คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~chapter 1~
เฮ้อ~
ผมถอนหายใจเมื่อในที่สุดก็กลับมาที่หอได้ซะที หลังจากที่ผ่านเหตุการชุลมุนวุ่นวายอย่างคาดไม่ถึง มันช่างเป็นอะไรที่โชคดีอย่างนี้! เฮอะ มีแต่เรื่องกับเรื่องจริงๆเลยไอ้ลู่ ผมว่าในใจพลางเดินไปหยิบแจกเก็ตมีฮู้ดมาสวมไว้พร้อมกระชับฮู้ให้เข้าที่เข้าทางอีกครั้งเพื่อจะลงไปเดินเล่นเอาความเครียดออกจากสมองนิดหน่อย เอาความจริงแล้วการที่ผมลงไปเดินเล่นก็เป็นเรื่องที่ไม่ปลอดภัยสำหรับผมในหลายๆด้าน แต่ช่างเถอะ! แค่แป๊ปเดียวคงไม่เป็นไรหรอก
ผมเดินลงมาจากหอเพื่อไปสวนสาธารณะใกล้ๆที่ผู้คนไม่พลุกพล่านแต่ก็ไม่เงียบเหงาจนเกินไป ระหว่างทางก็เดินไปฮัมเพลงไปเรื่อยเปื่อย แต่ความซวยไม่เคยบันยะบันยังกับผมจริงๆนะเนี่ย ถึงแม้ครั้งนี้จะม่ใช่เรื่องของผมก็ตามเฮะ แต่จะให้ทนดูได้ยังไง ในเมื่อรถบรรทุกคันนั้นกำลังตรงมาที่เด็กที่กำลังจะข้ามถนนมาทางนี้น่ะสิ!!!!! การกระทำไวกว่าความคิดของผมเสมอ ผมกระโดดเข้าไปขว้าร่างเด็กคนนั้นออกมาจากวิถ๊ของรถบรรทุก
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด~
เสียงเบรกดังสนั่นหวั่นไหว ผมรู้สึกได้ว่ามีสายตาจับจ้องผมอยู่ แต่ช่างเถอะ!! ที่ผมเป็นห่วงคือเด็กต่างหาก ผมพาเขาข้ามถนนมาอย่างเงียบๆ เด็กคนนั้นคงกำลังหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นแน่ๆ เมื่อมาถึงอีฝั่ง ผมจึงก้มลงพูดกับเด็กน้อยที่ตัวสั่นระริกอย่างใจดี
“ วันหลังจะข้ามถนนต้องดูรถด้วยนะ มัอันตรายมากๆเลย ถ้าพี่ช่วยม่ทันคงแย่แน่ๆเลย” ผมพูดพร้อมรอยยิ้มปลอบ
“ครับ ต่อไปผมจะระวัง” เด็กคนนั้นตอบเสียงสั่น
“ ดีมาก อ่ะ! พี่ให้” ผมยื่นของหวานที่มีติดตัวไว้ประจำให้เด็กน้อย ก่อนที่เด็น้อยคนนั้นจะยิ้มออกพร้อมรีบวิ่งไปหาแม่เขาที่เพิ่งมาถึง
“ขอบคุณมากๆนะคะ ถ้าไม่ได้คุณต้องแย่แน่เลย” แม่เด็กพูด
“ครับ ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบ
“บายฮะพี่ชาย” เด็กน้อยกล่าวลาพร้อมเดินไปกับแม่
เฮ้อ! หมดแรงเลยนะเนี่ยนึกว่าจะแย่ซะแล้ว ^o^; แต่ผมก็ก็มีความสุขนะที่ได้ช่วยเหลือใครๆ ถึงแม้ผมจะไม่ค่อยถนัดก็เถอะ v_v;
ในที่สุดผมก็มาถึงสวนสาธารณะ ผมเดินไปที่ประจำใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ริมแม่น้ำ เย็นๆอย่างนี้ ผู้คนจะออกมาเดินเล่นเงียบอย่างไม่มีใครรบกวนกัน เป็นบรรยากาศที่ดีมากจริงๆ มีทั้งเหล่าคู่รักและครอบครัว นั่งปิกนิกกันอย่างสบายใจ มันเป็นภาพที่หาได้ยากในเมืองหลวงที่มีแต่ความวุ่นวายแห่งนี้
‘ผมเหนื่อยจังเลยครับ ถึงเวลาหรือยังที่ผมจะยอมรับว่าผมต้องตัดใจ’ ผมถามคุณแม่บนสวรรค์ในใจ พลางหลับตาลงช้าๆ ด้วยความเหนื่อล้า
“ตรงนี้ว่างมั้ยครับ นั่งด้วยคนได้มั้ย” ผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มให้เท่านั้นร่างสูงของคนมาใหม่จึงทรุดนั่งลงข้างๆผม เอ...จะว่าไปเขาดูคุ้นๆนะ เคยเจอที่ไหนหว่า 0-0?
“ขอบคุณครับ” เขาพูดออกมาหลังนั่งลง ผมหลับตาต่อ พลางคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยเปื่อย ร่างสูงข้างๆที่เงียไปนาน เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
“ คุณมาที่นี่บ่อยๆ เหรอครับ” เขาถาม
“ ครับ เวลาว่างผมมักจะมาที่นี่เป็นประจำอยู่แล้ว เพราะที่นี่ทำให้ผมได้ผ่อนคลายได้มากๆเลย” ผมตอบยิ้มๆ พลางคิดเรื่องต่างๆในอดีต ผมไม่เคยลืมมันจริงๆสินะ
“อืม...ถึงคุณจะดูผ่อนคลายก็จริง แต่คุณดูหน้าซีดๆนะเป็นอะไรรึเปล่า” เขาถามผมมาด้วยสีหน้าเป็นห่วง ถึงผมจะมองไม่เห็นดวงตาเขาเพราะถูกปกปิดด้วยแว่นกันแดดสีชา แต่ดูจากตรงนี้เขาดูเป็นคนที่มีเสน่ห์ และหน้าตาดีใช่เล่น ดูสดใสขี้เล่น และคงเป็นคนน่ารักมากๆแน่ๆทั้งจากน้ำเสียง รอยยิ้ม และความเป็นกันเองของเขา
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ เมื่อกี้เกิดเรื่องนิดหน่อยผมเลยรู้สึกเหนื่อยๆน่ะครับ” ผมตอบ ไม่รู้สิผมเห็นสีหน้าเป็นห่วงสะท้อนเข้ามาในตาผมจนผมรู้สึกได้ เป็นความรู้สึกดีใจที่มีคนเป็นห่วงผมจริงๆนะ ผมอยู่หอคนเดียวมาซักพัก เสร็จงานก็กลับหอ เพื่อนก็ไม่มี เฮ้อ แถมคนๆนี้ ไม่ว่าใครอยู่ด้วยก็คงไม่ต่างจากผมหลอก ดูสิเขามีรอยยิ้มใสๆ แต่ก็อบอุ่นไม่ต่างกัน
“ งั้นหรอครับ ว่าแต่นายชื่ออะไรครับ” เขาถามผม
“ ลู่หาน นายล่ะ” ผมถามกลับไป เพราะอยากรู้จักคู่สนทนามากขึ้น
“ ‘แบคฮยอน’ ครับ “ เขาตอบพลางลดแว่นกันแดดลงเล็กน้อย ให้เห็นแววตาขี้เล่นของเขา
เอ๊ะ!? อะไรนะ!!! แบคฮยอนไอดอลชื่อดังจากวงที่ผมไปดูเมื่อเช้าเนี่ยนะ อะไรมันจะบังเอิญเจอคนพวกนี้ใกล้ๆ ทั้งวันขนาดนี้ ปกติใช่ว่าจะเจอพวกเขาง่ายๆที่ไหนกัน -0-!!
“ ฮ่าๆ ไว้เจอกันใหม่นะฮะ ลู่ “ เขายิ้มให้ หลังจากผมทำท่าอึ้งแปลกๆใส่ ปกติคนคงจะกรี๊ดเขาไปแล้วแน่ๆ (นายเป็นผู้ชายนะลู่) แต่ผมดันทำท่างง อึนๆ เซ็งๆแบไม่แสดงออกให้เขาเห็นอีกต่างหาก
เอาเข้าไปไอ้ลู่ เฮ้อ!! ชีวิตมีแต่เรื่องจริงๆ VOV;
ช่วยเม้นท์ช่วยโพสให้ไรท์หน่อยนะ
ไรท์อยากได้กำลังใจTOT ถ้ายาวจนหน้าเบื่อบอกไรท์ได้น้า~
จะปรับให้จ้า โพสเยอะๆน้า ไม่ถึง5 ไม่มีตอนต่อให้จริงๆด้วย งอลลลแล้วค่า
ความคิดเห็น