I'm luckless เรื่องเศร้าของฉันคือเธอ

1

ถ้าฉันขอพรจากตะเกียงวิเศษได้ ฉันจะขอแค่เพียงข้อเดียวเท่านั้น ฉันจะขอ...

ขอให้ฉัน ‘รวย’!!!

  “พี่ครับ  ผมอยากกินโดนัทมากเลย ซื้อให้ผมกินหน่อยได้อ่ะเปล่า? O.O” เสียงใสใส ของน้องชายคนสุดท้องถามอย่างขี้อ้อน  ฉันรู้ว่าเค้าอยากกินมากแค่ไหน แต่ฉันก็ให้เค้าไม่ได้ เพราะฉันไม่มี ..”เงิน”

  เงิน ที่เคยมีสูญสิ้นไปตั้งแต่พ่อกับแม่ของเราตายไปแล้ว ... ฉันต้องออกจากโรงเรียนทั้งๆที่ต้องจบ ม.6 อยู่แล้ว ญาติไม่มี มีเพียงน้องแฝด ทั้ง 3 ที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้เป็นเพื่อนเล่นในยามคลายเหงา   แต่ฉันก็รู้สึกเศร้าอยู่ดี ..เงินไม่มี อาหารก็จะไม่มี  ฉันเลยต้องทำงานแทน

  ตอนนี้ฉันทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดอยู่ที่ตึก JM Music ย่านทองหล่อ ซึ่งไม่ไกลจากบ้านนัก ก็นั่งรถเมล์ฟรีเอา  ส่วนที่ว่าทำไมฉันถึงทำงานเป็นพนักงานทำสะอาด    เพราะวุฒิการศึกษามีแค่ ม.3 เพราะไม่จบ ม.6 แต่หลายคนก็บอกว่าทำไมฉันถึงทำงานเซเว่น บอกได้คำเดียวว่า เหนื่อยกว่างานที่ฉันทำตอนนี้อีก แถมเงินน้อยกว่าด้วย

  ค่าจ้างเดือนละ  หนึ่งหมื่นบาท ซึ่งเยอะมากสำหรับฉันตอนนี้  ป้าหัวหน้าฝ่ายใจดีมาก เธอช่วยเหลือฉันแทบทุกอย่าง และเป็นคนขอให้เจ้าของตึกช่วยขึ้นเงินเดือนให้ฉัน แล้วหักเงินเธอไปแทน เธอแสนดีมากๆ เหมือนแม่ฉันอีกคนมากเลย

  “เราไม่มีเงินขนาดนั้นนะ มังคุด” “มะไฟ” น้องชายคนโตของฉัน บอกมังคุด น้องชายคนเล็ก  ทำให้เด็กชายตัวน้อยที่ได้ยินคำผิดหวัง ก็เกิดอาการน้ำตาไหลออกมา

  “แงงงงง ทำไมเราถึงไม่มีเงินล่ะครับ ผมอยากกินนี่นา ผมอยากกิน!” เด็กน้อยโวยวาย พร้อมดิ้นลงไปกับพื้นเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ทำให้ “แตงโม” น้องชายคนกลางอีกคนต้องมาช่วยห้าม

  “อย่าร้องไห้สิมังคุด นายเป็นผู้ชายนะ!! พี่ทับทิมยังไม่เห็นร้องเลย ที่ต้องทำงานหนักเพื่อพวกเรา” เมื่อได้ยินสิ่งที่พี่ชายบอก เจ้าตัวแสบก็เลิกร้อง เลิกดิ้น แล้วหันมามองฉัน แล้ววิ่งเข้ามากอด

  “ผมขอโทษครับพี่ ต่อไปนี้ผมจะไม่ร้องขออะไรอีกแล้ว ผมสัญญา” ฉันอดยิ้มแทบไม่ได้ ที่เด็กน้อยตัวแค่นี้ จะคิดแบบนี้ ชั่งน่ารักปนน่าสงสารเสียจริงน้องชายฉัน

  “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่ทิมจะหาเงินเยอะๆ เลย มังคุดจะได้กินโดนัทเยอะๆ เลยเนอะ!!”

  “ครับ!!” เด็กน้อยตอบรับอย่างมีหวัง .. ใช่ ซักวันฉันจะมีเงินเยอะๆ แล้วฉันจะซื้อทุกอย่างเอามาไว้ในมือ ฉันจะไม่ทำให้น้องลำบาก ฉันสัญญา!!

  ….สัญญา 

  เช้าวันจันทร์อันสดใส ได้เข้ามาแล้ว  ฉันปลุกเจ้าแฝดสามให้ตื่นจากที่นอน เพื่อจะได้ไปโรงเรียน ตอนนี้พวกเขาเรียนอยู่ชั้น ป.2 แล้วล่ะ ซึ่งค่าใช้จ่ายมันเยอะมาก จนฉันแทบจะบ้าตาย แต่ทนได้ค่ะ!! เพื่อน้องๆที่ฉันรักมากที่สุด

  “ผมไม่อยากไปเรียนเลยพี่ทิม “ เป็นมังคุดเอง ที่บ่นออกมา ..เด็กน้อยเอ๋ย เรียนไปเถิด ถ้าเจ้ามาทำงานเช่นพี่ แล้วจะรู้ว่านรกมีจริงนะเออ

  “มังคุดไหน สัญญากับพี่โม กับพี่ไฟ แล้วไงว่าจะไม่ดื้อน่ะ” ฉันอดขำไม่ได้ที่มังคุดถูกดุโดยพี่ชายฝาแฝดทั้งสองของเขา ฉันเดินเข้าไปกอดเจ้าตัวเล็กซักหน่อย ดูท่าทางจะร้องไห้อีกแล้ว

  “ไม่ต้องร้องไห้นะครับ มังคุด”

  “ผมขอโทษที่ผมขี้เกียจนะครับ ผมสัญญาว่าจะไปเรียนโดยไม่บ่นอีกแล้ว”

  ปลอบได้ซักพัก ฉันก็จัดการพาทั้งสามไปอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าวที่เหลือจากเมื่อวานที่อยู่ในตู้เย็น ก่อนจะเดินไปส่งทั้งสามที่โรงเรียน

  โรงเรียนของแฝดสามอยู่ใกล้บ้านมากๆ เดินไปไม่ถึง 10 นาทีก็ถึง แถมค่าเทอม ค่าอาหารกลางวันก็ถูกมากด้วย เลยพลอยให้ฉันประหยัดขึ้นมาหน่อยตอนเปิดเทอมใหม่

  หลังจากไปส่งเจ้าสามตัวเสร็จก็กลับบ้านมาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน  ใช้เวลาไม่นานก็แต่งเสร็จเรียบร้อย รีบออกจากบ้านทันที เพราะกลัวจะไปทำงานสาย  และวันนี้รถเมลล์ฟรี ก็คนเยอะเหมือนเคย   แต่ทนได้เพื่ออนาคตอันสดใส J