าหอบฟางถือสัมภาระหยั่งกับแบกสมบัติทั้งชีวิตที่มันมีมาเที่ยวญี่ปุ่น ทุกคนต้องไม่เชื่อแน่ๆ ขนาดผมยังไม่เชื่อตัวเอง ว่าตอนนี้ผมได้มายืนอยู่ใจกลางกรุงโตเกียวที่ซึ่งเต็มไปด้วยอารยธรรม อาหารขึ้นชื่อที่ดังไปทั่วโลก และดาราหนังเรทเอ็กซ์ที่มีแฟนคลับมากมาย ซึ่งผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ฮืออ พี่มิยาบิ ผมจะทำให้พี่กลับมาเข้าวงการให้ได้ ผมสัญญาาา

ตอนนี้ผมกับไอบ้าหอบฟางลู่หานพากันตะลอนจนมาถึงโรงแรมที่พักเป็นที่เรียบร้อย โรงแรมของเราก็อยู่ไม่ห่างจากรถไฟฟ้ามากนัก สามารถเดินทางไปไหนมาไหนได้สะดวก โชคดีที่ทางบริษัทให้ทั้งตั๋วเครื่องบินแถมยังออกค่าที่พักให้ ไม่ใช่ที่พักขี้ๆซะด้วย เป็นห้องพักระดับวีไอพีของโรงแรมสุดหรูที่โตเกียว ไม่งั้นผมกับพี่ลู่หานคงจะต้องไปเช่าโรงแรมม่านรูดนอนกัน ไม่ก็ต้องไปเป็นเด็กเปิดปิดม่านรูดสักวันสองวันกว่าจะมีเงินมาจ่ายค่าโรงแรมได้

            “ Welcome! You’re Oh! Sehun,Right? ”

            “ โอ้! เยส!..เอ่อ..ไอแอม โอ เซฮุน นอท โอ้! เซฮุน ” ชื่อกูมันสเปลยากมากหรอวะ

            “ I’m sorry,sir. Here is your keycard. Your room is 2107 on 21^st floor. Enjoy your stay! Mr.oh sehun ”

            “ โอ้! เยส! แต้งกิ้วๆ ! ”

หน้ากูดูเหมือนเกิดที่แคลิฟอร์เนียร์หรือไง เพราะนอกจากกูจะไม่เก่งอังกฤษอยู่แล้ว ยิ่งมาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่น กูนี่ไปไม่เป็นเลยครับ ไอ้โอ้เยสนี่ก็ไปจำมาจากคลิปต่างๆนานาที่เคยดู..เอ่อ ผมหมายถึงหนังต่างประเทศที่เคยดู ส่วนไอลู่หานนี่ก็ยืนแข็งเป็นท่อนสากกระเบือ ปล่อยให้กระบืออย่างกูต่อสู้คนเดียว จะว่าไป..อยู่ตั้งชั้น 21 ผมเป็นโรคกลัวความสูงซะด้วยสิ คงจะอดยืนชมวิวในห้องของตัวเอง งั้นคงต้องไปชมวิวที่ห้องของสาวคนอื่นซะแล้วละสิเนี่ย แหล่มเลย ฮิฮิฮิ

            “ ยิ้มห่าไรอยู่คนเดียว เอาคีย์การ์ดมา ฟันมึงมันสแกนประตูให้เปิดได้หรือไง ”

            “ ขอโทษค้าบบ ”

ผมก็ยื่นคีย์การ์ดให้มันแต่โดยดี ขี้เสือกจริงๆ เดี๋ยวกูก็ฟันแม่งเลย! หมายถึงฟันที่ใช้ดาบ ใช้มีด อะไรก็ช่างแม่งเถอะ เปิดประตูห้องพักแล้วก็อดทำให้ผมต้องทำตาเป็นประกายไม่ได้ ภายในห้องมีเฟอร์นิเจอร์ที่ใหม่เอี่ยมอ่องอย่างกับผมและลู่หานได้เปิดซิงห้องนี้ มีห้องอีกสองห้องข้างในห้องพัก คงจะเป็นห้องน้ำและอีกห้องเป็นส่วนของบ่อน้ำร้อนออนเซนให้แขกระดับวีไอพีที่มาพักได้แช่กันอย่างเป็นส่วนตัว ซึ่งบ่อน้ำร้อนนี้เป็นจุดเด่นที่ทำให้โรงแรมแห่งนี้มีชื่อเสียงไปทั่วโลก แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมกับลู่หานต้องสตั๊นไปสิบวิเหมือนมีอุกกาบาตตกลงบนหลังคาบ้านจอมปลวกก็คือ..

            “ เห้ย ทำไมเตียงมีเตียงเดียววะ! “

            “ ไม่รู้ดิพี่ เอาไงอะ ไม่มีโซฟาซะด้วย “

            “ ช่างมัน เอาเป็นว่ามึงไม่เผลอลักหลับกูก็พอละ ยิ่งชอบทำตัวหื่นอยู่ด้วย กูไม่อยากเป็นเมียผู้ชายนะ มึงต้องเข้าใจ ”

ผมพยักหน้าและทำท่าหัวเราะให้กับลู่หานเล็กน้อยพอเป็นพิธี มึงจะบ้ารึป้ะ! ทำไมกูจะต้องลักหลับมึง กูไม่ได้ชอบผู้ชายซักหน่อย ถึงกูจะชอบผู้ชายจริงๆกูก็ไม่เอามึง ปิกกาจู้มึงคงเล็กเท่าขนตาลูกอ๊อด และที่สำคัญมึงลืมหรือไงว่าเราอยู่กันที่ญี่ปุ่น ผู้หญิงในฝันกูมีออกมากมาย กูไม่เผลอทำอะไรมึงหรอกค้าบบ

            “ ด่ากูอยู่หรอ ”

            “ ย่าห์ๆๆ ! บ้าพี่! ผมเคารพพี่จะตาย ผมจะด่าพี่ทำไม ”

            “ หน้ามึงมันฟ้อง ”

            “ ฮ่าๆ ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อนอีกตามเคย แต่ก็แอบคิดว่าหน้ากูมันชัดเจนขนาดนั้นเลยหรอวะ

ผมกับลู่หานนั่งเก็บของสัมภาระของตัวเองเข้าที่ให้เรียบร้อย แอบกระดากตัวเองนิดหน่อยที่ต้องเก็บกางเกงในตัวเองไว้ข้างๆกางเกงในของลู่หาน ถ้าเผลอหยิบของมันมาใส่นี่คงจะรัดติ้ว เพราะของลู่หานอันเล็กกะจิ๋ว เซฮุนนาจะไม่ทน ผมเก็บของจนมาถึง สัมภาระชิ้นสุดท้าย อ่าห์… คอลเล็คชั่นซีดีของแท้ของพี่มิยาบิ กับ พี่โรลา ทาคิซาวา และโปสเตอร์ของพี่อาโออิ วันนี้ผมจะไปล่าลายเซ็นของพวกพี่ๆให้ได้ T^T โอย ความฝันอันสูงสุดโว้ยยย

            “ เก็บของเสร็จยัง ”

            “ เสร็จแล้วค้าบบบ ” ลู่หานที่เก็บของเสร็จเรียบร้อยนั่งลงบนเตียงด้วยท่าทางผ่อนคลายและถามผมในขณะที่ตัวเองกำลังบิดขี้เกียจ คือ มึงคิดว่าตัวเองคือพระเอกเอ็มวีเพลงอะไรวะ ไอหานเอ้ย!

            “ เออ เสร็จแล้วก็ดี มึง..มีที่ไหนที่อยากไปเป็นพิเศษป้ะ? ”

ณ  Shinjuku เวลา 18:00

            “ เชี่ยเอ้ย ”

            “ อะไรนะ ”

            “ ป่าวค้าบบบ ผมบอกว่า ยอดเล้ยยย! ”

ผมเดิมก้มหน้าต่อไปในขณะที่ปากกำลังบ่นหมุบหมิบๆ ถึงผู้ชายคนหนึ่งที่ตัวเตี้ยกว่าผมเล็กน้อย หน้ามันค่อนข้างหวาน บ้านเกิดอยู่ที่จีน เออ พูดถึงขนาดนี้แล้วก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลู่หาน ไอหาน ไอห่า ไอเวร ถามกูทำไมวะว่าอยากไปไหน มึงเกือบจะเท่ห์แล้ว!

            “ ทำไมพี่ต้องพาผมมาที่นี่ด้วยล่ะค้าบ ”

            “ แล้วมึงจะให้กูไปบ้านโซระ อาโออิกับมึงหรือไง ไว้มึงไปคนเดียวแล้วกัน -_-; ”

            “ ง่า.. ก็พี่ถามผมว่าอยากไปไหนนี่หน่ะ! โอ้ะ!... ”

ลู่หานกระชากมือของผมด้วยพลังหนุ่มนักบาส มันพาผมวิ่งเข้ามาในห้างแห่งหนึ่งท่ามกลางย่านชินจูกุ แม้ว่าจะพ้นเข้ามาถึงในตัวห้างแล้ว แต่ผู้คนก็ไม่ได้น้อยลงเลยแม้แต่นิดเดียว แถมดูจะมากกว่าด้วยซ้ำ เพราะผู้คนต่างก็หนีร้อนเข้ามาในห้างกันทั้งนั้น บริษัทนี่ก็เข้าใจให้ตั๋วมาหน้าร้อนเนอะ สงสัยจะไม่ค่อยมีคนเที่ยวกัน ตั๋วเลยไม่แพง -.,- รู้ตัวอีกทีผมก็มาหยุดหน้า store แห่งหนึ่ง นั่นก็คือ

            “ มา Disney store.. ทำไมอะพี่? -O- ”

            “ เอาเหอะน่า ” มันไม่รอช้าลากผมผ่านฝูงชนเข้ามาด้านในของดิสนี่ย์สโตร์ ปัญญาอ่อนกว่ากูอีกอ่ะ

            “ เซฮุน มึงใส่นี่ดิ ”

เสี่ยวลู่เขย่งเอาหมวกขนาดใบจิ๋วอันนึงมายัดใส่หัวผม แต่หัวผมมันก็ใหญ่เกินไปที่จะยัดหมวกนั่นลงไปได้ ลู่หานทำท่าคิดเล็กน้อย ก่อนจะเอาหมวกนั้นออกแล้วเอาหมวกลายเดิมแต่ใบใหญ่ขึ้นมาใส่ที่หัวผม แล้วมันก็พอดีซะด้วย

            “ น่ารักว่ะ ”

            “ … ”

            “ กูหมายถึงหมวก หมวกพลูโตน่ารักมากเลยอ่ะ เดี๋ยวกูซื้อให้ ส่วนมึงก็มีหน้าที่ใส่เป็นเพื่อนกูหน่อย โอเคนะ มึงใส่พลูโต เดี๋ยวกูใส่กู๊ฟฟี่ ”

            “ ……….. ”

            “ เคยดูแต่นกขุนทองหรือไงวะ หุบปากแล้วรอ เดี๋ยวกูเอาไปจ่ายตังค์แปป!”

อืม กูจะหุบปากแล้วรอมึง ประเด็นคือกูยังไม่ทันอ้าปากพูดอะไรเลย ยัดเยียดอะไรให้กูอีกแล้วเนี่ย แต่ผมก็ประพฤติตัวเป็นน้องชายที่ดีนะครับ ยืนรออยู่นิ่งๆ จะว่าไปลู่หานนี่ดูรักหมามากเลยนะ ไอหมวกพลูโตกับกู๊ฟฟี่นี่ก็เป็นหมาทั้งคู่ สงสัยจะคิดถึงกงจู เสียใจด้วยว่ะ หมาพันธุ์มึงไม่ถูกคัดเลือกให้อยู่ในการ์ตูนของดิสนี่ย์

ลู่หานเดินกลับมาพร้อมกับถุงใส่หมวกใบนึงในมือที่จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว และหมวกอีกใบที่ถูกเลือกให้อยู่บนหัวของมัน…

            “ เป็นไงโอเซฮุนน พี่น่ารักมั้ย ”

            “ โอเคเลยพี่! ” ปัญญาอ่อนกว่ามะพร้าวที่กูกินก่อนมาญี่ปุ่นอีก “ แล้วพี่จะไปทำอะไรต่ออ่ะ ”

จบคำถามของผมลู่หานดูเหมือนไม่ได้สนใจสักนิด และก้มหยิบหมวกอีกใบที่อยู่ในถุงออกมาแล้วแกะป้ายราคาออก หมวกพลูโตของกูสินะ ลู่หานกดหัวของผมลงเล็กน้อยและใส่หมวกให้ผมราวกับแม่ที่ใส่หมวกให้ลูกไปโรงเรียน หลังจากที่ลู่หานใส่หมวกให้ผมเสร็จ ผมยังคงยืนก้มหน้าทำท่าเหมือนกับกำลังคารวะให้ลู่หาน นั่นเพราะผมกำลังส่องดูหน้าผมให้มั่นใจผ่านมือถือก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาพบฝูงชน… อืม มาถึงจุดนี้กูคงต้องมั่นใจแล้วล่ะ

            “ เอ๊อะ! ”

            แช๊ะ!

            “ -O- “

            “  เมื่อกี้มึงถามว่าอะไรนะ ”

            “ ผมถามว่าเราจะไปไหนกันต่อครับ -O- “

            “ กินข้าวมั้ย มึงหิวยังอ่ะ ”

            “ อ่า.. ก็ดีครับพี่ -O- “

ช็อตเมื่อกี้..ถูกเมมไว้ในเครื่องผมโดยไม่ตั้งใจซะแล้วล่ะ มันจะน่ารักดีนะ..ถ้าคนที่ใส่หมวกไม่ใช่มึงกับกู ขอกูเก็บไว้ก่อนแล้วกัน ไว้เดี๋ยววันเกิดมึงกูจะลงรูปนี้ หมายถึง ถ้ากูกล้านะ

ผมเดินตามลู่หานต้อยๆเหมือนกับเป็นหมาที่ถูกจุง เด็กหนุ่มสองคนหรือจะเรียกว่าหมาน้อยสองตัวก็ได้ เราสองคนมาถึงร้านราเม็งแสนอร่อยในย่านชินจูกุ อ่า..เพราะว่ามันเป็นร้านที่อร่อยมากๆ  ทั้งชาวญี่ปุ่นและนักท่องเที่ยวก็ต่างมารอลิ้มรสราเม็งร้านนี้กัน ผมกับลู่หานจึงต้องยืนรอคิวสักห้าหกคิว นั่นไม่ใช่ปัญหา เมื่อมาถึงคิวผมกับลู่หาน ก็เช่นเคยครับ ลู่หานเป็นคนสั่งอาหารให้ผมอีกแล้ว มันชี้ไปที่จานที่ดูน่ากินที่สุดให้ตัวเอง และจานที่ราคาถูกที่สุดให้ผม.. ความเป็นพี่มึงสูงดีเนอะ ใครสอนว่าพี่ต้องเสียสละให้น้องวะ มาเจอมึงนี่หมดศรัทธากับคำสอนนี้เลยจริงๆ

เมื่อจานอาหารมาหยุดตรงหน้า บทสนทนาระหว่างมันกับผมก็จบลง สิ่งที่ผมได้ก็คือราเม็งเย็น ถึงจะราคาถูกที่สุดในร้าน แต่ผมมั่นใจว่ารสชาติอร่อยเท่ากับจานที่แพงที่สุดในร้านแน่นอน อ่า..นี่มันอร่อยจริงๆนะเนี่ย ผมไม่เคยกินอะไรที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน!! เอาราเม็งนี่กลับบ้านแทนเสี่ยวลู่ได้ป้ะวะ

            “ กินเสร็จแล้วมึงจะไปไหนต่อ? กูหมดที่ไปแล้วนะ ว่าจะกลับโรงแรมไปแช่ออนเซ็น ”

            “ ดีเลยพี่ ผมจะไปทำตามความฝันของผม!! คริคริ ”

            “ อืม.. ก็สุดแล้วแต่มึงเถอะจ้า -_- “

เมื่อจ่ายตังค์เสร็จ ผมกับลู่หานก็ยืนโบกมือลาให้กันก่อนที่ผมและมันจะหันหลังให้กันและต่างพากันแยกย้าย ลู่หานเดินกลับไปที่โรงแรมและยังคงใส่หมวกอยู่ ส่วนตัวผมก็ถอดหมวกนั่นออก ขอโทษนะเว้ย แต่คืนนี้ Wolf Sehun ต้องออกล่าเหยื่อ!

            “ พี่โซระครับ ผมมาหาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!! ”