คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : What's The Magic Word ? [Jason Isaacs x Tom Felton]
นัแส
เสัน ไอแ็ส์ : วามผูพันระหว่าผมับทอม เป็นวามผูพันแน่นแฟ้นสนิทสนมและลึึ้ที่ผมมี่อทอมมาลอยี่สิบปี เป็นวามรัวามผูพันลึึ้ที่เราสอนมี่อันในทุสถานะ และผมพยายามทำทุอย่าออมาให้ีที่สุเพื่อทอมที่น่ารัและามอผม เพื่อทอมที่แสนวิเศษและล้ำ่ามาที่สุอผม และในทุ่วเวลาที่เราสอนอยู่้วยัน อยู่เีย้าันไม่ห่าาย และไม่ว่าทอม้อารอะไรหรืออยาทำอะไรผม็ไม่เยห้าม มีแ่อยามใและัพพอร์เาอยู่เสมอ แ่อยู่บนพื้นานอวามถู้อและวามพอี ไม่ว่าะเป็นในานะพ่อับลูาย พี่ายับน้อาย เพื่อน หรือแม้แ่ในานะนรั ผม็ะอยบออยเือนทอมอยู่เสมอ แ่ผม็ไม่เยใ้ไม้เท้าประับหัวูที่้านในบรรุไม้ายสิทธิ์อผมที่ทำมาาไม้เอล์ม แนลาบรรุเอ็นหัวใมัรฟาทอมเลยแม้แ่รั้เียว เพราะผมไม่อยาทำร้ายทอม ผมไม่อยาฟาทอมเหมือนับที่ลูเียสฟาเรโ ผม้อรู้สึเลียัวเอแน่ถ้าผมทำับทอมแบบนั้น ผมึใ้วิธีารเล่นเมส์ที่ผมเป็นนิึ้นมาเอเป็นารลโทษทอมเมื่อทอมทำผิ เพื่อูว่าทอมสำนึผิไหม และที่สำัือผม้อารรู้ว่าเา้อารผมมาแ่ไหน ้อารัวผมและ้อารวามรัาผมมาแ่ไหน และผม้อารไ้ยินเสียหวานน่ารัอทอมเวลาที่ทอมอออ้อนอร้อผม แม้ะรู้ีว่ามันทำให้ทอม้อรู้สึอ่อนแอ แ่ผมรัทอม ผมรัทอมมา ผมรัทอมที่สุ ทอมอพ่อ ทอมสุที่รัอพ่อ ลูายนสวยอพ่อ
ทอม เฟลัน : ลอเวลาที่ผมอยู่้วยันับเสัน เสันูแลเอาใใส่ผมีมา ไม่เยบัับให้ผมทำในสิ่ที่ไม่้อารเลยสัรั้ และไม่เยใ้ไม้เท้าประับหัวูที่้านในบรรุไม้ายสิทธิ์ึ่ทำมาาไม้เอล์ม แนลาไม้ายสิทธิ์บรรุเอ็นหัวใมัรฟาผมหรือีผมเลยสัรั้ ถึแม้บารั้ผมะื้อรั้นับเสัน็าม แ่เสัน็ยัามใผมและอยัพพอร์ในสิ่ที่ผม้อารทำเป็นอย่าี อย่วยเหลือและให้ำแนะนำับผมเป็นอย่าี แ่ระนั้นเสัน็ใ้วิธีเล่นเมส์ับผมแทนารใ้ไม้เท้าประับหัวูฟาผม เป็นเมส์ที่เสันิึ้นมาเอ แ่มัน็เป็นเมส์ที่ทำให้ผมรู้สึเสียเปรียบอยู่ไม่น้อย และรู้สึอ่อนแอบ้าในบารั้เวลาที่ผม้อเล่นเมส์นี้ แ่ถึผมะรู้สึแบบนั้นแ่ผม็เ็มใทำเพื่อให้เสันรู้สึพอใ เหมือนับที่เรโยอมทำทุอย่าเพื่อให้ลูเียสพอใ ผมไม่เยนึเสียใเลยที่ไ้ทำเรื่อทีู่อ่อนแอ่อัวผมเอเพื่อเสัน เพราะผมรัเสัน ผมหลรัเา ผมหลรัผู้ายที่หล่อเหลา าม และมีเสน่ห์อย่าเสันอย่าถอนัวไม่ึ้น ผมรัเสันมา ผมรัเสันมานะรับ พ่อเสันอผม พ่อเสันสุที่รัอผม
--------------------------------------------------
ฟิ … ำเวทมนร์นั้นือำอะไร ?
นัแส … เสัน ไอแ็ส์ x ทอม เฟลัน
--------------------------------------------------
ผมำลััเรียมเสื้อผ้าและสิ่อัใส่ระเป๋าเป้ใบยาวที่มีิปสีาว อีส่วนหนึ่็ัใส่ระเป๋าเินทาใบสีเทาแบบมีล้อเลื่อนและมีรหัสสำหรับล็อระเป๋า นอานี้ยัมีผ้าห่มนวมที่ผมื้อมาใหม่าห้าสรรพสิน้าใส่อยู่ในระเป๋าใบใสที่มีิปสีแ รวมถึีาร์อันโปรที่ผมใ้เล่นเป็นประำ รวมถึพาสปอร์ แอร์ทิเ็ส์ั้นเฟิร์สลาส และบอร์ิ้พาส ผมเ็อทุอย่าที่ผมัใส่ระเป๋าทุใบอีรั้ว่าลืมอะไรหรือไม่เป็นรั้สุท้าย ่อนะวีีโออลหาเสันที่อาศัยอยู่ที่เมือโทรอนโ ประเทศแนาา
“ทอม … เป็นยัไบ้าที่รั … ลูายนสวยอพ่อ” ผมทัทายทอมผ่านวีีโออล้วยรอยยิ้มว้ามีวามสุ
“เสัน … ผมสบายีรับ … พ่อเป็นยัไบ้ารับ” ผมถามเสันลับไป้วยรอยยิ้มมีวามสุเ่นัน
“โอ้ ! … พ่อสบายี … พ่อสบายีที่รัอพ่อ … ลูทำอะไรอยู่ทอม”
“โอ้ ! … เอ่อ … ผมเพิ่ัระเป๋าเสร็ ผมะโทรมาบอพ่อว่าพรุ่นี้อนหโมรึ่อนเย็น พ่ออย่าลืมมารับผมที่สนามบินนะ”
“โอเทอม” ผมอบทอม “โทรอนโเพียร์สันใ่ไหม ลูายนสวยอพ่อ”
“รับพ่อ” ผมอบเสัน “ผมอั๋วั้นเฟิร์สลาส ที่ริผมอยาไ้ั้นอีโโนมี แ่ั๋วที่นั่เ็มแล้ว”
“น่าเสียายั ลูเลย่ายแพเลยรอบนี้ แ่นั่ั้นเฟิร์สลาส็ีนะ สะวสบายี อาหาร็ูีว่าั้นอีโโนมี”
“ใ่ … ผมเห็น้วย” ผมหัวเราะเล็น้อย “เ้าอี้็นั่สบายว่า้วย ถ้า่ายแพแล้วุ้ม่ามัน็โอเ”
“มัน้อุ้ม่าว่าอยู่แล้วที่รัอพ่อ” ผมเห็น้วยับทอม “อนนี้ที่แอลเอี่โมแล้ว”
“สี่ทุ่มว่า” ผมบอเสัน “ที่โทรอนโห่าับแอลเอประมาสามั่วโมใ่ไหม ถ้าผมำไม่ผิ” ผมถาม่อ
“ใ่ … ห่าันสามั่วโม” ผมหันไปมอนาฬิาที่ั้อยู่บนโ๊ะั้โมไฟ “อนนี้็ีหนึ่ว่าแล้วที่รั”
“โอ้ ! ผมอโทษรับพ่อ ผมโทรมาวนเวลานอนอพ่อหรือเปล่ารับ ผมอโทษริ ๆ”
“ไม่เลยทอม ไม่้ออโทษ ถึลูะไม่โทรมา พ่อ็ั้ใะโทรไปถามลูอยู่แล้ว ไม่้ออโทษลูรั”
“โอ้ ! มีอีเรื่อที่ผมลืมบอพ่อ ผมอโรแรมเียวับที่พ่อพั้วย โรแรมเอ็มบาสี สูทส์”
“ีเลยทอม” ผมร้อ้วยวามีใ “เราะไ้พั้วยัน ห้อเียวัน พ่อแทบรอให้ถึวันพรุ่นี้ไม่ไหวแล้วที่รั”
“ผม็เหมือนันรับพ่อ รอให้ถึพรุ่นี้ไม่ไหวแล้ว ผมอยาเอพ่อเร็ว ๆ ั ผมิถึพ่อมานะ พ่อเสันอผม”
“พ่อ็ิถึทอม พ่อิถึทอมมานะ ทอมอพ่อ ทอมที่รัอพ่อ ทอมสุที่รัอพ่อ ลูายนสวยอพ่อ”
ทั้ผมและเสัน่าน้ำาลอ้วยวามีใที่ะไ้พบันในวันพรุ่นี้ แน่นอนว่าผมับเสันไม่เยลืมที่ะบอิถึัน บอรััน ถึแม้ว่าเราะไม่ไ้อยู่้วยัน ไม่ไ้อยู่ในสถานที่เียวัน็าม แ่วามรัที่ผมมี่อเสันไม่เยลน้อยลเลย ผมลับรัเสันมาึ้นว่าเิม ผมรัเสันมาึ้นทุวัน รัเสันทุนาที รัเสันทุวินาที
“ผมรัเสันมานะ เสันไม่ำเป็น้อให้ผมพู แ่เสัน็รู้ใ่ไหมว่าผมรัเสันมานะ ผมรัเสันมา ผมิถึเสันมานะ ผมิถึเสันทุวันเลย”
“ผม็ิถึทอมมานะ ทอมรู้ใ่ไหม ผมิถึทอมมานะที่รั ผมิถึทอมมา ิถึทอมทุวัน ทอมที่รัอผม ทอมสุที่รัอผม ที่รัที่แสนวิเศษและล้ำ่าอผม”
“ผมรู้รับเสัน ผมรู้รับเสันที่รัอผม เสันที่น่ารัและอ่อนหวานามอผม พัผ่อนเถอะรับเสันที่รั ผม็ะนอนแล้วเหมือนัน เอันพรุ่นี้รับที่รั ผมรัเสันมานะ ผมรัเสันมา รารีสวัสิ์รับนสวยอผม”
“ผม็รัทอมมานะที่รั ผมรัทอมมา รีบเ้านอนไ้แล้วทอมที่รั พรุ่นี้ะไ้ื่นไหว ผมเป็นห่วทอมมานะ รารีสวัสิ์รับที่รั พรุ่นี้เอันรับนสวยอผม นอนไ้แล้วนะ”
“ผมะเ้านอนเี๋ยวนี้เลยรับเสันที่รัอผม เสันที่น่ารัอผม เสันนสวยอผม ผมหรือะล้าัำสั่ประมุระูลไอแ็ส์ ผมหรือะล้าัำสั่ประมุระูลมัลฟอย ผมะล้าัำสั่ประมุสอระูลไ้อย่าไร ลูเียส็รีบเ้านอนนะรับ พรุ่นี้ะไ้ื่นไหว”
“รู้ใ่ไหมว่าถ้าไม่เื่อฟัแล้วะโนอะไรเรโ พ่อรู้ว่าลูไม่อยาให้พ่อทำแบบนั้นแน่ พ่อไม่อยาทำร้ายลูนะเรโที่รั เ้านอนไ้แล้ว”
“รับพ่อ รารีสวัสิ์รับเสันที่รัที่แสนามอผม ลูเียสที่รัที่แสนามอผม”
“รารีสวัสิ์ทอมที่รัที่แสนามอผม เรโที่รัที่แสนามอผม”
ผมออาบ้านในลอสแอนเลิสเวลาสิบเอ็โมร ผมนั่รถบัสไปลที่สนามบินนานาาิลอสแอนเลิสแทนารับรถยน์ส่วนัวเพราะไม่่อยมีที่อรถ านั้นผม็นั่รถอล์ฟสำหรับรับ - ส่ผู้โยสารที่ะเ้าไปในสนามบินเพื่อไปยัทาเ้าัวอาารสนามบิน หลัานั้นไม่นานผม็นั่รถอล์ฟมานถึ้านหน้าทาเ้าัวอาารสนามบิน และผม็เินไปนั่ที่เ้าอี้สำหรับผู้โยสารนั่พัเพื่อรอเ็อินึ้นเรื่อ
ผมนั่มอผู้นที่เินผ่านไปผ่านมา มอเ้าหน้าที่ที่ทำานในสนามบินรวมถึำรวรวนเ้าเมือพลามอเวลาและสายารบินที่ระบุในบอร์ิ้พาสเพื่อที่ผมะไ้ไม่พลาเวลาึ้นเรื่อ และเมื่อถึเวลาบ่ายสามโมรึ่ ผม็เินไปเ้าแถวเพื่อรอเ็อินึ้นเรื่อามประาศอสายารบิน ึ่เมื่อถึิวอผมที่้อรวบอร์ิ้พาสและบัรประำัวประานเพื่อยืนยันัวน่อนึ้นเรื่อ ึ่ใ้เวลาไม่ถึห้านาที็ผ่านไปไ้้วยี
ทา้านอผมที่อยู่ที่เมือโทรอนโ ประเทศแนาา อนนี้เป็นเวลาสี่โมรึ่แล้ว ผมเาว่าอนนี้ทอม็ำลันั่เรื่ออยู่และะมาถึใน่วเย็นอนหโมรึ่ โีที่โรแรมที่ผมพัอยู่มันอยู่ไม่ไลาัวสนามบินมานั ถ้าับรถไปประมาสิบห้าถึยี่สิบนาที็ถึ แน่นอนว่าผมอบับออไป่อนเวลาอยู่แล้ว เพื่อที่ะไ้มีเวลารอทอม้วย
ไม่นานผม็ับรถมาถึสนามบินนานาาิโทรอนโเพียร์สัน ผมับวนรลานอรถอสนามบินเพื่อหาที่อรถึ่อยู่้านนอสนามบิน หลัาที่หาที่อรถไ้แล้วผม็ออมาารถและนั่รถอล์ฟึ่นับะับไปส่ถึในัวอาาร ึ่ลานอรถและัวอาารสนามบินมีระยะห่าระหว่าันประมาสามสิบถึสี่สิบเมรเท่านั้นเมื่อะ้วยสายา ึ่ไม่ไลันมา แ่็มีรถอล์ฟอทาสนามบินให้บริารเพื่อวามสะวสบายอผู้โยสารที่ไม่อยาเินอ้อมอาารสนามบิน
รถอล์ฟรับ - ส่สำหรับผู้โยสารับมาถึ้านในอาารสนามบิน่อนอสนิทเพื่อให้ผู้โยสารล รถอล์ฟมาอรบริเวหน้าร้าน้า ร้านอาหาร และร้านอื่น ๆ ที่เปิให้บริารในสนามบิน และ้านร้ามเป็นเ้าอี้มีพนัพิสีฟ้าที่มีาเ้าอี้ทำาอลูมิเนียมแ็แรเพื่อให้ผู้โยสารนั่รอ ผมเลือที่ะนั่พัรนี้เพราะผมไม่อบไปยืนรอรที่รอผู้โยสาราออ เพราะผมยืนรอนานหลายั่วโมไม่ไหวแน่้วยอายุที่มาึ้น
ในที่สุเรื่อบินสายารบิน ‘แอร์ แนาา’ ็แลนิ้ลสู่พื้นินเพื่อเรียมลอ หลัาที่ผ่านน่านฟ้าเ้าสู่แผ่นินประเทศแนาาเรียบร้อยแล้ว หลัาที่เรื่อบินอสนิท ผม็หยิบระเป๋าสัมภาระาที่เ็บสัมภาระเหนือศีรษะเหนือที่นั่ในเรื่อบินและเินามผู้โยสารนอื่นลาเรื่อ และผม็ทำเหมือนเิมทุั้นอนเหมือนับอน่อนึ้นเรื่อามา เ่น รวพาสปอร์ บอร์ิ้พาส และเอสารทุอย่าที่ผมเรียมมา และอบำถามเ้าหน้าที่รวนเ้าเมือ ึ่็ผ่านไปไ้้วยี หลัาที่พ้นเ้าหน้าที่ร่านรวนเ้าเมือเรียบร้อยแล้ว ผม็เินผ่านเทีสิบแปึ่เป็นเทสำหรับผู้โยสาราออ และเมื่อพ้นเท้านในอาารสนามบิน ผมโทรศัพท์หาเสันอผมทันที
เสียเรียเ้าโทรศัพท์อผมัึ้นระหว่าที่ผมนั่รอทอม เมื่อผมเห็นว่าเป็นเบอร์อทอม ผม็รีบรับสายทันที
“ทอม … เป็นไบ้าที่รั … ลเรื่อหรือยั ?” ผมถามทอมทันที
“ผมเพิ่ลาเรื่อ เพิ่ผ่านเาออ อนนี้เสันอยู่ไหนรับ”
“ผมนั่อยู่รเ้าอี้หน้าร้านแม็โนัล เ้าอี้สีฟ้า ทอมเห็นหรือเปล่าที่รั”
“ผมำลัเินไปรับเสัน” ผมบอเสัน “โอเ ผมเห็นเสันแล้ว เสันที่รั”
ผมะโนพลาโบมือให้เสัน เสันหันมามอผมพลาลุึ้นยืนในทันที
“ทอม … ที่รั” ผมะโนพลาโบมือให้ทอมที่ำลัเินมาหาผม เราสอน่ายิ้มให้ัน้วยวามีใเมื่อไ้เห็นหน้าัน
“เป็นยัไบ้าที่รั … เหนื่อยไหมรับ” ผมถามทอมทันที้วยวามเป็นห่ว
“ไม่เหนื่อยรับเสัน แ่ผมรู้สึเพลียมาว่า แล้ว็หิว้วย”
ผมยิ้มเินะที่มอเสันหัวเราะเียบ ๆ ในลำอ ่อนะยมือึ้นลูบผมอผม้วยวามเอ็นู
“ั้นเราไปิน้าวัน่อนแล้ว่อยลับโรแรม” ผมเสนอวามิเห็นับทอมและยิ้มมีวามสุ
ผมมีวามสุริ ๆ เวลาที่ไ้เห็นหน้าทอม ไ้มอหน้าทอม ยิ่มอผมยิ่หลรั ยิ่มอผมยิ่หลใหล ผมอยาแสให้ทุนไ้รู้ ให้ทุนไ้เห็นโยไม่้อรู้สึอับอายหรือปิบั่อนเร้นว่าผมรัทอมมาแ่ไหน และ่อให้ทอมไม่่อยบอรัผม แ่ผม็รู้ว่าทอมรัผมเหมือนัน และรู้ว่าทอมรัผมมาเหมือนที่ผมรัทอม แ่เพราะอนนี้เราสอนอยู่ในสนามบินที่มีผู้นมามายึไม่สามารถแสวามรัที่มี่อันไ้อย่าเ็มที่ ผมึทำไ้เพียเ็บวามรู้สึรัมามายที่ผมมี่อทอมเอาไว้ในส่วนลึอิใ และแสวามรัแบบพ่อ - ลูที่รัันมาเท่านั้น
“แบบนั้น็ีรับเสัน อนนี้ผมหิวมาเลย แล้ว่อยลับโรแรมไปนอน” ผมเห็น้วยับวามิอเสัน
“โอเทอมที่รั” ผมอบล ะเียวันผมอยาอทอมเหลือเิน “เี๋ยวเราับรถไปูันว่าะินที่ไหน”
“รับเสัน” ผมยิ้ม านั้นเสัน็เอื้อมมือมาถือระเป๋าเินทาให้ผม “เอาระเป๋าเินทามาสิทอม ผมลาให้”
“ไม่เป็นไรรับเสัน ผมลาเอไ้ ผมเรใ”
“ไม่้อเรใ มาเรใันทำไมล่ะ มาเถอะที่รั ผมลาระเป๋าเินทาให้ เอาระเป๋าเป้ใบยาวมา้วย”
“อบุรับเสัน” ผมวาระเป๋าเป้ใบยาวใบให่ไว้้านบนระเป๋าเินทาล้อเลื่อน
านั้นผม็เอื้อมมือไปับมือเสัน เสันหันมามอผมพร้อมส่ยิ้มามมาให้ ผมอบรอยยิ้มอเสันที่สุ ่อนที่เสันะุมมือผมอย่าแนบแน่น ฝ่ามือให่อเสันทีุ่มมือผม มันทั้อบอุ่น ปลอภัย และเปี่ยมไป้วยวามรั ผมรู้สึแบบนั้น ผมรู้สึปลอภัยและอุ่นใที่มืออเสันุมมือผมไว้ ผมิเพียว่าไม่อยาปล่อยมือาเสันเลย เราสอนูมือันเินออไปนอัวอาารสนามบินนานาาิโทรอนโเพียร์สัน ไปยัลานอรถอสนามบิน
ผมับเสันเินมาถึรถยน์ส่วนัวอเสัน านั้นเสัน็รีโมปลล็อรถและระโปรหลัรถ และ่วยผมยระเป๋าเินทาและระเป๋าใบอื่นรวมถึีาร์ัวโปรอผมใส่ท้ายรถ่อนปิ านั้น็เินมาเปิประูฝั่้าน้านับให้ผม้วย ผมทั้รู้สึเรใและรู้สึอบุ เสันูแลผมีมาริ ๆ หลัาที่ผมึ้นไปนั่้าน้านับ เสัน็เินอ้อมไปึ้นนั่้านนับ ผมาเฟี้เบลท์่อนที่เสันะาเฟี้เบลท์ทีหลั
“ยับที่นั่ไ้นะถ้านั่ไม่ถนั ทอมะไ้นั่สบายัว” ผมบอทอม
“ผมยับที่นั่แล้วรับเสัน โอเแล้ว” ผมบอเสันพร้อมยิ้มอ่อน
“ถ้าทอม่ว็หลับไป่อนไ้ ถึแล้วผม่อยปลุ” ผมบอทอม้วยน้ำเสียอ่อนโยน
ผมไม่ไ้อบอะไรเสันลับไป แ่่อย ๆ หลับาล และหลับสนิทไปในที่สุ ส่วนผม็หันมามอทอมที่หลับสนิทไปแล้ว้วยรอยยิ้มเอ็นูรัใร่ หลับเร็วรินะทอม ผมยับัวไปใล้ทอมเล็น้อย่อนูบแ้มทอมเบา ๆ
“หลับให้สบายนะทอม หลับฝันีรับที่รัอผม ทอมที่รัที่แสนามและแสนวิเศษอผม”
ผมผละริมฝีปาาแ้มทอม านั้นผมหัพวมาลัยรถพร้อมถอยหลัรถอย่าระมัระวั เมื่อั้ลำไ้ผม็ับรถออไปามเส้นทาถนนในสนามบินนานาาิโทรอนโเพียร์สัน และับออาสนามบินนานาาิโทรอนโเพียร์สันไป อย่าที่บอไปอน้นว่าับรถไปประมาสิบห้าถึยี่สิบนาที็ถึ แ่ผมับห่าออไปาโรแรมที่ผมพัอยู่อีประมาหนึ่ิโลเพื่อหาร้านอาหารให้ทอม ึ่ผมเลือร้านแนวาเฟ่เพราะิว่าเหมาะับเ็น้อยอย่าทอม และผม็อบนั่แนวาเฟ่เหมือนัน เพราะมีทั้อาหารและนมรวมถึเรื่อื่มให้ทอมเลือไ้้วย
“ทอม … ทอม” ผมปลุเรียทอมที่หลับสนิทไปแล้วให้ื่นเพราะถึที่หมายแล้ว “ถึแล้วรับที่รั”
ทอมลืมาื่น้วยวามัวเียพลาระพริบามอผม หน้าาอทอมที่ผมมอู่วมานผม้อหัวเราะ้วยวามเอ็นู
“ถึแล้วหรือรับเสัน” ผมถามเสัน้วยน้ำเสียัวเีย พลามอนอระรถ “าเฟ่ …”
“ใ่ … าเฟ่” ผมอบทอม้วยน้ำเสียอ่อนโยนพลายี้ผมทอม้วยวามเอ็นู “ถึแล้วเรโ เ้าไปัน”
“รับพ่อลูเียส” ผมับทอมปลเฟี้เบลท์ออาัว ผมเห็นเสันำลัะเปิประูรถ ผมึว้ามือเสันไว้
เสันหันมามอผม้วยวามุน พลา้มมอมือที่ถูผมว้าไว้ ผมมอหน้าเสัน่อนโน้มไปูบเบา ๆ ที่แ้ม่อนผละออ
“ผมรัเสัน ผมรัเสันมานะ ผมรัพ่อมานะรับ พ่อเสันอทอม พ่อลูเียสอเรโ”
ผมยิ้มให้ทอม้วยวามเอ็นู้วยวามรัทั้หมที่ผมมี่อทอม ทำไมผมะไม่รัทอมล่ะ ผมรัทอมมา ผมรัทอมแทบบ้า ผมไม่เยรัใรมานานี้มา่อนเหมือนที่ผมรัทอม
“ผม็รัทอมมานะ พ่อเสันรัลูทอมมานะรับ พ่อลูเียสรัลูเรโมาลอเลยนะ อนที่เป็นลูเียส พ่ออโทษที่เย็นาและเ้มวับลูถึนานั้น พ่ออโทษนะเรโ ลูเ็บปวมา พ่ออโทษนะ ยโทษให้พ่อไ้ไหมเ็ีอพ่อ”
“ผมไม่เยเ้าใับารระทำอพ่อ ผมไม่เ้าใว่าทำไมพ่อถึทำแบบนั้น พ่อรู้ไหมว่าอนที่พ่ออยู่ในสภาพที่เป็นัวนอลูเียสผมลัวมาแ่ไหน ผมลัวและ้อารอ้อมออพ่อ ผม้อารให้พ่ออผม ปลอบประโลมผม แล้วบอผมว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะเรโ แ่ผม็ไม่เยไ้รับสิ่นั้นาพ่อเลย แ่ถึอย่านั้นผม็ไม่มีสิทธิ์โรธพ่อหรอ เพราะพ่อเป็นพ่ออผม แล้วผมะโรธพ่อไ้ยัไ ผมะยโทษให้พ่อไ้ยัไ เพราะพ่อเป็นพ่ออผม พ่อไม่ไ้ทำอะไรผิเลย ผมเ้าใว่าสิ่ที่พ่อทำเพราะพ่อหวัีับผม อยาให้ผมไ้ี และัวนอพ่ออนที่เป็นลูเียส็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ผมไม่เยโรธพ่อเลย มีแ่วามรู้สึที่ผมรัพ่อมาึ้นทุวัน ผมรัพ่อลอเวลา”
“เรโ พ่อ็รัลูนะ พ่อรัลูมา อบุนะที่ไม่เยโรธพ่อเลย อบุริ ๆ เรโอพ่อ”
“ผม็รัพ่อมานะ ผมรัพ่อมา ผมอยาใ้ีวิอยู่้วยันับพ่อแ่สอน อแ่มีพ่อผม็ไม่้อารใรอี”
“พ่อ็้อารใ้ีวิที่เหลืออยู่ับลูเ่นัน ไม่ว่าลูะเป็นทอมหรือเรโ พ่อ็อยาอยู่ับลูมาที่สุนะที่รั”
“ผม็เหมือนัน ไม่ว่าพ่อะเป็นเสันหรือลูเียส ผม็อยาอยู่ับพ่อ แ่พ่อนเียวเท่านั้น เพราะมันเป็นสิ่เียวที่ผม้อารมาลอ”
ผมยับัวเ้าไปใล้ทอมแล้วูบหน้าผาทอมอย่าแสนรั ยิ่อยู่ใล้ทอมผมยิ่มั่นใในวามรู้สึอัวเอว่าผมรัทอมมาแ่ไหน ผมรัทอมมาริ ๆ ผมรัทอมมาเหลือเิน ที่รัแสนสวยอพ่อ ที่รัที่แสนามและแสนวิเศษอพ่อ ที่รัที่แสนล้ำ่าอพ่อ ลูายนสวยอพ่อ
“เ้าไปในร้านันนะ ลูายนสวยอพ่อ พ่อ็เริ่มหิวแล้วเหมือนัน เสร็แล้วทอมะไ้ลับไปพัผ่อน”
“รับพ่อเสันอผม พ่อเสันที่น่ารัและามอผม รู้ไหมว่าพ่อสวยมาเลยนะสำหรับผม พ่อสวยมา”
“ทอม็เหมือนัน ทอมสวยมา ทอมามมาสำหรับพ่อ ทอมอพ่อ ลูายนสวยอพ่อ”
[โปริามอน่อไป …]
ความคิดเห็น