คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prolog
“ใน่วสอวันนี้ วามอาาศ่ำเนื่อาวามร้อนปลุมับมีอาาศร้อนั และมีลมะวันออพัปลุม ลัษะเ่นนี้ทำให้บริเวัล่าวมีฝนฟ้าะนอไ้” เสียผู้ประาศัเ้ามาในโสประสาทอผม วันนี้ฝนเหรอเนี่ย...
“เรนถ้าไม่รีบไปะสายเอานะ..ไม่ริน่าวันนี้ฝนะเหรอ” ผมละสายาออาทีวี มอไปยัผู้หิที่ำลัเรียมยาให้ผมอยู่
เธอมีื่อว่า นายะ เป็นนี่ปุ่นแท้ และเป็นแม่อผม
“รับ”
“แบบนี้็แย่สิ ่วเย็นนายะไม่ว่า้วยสิ” ผมมอนายะที่มีสีหน้าลำบาใ
ปิผมะเินลับบ้านเอ เพราะระยะระหว่าบ้านับโรเรียนไม่ไ้ไลมา
แ่ถ้าฝนนายะะเป็นนไปรับหรือไม่็ฝนพี่สาวอผมไปรับแทน...
“ั้นให้พี่ฝนไปรับแทน็ไ้ นายะะไ้ไม่้อลาาน”
“ริ้วย ่อยโล่อหน่อย ั้นอนเลิเรียนเรนรอฝนอยู่หน้าโรเรียนนะ
เี๋ยวนายะ่อยโทรบอฝนเอา”
“รับ”
“อ่ะนี่ยา ินให้หมนะ ” ผมินยาที่นายะยืนมาให้่อนะเรียมัวไปใส่รอเท้าพร้อมที่ะไปเรียน
“เรน อย่าลืมร่มนะ” นายะะโนออมาาห้อรัว
“ไม่ลืมรับ”
“้าวล่อละ”
“เอามาแล้ว”
“แล้วยาละ”
“อยู่ในระเป๋าแล้ว ั้นไปเรียน่อนนะนายะ”
“เี๋ยวสินายะ ยัถามไม่หมเลยเรนนน..”เสียอนายะเริ่มเบาเรื่อยๆ
หลัาที่พบผมรีบเินออาบ้าน นายะอบเป็นห่วผมเินไปนิหน่อย
เพราะผมร่าายอ่อนแอ น้ออยู่โรพยาบาล 1ปีเ็ม
ในระหว่าที่ำลัไปโรเรียน
ผมอเล่าประวัิร่าวๆ (หวัว่านอ่านะไม่เบื่อ)
ีับ ผมื่อเรน
อายุ 19ปี ำลัเรียนอยู่ม.6 โรเรียนเลฟิเน์
รอบรัวอผม มี 3น ือ นายะ(แม่)
ฝน(พี่สาว) แล้ว็ผม
ส่วนุพ่อนั้นอยู่่าประเทศหลัาที่หย่าับนายะไ้ 5ปี
แุ่พ่อ็ส่เินมาให้พวผมบ้าใน่ววันสำั
ำไ้ว่าอนนั้นเป็น่วที่ลำบามา..แ่อนนี้ไม่เป็นไรแล้ว นายะทำานเป็นผู้ัารร้านเบเอรี่
ส่วนพี่ฝนำลัเรียนอยู่ปี 2 ะหรรมมหาวิทยาลัยเลฟิเน์ ประวัิอผม็ประมานี้แหละ
--- 30 นาทีผ่านไป ---
“เรนนน~ ทานี้ๆ” ผมหันไปมอสายเพื่อนสนิทที่นั่อยู่หลัห้อแถวริมหน้า่า
ผมเินเ้าไปนั่้าสาย
“แล้วเมับาวไปไหน” ผมหันไปถามสายที่ำลัวับารเล่นเมส์อยู่
“พวนั้นโนรูใ้ไปยอนะ” สายหันมาอบผม่อนะเลิเล่นเมส์
พร้อมับส่สายาบ้อแบ๊วที่่าไม่เ้าับรูปร่าัวเอเลย “เรนนน~ ายอลอารบ้านวิาเมี แล้ว็ิเพิ่มหน่อยน้าาา~”
ผมหันไปหยิบสมุารบ้าน ่อนะส่ให้สาย “แ๊ิ้ว”
“ำไ้ว่าเมื่อืนเราส่เ้าไปในแทแล้วนี่ ไปทำไรมาถึมาลออนเ้า”
ผมถามสายที่ำลัรีบปั่น
เพราะทุทีเวลาที่ผมส่ารบ้านให้สายะรีบอ่าน่อนเพื่อน ไวยิ่ว่าอนุยแทเสียอี
“พอีไอเมมันวนเล่นApexนะ เลยเพลินไปหน่อยเมื่อืนว่าะไ้นอน็ี
3แล้ว”
“แล้วใรบอว่าถ้าไม่ไ้ 5แมป์็ะไม่เลิเล่นหะ”
ผมมอเมับาวที่ำลัมาพร้อมับนมำนวนนึ
“แล้วมึ็ันอบรับเหรอเมแย่
็รู้อยู่ว่าไอายมันปั่นานไม่ทัน...อะนี่เรนนม”
“อบใาว” ผมรับนมาาวมาิน ่อนมอาวที่เริ่มเทศนาสายับเม
“็บอแล้วไม่ใ่เหรอาย ว่าปั่นานให้เสร็่อนแล้ว่อยเล่นนะ ไม่ั้นไม่้อื่นเ้ามารอลอาเรนหรอ”
“ใเย็นๆร้าบบบ~ ท่านแม่าว
่อไป้าน้อยะไม่ทำอีแล้ววว~”
“ีมา..ส่วนเม็รู้อยู่ว่าายมันาน้าเยอะ ยัไปวนเล่นอี
เี๋ยวาย็ไม่บพร้อมเพื่อนหรอ”
“รับๆ ะพยายามไปไม่ทำอี”
“บพร้อมเพื่อนอยู่แล้วหน่าาา~ อะเรนายลอเสร็แล้ว” สายยืนสมุมาให้ผม ่อนะไปเถียับาว่อ
“้าๆ ั้นไปนั่ที่่อนละรูมาแล้ว” หลัาที่าวับเมไปนั่ที่
็เริ่มเรียนาบแร ่อ้วยาบสอ สาม สี่...
“นัเรียนเปิหน้าที่ 45 รูะึ้นบทใหม่ บทนี้ะออสอบอนปลายภา้วยั้ใเรียนนะ...” พอเริ่มาบบ่าย่อ...วามรู้สึอนนี้ือ่วมา เพราะพึ่พัเที่ยเสร็็มาเรียนีวะ่อ บวับยาที่ินไปอนเที่ยเริ่มออฤทธิ์แล้ว...ไม่ไหวแล้ว...อีบหน่อยแล้วัน...
ความคิดเห็น