คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Seasons :: ลำนำรักบทสุดท้าย ----------------------------------------------*END*
ลำนำรักบทสุดท้าย
ความรักใครๆ ก็อยากที่จะสัมผัสมัน แต่น้อยคนนักที่จะได้เข้าใจถึงความรักจริงๆ ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ผิดหวังในความรัก แต่ฉันก็ยังคงเห็นมันสวยงามอยู่เสมอ แม้มันจะทำให้ใครบางคนต้องเจ๊บปวด ทรมาน ก็ตาม แต่ถ้าคุณลองมองดีๆ คุณจะพบว่า มันเป็นสิ่งที่สวยงามจริง ๆ ฉันมีเรื่องเล่าเรื่องความรัก อยากจะให้นักอ่านๆทุกคนช่วยรับฟังกันหน่อยน่ะค่ะ
เมื่อ 30 ปีที่แล้ว
ฉันก็เคยมีความรัก เป็นความรักที่ต้องแอบๆ เก็บไว้ในใจคนเดียว เพราะอะไรนะหรอค่ะ ก็เพราะเพื่อนไงล่ะค่ะ ฉันเป็นเพื่อนสนิทของเขา เราอยู่วงดนตรีวงเดียวกัน ฉันเป็นนักร้องนำ ส่วนเขาเป็นมือเบส วงของเราจะออกแนวพั้งค์ๆ ค่ะ วันเวลาผ่านไป ความรู้สึกดีๆ ความทรงจำดีๆ มันก็เพิ่มมากขึ้นเลยๆ จากรู้สึกปลื้ม กลายเป็นชอบ จากชอบก็เลยกลายเป็นรัก คงจะจริงมั้งค่ะ ที่ว่าผู้หญิงไม่เป็นเพื่อนกับผู้ชาย จนกระทั่งวันนึงที่เราทุกคนต่างก็มีทางที่ต้องไป ฉันนั่งคิดอยู่ในใจว่า ควรบอกเขาไปดีหรือเปล่าว่าแอบชอบ แต่คิดไปคิดมาก็ไม่กล้า เพราะว่าถ้าเกิดว่า บอกเขาไปจริงๆ แล้วเขาไม่ได้คิดเหมือนที่เราคิด ก็คงจะมองหน้ากันไม่ติด จากที่เคยได้ใกล้ชิดทุกวัน ก็คงได้อยู่เพียงห่างๆ แล้วถ้าเกิดว่าเขาคืดเหมือนที่เราคิด แล้วความรู้สึกเขาหรือเราเปลี่ยนไป ไม่เหมือนตอนที่ยังเป็นเพื่อนกัน มันก็คงจะไม่มีความสุข เพราะฉะนั้นเป็นเพื่อนกันยืนยาวที่สุดแล้วล่ะ และแล้ววันที่ฉันไม่อยากให้เกิดขึ้น มันก็เกิดขึ้นจนได้ มีการ์ดสีชมพูมาเสียบไว้ที่ประตูบ้าน
นึกออกแล้วสิค่ะว่าเป็นการ์ดอะไร ถูกต้องเลยค่ะ มันเป็นการ์ดงานแต่ง ความรู้สึกตอนนั้นมันด้านชาไปหมด กินไม่ได้นอนก็ไม่หลับเอาแต่คิดทั้งวันทั้งคืน นั่งโทษตัวเองว่าทำไมไม่บอกเขาไปสะตั้งแต่ตอนนั้น อย่างน้อยๆ ก็ยังได้บอกความรู้สึกของตัวเอง แต่ถึงตอนนี้แล้ว ก็คงทำไม่ได้อีก แต่ในที่สุดแล้วฉันก็ตัดสินใจว่า ฉันจะไปบอกเขาให้รับรู้ตวามรู้สึกที่เก็บมาเนิ่นนานเหลือเกินเพื่อความสบายใจ และฉันก็จะออกจากชีวิตของเขาไป ก่อนวันแต่งงานสองวันฉันนั่งแท๊กซี่ไปที่บ้านเขา และบอกความรู้สึกของตนเอง และคำที่พูดออกมาจากปากของเขานั้นทำให้เจ็บปวดมาก “ ฉันก็รักเธอและก็รักมานานแล้วแต่ถึงตอนนี้ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้อีกเพราะมันสายเกินไป ” คำพูดนั้นแทบทำให้น้ำตาไหล แต่ฉันก็กัดฟันพูดไปว่า “ ต่อจากนี้ไปเธอจะไม่เห็นฉันอีก ต้องโทษ ตัวฉันเองที่คิดมากไป จนทำให้อะไรๆ มันผิดและสายเกินกว่าจะแก้ แต่อยากให้รู้ไว้ว่า ต่อให้ฉันต้องตายฉันก็ยังรักเธอทุก ลมหายใจ ลาก่อน ฉันขอกอดเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมเพราะเราจะไม่มีวันได้พบกันอีก “ เขาให้ฉันกอด และก็จริงอย่างที่ฉันพูดมันเป็น
กอดสุดท้ายจริง ๆ ตอนที่เขากอดฉัน เขาพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “ ฉันรักเธอนะ มาเรีย” หลังจากวันนั้นฉันบินกลับไปยังประเทศไทย มีอาชีพเป็นนักเขียนมา 25 ปี ตอนนี้ฉันก็อายุ ครบ 50 ปีพอดี เป็นตัวเลขที่มากเหลือเกิน จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังคงรักเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลย จริงอย่างที่เขาพูดกันว่า รักไม่มีวันตาย
เวลาของฉันมันใกล้จะจบลงแล้ว เพราะตอนนี้ฉันเป็นมะเร็งในปอดคงอยู่อีกได้ไม่นาน ถ้าเขาได้อ่านบทความสั้นบทนี้ฉันคงจะดีใจกว่านี้ก่อนตาย ฉันรักเธอนะ แม้ว่าตอนนี้ก็ยังรัก และจะรักไปจนวันที่ฉันหมดลมหายใจ...
......... END .........
ความคิดเห็น