SF SHINee 2MIN , etc.

ลำดับตอนที่ #1 : ★2min - AT HOME

 

AT HOME.
♥


 

 

ห้อง 322....













สถานที่แห่งความทรงจำ

ถึงมันจะต้องจ่ายตังทุกเดือน เเต่ผมก็เรียกมันว่าบ้านนะ....











ครับ...ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่บ้าน ผมอยู่ใน ห้องเช่า  หลังเก่าซ่อมซ่อ ที่เดือนๆจ่ายค่าเช่าไม่กี่บาท






มันถูกมากจนผมนึกแปลกใจ เเต่ก็ต้องจำใจเพราะเป็นที่พักแหล่งที่สุดท้ายเเล้วที่ผมหาเจอ 


มีก็บุญหัวแล้ว.....







แต่เเล้วปัญหาที่ผมนึกแครงใจมาตลอดก็ได้เริ่มกระจ่างขึ้น 

เมื่อผมรู้ถึงสาเหตุว่าทำไม ห้องเช่าแห่งนี้มันถึงถูกแสนถูก....





อ่าาาา ใครก็ได้พาผมออกไปจากที่นี่ที ฮ่าๆๆ




.....มีใครคนหนึ่ง บอกกับผมว่า ห้องที่ผมอาศัยอยู่มีคนฆ่าตัวตาย 

ซึ่งผมก็แอบตกใจเล็กน้อยตอนที่ได้ยินมันครั้งแรก

เเต่เเล้วผมก็ต้อง งง เมื่อมีใครอีกคนบอกผมว่า เขาคนนั้นไม่ได้ตาย


เเค่พยายามกลืนยานอนหลับขนานหนัก เเล้วก็ได้หลับยาวสมใจคิด 


ซึ่งผมก็งงๆ ว่าเกี่ยวอะไรกับห้องของผม 

เเล้วความจริงก็กระจ่างเมื่อ......



















'นาย ?'    เสียงเจื้อยแจ้วที่ไม่รู้ว่าดังมาจากไหน....




'นายเป็นใครน่ะ ?'   คำถามเดิมๆ น้ำเสียงเดิมๆ มันติดอยู่ในสมอง เเต่ผมก็นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินมาจากไหน




ถามว่ากลัวไหม ? 

ก็ตอบได้ว่ากลัว......เเต่ตอนนี้มันเริ่มชิน 





'นี่นาย..ได้ยินฉันหรือป่าว?'   





อยากตอบใจจะขาดว่า 'เออ ได้ยินเเล้ว'  เเต่ความจริงก็ทำได้เเค่เงียบ ไม่รู้ทำไม 







 

....................................................................






 

ผมผลักประตูไม้บานเก่าๆเบาๆเพราะกลัวว่ามันจะพังไปเสียก่อน..

เห้อออออออ .......



2 เดือนเเล้ว ที่ผมได้ยิน 'เขาคนนั้น' พูดไม่หยุด 

แรกๆผมไม่รู้ว่าเสียงมาจากมุมไหน เเต่ตอนนี้รู้เเล้ว...






ผมพยายามบอกตัวเองเสมอว่าสิ่งที่ผมได้ยินไม่ใช่วิญญาณ.....

ให้ตายเถอะ ! เสียงมันดังลอดออกมาจากห้องข้างๆตั้งหาก ! 





ผมนึกสงสัยตลอดตั้งเเต่เข้ามาอยู่ที่นี้เเล้ว ว่าห้องข้างๆ... ห้อง323..

มีคนอยู่หรือป่าว ?








ด้วยความอยากรู้...ผมเลยไปถามคุณป้าที่ผมต้องไปจ่ายค่าเช่าห้องทุกเดือน


คุณป้าบอกว่า "ทั้งตึกเเถวมีพ่อหนุ่มคนเดียวจ้ะ " 


















ขอบคุณครับคุณป้า......สำหรับข้อมูลดีๆ... 



 

....................................................................











 

'นาย ฉันจะไปหานะ คิคิ รอฉันด้วย รอฉันด้วย'   น้ำเสียงร่าเริงดังมาอีกเเล้ว


เขาบอกว่าจะมาหาผมด้วยแหละ 

ดีใจจังเลยยยยยยยยย ~ -*- 




















~~~~~~~~~~~







ผมแทบหยุดหายใจไป10วิ ร่างของคนคนนั้นที่ผม ไม่ค่อยพึงประสงค์เท่าไหร่กำลังยืนยิ้มน่ารักอยู่ตรงหน้าผม



ผมผงะไปนิดหน่อยตอนที่เขากำลังเดินเข้ามาหาผม ผมตกใจนะจริงๆ เเต่ออะไรบ้างอย่างทำให้ผมไม่ถอยหนีเขา








อะไรบางอย่าง....










ในใจ .......





















'มินโฮ'

 

เขาเรียกชื่อผม ..! 


'แทมิน'

แทมิน....ชื่อนี้คือสิ่งเดียวที่ผมคิดออก 



"นายเป็นใคร ?"  นี่คือประโยครองจากคำเมื่อกี้ ที่ผมคิดได้

'มินโฮ นายลืมฉันเเล้วหรือไงกัน จำแทมินไม่ได้หรอ? คนโง่ คิคิ' 


ความรู้สึกผมตอนนี้คือ อับอายตัวเองที่ขนาดผียังด่าว่าโง่ - -  

เสียงเจื้อยแจ้วของเขา......








มันติดอยู่ที่สมอง...... จริงๆนะ 


























"นายรู้จักฉันได้ยังไง ? " 


'มินโฮ นายลืมเเล้วหรือไงกัน เราอยู่ห้องนี้ด้วยกันนะ ' 


!!!!!!!!!!!?? 




ผมเอ๋อไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินคำตอบ 



เรื่องราวมากมายที่ไม่รุ้ว่ามาจากไหน เริ่มซัดเข้ามาในสมองผมพอดิบพอดี..



ที่สำคัญ ! ตอนนี้ห้องเช่าห้องนี้ มันกลายเป็นบ้านไม้หลังงาม !


พระเจ้าช่วย ! นี่มันเกิดอะไรขึ้้นนนนนนน






















































'ฉันรักนายนะแทมิน'


'ฉันก็รักนาย..มินโฮ'

 

....................................................................





 

07.08 น.























ผมสะด้งสุดตัว เมื่อได้ยินใครคนนั้น พูดประโยคนั้น ....


















ฝัน ? 









ให้ตายเถอะ ! 









ฝันอะไรเป็นเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้  - -

















ผมลุกขึ้นจากเตียง หยิบผ้าขนหนู กำลังจะเตรียมตัวอาบน้ำ เเต่สายตาก็ต้องสะดุดกับโน้ตแผ่นเล็กๆ








'เเล้ววันหนึ่งเราจะได้พบเจอกันอีก
รัก...จากแทมิน '

'รักเหมือนกัน'     เสียงในใจตอบเจ้าของแผ่นโน้ตนี้กลับไป













ผมรอบยิ้ม....















ยิ้มทำไม ? - - 















เเต่เมื่ออ่านจบมันทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้ มันเหมือนมีมนต์ต้องใจเอาไว้..... 
ผมรู้สึกใจเต้นเเรงแบบไม่เคยเป็นมาก่อน 

























คิดถึง 

















ในตอนนี้ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ 





ผมต้องบ้า ไม่ก็ ประสาทไปแล้วแน่ๆ 




















ตอนนี้ผมบอกได้ว่า ผมรู้สึกรักเขา อาจจะไม่เต็มร้อย 
เเต่ก็เอาเหอะ......


มันเหมือนความผูกพันธ์อะไรบางอย่างมัดเเละดึงเราเอาไว้ ผมรู้สึกอย่างนั้นนะ

































สิ้นเดือนอีกเเล้ว ~~~









คงต้องถึงเวลาจ่ายค่าเช่าเเล้วใช้ไหมเนี่ย ? 






























ผมเดินออกห้องของผม เพื่อจะไปทำธุระ นั้นก็คือเอาเงินไปจ่ายค่าห้อง...
























"ป้าครับ ผมเอาเงินมาจ่าย"




"ได้จ้ะ รอป้าแปปนึงนะพ่อหนุ่ม" คุณป้าหันมาตอบ ก่อนจะหันกลับไปจับๆเอกสารดู 


ไม่นานนัก คุณป้าก็หันกลับมาพร้อมกับยิ้มหวานส่งมาให้ 




"นี่พ่อหนุ่มรู้อะไรหรือยังจ้ะ ?" คุณป้าถามผม ในขณะที่ผมส่งเงินไปให้คุณป้า เเละเขาก็รับไปพูดไป



"อะไรหรอครับ ? "
 



"ห้องข้างๆพ่อหนุ่มเขามีคนมาอยู่เเล้วนะจ้ะ ว่างๆ พ่อหนุ่มลองไปทำความรู้จักกับเขาเอาไว้นะ"




"ห้องข้างๆ ?....ห้องไหนครับ ?"  ผมสงสัยมากๆ ว่าบ้านเช่าเก่าซ่อมซ่ออย่างงี้ยังมีคนมาจะมาอยู่อีกหรอ ? - -



"ห้อง 323 จ้ะ "
 





































 

....................................................................





 

ผลัก !







ผมวิ่ง วิ่งกลับมาห้อง เเต่ตอนนี้ผิดไปสักหน่อย ตรงที่วันนี้ผมกลับยืนอยู่ห้องข้างๆมากกว่า

ใจผมเริ่มเต้นระรั่วไม่เป็นจังหวะ มันตื่นเต้น !






ความรู้สึกตอนนี้ ผมรู้สึกได้ว่าต้องเป็นเขา เป็นเขาแน่ๆ












ก็อก ก็อก ก็อก ~



















ประตูบานไม้เก่าถูกเปิดออกช้าๆ พร้อมกับร่างบาง ของใครบางคน





"ครับ ? "  เสียงหวานหูที่บัดนี้ผมรู้เเล้วว่าเคยได้ยินมาจากไหน ตอนนี้ เสียงนี้กำลังดังอยู่ตรงหน้าผม 

"ทะ......แทมิน"   ผมไม่รุ้เลยว่า เผลอทำหน้าตกใจไปแค่ไหน เเต่คงเดาไม่ยากหรอกนะ 



"ห๊ะ ? -0-"



"นายจริงๆด้วย....ใช่นายจริงๆด้วย" 




"รู้จักผมได้ยังไงครับ ? " 





"รุ้สิ เราเคยอยู่ด้วยกันในที่แห่งนี้เมื่อหลาย10ปีก่อน มันนานมากๆ นานมากถึงขนาดที่เราตายเเล้วเกิดใหม่"



ใช่เเล้วล้ะ ........เมื่ออดีตชาติ ผมเคยอยู่กับแทมินที่นี่ เรารักกัน เเล้วเรา็ตาย ..... 























เกิดใหม่ .....


























"ห๊ะ ? -0- ......เเต่ผมไม่รุ้จักคุณนะฮะ"





"ผมก็ไม่รู้จักคุณเหมือนกัน เเต่ผมรู้สึกรักคุณไปแล้ว "





" *0* !!!!?? " 




"ผมชื่อ มินโฮ ยินดีที่ได้รู้จัก"




"ผะะ...ผม ชื่อ แทมินฮะ "





"ถึงนายจะไม่รุ้จักฉัน แต่ทุกคืนทุกวันที่นายเรียกฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกว่านายเองก็คงจะรู้ดี ใช่ไหม ? "





".........................."














ฉันเชื่อว่านายก็รู้ ว่าชาติก่อนเรารักกัน 
แววตานาย หลอกคนอย่างฉันไม่ได้หรอกนะ แทมิน !




 

END