คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Turn Back To 1989-2002 [Jason Isaacs x Tom Felton]
ฟิ … ย้อนลับไปในปี .ศ. 1989 - .ศ. 2000
นัแส … เสัน ไอแ็ส์ x ทอม เฟลัน
--------------------------------------------------
รอบัวอผมมืไปหม … ที่นี่ที่ไหนัน ? … ในห้วภวั์อผมับทอมหรือ ?
แล้วทอมอยู่ไหน ? … ทอมหายไปไหน ? … ทอมอผม … ทอมที่น่ารัและามอผม
เพราะอนนี้ผมไม่มีทอมน้อยอยู่ในอ้อมออผมแล้ว และรอบัวอผมมืสนิท ผมยืนนิ่เพื่อปรับสายาให้ินในวามมื สัพัผม็เริ่มมอเห็นในวามมื และผม็เห็นเป็นถนนสายแบสายหนึ่ทอยาวเป็นทารไม่มีที่สิ้นสุ ผมเพ่สายามอไป่อนที่ผมะเห็นแสสว่า้าที่ปลายทาอถนนสายแบ
แสสว่านั่นืออะไรัน ? … แล้วอนนี้ทอมอผมอยู่ที่ไหน ?
ผมลัวไปหม … ผมรู้สึลัวริ ๆ … ลัวว่าผมะสูเสียทอมไป
และในอนนั้นเอที่ผมไ้ยินเสียอเ็ผู้ายทีุ่้นเย เสียหวานอทอมที่ผมรั
“อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิรับเสัน ผมไม่อยาเห็นเสันทำหน้าแบบนี้นะรับ”
“ทอม” ผมเรียทอมและพยายามะเินเ้าไปหาเสียอทอมที่อยู่ปลายทา แ่เสียอทอมลับบอให้ผมหยุ
“ไม่้อเินมารับเสัน อย่าเินมารับที่รัอผม”
“ทำไม … ทำไมทอม … ผมอยาเอทอม … ผมอยาอทอมนะ … ที่รัอผม”
“ผม็อยาอเสัน ผมอยาอเสันมานะ ผมรัเสันมา”
เสียฝีเท้า้าวเินเป็นัหวะสม่ำเสมอามเสียระทบอรอเท้า เสียฝีเท้านั้นผมรู้สึเหมือนใล้เ้ามา ใล้เ้ามา ่อนที่มันะหยุและแสสว่านั้น็ระทบลบนัวผมและอ้อมแนอบาสิ่ที่อรัเอวหนาอผมอยู่ เมื่อผม้มลมอสิ่ที่อยู่ในอ้อมอผม ผม็รู้ทันทีว่าเป็นทอม เพราะทอมเยหน้ามอผมอยู่
“ยินี้อนรับลับมารับเสัน ผมิถึเสันมาเลยนะ” เสียเล็อทอมเอ่ยับผมพร้อมรอยยิ้ม
ผมเอ็ีใที่ไ้เห็นหน้าทอมอีรั้ ูเหมือนว่าร่าอทอมที่อยู่ในอ้อมอผมอนนี้อายุประมาสิบสี่ปีเห็นะไ้ ผมน้ำาลอ้วยวามีใทุรั้ที่ไ้เห็นหน้าทอม เพราะเาเป็นผู้ายที่ผมรัมาที่สุ
“ผม็ิถึทอม ผมิถึทอมมานะที่รั ผมิถึทอมมา ที่รัอผม ที่รัที่แสนามและล้ำ่าอผม”
“ผม็ิถึเสัน ผมิถึเสันมา ผมรัเสันมานะ ผมรัเสันมา ที่รัอผม ที่รัที่แสนามอผม”
เราสอนอันอีสัพัให่่อนผละออ แ่็ยัอยู่ในอ้อมออันและัน ไม่ไ้ห่าันไปไหน ผมเิวามสสัยว่าอนนี้เราอยู่ที่ไหน ทำไมรอบ้าถึมืสนิทไปหม ผมเอ่ยถามทอมเผื่อว่าทอมะพอรู้อะไรบ้า
“ว่าแ่อนนี้ผมสสัยว่าเราอยู่ที่ไหน ? … ทอมพอรู้ไหม ?” ผม้มหน้าลถามทอม้วยวามสสัย ทอมยิ้มให้ผม
“เสันอผม เสันที่น่ารัอผมยัอ่อนโยนไม่เปลี่ยนแปลเลยนะรับ ผมรัเสันที่เป็นแบบนี้ั”
“ผม็รัทอมที่เป็นทอมเ่นนี้เหมือนัน ที่รัอผม แ่อนนี้ทอม้ออบำถามผม่อนที่รั”
ทอมน้อยอผมยิ้มให้ผมอีรั้ ่อนะมอไปรอบ ๆ แล้วพูึ้น
“ผมิว่าเราน่าะอยู่ในิใอเราเอนะรับเสันอผม”
“หมายวามว่ายัไทอม ผมไม่เ้าใ ในิใอเราสอน หมายถึในิใอผมับทอมหรือที่รั”
“ผมิว่าน่าะเป็นแบบนั้นนะรับเสันที่รัอผม ที่นี่อาะเป็นภายในิใ้สำนึอผมับเสัน็เป็นไ้”
ผม็ยัไม่เ้าใอยู่ี แ่็ถามทอมในสิ่ที่ผมยัิใอยู่
“ะว่าไปแล้ว็มีเรื่อแปลเิึ้นับผม แ่ผม็ไม่รู้ว่าะพูว่าเป็นเรื่อแปลไ้หรือเปล่า อนเ้าวันนี้ที่ผมื่นึ้นมา วันนี้ผม้อเ้าอถ่าย ‘เส ฮิสทอรี่’ แล้วอนเย็นเราสอนมีนัทานมื้อเย็น้วยัน แ่พอผมื่นึ้นมาแล้วออมาวิ่ที่สวนสาธาระ บรรยาาศรอบ้ามันูแปลาไปหม อย่าับผมย้อนเวลาลับมายัไยัั้น และผมิว่าผมไม่ไ้ิไปเอแน่ และผม็ไม่รู้ว่าผมย้อนเวลาลับมาไ้ยัไ”
“เสันที่รัอผม็รู้สึเหมือนันหรือรับ ผม็รู้สึแบบนั้นเหมือนันรับเสันที่รัอผม เพราะวันนี้ผมั้หน้าั้ารอที่ะไ้ไปทานมื้อเย็นับเสันอผม แ่พอผมมอเห็นัวเอในระในห้อนอน ัวผม็ลับไปเป็นเ็อายุสอวบแล้ว แล้วแม่็พาผมมาที่สวนสาธาระพร้อมับพวพี่ายอผมที่มีอายุประมาหเ็วบ”
“พวพี่าย ทอมหมายถึพี่ายสามนอทอมที่ื่อ ริส โนาธาน ับแอลีย์ ใ่ไหมที่รัอผม”
“รับ … เสันที่รัอผม … เสันสุที่รัอผม”
ผมับทอมยัยืนอันไม่ยอมผละออาันไปไหน เพราะรู้ว่าอีไม่นานผมับทอม็้อาันแล้ว และหลัานั้นผม็ทำไ้เพียอุ้มทอมน้อยไว้ในอ้อมแนอย่าแสนรัเท่านั้น่อนทีุ่แม่อทอมและพี่ายทั้สามอทอมะมาเอาทอมืนาผม และผมะไม่มีวันไ้อทอมอี แม้ะไ้เอันในห้วิใ้สำนึ แ่ไม่มีวันไ้อันลอเวลาหรือไ้มอหน้าันลอเวลาอย่าที่ใปรารถนา ผม็รู้สึทรมานมาเหลือเินแล้ว
“อีไม่นานทอม็้อลับไปอยู่ในสภาพเ็สอวบแล้ว ผมไม่มีโอาสไ้อทอมที่น่ารัและามอผมอี”
“ทำไมถึพูแบบนั้นล่ะรับเสัน ผมไม่ิแบบนั้นนะ ผมิว่าเรายัมีโอาสไ้เอันอี เสันยัมีโอาสไ้อผมอี ผมะรอให้ถึอนนั้นที่เสันอุ้มผมและอผมไว้ในอ้อมแน”
“ทอม … ในอนาอันใล้ทอม้อเอับเหุาร์นั้นใ่ไหม เหุาร์ที่ปีเอร์แยทาับุแม่อทอมและทอม็ไม่มีโอาสไ้เอปีเอร์อี”
“รับเสัน … อีห้าปี้าหน้าผม้อเอับเหุาร์นั้น แ่่วที่ผมอายุเ็วบ ผม็้อเินทาไปอเมริาเพื่อถ่ายทำภาพยนร์เรื่อแร แ่ผมลืมไปแล้วว่าเรื่ออะไร”
“ริหรือทอม ีั อนนั้นทอมเ้าวารบันเทิแล้วสินะ”
“รับเสัน” ผมบอเสัน “อย่าลืมไปูารแสอผมอนนั้นนะ ผมะรอ ผมะรอเสันอยู่ที่อเมริา”
“ผมไม่พลาแน่ที่รั” ผมอบทอม้วยวามีใ “อืม … อนนี้ผมอายุยี่สิบห อีห้าปี้าหน้าผม็อายุสามสิบเอ็ และอีเ็ปี้าหน้าผม็อายุสามสิบแป อนนั้นเรา็ไ้เอันและไ้เล่น ‘แฮร์รี่ พอเอร์’ ้วยัน”
“อีห้าปี้าหน้าผม็อายุเ็วบ อีเ็ปี้าหน้าผม็อายุสิบสี่ ผมอยาให้ถึวันนั้นเร็ว ๆ ัเสัน เวลาที่เราสอนะไ้อยู่้วยัน ไม่มีใรนไหนสามารถแยเราหรือพราเราสอนให้ห่าาันไ้ ผมะไ้อยู่ับเสัน เพราะผมอยาอยู่ับเสัน ผมอยาใ้ีวิอยู่ับเสันมาที่สุ เพราะผมรัเสัน ผมรัเสันมา ผมรัเสันมาเหลือเิน ที่รัอผม”
“ผม็ะรอ่วเวลานั้นเ่นนั้นที่รั รอเวลาที่ผมะไ้ใ้ีวิอยู่้วยันับทอม ผมแทบอทนรอวันที่ทอมะเิบโไม่ไหวแล้วที่รัอผม วันนั้นเราสอนะมีวามสุมาแ่ไหนนะที่รั วันที่อนาและวามฝันอผมับทอมะไ้ลายเป็นวามริ ที่รัอผม”
“ผม็เฝ้ารอให้ถึ่วเวลานั้นไม่ไหวเ่นัน เสันที่รัอผม ที่รัที่แสนามอผม ่วเวลาในอนาอีสิบสอปี้าหน้าที่ผมะไ้ใ้ีวิร่วมันับเสันที่ผมรัมาที่สุ เสันสัาับผมเรื่อหนึ่ไ้ไหมรับ เสันที่รัอผม”
“อะไร็ไ้ที่รั ถ้ามันเป็นสิ่ที่ทอม้อาร ผมทำให้ทอมไ้ทุอย่า ทอมที่รัอผม ทอมสุที่รัอผม”
“แ่เสัน้อสัาับผม่อนว่าเสันะไม่ผิำพู เพราะสิ่ที่ผมำลัะอเสัน่อไปนี้ มันสำัับวามรู้สึอผมที่มี่อเสันมา”
ผมมวิ้ว้วยวามสสัย แ่็้อยิ้มเพื่อให้ทอมสบายใ “บอผมมาสิว่าทอม้อารให้ผมทำอะไรที่รั ถ้าหามันเป็นสิ่ที่ผมทำให้ทอมไ้ ผมะทำ”
ผมยิ้มให้เสัน แ่ผม็ไม่แน่ใและไม่มั่นใว่าเสันะทำในสิ่ที่ผมอไ้หรือเปล่า แ่ผม็อยาลอวัวับมันูสัั้ แน่นอนว่าผมรู้ำอบอำถามนั้นอยู่แล้วว่าำอบที่แท้ริืออะไร แ่ผมอยารู้ว่ามันะสามารถเปลี่ยนแปลำอบให้ลายเป็นอย่าอื่นไ้หรือไม่ เพราะเรื่อที่เี่ยว้อับอนาอเสัน เป็นเรื่อที่เสัน้อเป็นนำหนเอ แ่มีแ่เรื่อนี้เรื่อเียวเท่านั้นที่ผมไม่สามารถยอมรับไ้ และไม่สามารถยอมให้มันเิึ้นไ้เป็นอันา
“เสัน …” ผมเอ่ยื่ออเสัน้วยน้ำเสียริัมา “ผมไม่้อารให้เสันแ่านับผู้หินนั้น”
ผมที่ไ้ยินทอมเอ่ยเ่นนั้น็นิ่ไปั่วะ ผู้หินนั้นที่ทอมพูถึ ผมรู้ไ้ทันทีว่าทอมหมายถึใร
ผู้หิที่เป็นู่ีวิอผม ผู้หิเพียนเียวที่ผมเลือให้มาเป็นภรรยา และเป็นแม่อลูผม
เอ็มมา ฮิววิ
“ทอม …” ผมเอ่ยึ้น “ถ้าหาอนาอผมมันถูำหนเอาไว้แล้วว่า้อแ่าน ผมไม่อาหลีเลี่ยไ้ ถ้าหาผม้อเอับผู้หินนั้นที่ทอมพูถึ”
“ผม็ิแบบนั้นเสัน ผมนึอยู่แล้วว่าำอบอเสัน้อเป็นแบบนี้” ทอมยิ้มให้ผมอย่าเศร้า ๆ ผมไม่อบเลยที่เห็นทอมเป็นแบบนี้ ผมไม่อบริ ๆ
“แ่ผมำลัิว่า ถ้าหานี่เป็นารย้อนเวลา และผมับทอมย้อนเวลาลับมาริในยุสมัยที่แ่าไป ถ้าหาผมไ้เอเธอนนั้นที่ทอมพูถึ มัน็อาะมีทาแ้ไไ้ ผมอาปิเสธไม่แ่านับเธอนนั้นไ้ แ่มัน็มีวามเป็นไปไ้ที่ผมับเธอ้อพบเอันและพูุยัน ถ้าหาเธอนนั้นเป็นนที่ทำานในวารบันเทิเหมือนันับผม ารพูุยันอผมับเธอนนั้น ผมไม่สามารถหลีเลี่ยไ้”
“เรื่อนั้นผมรู้รับเสันอผม แน่นอนว่าผม็ไม่ไ้ห้ามไม่ให้เสันุยับเธอนนั้นสัหน่อยนี่รับ ผมแ่ไม่้อารให้เสันแ่านับผู้หินนั้น เพราะผมทนไม่ไ้ ถ้าหาผมรู้ว่าเสันแ่านับเธอนนั้นไปแล้ว ผม้อเ็บปวมาแน่ที่เห็นเสันแ่านับเธอ แ่ยัไเสัน็้อมีสัม เสันสามารถพูุยับเธอไ้ ผมไม่ห้าม ผมแ่อเสันเรื่อนี้เรื่อเียวเท่านั้นเอ”
“ถ้าหาเรื่อที่ผมไม่แ่านทำให้ทอมมีวามสุ ผม็ะทำเพื่อทอมนะที่รัอผม ไม่ว่าเรื่ออะไร็าม ถ้าสิ่ที่ผมทำมันทำให้ทอมมีวามสุ ผม็ยินีทำเพื่อทอมนะที่รั และเพื่ออนาที่มีวามสุอเราสอน”
“ผม็หวัให้มันเป็นเ่นนั้นเสัน เพราะผมรัเสัน ผมรัเสันมานะ ผมรัเสันมาเหลือเิน ที่รัอผม”
“ผม็รัทอมมานะ ผมรัทอมมาที่รัอผม ผมรัทอมมา”
“ห้ามผิำพู ห้ามผิสัาที่ให้ไว้ับผมเ็านะเสัน ผมะรอให้ถึวันนั้น วันที่เสันเป็นอผมนเียว”
“ผมสัาที่รั ผมให้สัา ผมะไม่มีวันผิำพู ผมสัา ทอมที่รัอผม”
ความคิดเห็น