ผู้ร้ายของนายจอมกวน

ลำดับตอนที่ #1 : ผู้ร้าย

ในค่ำที่คนน้อยนิด ในตรอกซอกซอยถนนยังมีชายคนนึงกำลังยืนขวางทางหน้าซอยอยู่

       ' หยุดอยู่ตรงนั้นนะคุณน่ะ..ผมขอจับกุมคุณในข้อหาผู้ร้าย ' ชายคนขวางทางพูดขึ้น

      ' ผู้ร้ายอะไรเล่าคุณ!!ผมไม่ใช่ผู้ร้ายสักหน่อย ' ชายที่ถูกขวางทางกล่าว

      ' ยังไงคุณก็ต้องไปกับผม ' ชายอีกคนที่ขว้างกลับก่อนจะดึงชายอีกคนไป

      ' เดี๋ยวสิคุณ!! ' ชายคนที่ถูกดึงพยายามแกะมือออกแต่ไม่เป็นผล

       ' คุณนาวีครับกรุณายอมรับผิดเถอะครับ ' ชายคนที่ขว้างกล่าว

       ' คุณรู้ชื่อผมได้ยังไง ' นาวีพูดขึ้น

       ' ก็เพราะคุณเป็นผู้ร้ายผมถึงรู้ไงล่ะครับคุณนาวี ' ชายคนนั้นกล่าวขึ้นพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง

ณ บ้านหลังหนึ่งที่ล้อมรอบไปด้วยป่า

แกร็ก!!

ร่างสูงเปิดประตูเข้าไป

พร้อมกับคนที่ตนพาเข้ามา

        ' สวัสดียามดึกค่ะคุณควัน ' เด็กสาวโลลิคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับเดินมาหา

        ' สวัสดียามดึกเช่นกันนะครับคุณมินนี่ ' ร่างสูงที่พานาวีมาพูดขึ้น

         ' คนที่พามาด้วยคือใครหรอคะคุณควัน ' มินนี่ถามขึ้นด้วยความสงสัย

          ' เป็นผู้ร้ายน่ะครับคุณมินนี่ ' ควันพูดตอบคำถามของมินนี่พลางจ้องมองไปที่นาวีและฉีกยิ้มหวาน

          ' งั้นมินนี่ให้คนไปจัดห้องให้นะคะ ' มินนี่พูดขึ้นอย่างอาสา

          ' ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวให้คุณผู้ร้ายนอนห้องผมก็ได้ครับ ถ้าเกิดว่าหนีไปกลางคันก็แย่เลยนะครับเนี้ย ^^ ' ควันพูดก่อนจะยิ้มให้มินนี่

         ' งั้นตามสบายเลยค่ะ ว่าแต่คุณควันจะรับประทานอาหารมื้อดึกไหมคะ ' มินนี่ถามขึ้น

         ' อืม~ ไม่ดีกว่าครับ แต่ขอเป็นคุกกี้กับนมสองแก้วแทนได้ไหมครับ ' ควันบอก

          ' ได้เลยค่ะ เดี่ยวมินนี่ไปทำให้ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวจะเอาไปส่งให้ที่ห้องนะคะ ' มินนี่พูดก่อนจะขอตัวเดินจากไป

         ' นี่คุณนาวีครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ ทำไมถึงเงียบตั้งแต่เมื่อกี้แล้วน่ะครับ ' ควันเห็นนาวีเงียบไปซะดื้อๆเลยเรียกถามไถ่

         ' ทำไมคุณถึงพาผมมาที่นี้!! ' พอควันพูดจบนาวีก็พูดต่อทันที

         ' ผมบอกคุณไปแล้วนี่ครับว่าคุณคือผู้ร้ายเพราะฉะนั้นผมถึงพาคุณมาที่นี้ไงครับคุณนาวี ^^ ' ควันพูดตอบคำถามก่อนจะเดินนำนาวีไปที่ห้อง

         ' ผมไม่ใช่ผู้ร้ายนะคุณ!! ' นาวีเดินตามควันไปพร้อมกับเถียงคำไม่ตกฟาก

         ' คุณคือผู้ร้าย..กรุณาอย่าเถียงผมนะครับ ^^ ' ควันพูดพร้อมกับเปิดประตูห้องตนเองก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียง

         ' ผมไม่ใช่ผู้ร้ายนะคุณ!! ' นาวีที่เดินตามมาติดๆเถียงอีกครั้ง

         ' ผู้ร้ายยังไงมันก็คือผู้ร้ายวันยันค่ำแหล่ะคุณ ' ควันพูดอีกครั้งก่อนจะยกยิ้มเชิงหยอกล้อใส่

         ' คุณมัน!! ' นาวีพูดก่อนที่ฟางความอดทนเส้นสุดท้ายจะขาดไป

         ' ผมไม่เคยรู้จักคุณเลยนะแล้วทำไมจู่ๆคุณถึงมาจับผมล่ะถ้าเกิดว่าคุณเป็นตำรวจจริงทำไมคุณถึงไม่จับผมเข้าคุกกันล่ะ ' นาวีพูดยาวก่อนที่ควันจะถอนหายใจและตอบคำถามที่ยุ่งยากเหล่านั้น

         ' ผมรู้นะว่าคุณเป็นใครน่ะคุณนาวี....หลานมาเฟียใช่ไหมล่ะครับ ' เขาคือใครผมไม่รู้จัก หลานมาเฟียอะไร

         ' หลานมาเฟีย?? ผมไม่มีปู่ย่าตายาย ผมไม่รู้จักพวกเขา ' ไม่รู้จักเลยสักนิด

         ' หรอครับ แต่หลักฐานมันฟ้องชัดเลยนะว่าคุณเป็นหลานของเขาและกำลังทำผิดกฎหมายผมคจะปล่อยคุณไปไม่ได้หรอกนะครับ ถึึงแม้ว่าผมจะรู้สึกถูกชะตากับคุณมากก็ตามที ประมาณนี้แหล่ะครับ มีคำถามอะไรอีกไหมครับคุณนาวี ' ควันบอกก่อนจะทำสีหน้ายิ้มแย้มดังเคย

         ' ผมไม่เชื่อครับ ไหนล่ะครับหลักฐาน?อีกอย่างผมไม่เชื่อหรอกนะครับว่าคุณจะเป็นคุณตำรวจจริงๆถ้าเป็นจริงทำไมไม่พาผมไปโรงพักล่ะ เอาผมมาไว้ที่นี่ทำไม '

         ' เรื่องนี้คุณไม่ต้องรู้น่าจะดีที่สุดนะครับคุณนาวี ' ผมบอกแล้วว่าผมไม่ใช่ผู้ร้าย ทำไมคนๆนี้ถึึงไม่ยอมฟังผมเลยล่ะ

     จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นประมาณสามครั้งทำให้พวกผมที่กำลังเถียงกันอยู่หันความสนใจไปมองที่ประตู 

         ' ขออนุญาตนะคะคุณควัน ' เสียงของมินนี่ดังขึ้นที่หน้าห้อง

         ' เชิญครับ ' ควันพูดขึ้นก่อนที่มินนี่จะเดินเข้าห้องมา

         ' ให้มินนี่วางตรงไหนดีคะคุณควัน ' 

         ' ตรงนี้ได้เลยครับ ' ควันพูดก่อนจะเอาโต๊ะพับมาตั้งตรงกลางห้องก่อนที่มินนี่จะเดินเอาของที่ควันสั่งมาวางลงอย่างเบามือ

         ' มินนี่ขอตัวนะคะ ' พอมินนี่พูดจบก็เดินออกไป

         ' คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหมล่ะครับ สนใจทานคุกกี้กับนมสักแก้วไหมครับคุณนาวี ' เชื่อเขาเลยในเวลาอย่างนี้ยังทำหน้าระรื่นยิ้มจนแก้มจะฉีกได้อยู่เลย

         ' ผมขอปฏิิเสธดีกว่าครับ ไม่ใช่ว่าคุณจะให้คนของคุณใส่อะไรลงไปในของพวกนี้หรอกหรอครับ ' เป็นไงล่ะคุณควันเจอผมตอกกลับไป

         ' จะพูดง่ายๆก็คือคุณไม่ไว้ใจผมสินะครับ ได้ครับ ผมจะกินก่อนละกันนะครับ ' ควันเดินมาหยิบจานคุกกี้้มายื่นให้ผม เขาจะหยิบมาให้ผมทำไม...

         ' ยื่นให้ผมทำไม คุณบอกเองไม่ใช่หรอครับว่าคุณจะกินก่อน ' ผมพูดตัด

         ' ให้คุณเลือกไงครับว่าคุณอยากให้ผมกินชิ้นไหนมากที่สุด ' โดยส่ววนตัวผมว่านิสัยขอเขาออกจะแปลกๆไปซะหน่อย มีด้วยหรอคนที่ไหนให้คนอื่นเลือกให้ตัวเองกิน มีแต่เลือกกันเองไม่ใช่หรอ

         ' เลือกสิครับ คุณคิดว่าชิ้นไหนอาจจะมีพิษก็หยิบชิ้นนั้นให้ผมกินสิครับ ' บ้า..เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆถ้าเกิดว่ากินถูกชิ้นที่ผสมยาพิษเข้าล่ะก็ต้องตายแน่ๆ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงผมก็ตกเป็นผู้ต้องหาสิเพราะ ผมอยู่กับเขาคนสุดท้าย

         ' มันไม่มีพิษหรอกนะครับ ถ้าคิดว่าทั้งหมดนี่มีพิษ ผมจะหักแบบนี้ทุกชิ้นแล้วก็จะลองกินดูครับ ' เขาพูดก่อนที่จะหักคุกกี้ิ้ชิ้นนึงเพียงเล็กน้อยแล้วกินชิ้นนั้นลงไป

         ' ยังไงผมก็ไม่ไว้ใจคุณอยู่ดี คุณพาผมมาที่นี่แล้วก็กักขังผมไว้ แบบนี้มันสมควรแล้วหรอครับ มันเข้าข่ายกักขังหน่วงเหนี่ยวไม่ใช่หรอ ' ผมพูดตอบโต้กลับไป

         ' ครับ เรื่องนี้ผมรับผิดชอบเองครับ จนกว่าการสอบสวนจะจบและคุณยอมรับ ' อะไรของเขาล่ะนี่ อะไรๆก็บอกว่าผมเป็นผู้ร้าย ผมเป็นแค่พนักงานบริษัทนะ

         ' กินก่อนเถอะครับ คุณนาวีคงจะหิวแล้วไม่ใช่หรอครับ ' เสียงท้องร้องเจ้ากรรมดังมาเลย เอาเถอะไว้พรุ่งนี้ผมจะเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่องและหาทางออกจากที่นี่ให้จงได้เลย

         ' นมสักแก้วด้วยไหมครับ ' เขาบอกก่อนที่จะยื่นแก้วมาให้ผม เอาก็เอาวะ ยังไงวันนี้ก็ขอกินอะไรก่อนละกัน

         ' ครับ ' ผมตอบกลับเขาไปอย่างง่ายดาย

         ' นี่ครับ ' เขายื่นแก้วนมมาให้ผม ผมรับมันด้วยความหวานระแวง

         ' นี่คุณยังกลัวผมอีกหรอ ฮะฮ่าฮ่า ' เขาพูดพร้อมกับหัวเราะรัว ผมเริ่มไปไม่ถูกแล้วนะ

         ' นี่คุณ! ' ผมยังไม่ทันได้พูดก็โดนเขายัดคุกกี้ใส่ปากซะแล้ว คุณกล้ามากที่มาทำกับผมแบบนี้ คุณ..คุณอะไรนะ..

         ' อย่าพึ่งพูดเลยจะดีกว่านะครับ ' เขาเดินไปข้างๆตู้เสื้อผ้าพร้อมกับหยิบเก้าอี้พับมาตั้งวางด้านตรงข้ามของโต๊ะพับก่อนที่ตนเองจะนั่งอยู่บนเตียงแล้วรอให้ผมไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้น

         ' คุณตำรวจปลอม! คุณมัน '

         ' กรุณาอย่ากล่าวหาแบบนั้นเลยนะครับคุณนาวี '

         ' ทำไม! '

         ' รีบกินก่อนผมจะแย่งกินหมดนะครับ ' ไม่ว่าเปล่าคนแปลกหน้าที่ผมกล่าวหาว่าเป็นตำรวจปลอมเมื่อครู่ก็ได้หยิบคุกกี้เข้าปากไปอีกชิ้น ของโปรดผมมม ไม่นะะะ

         ' คุณทำไมรีบกินจัง! เหลือให้ผมบ้างสิ! ' โห จะร้อง มองไปอีกทีเหลือนิดเดียวแล้ว

         ' ของโปรดผมน่ะครับเลยกินไว ' นาวีพูดพร้อมกับยิ้มเยาะให้กับความน่ารักของอีกคน

         ' คุณก็เหลือไว้ให้ผมบางสิ ' ผมไม่ยอมๆ

         ' ของโปรดคุณเหมือนกันหรอครับ ' คุณคนนี้นี่มัน

         ' รีบกินนะครับ ' ควันบอกพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างตอบ แหม่ หน้าหมั่นไส้เขาจริงๆ

.

.

.

.

.

พาร์ทควัน

          ผมไม่เคยเจอคนที่ดื้อและปากแข็งขนาดนี้มาก่อนเลยแต่ก็ยังมีความน่ารักแบบเด็กปนอยู่ด้วย ไม่สิ ผมควรคิดว่าผู้ร้ายที่ผมกำลังสอบสวนอยู่น่ารักหรอครับ ไม่ๆๆๆ ผมไม่ควรคิดแบบนั้น 

         ' ยื่นให้ผมทำไม คุณบอกเองไม่ใช่หรอครับว่าคุณจะกินก่อน ' ดูเขาสิ พูดปฏิเสธซะ..ตรงเลยคือชีวิตนี้ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธผมเลย

         ' ให้คุณเลือกไงครับว่าคุณอยากให้ผมกินชิ้นไหนมากที่สุด ' สุดท้ายก็นะครับ ผมก้ต้องกินให้เขาดู

         ' เลือกสิครับ คุณคิดว่าชิ้นไหนอาจจะมีพิษก็หยิบชิ้นนั้นให้ผมกินสิครับ ' ไม่ไว้ใจเพิ่มขึ้นเลยสักนิด

         ' มันไม่มีพิษหรอกนะครับ ถ้าคิดว่าทั้งหมดนี่มีพิษ ผมจะหักแบบนี้ทุกชิ้นแล้วก็จะลองกินดูครับ ' ผมหักก่อนที่จะหักคุกกี้ิ้ชิ้นนึงเพียงเล็กน้อยแล้วกินชิ้นนั้นลงไป

         ' ยังไงผมก็ไม่ไว้ใจคุณอยู่ดี คุณพาผมมาที่นี่แล้วก็กักขังผมไว้ แบบนี้มันสมควรแล้วหรอครับ มันเข้าข่ายกักขังหน่วงเหนี่ยวไม่ใช่หรอ ' นี่ล่ะครับ ดื้อจริงๆ

               ผมบอกเลยว่า ผมไม่เคยเจอใครที่ดื้อและรั้นขนาดคนๆนี้มาก่อนเลยคุณนาวี ผมจะจดจำคุณไว้ตลอดชีวิตผมเลย

พาร์ทเล็กๆของไรท์เตอร์

สวัสดีค่ะะ ไรท์เตอร์ " jaruwanr1 " เองค่ะ

นี่ก็เป็นเรื่องแรกที่ไรท์กลับมาลงนะคะ ถ้าจะนับว่าลงในเว็บเด็กดีก็

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองแล้วค่ะ 

ถ้ามีข้อผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะคะ

คอมเม้นต์เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์เด๋อคนนี้ได้นะคะ