คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Seasons :: Rosafear บันทึกรักเจ้าหญิงจำแลง ตอนที่ 1
ณ เมืองแห่งการใช้ศาสตร์เวท ก่อนคริสศักราช 300 ปีก่อน
ประเทศในหมู่เกาะเล็กๆ นาม Rosafear [ โรซาเฟีย]
องค์หญิงน้อยๆ เกิดมาพร้อมกับผู้คนที่รายล้อมและมีความปิติยินดีอย่างยิ่งที่นางได้ถิอกำเนิดขึ้น “ ลูกน้อยของแม่ ” พระนางเลร่าทรงดีใจกับองค์น้อยๆ องค์แรกที่ได้ลืมตาดูโลก “ ถึงบิดาลูกจะไม่อยู่เห็นหน้าเจ้า แต่คงอีกไม่นานหรอกเขาจะกลับมา ” องค์ราชินีท่านไม่ต้องทรงกังวลไป ข้าได้สารจากเมทิสแล้วว่าพระองค์ทรงรบได้ชัยชนะ และจะกลับมาเพคะ “ จริงหรือนี้ ข้าดีใจยิ่งนัก ฟาเทียส ….. ข้าฝากองค์หญิงอควารันไปในห้องบรรทมก่อนข้าจะไปอุทยานหน่อย ” ได้ขอรับ ( ฟาเทียสโค้งหัวก่อนจะเดินออกไป ) “ เดี๋ยวก่อนฟาเทียส....
( พระนางทรงเรียกในฟาเทียสหยุดและได้ไปหาองค์หญิงก่อน บรรจงใส่จี้รูป ดอกคาเมเรียสีฟ้าครามไว้ที่คอ )
ไปได้แล้วฟาเทียส ” ขอรับองค์ราชินี ... ฟาเทียสเดินออกจากห้องไปพร้อมอุ้มองค์หญิงได้ห่อผ้าอย่างถะนุถนอม “ หยุดก่อนท่านฟาเทียส ( สาวรับใช้นามเนลเอ่ยขึ้น ) ” มีอะไรรึเนล “สนมซีเอน่าทรงเรียกพบหน่ะ ” อืม...งั้นข้าขอนำองค์หญิงไปบรรทมก่อน “ ฟาเทียสท่านหญิงต้องการพบด่วน เดี๋ยวข้านำองค์หญิง อควารัน ไปห้องบรรทมเอง ” อืม..ได้แต่เจ้าจงดูแลองค์หญิงดีๆ หล่ะอย่าให้ข้าต้องถูกตำหนิ ( หลังจากฟาเทียสเดินไปจนลับตานางสาวเนลใช้ได้นำองค์หญิงอควารัน ไปทิ้งไว้นอกวัง ก่อนจัดแจงสร้างสถานการณ์ว่าองค์หญิงเคราะห์ร้ายถูกหมาป่า...กัดกินจนเสียชีวิต นางนำเลือดของหมูในคอกหลังปราสาท เทลงบนที่บรรทมองค์หญิง แล้วห้องห่มร้องไห้ วิ่งไปหาองค์ราชินี )
“ ละ...ลูกแม่ ไม่จริงข้าไม่เชื่อ นางเนลเจ้า....เจ้าทำอะไรลูกข้า ” องค์ราชินีทรงเสียพระทัยมาก ความปวดร้าวผู้ที่เป็นแม่ได้รับ แม่ผู้ที่เสียลูกคนแรกไป “ ไม่....ไม่จริงใช่ไม๊ ( พระนางทรุดลงนั่งกับพื้นด้วยความอ่อนแรง ) ” หม่อนฉันผิดเอง ฮือ...ฮือ หม่อนฉันไม่ดี หม่อนฉันสมควรตาย...เพคะ ( ถึงปากจะพูดกระนั้นแต่จิตใจกลับตรงกันข้าม )
20 ปีผ่านไป......
ณ หมู่บ้านเล็กๆ
เด็กสาวท่านกลางหิมะอันหนาวเน็บเธอมีเพียงเสื้อบางๆ 1 ตัวกับกางเกงหนังสัตว์ ผมที่ยาวจนถึงแผ่นหลังแต่กลับม้วนเก็บไว้เหมือนไม่อยากให้ใครได้เห็น และใบหน้าอันสวยคมของเธอยากที่จะทำใจให้คิดว่า คนตรงคือชาย.... “ ลุกขึ้นมาซิ.... ลุกขึ้นมาเวทเจ้าอ่อนหัดชะมัด ชิส์ ” นี้ๆ โซ ข้าว่าเจ้าพอได้แล้ว อย่าไปทำคนที่ไม่มีทางสู้เลยหน่า เสียอารมณ์เปล่า “ ใครใช้ให้มาว่าข้า เป็นหญิงกันเล่า ” โซ น้อยๆ หน่อยเจ้าก็หญิงจริงๆนี้ “ เรฟเจ้าเพื่อนข้านะ พูดแบบนี้เดี๋ยวได้ตายไม่รู้ตัวหรอก ” เออ...ข้าไม่ยุ่งก็ได้แต่ข้าว่าเรากลับกันเถอะ ก่อนแม่เจ้าจะมาเอาเรื่องข้าที่ข้าพาเจ้าโดดเรียน “ อืมงั้นเรากลับบ้านกันเถอะ ”
โซ และ เรฟเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ครั้งยังเด็กทำให้มีความสนิทกันมาก เรฟอยู่กับครอบครัวที่ฐานะมั่งคั่ง ซึ่งผิดกับโซซึ่งยากจนมาก
กระท่อมหลังเล็กซึ่งถูกสร้างขึ้นจากอิฐและไม้ ที่พร้อมที่จะพังลงทุกเมื่อหากมีพายุพัด
“ ท่านแม่ข้ากลับมาแล้ว ” โซเอ่ยเรียกหาผู้เป็นแม่ของตนด้วยความเคยชิน และกลับไปมีมีใครขานรับ ... โซข้าว่าแม่เจ้าคงออกไปข้างนอกละมั้ง “ ข้าก็ว่างั้นแหละ เออเรฟตามข้ามาที่ครัวหน่อย จะให้ทำกับข้าวให้กิน ” - -* ใช้ข้าอีกล่ะ เจ้าก็เป็นหญิงไม่รู้จักเรียนรู้ที่จะทำอาหารมั้ง “ เอาหน่า ทำให้กินหน่อยข้าหิวเหลือเกิน ” ถึงแม้จะบ่นทุกครั้งที่โซร้องขอให้ทำอาหารให้ แต่เรฟก็จำยอมทำให้ทุกครั้ง ( ขณะที่ทั้งคู่เดินเข้าไปในครัว ต้องพบกับภาพที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นเมื่อเมเรียนนอนจมกองเลือดที่มีมีดปักที่อกข้างซ้าย อยู่ในครัว ) “ ท่านแม่....~!!!! ( ด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโซจึงรีบเข้าไปดูอาการผู้เป็นมารดา ) ท่านแม่ ฮือ....ใครทำท่าน ” โซ ข้าว่าเจ้ารีบนำท่านป้าไปให้นักบวชลี รักษาก่อนที่จะสาย “ มะ..ไม่ต้องหรอก มันสายไปเสียแล้ว โซเจ้าจงจำไว้ว่าแม่รักลูก ถึงเจ้าจะไม่ใช่ ” ไม่ใช่อะไรท่านแม่.... “ เจ้าจงไปที่ห้องแม่ แล้วนำสมุดสีน้ำตาล เจ้าจงอ่านมันซะแล้วเจ้าจะรู้เอง....โซแม่คงอยู่ต่อไม่ได้แล้ว พะ...พรวด ละ...เลือด แค่กๆ แม่มีสมบัติชิ้นสุดท้ายแม่เก็บไว้ใต้เตียงเจ้าจงนำมันติดตัวไว้ทุกเมื่อนะลูก .... (นางเมเรียนหลับตาลงช้าๆ....นางหลับอย่างไม่ตื่นและนางจะหลับไหลไปตลอดกาล) ” ท่านแม่ ~!! ฮือๆ.....เรฟแม่ข้า แม่ข้าไปแล้วฮือ.... ( โซร้องไห้คร่ำครวญถึงผู้เป็นมารดาตลอด 3 วันโดยมีเรฟคอยอยู่เป็นเพื่อน ) โซ 3 วันแล้วนะข้าว่าเจ้ากลับไปเรียนต่อเถอะ “ เรฟ จำได้ไม๊ที่แม่ข้าบอกก่อนท่านเสีย ” จำได้สิ....
==============================================================================
ช่วยติดต่อตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
ทำไมนางเนลถึงใจร้ายย อย่างนี้น้า ~!! T.T
แล้วองค์หญิงน้อยๆ จะตายไม๊เนี้ยะ.....โอ๊ยย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
ไปอัพต่อดีกว่า.....
ความคิดเห็น