ระบำอารมณ์

ลำดับตอนที่ #3 : จูบแรก---100%

ตอนที่ 2 จูบแรก

          เช้าวันหนึ่งหลังจากเลิกคุยโทรศัพท์กับหัวหน้าช่าง ที่โทรมารายงานว่าเครื่องบรรจุขัดข้องทำให้ต้องหยุดไลน์บรรจุเครื่องดื่มบำรุงกำลังยี่ห้อหนึ่ง ประวิทย์ดื่มกาแฟไม่ทันหมดแก้วก็ต้องรีบผุดลุกขึ้นยืนสีหน้ามีความกังวล เด็กรับใช้รีบถือสูทเข้ามาส่งให้เจ้านายอย่างรู้หน้าที่ก่อนจะถือกระเป๋าเอกสารเดินนำไปที่รถซึ่งถูกนำมาจอดรอไว้หน้าบ้าน

          “อ้าว จะไปเลยหรือคุณ ไม่รอยายนินาก่อนหรือคะ” ศศิมาวัยสี่สิบปีเศษวางถ้วยกาแฟลงพลางย่นคิ้วเอ่ยถามสามี เมื่อเห็นว่าเขาลุกขึ้นเตรียมจะไปทำงานทั้งๆ ที่กรกมลลูกสาวคนเดียวของเธอขอติดรถไปกับพ่อด้วย เพราะว่ารถยังซ่อมไม่เสร็จ

          “งานมีปัญหาผมรอไม่ได้แล้ว”

คนถูกถามถอนหายใจดังเฮือกแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองเวลาแล้วทำหน้ายุ่งยากใจ ใช่ว่าไม่อยากรอหรือไม่อยากให้ลูกสาวติดรถไปด้วย แต่รอจนเกือบหกโมงครึ่งแล้วป่านนี้กรกมลยังแต่งตัวไม่เสร็จจะต้องรออีกนานแค่ไหนกัน อีกอย่างเขาต้องไปรับชญานินที่คอนโดฯ แล้วพาเธอไปส่งที่ทำงานและมันก็คนละเส้นทางกับมหาวิทยาลัยของลูกสาวคนเล็ก

          “แล้วยายนินาล่ะคะ” ภรรยาถามเสียงสูง

          “ให้ยายนินาเอารถคุณไปใช้ก็แล้วกัน วันนี้คุณไม่ได้ไปไหนไม่ใช่เหรอ ผมจะต้องรีบไปแล้วกว่าจะไปรับเจสซี่แล้วพาไปส่งที่ทำงาน ไหนจะต้องขับรถย้อนไปโรงงานที่ปทุมฯ กว่าจะถึงก็สายกันพอดี”

คนเป็นสามีพูดอย่างตัดสินใจว่าความคิดถูกต้องแล้วเพราะรถของภรรยาว่างอยู่ แต่ว่ามันไม่ถูกใจทั้งภรรยาและลูกสาวคนเล็กที่เดินลงมาได้ยินเข้า

          “ประเด็นมันไม่ใช่อยู่ที่รถของฉันว่างหรือไม่ว่างนะคะคุณ แต่มันอยู่ที่ยายนินาอยากจะนั่งรถไปกับพ่อต่างหาก ถ้าคุณไปรับลูกสาวคุณได้แล้วทำไมคะ กะอีแค่จะรอลูกสาวฉันสักนิดสักหน่อยทำไมต้องทำรีบร้อนด้วย” ศศิมาพูดเสียงสูงต่อว่าสามีอย่างไม่พอใจ ยิ่งรู้ว่าเขาไม่กล้าหือเพราะเกรงใจพ่อตาและแม่ยายที่เคยอุปการะส่งเสียให้ประวิทย์เรียนจนได้ดิบได้ดีมาถึงทุกวันนี้ก็ยิ่งได้ใจและเอาแต่ใจตัวเอง

          “นั่นสิคะคุณพ่อ ทำไมคะนินาไม่ใช่ลูกพ่อเหมือนพี่เจสซี่หรือคะ?” กรกมลลูกสาววัยยี่สิบปีทำหน้ากระเง้ากระงอดอย่างตัดพ้อผู้เป็นพ่อ

“คุณศศิ ยายนินา มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ” ประวิทย์พูดยานคางพยายามจะอธิบายอย่างใจเย็นทั้งที่ภายในใจกำลังหงุดหงิด ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไรโทรศัพท์มือถือที่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตก็ดังขึ้นเสียก่อน เขาจึงล้วงออกมากดรับสายทันทีเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏขึ้นหน้าจอ

“สวัสดีภูบดินทร์ มีอะไรหรือเปล่าโทรมาหาลุงแต่เช้า”

“คุณลุงทราบปัญหาที่โรงงานแล้วใช่ไหมครับ”

“ลุงเพิ่งทราบเดี๋ยวนี้เองกำลังจะรีบไปอยู่พอดี ฝากเรียนคุณดวงแขด้วยว่าลุงได้ให้คำแนะนำการแก้ไขไปแล้ว ไม่เกินครึ่งชั่วโมงคิดว่าคงเดินไลน์บรรจุได้ตามปกติ แต่ลุงคงไปถึงโรงงานช้าหน่อยนะภูบดินทร์ รถยายนินายังซ่อมไม่เสร็จ ลุงต้องแวะไปส่งแกที่มหาวิทยาลัยก่อน ส่วนเจสซี่เดี๋ยวจะโทรไปบอกให้นั่งแท็กซี่ไปเอง”

“ครับ ผมจะเรียนคุณอาให้ตามนั้น ส่วนเจสซี่... เดี๋ยวผมจะแวะไปรับให้ก็ได้ครับเพราะว่าผมผ่านเส้นทางนั้นอยู่แล้ว”

“อืม เอาตามนั้นก็ได้ ลุงจะได้ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง ขอบใจมากภูบดินทร์” ประวิทย์จบการสนทนากับคนต้นสายด้วยความโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง ทีนี้ก็เหลือแต่ลูกสาวคนเล็กถึงรีบอย่างไรก็คงต้องไปส่งไม่งั้นภรรยาคงทำหน้าบึ้งตึงไม่เลิกสักที

 “ใครโทรมาคะคุณพ่อ?”

กรกมลเอ่ยถามบิดาสีหน้าของเธอไม่สู้จะดีนัก การสนทนาของคนที่เธอเรียกว่าพ่อกับต้นสายที่เพิ่งจบไปทำให้เธอถึงกับนิ่วหน้าเพราะได้ยินทุกคำพูด เธอกำลังอิจฉาพี่สาวต่างมารดาที่จะได้นั่งรถไปทำงานพร้อม            ภูบดินทร์ชายหนุ่มรูปหล่อที่เธอแอบปลื้มมานานตั้งแต่อายุสิบห้าปี หลังจากเคยติดตามพ่อไปงานเลี้ยงฉลองบริษัทครบรอบสิบห้าปีที่โรงแรมแห่งหนึ่ง

“ถ้าพร้อมแล้วก็ตามไปที่รถนะนินา เร็วๆ ด้วยล่ะ เดี๋ยวจะสายมากไปกว่านี้”

ประวิทย์ไม่มีเวลาตอบคำถามเรื่องที่ลูกสาวสนใจ เขาพูดเร่งรัดลูกสาวคนเล็กให้รีบเดินตามไปที่รถ โดยมีสายตาของภรรยามองค้อนจนตาคว่ำ เขาเลือกที่จะเป็นฝ่ายเงียบจนภรรยาได้ใจ นั่นเป็นเพราะรู้สึกสำนึกบุญคุณพ่อตาแม่ยายที่ช่วยให้ทุนการศึกษาระหว่างที่เขาอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนจบปริญญาตรีด้านวิศวกรรม และท่านยังไว้วางใจยกลูกสาวให้เขามาดูแลอีกด้วยเพราะเชื่อในความสามารถ ลูกเขยอย่างประวิทย์ก็ไม่ทำให้ท่านผิดหวัง เขาเป็นคนมีความสามารถสูง เริ่มทำงานตำแหน่งวิศวกรไต่เต้าขึ้นมาจนเป็นผู้จัดการโรงงานในปัจจุบัน

การนั่งรออยู่ในรถนานราวสิบนาทีไม่ได้เป็นสาเหตุทำให้ภูบดินทร์นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ แต่เป็นเพราะทรงศักดิ์ก้าวขึ้นมานั่งประจำที่คนขับพร้อมทั้งปิดประตูเตรียมจะเคลื่อนรถออกไปโดยไม่มีชญานินเลขานุการสาวผู้ที่เขาโทรศัพท์ไปบอกด้วยตัวเอง ว่าจะมารับเธอไปทำงานพร้อมกันและยังบอกเหตุผลด้วยว่าเพราะอะไร แต่เธอตั้งใจขัดขืนคำสั่งและเขาก็ไม่ชอบเสียด้วยสิคนที่ชอบขัดใจ

 “ผมต้องขอโทษนะครับนายที่ทำให้รอนาน”

ไม่มีเสียงตอบจากคนนั่งข้างหลังมีเพียงเสียงถอนหายใจดังเฮือกออกมา รถยนต์คันหรูจึงเคลื่อนออกไปอย่างช้าๆ เพราะข้างหน้ารถติดค่อนข้างมากแล้วไหนจะมีพวกเปิดไฟขอทางเพื่อหลบเลี่ยงเลนที่รถติดหนาแน่น ทรงศักดิ์คนขับรถให้เจ้านายก็ใจดีชะลอให้คันอื่นแทรกเข้ามาได้ทุกครั้ง กระทั่งได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะจากภูบดินทร์ก่อนคนขับรถวัยกลางคนจะถูกเขาพูดประชดประชันใส่

“ถ้าใจดีนักลงไปเป็นอาสาสมัครจราจรเลยดีไหม เดี๋ยวผมจะลงไปขับเอง”

สิ้นคำนั้นต่อให้มีใครเปิดไฟขอทางทรงศักดิ์ก็ไม่สน และขอให้มีช่องว่างเถอะจะเล็กแค่ไหนคนขับรถวัยกลางคนก็ไม่หวั่นเปิดไฟเลี้ยวเสร็จก็แทรกเข้าไปทันที นาทีนี้ไม่สนแล้วว่ารถจะเฉี่ยวชนกันหรือไม่ ขอให้ไปไวๆ ถูกใจเจ้านายก็พอและก็ไปถึงบริษัทได้ในเวลาไม่ช้าไม่นานและปลอดภัย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณภูบดินทร์”

ชญานินเอ่ยทักทายเป็นภาษาอังกฤษด้วยความเคยชินและติดปากมากกว่าจะพูดภาษาไทย เธอโปรยยิ้มหวานจนเกินเหตุทั้งที่เห็นแล้วว่าเจ้านายเดินหน้านิ่วคิ้วขมวดใกล้เข้ามา และเพียงแค่ปรายตามองเธอเท่านั้น ทว่าก่อนจะเดินเลยโต๊ะทำงานของเธอที่อยู่หน้าห้องเจ้านาย เสียงห้วนจัดที่เธอประเมินไว้แล้วว่าจะต้องได้ยิน หลังจากหนีขึ้นแท็กซี่มาก่อนที่เขาจะส่งรถไปรับก็ดังขึ้นจริงๆ เสียด้วย

“ชงกาแฟแล้วเอาเข้าไปให้ด้วย”

“ได้ค่ะ” เธอขานรับเสียงดังฟังชัดสีหน้าเจือรอยยิ้ม ก่อนที่ประตูห้องเจ้านายจะถูกปิดดังปังตามมาติดๆ จากนั้นไม่นานนักกาแฟร้อนหอมกรุ่นฝีมือการชงของเลขาฯ คนใหม่ก็ถูกยกเข้าไปวางให้เจ้านายที่โต๊ะทำงาน

“กาแฟมาแล้วค่ะ แต่ยังร้อนอยู่นะคะ”

สาวสวยลูกครึ่งพูดกลั้วหัวเราะอย่างอดไม่ไหวจริงๆ หลายนาทีผ่านไปแล้วเจ้านายหนุ่มหล่อของเธอยังแบกหน้าบึ้งตึงได้คงเส้นคงวาไม่เมื่อยบ้างหรือไงก็ไม่รู้ คงโกรธที่เธอขัดคำสั่งล่ะสิ แต่มันช่วยไม่ได้เธอคิดอยู่ในใจพลางยักไหล่ เธอก็มีแขนมีขาสามารถไปไหนมาไหนเองได้ทำไมต้องมาวุ่นวายกับความเป็นส่วนตัวของเธอด้วย

“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป”

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง เมื่อเห็นชญานินหมุนตัวเตรียมจะผละออกไป เขามองเธอแบบผาดๆ ไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าและเท้าจรดหัวสองสามรอบ ไม่กล้ามองเต็มตาเกรงจะเสียมารยาท แต่ละชุดที่เธอเลือกมาใส่ทำงานมันทำให้เขาไม่มีสมาธิ และเขาก็ไม่ใช่คนกามตายด้านเธอจะรู้ตัวบ้างไหมว่าการแต่งกายของเธอมันยั่วยวนกิเลสผู้ชาย และเขาก็เป็นหนึ่งในผู้ชายอันตรายพวกนั้นเสียด้วย

“มีอะไรเหรอคะคุณภูบดินทร์”

ชญานินเอ่ยถามพลางก้มมองสำรวจตัวเองแล้วแกล้งตีสีหน้างุนงง เธออ่านสายตาคมกล้าคู่นั้นออกว่าเขากำลังตำหนิ แต่มันช่วยไม่ได้เพราะเธอคุ้นเคยกับเสื้อผ้าพวกนี้ อีกอย่างเธอก็ไม่ใช่พวกแม่ชีจะได้แต่งเสียมิดชิดโผล่ออกมาแค่ใบหน้า

“เดี๋ยวออกไปนี่ ไปพบคุณจิตราแผนกบุคคล ผมจะสั่งให้เขาดูแลชุดยูนิฟอร์มให้คุณใหม่”

“ขอเหตุผลด้วยค่ะว่าทำไม ชุดของเจสซี่ไม่ดีตรงไหน คนอื่นก็เห็นใส่ยังไงก็ได้นี่คะ”

เธอเลิกคิ้วถาม เพราะเธอเติบโตมาในสังคมประชาธิปไตยที่ทุกคนมีสิทธิเสรีภาพเสมอกัน ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมให้มีอะไรติดค้างในใจเด็ดขาด ส่วนภูบดินทร์ก็ไม่ชอบคนเรื่องเยอะที่ผ่านมาเขาสั่งอะไรมันก็ต้องเป็นไปตามนั้น แต่เลขาฯ คนนี้มักทำให้เขาหงุดหงิดด้วยคำถามที่ว่าอะไร ทำไม ยังไง เขาจึงโพล่งขึ้นอย่างไม่อ้อมค้อม

“ผมต้องการคนมาทำหน้าที่เลขาฯ ไม่ได้ต้องการนางยั่ว... คุณเข้าใจใช่ไหม”

“อ๊ายย... หยาบคายมาก คุณภูบดินทร์พูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไงคะ”

ชญานินหน้าแดงจัดด้วยความโกรธที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นพวกชอบยั่วยวน เธอเม้มปากจนเป็นเส้นตรงพลางก้มสำรวจตัวเองอีกรอบมันก็แค่เสื้อผ้ารัดรูปที่บังเอิญดุนดันส่วนที่อวบอูมจนล้นออกมา และกระโปรงก็เน้นสะโพกกลมกลึงให้โดดเด่นออกมาบ้างเท่านั้นเอง มันผิดด้วยหรือที่คนหุ่นดีอย่างเธอจะใส่เสื้อผ้าพวกนี้ อยู่เดนมาร์กเธอโนบราเดินโทงๆ หรือเวลาไปเที่ยวทะเลเธอใส่แค่บิกินีตัวเดียวเท่านั้นไม่เห็นมีใครมาสนใจมาจ้องจับผิดเหมือนคนที่นี่เลย

‘พวกคนหัวเก่าตกยุคเหมือนพ่อไม่มีผิด’ เธอนึกค่อนขอดเขาอยู่ในใจ

“ใช่ มันหยาบคาย แต่ถ้าคุณยังใส่เสื้อผ้าแบบนี้คุณอาจเจอยิ่งกว่าคำว่าหยาบคาย หรือว่าเคยเจอมาแล้วแต่เมาจนจำอะไรไม่ได้ล่ะ ออกไปได้แล้วผมจะทำงาน”

ภูบดินทร์ยอมรับว่าตัวเองกำลังหงุดหงิด แค่เธอขัดใจไม่ยอมมาด้วยไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะอารมณ์เสียอะไรนักหนา เขาออกปากไล่แล้วลดตัวลงบนเก้าอี้ยกแก้วกาแฟขึ้นมาจ่อปาก ทว่าเมื่อจิบกาแฟเข้าไปหนึ่งอึกเขาแทบจะต้องพ่นทิ้งไม่ใช่เพราะมันร้อน แต่เป็นเพราะว่ารสชาติมันห่วยแตกมากตั้งแต่เคยดื่มมา รองเท้าส้นเข็มของชญานินกระแทกพื้นเสียงดังกึกๆ ออกไปยังไม่พ้นห้องก็ถูกเจ้านายหัวเสียเรียกกลับมาอีกครั้ง

“กลับมาก่อนเจสซี่”

“นอกจากเป็นพวกชอบยั่วยวน ยังมีอะไรจะต่อว่าอีกหรือคะ?” เธอหันขวับกลับมาพูดน้ำเสียงสูงอย่างไม่สบอารมณ์

 “แน่ใจหรือว่านี่เป็นกาแฟรสชาติที่ผมดื่ม” เขาว่าเสียงเข้มแล้วกระแทกถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะดังกึก

“แน่ใจค่ะ เจสซี่ชงตามสูตรที่พี่สุให้ไว้เป๊ะ กาแฟหนึ่ง น้ำตาลสอง ครีมเทียมสอง”

เธอยิ้มแล้วยืดอกตอบอย่างมั่นใจ ทว่ามันเหมือนท่ายั่วยวนเสียมากกว่า เพราะอกอิ่มที่เบียดชิดกันแทบล้นออกมาจากเสื้อคอเว้าลึกมันดีดดันขึ้นมาจากการยืดอก ภูบดินทร์ตาพร่าพรายหายใจติดขัดไปชั่วขณะที่เผลอมองเข้าไป ก่อนจะกดเสียงต่ำลงเพื่อข่มอารมณ์บางอย่าง

“ไปเปิดตำราที่จดไว้ดูให้ดีแล้วชงมาให้ผมใหม่จะได้รู้ว่าที่ทำมาเนี่ย มันสูตรชงกาแฟหรือชงนม... กันแน่!” สายตาคร้ามคมที่จ้องหน้าเธออยู่ลดต่ำลงมาบริเวณหน้าอกอวบของเธออย่างไม่ตั้งใจ แต่มันก็ทำให้ชญานินตัวร้อนผ่าวทั้งโกรธทั้งอับอายจนใบหน้าขาวอมชมพูสีเข้มมากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า รีบคว้าแก้วกาแฟมาใส่ถาดแล้วเดินผลุนผลันออกไป

“ฮึ ทำนิสัยเหมือนเด็ก ใครพูดไม่ถูกหูหรือขัดใจหน่อยก็งอนตุ๊บป่องๆ มิน่าเข้ากับแม่เลี้ยงไม่ได้”

เขาเบ้ปากพูดพึมพำพลางส่ายหน้า เท่าที่ดูจากแฟ้มประวัติลูกสาวผู้จัดการโรงงานคนนี้เธออายุยี่สิบสี่ปี อายุน้อยกว่าเขาถึงหกปีความจริงเธอไม่ใช่เด็กแล้ว เธอเรียนจบปริญญาตรีด้านการออกแบบแฟชั่นสตรีมาจากเดนมาร์ก และเธอก็รักอาชีพนางแบบเป็นชีวิตจิตใจ ครั้นไม่ได้รับการสนับสนุบและถูกพ่อบังคับให้มาเป็นเลขานุการส่วนตัวของเขา เธอจึงต่อต้านเขาทุกเรื่อง

ขณะนั้นด้านนอกเลขานุการคนใหม่หยิบตำราออกมากางบนโต๊ะอย่างมั่นใจ เธอไล่นิ้วเรียวตรวจทุกตัวอักษรที่จดไว้ก่อนจะรู้สึกหน้าแตกยับเยิน กาแฟสอง น้ำตาลหนึ่ง ครีมเทียมหนึ่งต่างหากคือสูตรกาแฟสำหรับเจ้านาย ไม่ใช่กาแฟหนึ่ง น้ำตาลสอง ครีมเทียมสองอย่างที่ชงไปให้ มิน่าเขาถึงถามว่ามันสูตรชงกาแฟหรือชงนมกันแน่ กระนั้นเธอก็ยังอดพูดกระแนะกระแหนเสียมิได้

“ดื่มซะขมปี๋ มิน่าถึงได้เป็นคนหัวเก่าคร่ำครึ”

ไม่สิ อาจจะแค่หัวเก่าแต่คงไม่คร่ำครึหรอกมั้ง พอพูดคำว่า ‘ชงนม’ สายตาประหลาดของเขาจ้องมองหน้าอกเรา อี๊... มันเกี่ยวกันไหมน่ะ เธอยืนบริภาษเจ้านายอยู่ในใจหลายนาที จากนั้นกาแฟแก้วใหม่ถูกยกเข้ามาให้เจ้านายอีกครั้ง ก่อนชญานินจะเดินออกไปอย่างโปร่งโล่งไม่ถูกตำหนิอีก เพราะว่าเจ้านายของเธอไม่ได้สนใจแก้วกาแฟที่วางไว้ให้ เขากำลังสนทนาทางโทรศัพท์กับใครคนหนึ่ง ทว่าดูจากสีหน้าและรอยยิ้มบางๆ ตลอดการพูดคุยคิดว่าคงเป็นเรื่องสำคัญและคนสำคัญด้วยเช่นกัน

“ผมคิดถึงคุณพ่อ คุณแม่ คิดถึงภูริชมากที่สุดเลยครับ คุณแม่จะเข้ามากรุงเทพฯ อีกเมื่อไหร่ครับ”

ภูบดินทร์พูดออดอ้อนมารดาข้ามจังหวัดไปเชียงใหม่ด้วยความรักและคิดถึงครอบครัวของเขา ภาคภูมิพ่อของเขาเป็นชาวเชียงใหม่เป็นเจ้าของโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง ส่วนปารดาแม่ของเขาเป็นชาวกรุงเทพฯ หลังจากพ่อและแม่แต่งงานกันแม่ก็ย้ายไปช่วยพ่อดูแลกิจการโรงแรมที่จังหวัดเชียงใหม่

“เอาไว้ถ้ารู้วันแน่นอนเมื่อไหร่แม่จะโทรมาคอนเฟิร์มอีกทีดีไหม”

ปารดาเอ่ยกับลูกชายฝาแฝดผู้พี่คนนี้อย่างแสนรัก นานหลายเดือนแล้วที่นางไม่เจอหน้ากัน ปกติเขาจะบินไปเยี่ยมครอบครัวอยู่บ่อยๆ แต่เห็นว่าช่วงนี้ยุ่งๆ นางจึงเป็นฝ่ายจะมาเยี่ยมลูกชายกับน้องสาวของสามี และจะถือโอกาสนี้ไปเยี่ยมครอบครัวของเพื่อนเก่าที่กรุงเทพฯ ด้วย

“คุณพ่อกับภูริชสบายดีใช่ไหมครับคุณแม่”

“คุณพ่อสบายดี แต่ภูริชบินไปอังกฤษ เอ... นี่น้องไม่ได้บอกภูเหรอลูก”

“เปล่าครับ แล้วภูริชไปทำอะไรที่อังกฤษอีกครับ เมื่อสามเดือนก่อนก็ไปมาแล้วครั้งหนึ่งไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ๆ ตอนนั้นเพื่อนนักเรียนอังกฤษนัดไปพบปะสังสรรค์กันที่โน่น แต่ไปคราวนี้เห็นบอกว่าไปงานศพอาจารย์น่ะ”

“เหรอครับ”

“ใช่จ้ะ ภูสบายดีไหมลูกเห็นอาแขบอกว่าช่วงนี้ลูกยุ่งๆ งานมีปัญหาอะไรบ้างหรือเปล่า”

“ผมสบายดีครับคุณแม่ เรื่องงาน... ไม่มีปัญหาอะไรนี่ครับ”

แรกทีเดียวภูบดินทร์ขมวดคิ้วจนเกือบชนกันนึกไม่ออกว่ายุ่งเรื่องอะไร พลันนั้นเขาก็คิดได้ว่าคงเป็นเรื่องของเลขานุการจอมดื้อรั้นล่ะมั้ง ที่เผลอไปบ่นให้ผู้เป็นอาฟัง และอาคงเล่าให้มารดาฟังอีกต่อหนึ่ง เขาจึงรีบแก้ต่างแล้วอมยิ้มอย่างนึกขำตัวเอง

ชญานินกำลังนั่งทำงานเพลินๆ เสียงสปีกเกอร์โฟนดังขึ้นทำให้เธอสะดุ้งตกใจอีกครั้ง จากนั้นจึงรวบรวมสติตั้งใจฟังว่าเจ้านายจะสั่งให้ทำอะไร

“เจสซี่ขอกาแฟอีกแก้วนึง”

“ได้ค่ะ รอสักครู่” หญิงสาวถอนหายใจออกมาแบบโล่งๆ น้ำเสียงปกติของคนที่ขอกาแฟเพิ่มแสดงว่ากาแฟแก้วที่สองผ่านแล้ว เพราะเธอท่องสูตรชงกาแฟได้อย่างขึ้นใจทีเดียว

“กาแฟได้แล้วค่ะ”

กาแฟถ้วยเดิมที่ยังไม่พร่องเลยสักนิดถูกมือเรียวยกมาใส่ถาด หลังจากวางถ้วยใหม่ให้เขา คิ้วโก่งสวยขมวดจนหน้ายุ่งฝีมือการชงกาแฟของเธอมันห่วยอยู่อีกหรือ ทั้งที่เธอมั่นใจว่าเธอชงตามสูตรเป๊ะ หรือจะเป็นเพราะเขากลั่นแกล้งเธอกันแน่ คิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าสวยก็เชิดขึ้นยืนคอแข็งริมฝีปากถูกเม้มจนเป็นเส้นตรง

“ขอบใจ ไม่ต้องเสียความมั่นใจขนาดนั้นหรอก ถ้วยนั้นผมยังไม่ได้ดื่ม พอดีคุยโทรศัพท์เพลินไปหน่อยมันเย็นไปเสียก่อนก็เลยไม่ได้ดื่ม”

น้ำเสียงทุ้มและใบหน้าอ่อนโยนของเขาที่ติดพันมาจากการคุยโทรศัพท์กับมารดาทำให้ชญานินผ่อนคลายจากท่ายืนเมื่อสักครู่ นึกขอบคุณคนสำคัญที่ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่มันทำให้เจ้านายอารมณ์ดีแบบนี้ จะได้ไม่มีเวลามาจ้องจับผิดหรือคิดทดสอบความสามารถของเธออีก

เสียงฝีเท้ากุบๆ จากผู้ที่สวมใส่รองเท้าส้นสูงดังเข้ามาใกล้จนมาหยุดอยู่เบื้องหน้า ชญานินละสายตาจากตารางนัดหมายของเจ้านายที่บันทึกลงไอแพดเธอกำลังสไลด์ไปมาอย่างเซ็งๆ เงยหน้าขึ้นมอง ผู้หญิงหน้าตาสวยรูปร่างอ้วนแต่งหน้าเข้มจัดยืนเชิดขึ้นไม่มีทีท่าว่าจะทักทาย เธอจึงทักทายแขกตามมารยาท

“สวัสดีค่ะไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรคะ”

“คุณภูอยู่ข้างในใช่ไหม” เสียงห้วนถามกลับเหมือนคนอารมณ์เสียมาแต่ชาติปางก่อน

“อยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรและนัดไว้หรือเปล่าคะ” ชญานินข่มความหงุดหงิดเอาไว้แล้วสอบถามอย่างใจเย็น

“แค่ตอบว่าอยู่หรือไม่อยู่ก็พอแล้ว ถามเซ้าซี้อยู่ได้” คนอารมณ์เสียว่าพลางสะบัดหน้าพรืด ก้าวขาฉับๆ ตรงรี่จะเข้าไปในห้องของคนที่เจ้าหล่อนต้องการจะพบ ครั้นถูกขัดขวางจากเลขานุการหน้าห้องที่เข้าไปยืนขวางไว้ได้ทัน เสียงตวาดแหวจึงดังลั่นเข้าไปถึงข้างใน

“มีอะไรกันเจสซี่... อ้าว! เม คุณมาที่นี่อีกทำไม?”

ภูบดินทร์ได้ยินเสียงเอะอะรีบเปิดประตูออกมาถาม ทว่าพอเห็นคู่ควงที่เขาปลดประจำการไปนานแล้ว จึงรู้ว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้นสีหน้าเขาตึงจัด เสียงที่ถามผู้มาเยือนจึงเย็นชาเพราะเขาไม่ชอบผู้หญิงที่คอยตามตื๊อคนอย่างเขาจบแล้วจบเลย เมธินีพริตตี้สาวสวยเมื่อก่อนเธอเป็นผู้หญิงสวยเซ็กซี่รูปร่างเล็กควงไปไหนมีแต่คนอิจฉา เขาใช้บริการเธออยู่เกือบปีพอเบื่อๆ ก็เลิกรากันไปโดยไม่มีข้อผูกมัด แต่เขาก็จ่ายเงินให้เธอไปจำนวนไม่น้อย ผ่านไปเกือบปีเขาพบเธออีกครั้งด้วยความบังเอิญเมื่อไม่นานมานี้ ร่างกายของเธอเปลี่ยนไปมากจากสาวสวยรูปร่างเซ็กซี่เปลี่ยนเป็นผู้หญิงรูปร่างอ้วน จึงทราบว่าเธอมีโรคประจำตัวต้องกินฮอร์โมนควบคุม และมีผลข้างเคียงทำให้ร่างกายเธออ้วนขึ้นเรื่อยๆ จนไม่เหลือหุ่นสวยๆ ของพริตตี้เหมือนเมื่อก่อน

“คุณภูขา... เมมีธุระจะเข้าไปพบคุณค่ะ แต่เลขาฯ ของคุณขวางไว้ไม่ให้เมเข้าไป” สาวสวยรูปร่างอ้วนถลาเข้าไปกอดแขนล่ำแล้วจีบปากจีบคอรายงาน แม้คนที่ถูกกอดจะทำหน้าเย็นชาใส่ให้รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ เจ้าหล่อนก็ไม่สน

“เจสซี่ เดี๋ยวเอาเครื่องดื่มตามเข้าไปสองที่” สิ้นคำนั้นเจ้าหล่อนก็หันไปยิ้มเย้ยชญานิน ก่อนสะบัดหน้าพรืดโยกย้ายสะโพกเด้งดึ๋งดั๋งเดินตาม      ภูบดินทร์เข้าไปภายในห้องอย่างมีความหวังอีกครั้งหนึ่ง

พอคล้อยหลังเจ้านาย เลขานุการเปิดปากยิ้มเยาะพลางยักไหล่ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายหล่อ รวย เพอร์เฟกต์ อย่างเขาจะมีรสนิยมชอบผู้หญิงอ้วน เธอจึงพูดติดตลกแล้วหัวเราะเบาๆ อย่างรู้สึกขบขันอยู่คนเดียว

“สงสัยว่าเธอคงต้องไปฟิตร่างกายให้อ้วนกว่านี้แล้วมั้ง... ยายเจสซี่”

ชญานินรินน้ำส้มใส่แก้วเตรียมไปให้ภูบดินทร์กับผู้หญิงของเขา หลังจากยืนตั้งสติอยู่ชั่วอึดใจควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้หลุดขำรสนิยมการเลือกผู้หญิงของเขา เธอจึงเคาะเบาๆ แล้วผลักประตูเข้าไป ทว่าภาพที่เห็นนั้นทำให้เธอขำไม่ออก

“ปล่อย เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว... เม ปล่อยผม”

“ว้าย!”

ชญานินยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกมือที่จับขอบถาดน้ำส้มเกร็งแน่น รู้สึกสงสารผู้หญิงที่ถูกสะบัดล้มไปกระแทกโซฟา ก่อนคนผลักจะเดินหนีไปนั่งกอดอกที่โต๊ะทำงานสีหน้าของเขาไม่อินังขังขอบผู้หญิงเพศเดียวกับเธอเลยสักนิด เธอเกลียดเขาเกลียดผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิงจากที่ยืนอึ้งกลายเป็นยืนหน้าบึ้งตึงใส่เขาอย่างลืมตัว

“คุณภูอย่าผลักไสเมเลยนะคะ เมรักคุณค่ะ ตอนนี้เมไม่มีใครและเมก็ไม่มีงานทำ สงสารเมเถอะนะคะ” เมธินีคร่ำครวญพลางตะเกียกตะกายลุกขึ้นพาร่างอวบอ้วนของเธอไปยืนเกาะโต๊ะทำงานของผู้ที่เธอกำลังอ้อนวอนขอความเห็นใจ

“เม ผมเห็นใจคุณ แต่ผมช่วยคุณได้แค่เรื่องเงินจริงๆ หรือคุณจะไม่เอา”

“อะ เอาค่ะ”

ไม่ทันสิ้นคำมืออวบหนาของเธอก็ยื่นไปคว้าเช็คที่เขาเพิ่งกรอกตัวเลขลงไปแล้ววางบนโต๊ะ เพราะถ้าช้ากว่านั้นเกรงว่าเจ้าของเช็คใบนั้นจะเปลี่ยนใจ และทันทีเมื่อได้เห็นตัวเลขน้ำหูน้ำตาที่ไหลพรากๆ เหือดแห้งไปในบัดดล ชญานินยืนอึ้งตะลึงงันไปอีกรอบเธอไม่รู้ว่ามันเป็นเงินจำนวนเท่าไหร่ แต่มันเหมือนของวิเศษทำให้ผู้หญิงคนนั้นหายเศร้า แถมก่อนออกจากห้องไปเจ้าหล่อนยังหันมายิ้มเย้ยอีกต่างหาก ถึงกระนั้นเธอก็ไม่พอใจความรุนแรงที่เขาทำกับผู้หญิง ครั้นวางแก้วน้ำส้มลงบนโต๊ะแล้วเธอจึงพูดตำหนิอย่างตรงไปตรงมา

“เมื่อสักครู่คุณภูบดินทร์ทำเกินไปนะคะ”

“อะไรที่ว่าเกินไป” เขาพูดสวนกลับเสียงเข้มจ้องดวงตาสีน้ำตาลเขม็งอย่างไม่พอใจ เธอไม่ชอบให้เขาวุ่นวายล้ำเส้นกับเรื่องส่วนตัว แต่เธอกำลังทำให้เขาโมโหด้วยเรื่องนั้นอยู่เหมือนกันในเวลานี้

“ทำร้ายผู้หญิง ใช้เงินฟาดหัว แบบนี้ไม่เรียกว่าเกินไปแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะคะ”

“คุณไม่รู้เรื่องอย่าพูดดีกว่าเจสซี่”

“เฮอะ เจสซี่อาจจะไม่รู้แต่ก็เดาไม่ยากหรอกค่ะ เมื่อก่อนเธอเป็นคนรักของคุณแต่พอเธออ้วนขึ้นคุณก็เลยทิ้งเธอ ทำไมผู้ชายไทยถึงเป็นแบบนี้คะ”

ปมในอดีตเรื่องแม่ถูกพ่อทอดทิ้งทำให้ชญานินขึ้นเสียง ตอนนี้เธอสวมวิญญาณผู้พิทักษ์สิทธิสตรีไปโดยไม่รู้ตัว และมันก็ทำให้ภูบดินทร์โกรธมากเขาเดินอาดๆ ออกมากระชากถาดน้ำส้มที่ยังเหลืออีกหนึ่งแก้ววางโครมลงบนโต๊ะ ชญานินเริ่มได้สติหวาดหวั่นว่าภัยจะมาถึงตัวแต่เธอคิดช้าไป เพียงเสี้ยววินาทีต่อจากนั้นหัวไหล่มนของเธอก็ถูกบีบตรึงด้วยมือหนาแข็งแกร่งราวปลอกเหล็กกล้า แววตาแข็งกร้าวของเขาจิกจ้องเธออย่างน่าสะพรึงกลัว

“ปากดีนักใช่ไหม” เขาครางฮึ่มๆ ในลำคอ

“คะ คุณภูบดินทร์จะทำอะไรคะ?”

คนเสียงสั่นๆ เอ่ยถามพลางเอนตัวออกห่างใบหน้าคมที่ก้มต่ำลงมาเรื่อยๆ ดวงตาลุกโชนไปด้วยแววบางอย่าง ทำให้ร่างกายชญานินร้อนขึ้นมาดื้อๆ เธอยืนใจเต้นโครมครามเหมือนเริ่มรู้ชะตากรรม

“ผมก็จะสั่งสอนคนปากดีไง”

“อย่านะคะ... อุ๊บ!”

จังหวะที่หญิงสาวกำลังลนลาน เขาก็ฉกลงมาประกบริมฝีปากบางใช้ลิ้นร้อนชำแรกเรียวปากบางที่เม้มแน่นไม่ให้เขาสอดลิ้นเข้าไปได้ การดิ้นรนทำให้เขาขัดใจบีบแก้มทั้งสองข้างของเธอแรงๆ จนเรียวปากบางเผยอขึ้นจนได้ เป็นผลให้ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาสำรวจอุ้งปากเล็กได้สำเร็จ

ความพึงพอใจความหอมหวานในรสจูบ ริมฝีปากที่บดจูบเธอนั้นก็ยิ่งเพิ่มความหนักหน่วงประกบแน่น จนแม้แต่อากาศยังไม่สามารถเล็ดลอดเข้ามาได้ เรียวลิ้นสากระคายสำรวจชอนไช ไล่ตามลิ้นเล็กที่ดิ้นหนี แต่ด้วยชั้นเชิงที่มีมากกว่าก็ทำให้หญิงสาวต้องจนมุม ถูกลิ้นหนากระหวัดเกี่ยวลิ้นบอบบางเข้าสู่อุ้งปากร้อนฉ่ำ แล้วดูดรัดพัลวันได้ในที่สุด

‘จูบ’ ที่ชญานินคุ้นเคยไม่ใช่แบบนี้ มันแค่การเอาริมฝีปากไปชนแก้มหรือไม่ก็ริมฝีปากของอีกฝ่ายแค่ผิวเผินมันไม่มีความรู้สึก และไม่ได้จูบเอาเป็นเอาตายเหมือนที่เขากำลังทำกับเธออยู่ในตอนนี้ มันทำให้เธอรู้สึกว่าตนเองกำลังสะท้านสั่นยะเยือกกับ ‘จูบแรก’

แต่แล้วชญานินที่อยู่ในภาวะมึนงงก็ได้สติ ผลักไสใบหน้าคมออกห่างแล้วตามติดมาด้วยเสียงฝ่ามือเรียวที่ฟาดลงบนใบหน้าชายหนุ่มจนหน้าหัน และดูเหมือนว่ามันจะเรียกสติเขากลับคืนมาได้เช่นกัน

เพียะ!

“นี่ สำหรับความหยาบคายที่คุณทำกับเจสซี่”

“เจสซี่ผม...” ภูบดินทร์อยากจะเอ่ยคำว่าขอโทษที่ล่วงเกินเธอ ไม่รู้เขาทำไปได้ยังไงเหมือนกัน แต่เขาถูกเธอพูดตัดหน้าไปเสียก่อน

“ถ้าจะขอโทษที่จูบเจสซี่ มันก็สมควรอยู่หรอกค่ะ เพราะมันเป็นการจูบที่ห่วยแตกที่สุด ตั้งแต่เจสซี่เคยจูบกับผู้ชายมา”

คำพูดเย้ยหยันก่อนที่ร่างงามสะพรั่งของเธอจะสะบัดหน้าเดินหนีไปแล้วปิดประตูดังโครม สร้างความเจ็บใจให้เจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ยืนกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันกรอดๆ ให้ตายสิ นักรักบันลือโลกอย่างเขาไม่เคยถูกสบประมาทให้เจ็บใจแบบนี้มาก่อนเลย

‘ฮึ คงจูบกับไอ้ฝรั่งหัวแดงมาจนนับครั้งไม่ถ้วนน่ะสิ ฝากไว้ก่อนเถอะยายตัวดีแล้วฉันจะทำให้เธอรู้ว่ารสจูบของฉันมันไม่ได้ห่วยแตก แต่มันเสียวซ่านสะท้านทรวงจนเธอลืมไม่ลงเชียวแหละ’ ชายหนุ่มคำรามในใจอย่างแค้นเคือง

โปรดติดตามต่อพรุ่งนี้ค่ะ

สาวๆ ที่รัก ระบำอารมณ์-อีบุ๊ก วางจำหน่ายในเว็บเมพ แล้วนะคะ ตามไปโหลดได้เลยค่ะ วันนี้ถึง 28 ก.พ. 60 ราคา 199 บาทค่ะ จากนั้นจะเป็นราคาปกติ 209 บาทนะคะ... กดตามลิงค์ไปได้เลยค่ะ

ระบำอารมณ์ จันทร์กระจ่าง www.mebmarket.com “ที่เหลือจัดการเองนะ ผมจะออกไปรอด้านนอก” เขาพูดเสียงแข็งเพื่อสยบความหวามไหวแล้วรีบเดินออกไปทันที“เดี๋ยวค่ะคุณภูบดินทร์ มันยังรูดต่อไม่ได้ค่ะ” “อะไรของคุณอีกนะเจสซี่ยุ่ง ชะ...มัด...เลย…” เขาสบถเสียงขุ่นทำเหมือนกำลังหัวเสียเต็มประดาแต่ก็ยอมหันกลับมา ทว่าเมื่อหันมาพบกับร่างกายงดงามตรงหน้าที่ต้องการยั่วยวนและเขาก็รู้ดี แต่เธอทำให้เขาตกตะลึงพรึงเพริดเสียจนหูตาลายใจสั่นหวิว“ช่วยปลดตะขอให้หน่อยสิคะคุณภูบดินทร์ เจสซี่แกะไม่ออกอีกแล้ว” ชญานินสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อเรียกความมั่นใจและสยบความหนาวเยือกเมื่อต้องโชว์หวิวต่อหน้าเขา เธอออดอ้อนน้ำเสียงกระเส่า มือเรียวจับปลายเนกไทขึ้นไปแตะริมฝีปากเขาอย่างอ้อยอิ่ง จากนั้นจึงเอามาแตะกลีบปากอิ่มสีชมพูของเธอแล้วทำเสียงดังจ๊วบ ตาโตสีน้ำตาลหวานซึ้งหรี่มองเขา จึงเห็นสายตาหวามไหวจากคนสูงกว่า แต่ว่าร่างกายเขายังยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวไม่รู้ว่าทนอดหรืออดทนกันแน่ แต่เธอจะไม่หยุดอยู่แค่นี้หรอกถ้ายังใจแข็งอยู่ได้ก็นับว่าเขาแน่มาก จะได้รู้กันไปว่าเสน่ห์ของเธอใช้ไม่ได้จริงกับเสือผู้หญิงคนนี้ มือเรียวยกขึ้นลูบไล้แผงอกหนาผ่านเสื้อเชิ้ตแขนยาวราคาแพงที่เขาสวม ครั้นไปสะดุดกับตุ่มไตแข็งทั้งสองข้าง เธอจึงซบหน้าลงกับอกกว้างเพื่อซ่อนรอยยิ้ม ฝ่ามือนุ่มลูบไล้หมุนวนจุดอ่อนไหวอย่างแผ่วผิว เธอกำลังมีชัยชนะเหนือเขา และจะลบล้างคำสบประมาทได้อย่างสวยงาม“เจสซี่”