คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
Best Band รักหมดใจนายมือกลอง
CHAPTER 3
เช้าวันนี้ ฉันตื่นเองได้โดยไม่ต้องมีพี่สาวมาปลุกเหมือนทุกวัน แล้วก็แต่งตัวไปโรงเรียน อยากให้เลิกเรียนไวๆจังเลย (ได้ข่าวว่าเพิ่งไปโรงเรียนไม่ใช่รึ? : Shin Raemi)
ออออออออออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด........
เสียงสวรรค์ดังขึ้นแล้ว กลับบ้านดีกว่า ฉันรีบเก็บของ แล้วเดินออกจากห้องเรียนทันที ทำไมคนหน้าโรงเรียนเยอะจังวะ เขามุงดูไรกัน ฉันเลยเดินเข้าไปดู โธ่เอ๊ย.. ก็แค่คนหล่อๆคนนึงมายืนรอใครก็ไม่รู้ ไม่เกี่ยวกับฉัน
ฉันเดินออกจากวงเกาหลีมุงตรงนั้น แต่ก็มีเสียงเรียกชื่อฉันดังขึ้น ฉันทำเป็นไม่ได้ยิน ฉันไม่รู้ว่าใครเรียก ทำไมฉันต้องหันไป
“รียอง!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....>o<” แค่มีคนเรียกชื่อฉัน ทำไมคนพวกนั้นต้องกรี๊ด -_-
“……….” ไม่ตอบโว้ย
“คิม รียอง”
“………..” เงียบไว้ ดีที่สุด
“คิม รียอง หันมาเดี๋ยวนี้!!!” เอ๊ะ? เสียงนี่มัน....
“ชเวมินฮวาน!”
“ชู้ววว.....” เขาสะกิดให้ฉันเงียบๆ ทำไมกลัวแฟนคลับเห็นรึไง ฉันก็แฟนคลับนายนะ
“อะไรล่ะ”
“เธอจะตะโกนทำไม กลัวคนอื่นไม่รู้รึไงว่าเป็นฉันน่ะ”
“อ้าว -_- สรุปคือฉันผิดสินะ แล้วนายมาหาฉันที่โรงเรียนทำไม นายไม่มีเรียนหรอ รึนายโดดเรียน อายุแค่ 18 นายโดดเรียนหรอฮะ นี่ขนาดนายเป็นถึงบอยแบนด์นะเนี่ย..” ฉันเอ็ดเข้าเป็นชุดโดยไม่มีเหตุผล
“เฮ้ย! ฉันมีเรียนเช้า เธอนี่ไม่รู้อะไรเลย ว่าฉันซะเสียหาย หมดกันภาพลักษณ์ที่สะสมมา”
“อ้าวหรอ? ฮ่าๆๆๆ แล้วนายบอกฉันได้หรือยัง”
“เรื่องอะไร -_- ”
“เอ๊า ที่ฉันถามว่านายมาหาฉันทำไมไง” นี่จำไม่ได้หรือแกล้ง?
“อ๋อ ให้ฉันไปส่งเอาไหม” เอ๊ะ ไปส่งงั้นเหรอ?
“ไม่ต้องหรอก นายจะไปส่งฉันทำไม เปลืองน้ำมัน อีกอย่าง..นายจะไปส่งฉันในฐานะอะไร”
“พุดไม่คิด ก็เพื่อนไง!” แทงใจดำมากๆคำนี้น่ะ
“งั้นนายก็ไม่ต้องไปส่งฉันหรอก นายไปหายัยคังฮเยซองของนายเถอะ”
“เฮ้ เธอกำลังเข้าใจฉันผิดนะ!!!”
“ผิดหรอ? ฉันขอโทษละกันที่เข้าใจคนพิเศษของนายผิด บาย”
ฉันพูดจบก็เดินร้องไห้ออกมาจากตรงนั้น บ้าจัง ทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วยนะ เรื่องแค่นี้เอง มันมีเหตุผลอะไรให้ฉันต้องร้องไห้ด้วย ใครก็ได้บอกที..
ฉันกลับมาถึงบ้านแล้วรีบเดินขึ้นห้องทันที ดีนะวันนี้พี่สาวฉันไม่อยู่ ยังไม่กลับจากมหาวิทยาลัย ฉันขึ้นมาบนห้อง ซุกหน้าลงกับหมอน ร้องไห้อย่างหมดแรง(แต่ก็ร้อง) เพราะมินฮวานคนเดียวเลย อีตาบ้า! >o<
-ซา รัง แฮด ดอน นา อึย มา อึม โซ เก ชา กึน ตูม ฮา นา มัน นึล นัม กยอ ดู โก นอ มู ซวีบ เก นา รึล ตอ นา บอ ริน นอ รึล อี เจ นึน อี แฮ ฮา รยอ แฮ ทู บอน ดา ซี นัน โก นู กู โด ซา รัง ฮัล ซู นึน ออบ ซึล กอ ยา อิก ซุก แก ชยอ กา นึน ซึล พึม โซ เก กัด ฮยอ บอ ริน แน โม ซึบ -
เสียงใครโทรมา???
(เพลง Heartbroken –FT ISLAND ) à เพลงโปรดคนแต่ง ๕๕๕๕๕๕
“ฮัลโหล…ใครโทรมา โทรมาทำไมตอนนี้ ฉันเซ็ง ไม่ได้อยากคุยกับใคร”
( เอ่อ..งั้นฉันขอโทษละกันที่ทำให้เธอเซ็ง ) มะ มินฮวาน... O_o
“นายเองเหรอ ฉันก็นึกว่าใคร งั้นแค่นี้นะ”
( อ้าว ทำไมล่ะ เธอไม่อยากคุยกับฉันแล้วเหรอ? )
“เปล่า.....ไม่ใช่อย่างนั้น วันนี้ฉันเพลีย อยากพักผ่อน” แล้วมีเสียงพี่ชเวจงฮุน หนึ่งในสมาชิกและเป็นลีดเดอร์ของวงแทรกเข้ามา
{ เห้ย ไอ้ห้อยมินฮวาน ได้เวลาแล้วนะ อีก 10 นาทีจะถึงเวลาไลฟ์แล้ว มัวแต่คุยโทรศัพท์กับแฟนอยู่นั่นแหละ! } เอ๋?...แฟนเหรอ??????
( ครับ เดี๋ยวผมตามไปครับพี่ ไปก่อนผมได้เลย )
“มีอะไรรึเปล่า”
( อ๋อ วันนี้มีไลฟ์เตรียมคัมแบคน่ะ )
“ที่ไหน?”
ฉันจะไปดูให้ได้ ไม่พลาดแน่นอน!!!!! (มั่นใจมาก)
( MCC Hall ในห้างน่ะ รู้สึกว่าจะอยู่แถวๆบ้านเธอนะ )
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ!!!!!”
( อ้าว เธอจะไปไหน? )
“ก็ไปดู FT ไง ไม่ดีเหรอ?”
( จริงเหรอ?! เธอไม่เพลียแล้วเหรอ )
“ไม่แล้วล่ะ แค่ฉันได้ไปดูพวกนาย ฉันก็มีความสุขมากๆแล้วล่ะ ไม่ขออะไรอีกแล้ว”
( ฉันจะรอนะ รีบๆมาล่ะ ^^ )
“อืม บายนะ”
อีตาบ้า!! มินฮวานบ้า >o< อย่ามาพูดให้ความหวังกันนะ คนก็เขินเป็นนะเห้ย แถมนางทำน้ำเสียงแบบดีใจราวกับเจอนางฟ้ามาโปรด ถ้าฉันได้เป็นนางฟ้าของนายก็คงดีไม่น้อย
ฉันรีบแต่งตัวแล้ววิ่งออกจากบ้านทันที เพื่อที่จะให้ทัน แล้วมันก็ทันจริงๆ พวกนั้นกำลังจะขึ้นเวที คนก็ไม่ถึง 1,000 ซะด้วยซ้ำ ฉันจึงเดินไปอยู่เกือบหน้าเวที ซึ่งฉันหวังว่ามินฮวานจะมองเห็น
FT ISLAND เริ่มเล่นดนตรีมาเรื่อยๆ ฉันก็ยืนดูมือกลอง (มินฮวานนั่นแหละ ๕๕๕๕๕) จนเกือบจบ ฉันก็มองไปเห็นยัยคังฮเยซอง ยัยนี่คงจ้องตารางงานเขาไม่วางตาสินะ ถึงมาเกาะขอบเวทีเป็นปลิงแบบนี้ ฉันเห็นแล้ว ฉันคิดว่าควรกลับซะดีกว่า
แต่ยังไม่ทันเดินไป มินฮวานก็พูดขึ้น...
“ผมขอมอบเพลง ‘A Song For You _Korean version’ ให้กับคนๆนึงครับ ซึ่งแน่นอนครับผมก็ไม่ได้ร้องเอง ฮยองฮงกิต้องร้องอยู่แล้วล่ะฮะ แต่ผมต้องการที่จะบอกผู้หญิงคนนึงว่า ผมคิดถึงเธอ ซึ่งผมก็คงคิดว่าเธอคนนั้นของผมก็คงอยู่ในที่แห่งนี้ด้วย ผมอาจจะพูดยาวไปหน่อย แต่ผมก็ไม่เคยบอกใครนะเรื่องนี้ อ่า...วันนี้ผมพูดมากจัง ไม่ใช่ผมเลย ไปฟังเพลงกันดีกว่าครับ ^_^”
ฉันเดินออกไป เขาเรียกฉันผ่านไมค์ แต่ฉันก็ไม่หยุดเดิน เขาเลยเลือกที่จะโทรมาหาฉันแทน (เอาโทรศัพท์ขึ้นเวทีได้ด้วยหรอวะ? )
“ว่าไง...มินฮวาน”
( เธอ... )
“มีอะไรหรือเปล่า?” นายเล่นออกสื่อ เปิดลำโพงใส่ไมค์เองนะ รับผิดชอบการกระทำของตัวเองด้วยละกัน
( เธอจะไปไหน เธอต้องอยู่ดูให้จบนะ!! )
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด..................!”
“ฉันอยากกลับบ้านแล้ว ไปก่อนนะ”
สาเหตุที่ฉันอยากกลับไม่ใช่อะไรเลย ฉันมองเห็นสายตาเหยียดหยามที่ยัยคังฮเยซองมอองมาทางฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกแย่และทำอะไรไม่ถูก พร้อมกับเสียงกรี๊ดของบรรดาแฟนคลับที่ดังไม่หยุดไม่หย่อน
ฉันรีบออกจากงาน อยู่ต่อไม่ไหว รู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับ เหมือนมีใครเอามีดมากรีดที่ขั้วหัวใจ ฉันเพิ่งได้รู้ตอนนี้เองว่า การที่ได้ใกล้ชิดกับเขา ทำให้ฉันยิ่งรักเขามากขึ้น และดีใจที่อย่างน้อย เขาก็เรียกฉันว่าเป็นเพื่อนอีกคนของเขา ทั้งที่ฉันอยากเป็นมากกว่านั้น แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
วันต่อมา...ฉันมาโรงเรียนตามปกติ ฉันรู้ได้แน่นอนว่าวันนี้มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันแน่ๆ แล้วฉันก็เดาไม่ผิดเมื่อยัยจีอึนเอาบางสิ่งบางอย่างมาให้ฉันดู
“รียอง เธอดูนี่สิ”
“…….?”
“เขาบอกว่า มินฮวานคุยกับสาวนิรนามในไลฟ์เมื่อวานนี้ แล้วมีภาพเธอโผล่มาด้วย ซึ่งฉันว่าน่าจะเป็นพวกแฟนคลับถ่ายได้”
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องมีข่าว ฉันจะไปคุยกับมินฮวานให้รู้เรื่อง เขาต้องการอะไรจากฉัน” ฉันรีบกดเบอร์โทรหาเขา แต่เขาปิดเครื่อง ต๊ายยยย.. กลัวฉันโทรหารึไงยะ!
ออดดดดดด....
เสียงสวรรค์บอกว่าได้เวลาเลิกเรียนแล้ว ฉันเดินออกไปหน้าโรงเรียนก็พบว่ายัยตัวมารหัวใจคังฮเยซองยืนอยู่ ฉันแกล้งเดินผ่านไป แต่นางก็ฉันฉันก่อนและดักหน้าฉันไว้
“เธอใช่ คิมรียองรึเปล่า”
“ใช่ ฉันเอง มีอะไรไม่ทราบ” ใส่อารมณ์นิดนึง
“เธอมากับฉันหน่อยสิ”
“ทำไมฉันต้องไปกับเธอ เสียเวลา”
“หึ มินฮวานรอเธออยู่” มินฮวานรอฉันอยู่เหรอ?
ยัยนี่พาฉันมาสตูดิโออะไรสักอย่าง เหมือนกำลังถ่ายทำมิวสิควิดีโอกันอยู่ พร้อมกับมีนักข่าวมากมาย และในนั้นก็มี FT ISLAND อยู่จริงๆ ไม่อยู่แล้ว กลับดีกว่า
“เดี๋ยวสิ คิมรียอง”
“……..?” ทุกคนต่างมองมาทางฉัน รวมทั้งมินฮวานด้วย ฉันไม่ฟังเสียงเรียกหรออก รีบเดินไปดีกว่า แต่ก็มีนักข่าวเดินมาขวางหน้า
“คุณคือคิมรียองใช่มั้ยคะ”
“………..?” ฉันไม่ตอบ ทนถามได้ถามไป
“แสดงว่าต้องใช่แน่ๆเลย” การคิดไปเองเป็นเรื่องธรรมชาติของนักข่าวสินะ
“ขอตัวก่อนนะคะ จะรีบกลับบ้าน” ฉันพูดโดยไม่มองมินฮวานเลย
“เดี๋ยวค่ะ คุณเป็นอะไรกับมินาริคะ” นั่นไง คำถามที่ไม่อยากได้ยิน
“เราไม่รู้จักกันค่ะ ขอตัวก่นนะคะ” ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น รีบวิ่งออกจากที่แห่งนั้นทันที
ฉันกลับมาถึงบ้าน พี่สาวฉันก็รีบมาถามเรื่องราวใหญ่เลย ฉันไม่รู้จะตอบยังไงแล้ว ทำไมทุกอย่างในสมองมันตันไปหมดนะ -_-
“เดี่ยวนี้ดังใหญ่เลยนะ ออกหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งเชียว”
“พี่ ทำไมต้องว่าฉันด้วยนะ”
“นี่ก่อเรื่องได้ทุกวันจะไม่ให้ว่าได้ยังไง”
“เห็นใจน้องบ้างไหมเนี่ย น้องยิ่งเหนื่อยๆอยู่นะ”
“ฉันขอถามอะไรเธออย่างหนึ่งสิ เธอรักผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า”
“ฉันรักเขามากนะพี่ แต่เรื่องระหว่างศิลปินกับแฟนคลับมันเป็นไม่ได้อยู่แล้ว”
“อะไรกัน แค่นี้เธอก็จะยอมแพ้แล้วเหรอ?”
“ก็.....”
“รียอง.. เธอเป็นน้องสาวพี่นะ ยังไงต้องสู้เข้าไว้สิ จะยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้ ไม่สมกับเป็นตระกูลคิมเลยนะ” โหย....เล่นยกมาทั้งตระกูล -_-
“พี่ ขอบคุณมากนะ” ฉันโผกอดพี่สาว พี่ฮยุนรีลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน นี่ล่ะ มุมน่ารักของพี่สาวฉัน
“ไม่เป็นไร ก็เราเป็นพี่น้องกันนี่นา มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือและให้คำปรึกษากันสิ จริงมั้ย?...”
“ค่ะ ^_^”
ฉันพูดกับพี่ฮยุนรีอีกหน่อย แล้วก็เดินขึ้นมาบนห้อง อ่านหนังสือการ์ตูนทับหนังสือเตรียมสอบ -_- ก็เวลานี้ใครจะไปตั้งใจอ่านหนังสือเรียนได้ลง เฮ้อ...ตอนนี้มินฮวานจะเป็นยังไงบ้างนะ
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
เย้ๆๆ ตอน 3 มาแล้วววว กว่าจะได้พิมพ์ ๕๕๕๕๕ ฝากติดตามด้วยนะคะ
ความคิดเห็น