ซาตานสอนงานรัก

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1

Chapter 1

“พิ้งก์ ไม่มีใครบอกแกรึ ว่าป้าเตรียมชุดสำหรับใส่ตอนกินอาหารค่ำไว้ให้” พรรณรายแต่งกายเนี้ยบเรียบหรู ยกมือขึ้นเท้าเอวข้างหนึ่งเลิกคิ้วมองหลานสาว เมื่อทั้งสองลงมาเจอกันด้านล่างของอดอฟฟีน่าเฮาส์ก่อนมื้ออาหารค่ำ สาวใช้วัยรุ่นคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังหญิงสาวที่ถูกดุ รีบหลุบตาลงประสานมือไว้ด้านหน้า

พรรณราย วิเศษพงษ์ อดีตนักแสดงสาวสวยหุ่นเซ็กซี่ที่เคยโด่งดังที่สุดของเมืองไทย หรือซาร่า วี ชื่อที่ใช้ในวงการภาพยนตร์ฮอลลีวูดที่เข้ามาถ่ายทำในเมืองไทย และเธอรับบทบาทเป็นนางร้ายสุดเซ็กซี่อยู่สองสามเรื่อง แต่ก็ทำให้คนทั้งโลกรู้จักเธอ รวมทั้งมหาเศรษฐีม่ายชาวเยอรมันอย่าง โฮลเกอร์ อัลเบล-ลาร์ด ที่บินไปชมภาพยนตร์รอบปฐมทัศน์ในฮอลลีวูดเพียงเพื่อจะได้กระทบไหล่ดาราหุ่นเซ็กซี่ และในที่สุดเขาก็ได้เธอมาเป็นภรรยา

“บอกค่ะป้าพรรณ แต่ชุดแบบนั้นมันไม่เหมาะกับพิ้งก์มากกว่า”

อัญนิกา วิเศษพงษ์ หญิงสาวอายุสิบแปดปีบอกพลางทำหน้ามุ่ย หลุบตามองสเวตเตอร์ไหมพรมสีชมพูกับกางเกงผ้ายืดพอดีตัว เธอคิดว่ามันเหมาะสมกับสภาพอากาศในฤดูร้อน อุณหภูมิประมาณยี่สิบองศาเซลเซียสของประเทศเยอรมนีมากกว่า ชุดกระโปรงฟูฟ่องราวกับคุณหนูที่พรรณรายเตรียมไว้ให้มันออกจะเกินฐานะ แม้ป้าของเธอจะได้สามีร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐี แต่หญิงสาวตระหนักดีว่าเธอ เป็นเพียงเด็กกำพร้าและเป็นผู้อาศัย แค่มีที่ให้ซุกหัวนอนมีข้าวให้กินก็มากเกินพอแล้ว เธอเป็นแค่ลูกเป็ดขี้เหร่ต่อให้ถอนขนสวยๆ ของหงส์มาปักแซมจนทั่วตัว ลูกเป็ดก็ไม่อาจเปลี่ยนเป็นหงส์ไปได้หรอกน่า

“คนที่จะบอกว่าอะไรเหมาะหรือไม่เหมาะสำหรับแกคือป้า ขึ้นไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้” พรรณรายยกมือข้างที่เท้าเอวชี้ไปที่บันได บอกด้วยเสียงเฉียบขาด

“เอะอะอะไรกัน ถ้าเดาไม่ผิด คงเถียงกันเรื่องเสื้อผ้าอีกล่ะสิ มันจะอะไรกันนักหนานะ ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายไม่รู้จักเกรงใจคนอื่นด้วยเรื่องแค่นี้” ผู้ที่พูดด้วยสุ้มเสียงบ่งบอกว่าน่ารำคาญเป็นภาษาอังกฤษคือ บาสเตียน อัลเบลลาร์ด ลูกชายคนโตของโฮลเกอร์ ผู้ที่ไม่ค่อยลงรอยกับพ่อและไม่เคยกินเส้นกับผู้หญิงของพ่อแม้แต่คนเดียว

อัญนิกาหมุนตัวจะเดินขึ้นบันไดชะงักกึก เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงบาสเตียนยืนกอดอกอยู่บนบันได เสื้อยืดแขนยาวสีเทากับกางเกงยีนส์พอดีตัว เน้นช่วงขายาวแน่นตึงเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มตัดสั้นหวีเสยขึ้นด้านบนเผยให้เห็นหน้าผากกว้างมีรอยลึกสองสามเส้น เป็นผลพวงมาจากคิ้วเข้มเหนือดวงตาสีฟ้าขมวดชนกันยุ่ง ขณะกดสายตามองพรรณรายก่อนจะตวัดมาที่เธอ แต่ก็หลังจากสายตาคมกล้าลดความดุดันลงไปแล้ว

“คุณควรปล่อยให้มันเป็นเรื่องของเรา” พรรณรายเงยหน้าขึ้น พูดเสียงเรียบติดเย็นชากับลูกชายของสามีที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้าเธอ “ไป ยัยพิ้งก์” บอกพลางพยักหน้าสำทับด้วยสายตาดุๆ ใส่หลานสาว

บาสเตียนก้าวลงจากบันไดสามสี่ขั้นสุดท้าย คว้าข้อมือหญิงสาววัยสิบแปดปีที่ยืนเงอะงะราวกับคนสับสนไว้ “ถ้าเธอไม่อยากทำตามคำสั่งงี่เง่านั่น ไปกับฉัน เธอกำลังจะไปโต๊ะอาหารใช่ไหม ฉันจะพาเธอไปเอง”

“เอ่อ ค่ะ” อัญนิกามือสั่นอยู่ในอุ้งมือใหญ่ของเขา ขานรับเสียงเขาด้วยความงงงัน สายตาของเขายามสบตาเธอทำให้รู้สึกถึงความปลอดภัย อีกครั้งสินะ ที่บาสเตียนช่วยเธอไว้ แน่นอนว่าป้าของเธอคงไม่พอใจที่เธอขัดใจท่าน แต่สุดท้ายป้าก็ต้องยอม เพราะไม่อยากมีเรื่องกับลูกชายเจ้าของบ้าน ซึ่งนอกจากไม่เป็นผลดี รังแต่จะทำให้สถานภาพระหว่างเธอกับสามีง่อนแง่น

แม้เธอเพิ่งมาอยู่ใหม่แต่ก็พอมีเซนส์ รู้ว่าป้าของเธอไม่ค่อยมีความสุขเท่าไร ถ้าเทียบกับสองปีแรกของการเป็นมาดามอัลเบลลาร์ดในบ้านหลังใหญ่ ราวกับคฤหาสน์แห่งนี้ พรรณรายเคยเปรยๆ ว่าสามีของเธอแอบไปมีความสัมพันธ์ลับๆ กับผู้หญิงอื่นให้จับได้อยู่หลายครั้ง แต่ด้วยความที่ตำแหน่งภรรยาถูกต้องตามกฎหมายของมหาเศรษฐีค้ำคออยู่ ความต้องการรักษาสถานภาพมาดามอัลเบลลาร์ด ผู้หญิงสวย วาสนาดี ได้สามีร่ำรวยที่สุดในสายตาคนไทยคือสิ่งที่พรรณรายแคร์มากกว่าความลำบากใจของตนเอง ด้วยไม่อยากให้การแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์คนในวงการบันเทิงไทย ที่ดังไม่แพ้การได้ตำแหน่งนางงามจักรวาลของนางสาวไทย ซึ่งเป็นที่สนใจของสื่อมวลชนไทยและต่างประเทศต้องล้มเหลว เหมือนกับการแต่งงานครั้งแรกของเธอกับสามีชาวไทย พรรณรายต้องกลายเป็นคนหวานอมขมกลืนหน้าชื่นอกตรม ขณะเดียวกันกลายเป็นดื่มเหล้าจัด ใช้เงินฟุ่มเฟือย ฟุ้งเฟ้ออยู่กับแฟชั่นแบรนด์ดังและจมไม่ลง

“เธอนี่ดื้อรั้นใช้ได้เลยนะ”

บาสเตียนหยักยิ้มน้อยๆ ยังพูดเป็นภาษาอังกฤษ ขณะก้มมองหญิงสาวรูปร่างบอบบาง แต่ความสูงใช้ได้ เลยหัวไหล่เขาขึ้นมานิดๆ น่าจะสูงเกินหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ขณะกุมมือเย็นเฉียบพาเธอเดินเอื่อยๆ ไม่รีบเร่งไปที่โต๊ะอาหาร อายุสิบแปดปีความจริงเธอไม่ใช่เด็กแล้วล่ะ ดวงตาโตฉายแววดื้อรั้นในบางครั้ง แต่ค่อนข้างขาดความมั่นใจ ทำให้เธอแลดูไร้เดียงสาน่าปกป้อง เมื่อเทียบกับเอ็มมาลีนน้องสาวของเขาในช่วงอายุเท่ากัน

ริมฝีปากอัญนิกาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม รอยยิ้มของคนดื้อรั้น เธอเอียงใบหน้าขึ้นสบตาสีฟ้าของคนตัวสูงใหญ่กว่าที่ทำให้เธอตัวเล็กลงราวกับเป็นคนแคระ ทั้งๆ ที่ เธอสูงร้อยเจ็บสิบห้าเซนติเมตร ดูเหมือนเขาเป็นคนใจดีแต่ชอบทำเฉยเมย ค่อนข้างหงุดหงิดขี้รำคาญ ทำให้เธอไม่กล้าตอบเป็นคำพูด แต่ว่ามีอะไรบางอย่างในตัวเขา อาจจะเป็นกลิ่นน้ำหอมที่ทำให้รู้สึกอบอุ่น มือเล็กของเธอเริ่มขยับในมือเขาและมันเริ่มผ่อนคลายอย่างประหลาด

“ว้าว บาสเตียน อะไรทำให้หลานของย่ามากินอาหารค่ำกับพวกเราได้ล่ะ” อดอฟฟีน่า หญิงชรารูปร่างท้วมวัยเจ็ดสิบสี่ปี ผู้ที่มีชื่อเดียวกับบ้านหลังนี้นั่งอยู่หัวโต๊ะ ขยับแว่นสายตาที่มีสายคล้องคอสีทองมองหลานชาย พลางกางมือสองข้างโอบกอด เมื่อบาสเตียนก้มลงหอมแก้มเหี่ยวๆ ของนาง หลังจากเขาพาอัญนิกาไปนั่งที่นั่งประจำของเธอแล้ว

“บางครั้งผมก็อยากกลับมาเจอทุกคน” เขาพูดมีหางเสียงนิดๆ กับผู้เป็นย่า

“ดีมากจ้ะหลานรัก วันนี้เราจะได้กินอาหารค่ำกันอย่างพร้อมหน้า”

หญิงชรานั่งยิ้มมองตามหลานชายไปที่เก้าอี้ประจำของเขา ขณะนั้นพรรณรายเดินคล้องแขนสามีมานั่งเป็นสองคนสุดท้าย คนรับใช้จึงเริ่มเสิร์ฟอาหารเรียกน้ำย่อย

บนโต๊ะอาหารของครอบครัวใหญ่มีสมาชิกทั้งหมดเก้าคน อดอฟฟีน่า นั่งเป็นประธานอยู่หัวโต๊ะ ขวามือของนางมีโฮลเกอร์ พรรณราย อัญนิกา และอเซลีนลูกสาววัยสามขวบของเอ็มมาลีนกับสามีคนที่สอง ซ้ายมือเริ่มจากบาสเตียน เอ็มมาลีน ฟิลิปป์สามีคนที่สามของเอ็มมาลีน และแพทริคลูกชายวัยห้าขวบของเอ็มมาลีนกับสามีคนแรก

ทุกคนนั่งกินอาหารกันเงียบๆ มีเสียงพูดคุยกันบ้าง ส่วนใหญ่เริ่มต้นจาก หญิงชราที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ คนอื่นๆ เป็นฝ่ายตอบ โฮลเกอร์ทักทายลูกชายที่ไม่ค่อยกลับบ้านคำสองคำ เป็นการคุยกันแบบถามคำตอบคำเสียมากกว่า ทว่าปกติทั้งสองเจอกันทุกวันในที่ทำงาน เอ็มมาลีนกับสามีคนใหม่นั่งกินอาหารอย่างมีชีวิตชีวา กินกันไปมองตากันไปราวกับที่โต๊ะอาหารมีเธอกับสามีอยู่กันเพียงสองคน ขณะที่เด็กชายหญิงสองคนกินอาหารกันอย่างมีรสชาติ มุมปากของอเซลีนเปรอะเต็มไปด้วยซอสสีแดงอมส้ม

อัญนิกาสังเกตว่าป้าของเธอเป็นคนมีมาด พรรณรายวางมาดเป็นผู้ดีทุก กระเบียดนิ้ว เหมาะสมกับตำแหน่งมาดามอัลเบลลาร์ด กิริยานุ่มนวลละเมียดละไม กลมกลืนกับสมาชิกคนอื่นๆ ต่างกับเธอที่มาอยู่หลายเดือนแล้ว แม้ผู้เป็นป้าจะฝึกปรือให้รู้จักวิธีกินอาหารฟูลคอร์ส เธอก็ยังหยิบจับ ช้อน ส้อม หรือมีดหันเนื้อด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ หลายครั้งที่อดอฟฟีน่าและโฮลเกอร์ มักปลอบใจยามเธอถูกป้าขึงตาดุใส่ เอ็มมาลีนกับสามีไม่ค่อยพูดกับเธอสักเท่าไร ได้แต่ยิ้มให้ด้วยท่าทางเป็นมิตร สำหรับบาสเตียนน่าจะเป็นครั้งที่สามที่เธอเจอเขาในบ้านหลังนี้ เขาแทบจะไม่พูดกับเธอเลย มีเพียงแค่มอง ดวงตาสีฟ้าค่อนข้างเฉยเมย ทว่าก็ไม่ได้แปลว่าเขารังเกียจ และเธอไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองแน่นอน เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ช่วยเธอถึงสองครั้ง

หลังจากอาหารชุดสุดท้ายถูกยกออกไปจากโต๊ะ อดอฟฟีน่ารูปร่างท้วม หากยังเคลื่อนไหวคล่องแคล่ว หยิบไม้เท้าช่วยพยุงลุกขึ้นยืนก่อนใครแล้วตามด้วยสมาชิกคนอื่นๆ อัญนิกาตั้งใจอย่างยิ่งยวดที่จะลุกขึ้นเดินออกไปเป็นคนสุดท้าย ไม่ลืมโผล่หน้าออกไปมองสำรวจก่อน ถ้าเห็นป้าของเธอยืนอยู่ตรงไหน เธอจะเลี่ยงหลบไปในทิศทางตรงกันข้าม

“มาทางนี้สิ” บาสเตียนพูดเป็นภาษาเยอรมัน

“อุ๊ย! คุณจะพาฉันไปไหนคะ” อัญนิการีบยกมือขึ้นปิดกลั้นเสียงอุทาน ทันทีที่มองเห็นเจ้าของมือใหญ่ เขาดึงแขนเธออย่างนุ่มนวลพาเดินออกไปทางหนึ่ง ตรงข้ามกับด้านที่พรรณรายและโฮลเกอร์ยืนถกเถียงกันอยู่ เธอเพิ่งเริ่มเรียนภาษาเยอรมันยังไม่ชินกับสำเนียงของเขา จึงถามเขาเป็นภาษาอังกฤษ บาสเตียนยกคิ้วสูงหันมองเธอแวบหนึ่ง ทำท่าเหมือนเพิ่งคิดได้ จึงพูดเป็นภาษาอังกฤษ

“มาเถอะน่า ฉันรู้ว่าเธอต้องการหลบป้ามหาภัยของเธอ” เขาเบ้ปากเมื่อพูดถึงพรรณราย โดยไม่แคร์ว่าหลานสาวจะรู้สึกอย่างไรกับคำพูดของเขา

เขาพาหญิงสาวร่างบอบบางเดินต่อไปถึงสวนหลังบ้าน แล้วจึงปล่อยมือจากแขนเรียวเล็กที่มือเขาแทบกำได้รอบให้เป็นอิสระ กดตัวเธอให้นั่งบนม้านั่งทำด้วยเหล็กภายใต้ซุ้มโค้งสีขาว ด้านบนมีกุหลาบสีชมพูอ่อนแข่งกันออกดอกบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมยั่วยวนอบอวลอยู่ในอากาศ

“ขอบคุณนะคะ ที่พาฉันหลบออกมาอยู่ตรงนี้ แต่ถ้าป้าต้องการตัว ยังไงท่านก็ต้องให้คนมาตามหาฉันอยู่ดี”

หญิงสาวทำปากงุ้มๆ เหมือนเด็กงอแงคนหนึ่ง ทว่าพอเงยหน้าขึ้นสบตาสีฟ้าของผู้ที่ยืนกอดอก พิงสะโพกไว้กับเสาต้นหนึ่งของซุ้มดอกกุหลาบหันหน้ามาหาเธอ แม้มีเงามืดบดบังใบหน้าเขาไปครึ่งหนึ่ง แต่กระนั้นเขาก็ยังหล่อด้วยมาดเท่ๆ จากท่ายืน ก็ไม่รู้ทำไมเธอจึงรู้สึกว่าไม่ควรทำกิริยาเป็นเด็กเวลาอยู่ต่อหน้าเขา บาสเตียนอายุสามสิบสองปี เขาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว หล่อ สง่า รูปร่าง
สูงใหญ่แข็งแรงมีเสน่ห์แบบผู้ชาย อัญนิกาตกใจความคิดของตนเอง ตอนนี้เธอไม่อยากมีอายุแค่สิบแปดปี ให้ตายเถอะ เธอไม่อยากเป็นเด็กในสายตาของเขาเลย

“ไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอก ฉันคิดว่าตอนนี้ป้าของเธอมีเรื่องอยากคุยกับพ่อของฉันมากกว่า”

บาสเตียนยิ้มหยันพูดด้วยความมั่นใจ ทุกครั้งที่มีข่าวพ่อเขากับผู้หญิงอื่น ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มของพรรณรายต่อหน้าผู้เป็นย่าที่เธอเกรงใจ แตกต่างจากเวลาอยู่ต่อหน้าพ่อของเขาอย่างสิ้นเชิง และตอนนี้พ่อของเขาคงถูกพรรณ-รายซักฟอก เกี่ยวกับนางแบบโฆษณาที่กำลังเป็นข่าวโด่งดัง เขาค่อนข้างเข้าใจคนเพศเดียวกัน ขณะเดียวกันก็คิดว่าคนในตระกูลของเขาสมควรถูกจับทำหมัน และตัวเขาก็ไม่สมควรได้รับการยกเว้น

“อาจจะใช่ค่ะ” เธอยิ้มเศร้าๆ เข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องใด

“เรื่องของผู้ใหญ่น่ะ สนใจเรื่องตัวเองดีกว่า เธอเรียนภาษาเยอรมันไปถึงไหนแล้ว ฟังรู้เรื่องบ้างหรือยัง” บาสเตียนชวนเปลี่ยนเรื่องคุย

“ฉันยังต้องเรียนอีกเยอะค่ะ” เธอตอบเขินๆ พยายามพูดภาษาเยอรมัน

กับเขาเท่าที่พอนึกได้

“ใช่ เธอยังต้องเรียน ยังต้องฝึกอีกเยอะ สำเนียงของเธอเหมือนเป็ดเจ็บคอยังไงไม่รู้ แล้วเจอกัน... เด็กน้อย” บาสเตียนหัวเราะก๊าก ราวกับเขาเพิ่งเคยเจอเรื่องขบขันครั้งแรกในชีวิต และเขาจะต้องจำมันไปอีกนาน

เด็กน้อยเหรอ อัญนิกาเม้มปากลุกขึ้นยืนกำหมัดแน่น มองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินจากไป รอยยิ้มและเสียงหัวเราะเยาะของเขาทำให้เธอขาดความมั่นใจอย่างแรง อายุสิบแปดปีเขาไม่เรียกเด็กแล้วย่ะ คอยดูนะ ต่อไปเธอจะไม่พูดกับเขาอีกแล้ว ไอ้ผู้ชายบ้า... 

โปรดติดตามต่อพรุ่งนี้ค่ะ

        ขอฝากนิยายเก่าหมดสัญญาจากสำนักพิมพ์ที่นำมาทำอีบุ๊ก อีกเรื่องหนึ่งนะคะ

 ขออนุญาญแจ้งข่าวค่ะ

ไรต์ทำโปร Mid Year Sale ที่เมพ ทั้งลดทั้งแถม ฝากอุดหนุนด้วยนะคะ

หวานใจชีคจอมเถื่อน จันทร์กระจ่าง www.mebmarket.com ลินญาดา ล้อมเพทาย พาตัวเองไปสู่ดินแดนที่เธอเรียกว่าบ้านป่าเมืองเถื่อนด้วยแผนอันแยบยลของ ชีคดิลฮาม ซาอูล อัลฟาติล รัชทายาทแห่งตาริยาร์ ผู้อุปการะค่าเลี... Get it now

จำนนรักชีคร้าย จันทร์กระจ่าง www.mebmarket.com กาเลน ดีล อัลฟาติล ชีคหนุ่มเจ้าเสน่ห์ ไม่เคยคิดว่าการสอนจูบให้เด็กสาวใจกล้าอย่างไม่เต็มใจในครั้งนั้น จะมีสายใยบางๆ ทักทอผูกพันเขากับเธอ เพื่อปฏิเสธการ... Get it now

กับดักรักทะเลทราย จันทร์กระจ่าง www.mebmarket.com วาสินี บวรยศ ถูกส่งมาเป็นพยาบาลส่วนตัวของนายทหารหนุ่มหล่อล่ำกล้ามโต คนที่เธอคิดว่าเขาอกหักรักคุดมาจากเพื่อนรักของเธอ แต่ในฐานะพยาบาลเธอต้องการให้กำลัง... Get it now

หลงรักนางบำเรอ จันทร์กระจ่าง www.mebmarket.com ***นิยายทำมือเขียนขึ้นมาใหม่ ไม่เคยตีพิมพ์กับสนพ.มาก่อนค่ะ***อลินดา พาวเวลล์ มีความจำเป็นบางอย่าง เธอต้องการแค่เงิน แต่เมื่อตกอยู่ในฐานะนางบำเรอกำ... Get it now