คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Lovely Drumer Chapter 21 L.Kim & Jengzii special Love #end
Lovely Drumer ปฏิบัติการร้าย แผนรักฉบับนายมือกลอง
Chapter 21
L.Kim & Jengzii special Love #End
เช้าวันรุ่งขึ้น
หลังจากเมื่อคืนที่มินัลโอป้าบุกมาขอเจอเจ้เมย์อย่างกะทันหัน มันก็ทำให้ชั้นต้องระเห็ดระเหินตัวเองออกไปเดินเล่นข้างล่างอย่างช่วยไม่ได้ ชั้นเลยตัดสินใจไปนั่งเล่นแถวๆสวนสาธารณะที่มีสนามเด็กเล่นย่อมๆอยู่ ชั้นเดินไปนั่งลงยังชิงช้าตัวหนึ่งก่อนจะค่อยๆใช้ปลายเท้าผลักตัวชิงช้าให้แกว่งไกวไปข้างหน้าเล็กน้อย จากนั้นจึงปล่อยให้ตัวชิงช้าโยกเองไปเรื่อยๆ พลางนั่งเหม่อลอยอย่างเรื่อยเปื่อย แต่อยู่ดีๆเหตุการณ์เมื่อวานก็ลอยผุดเข้ามาในสมอง ชั้นจึงรีบสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้นทิ้งจนหัวแทบจะกระเด็นหลุดลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปนานพอสมควรชั้นจึงรีบเดินกลับโรงแรมที่พักของตัวเอง
เมื่อกลับมาถึงที่ห้องพักก็พบว่ามินัลโอป้าไม่ได้อยู่ในห้องเสียแล้ว เห็นก็แต่เจ้เมย์ที่นอนอืดอยู่บนเตียงทางด้านขวามือคนเดียว -_____-
“อ้าว นี่ชั้นออกไปนานมากเลยหรอเนี่ย” ชั้นบ่นพึมพำออกมาเบาๆเพื่อไม่ให้รบกวนเจ้เมย์ที่หลับอยู่ ก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงของตัวเองเพื่อพักผ่อนบ้าง
เมื่อคิดได้ว่าดึกมากแล้ว ชั้นก็รีบข่มตาหลับทันที แต่แล้วเหตุการณ์เมื่อวานนี้มันก็ทำให้ชั้นนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน เลยได้แต่นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงพลางคิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย เผลอรู้สึกตัวอีกทีก็เช้าเข้าซะแล้ว ดังนั้นสภาพใบหน้าของชั้นในตอนนี้จึงดูไม่แตกต่างอะไรกับซอมบี้เลยซักนิด แถมขอบตายังเหมือนมีผีหมีแพนด้าป่วยจิตมาสิงอีกต่างหาก เฮ้อออออ บอกตรงๆว่าแม้กระทั่งตัวชั้นเองก็ยังไม่สามารถรับสภาพตัวเองในตอนนี้ได้เลย อาเมน…
“ง่า” อยู่ดีๆเจ้เมย์ก็ส่งเสียงงึมงำออกมาเบาๆ …อ่าว เจ้ตื่นนอนนานแล้วหรอเนี่ย
“เป็นไรวะเจ้?” ชั้นเห็นท่าทีของเจ้แลดูแปลกๆ เลยเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆแล้วถามอาการด้วยความเป็นห่วง แต่ดูท่าเจ้จะอาการหนักเข้าขั้น เพราะเห็นนั่งบิดไปบิดมาแล้วก็แก้มแดงทำปากขมุบขมิบไม่หยุด
“เขินอ่ะ คริ -////-” เจ้หันมาตอบชั้นพร้อมกับยังบิดตัวไปมาไม่หยุด -____-
“อยู่ดีๆนั่งเขิน บ้าป่ะเนี่ย” ชั้นถามพลางมองด้วยสายตาเอือมระอา เพราะไออาการอย่างนี้มันสามารถจับส่งโรงบาลบ้าได้เลยนะเนี่ย ท่าจะเป็นเอามาก
“ไม่ได้บ้า ก็บอกว่าแค่เขิน -//////////-” เจ้ยังหันมาตอบด้วยคำตอบเดิม ซึ่งมันก็ทำให้ชั้นงงไม่น้อย
เขินอะไรวะ??
“เอ้า! ไม่บอกเหตุผลที่เขินแล้วเค้าจะรู้มั๊ยว่าเจ้เขินอะไร ฮ่วยยยย”
เมื่อเห็นท่าว่าเริ่มจะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ชั้นเลยตัดปัญหาด้วยการโวยวายมันซะเลย คริๆ ถ้าเจ้ยังไม่บอกมาดีๆอีกล่ะก็ ชั้นจะจับยัยเจ้นี่กดน้ำให้ดู หึหึ
“ก็แค่….(‘3’)”
“*O*”
ก็แค่ไรวะเจ้..? รีบตอบมาสิโว้ยยยย
“ก็แค่…..”
“>w<”
ก็แค่อะไรก็รีบๆตอบมาสิวะ คนมันลุ้นนะเฟ้ย ไอเจ้บ้า
“ก็แค่…..” เจ้เมย์ยังคงลีลาและเอานิ้วชี้ทั้งสองมือจิ้มกันไปมาตรงหน้าแก้เขิน คือจะเขินอะไรของเจ้ชั้นไม่รู้หรอกนะ รู้แต่ว่าตอนนี้ชั้นเริ่มจะหงุดหงิดและ -*-
“เออ ก็แค่อะไรฟะ” ชั้นหันไปเร่งเร้าเจ้อีกครั้งเมื่อเจ้ยังคงชักช้าและมีทีท่าว่าจะไม่พูดออกมาง่ายๆ เฮ้อออออออออ
“ก็แค่….>//////<”
โอ้ยยยยยยยย ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!! เจ้ลีลาเยอะอย่างนี้ไม่ฟงไม่ฟังมันและ !!
เมื่อความหงุดหงิดมันเกาะกุมสติที่มีอยู่ ชั้นเลยหันไปบอกเจ้ด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้ชั้นกำลังหงุดหงิดโคตรๆ
“เออ ตัดสินใจได้ว่าจะบอกเมื่อไหร่ค่อยไลน์มานะเจ้ ลุ้นจนเหนื่อยและ จะลงไปเดินเล่นข้างล่างรอ บาย! ” พูดจบชั้นก็เตรียมจะเดินออกไปข้างนอกเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเองจริงๆ แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาพ้นขอบเตียง...
“เดี๋ยว!! ก็แค่มินฮวานขอเจ้เป็นแฟนเอ๊งงงงงง!!!!!!!! และวันนี้เรากำลังจะไปเดทกัน >//////////////< ” เจ้เมย์รีบตะโกนบอกสุดเสียงพร้อมแก้มที่แดงจนสุกเปล่งเหมือนลูกมะเขือเทศกำลังเน่า เอ้ย! กำลังสุก
อะ อะไรนะ มะ..เมื่อกี๊ชั้นได้ยินผิดไปใช่มั๊ยว่ามินัลโอป้าขอเจ้เมย์เป็น ฟ..ฟะ.. แฟน
“O[]O”
“>//////////<”
“O[]O”
คำตอบที่เจ้เมย์ตอบมามันทำให้หัวใจของชั้นเต้นเร็วและบีบรัดอย่างรุนแรงราวกับกำลังจะแตกสลายลง ณ เดี๋ยวนี้ เฮ้ออออ บอกได้คำเดียวเลยตอนนี้ว่าความรู้สึกต่างๆมันตีรวนกันไปหมด จนชั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากำลังดีใจ เสียใจหรือเจ็บปวดกันแน่ รู้เพียงแค่ว่า…ชั้นต้องตั้งสติ!!
“เจ๋งซี่เว้ย พูดอะไรหน่อยสิ” แรงสะกิดจากเจ้เมย์ทำให้ชั้นหลุดออกจากภวังค์ของตังเอง ก่อนจะบังคับตัวเองไม่ให้พูดเสียงสั่น..
“จะ..เจ้… เจ้ไม่ได้พูดเล่นใช่มั๊ย?”
“อื้ม เรื่องแบบนี้เจ้จะโกหกทำไมล่ะ” เจ้เมย์ตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังก็สามารถเดาได้ว่ามีความสุขเปี่ยมล้นแค่ไหน
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เมื่อได้ฟังคำยืนยันอย่างหนักแน่นจากพี่สาวคนสนิท หัวใจของชั้นก็เต้นเร็วรัวหนักยิ่งกว่าเดิม มันเต้นแรงจนเหมือนกับว่าสามารถจะหลุดออกมาอยู่ภายนอกร่างกายได้ทุกเมื่อ ความรู้สึกในตอนนี้มันไม่ได้ตื่นเต้นและสับสนเหมือนอย่างตอนที่ถูกคิมมยองซูจูงมือ แต่จังหวะการเต้นของหัวใจในขณะนี้ มันกำลังบีบรัดความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลให้รับรู้เพียงแค่ว่า …ชั้นกำลัง ‘เจ็บปวด’ มากที่สุด… เจ็บปวดกับความรู้สึกผิดหวัง สูญเสียและเจ็บปวดกับความรู้สึกผิด เพียงเพราะว่าไม่อาจยินดีกับความรักของคนทั้งสองได้อย่างบริสุทธิ์ใจ นั่นคงเป็นเพราะ….ชั้น ‘รัก’ มินัลโอป้าไม่น้อยไปกว่าเจ้เมย์เลย….
แต่เมื่อจิตใต้สำนึกกระตุ้นให้ชั้นรู้สึกตัวอีกครั้ง ความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากความเจ็บปวดจึงถูกฝังเก็บลงไปยังส่วนลึกที่สุดภายในจิตใจอย่างอัตโนมัติ ฝังลึกลงไปชนิดที่ว่าตัวชั้นเองก็ไม่สามารถรับรู้ได้ว่ามันจะเลือนหายไปหรือแค่ถูกปิดผนึกเอาไว้เพียงเพื่อรอใครสักคนมาปลดผนึกมัน….
เมื่อตั้งสติได้ ชั้นจึงได้แต่ส่งยิ้มบางๆให้คนที่ชั้นรัก เพื่อไม่ทำให้เกิดความกังวลและช่องว่างระหว่างเราสองคน ถึงชั้นจะไม่สมหวัง แต่แค่เห็นคนที่ชั้นรักมีความสุข ชั้นก็พร้อมจะรับความเจ็บปวดเหล่านั้นไว้เพียงลำพัง …
ลาก่อนรักแรกของชั้น… ลาก่อนความหวังที่เลือนราง…. และยินดีต้อนรับความเจ็บปวดที่ไม่ยินดี…
“ดีใจด้วยนะเจ้ นี่เห็นว่าเป็นเจ้นะเค้าเลยขี้เกียจไฝว้อ่ะ ก็แบบ..สงสารคนแก่ไรงี๊ ยอมยกโอป้าให้ก็ได้ แต่เจ้ต้องรักมินัลโอป้าของเค้าให้นานๆและดีๆด้วย ไม่งั้นเจอเจ๋งซี่เชือดแน่!!” ชั้นหันไปพูดติดตลกกับเจ้เมย์ทั้งๆที่ตอนนี้ในใจกำลังร้องไห้อย่างหนัก ก่อนจะส่งยิ้มแผ่วเบาไปให้เจ้แล้วรีบขอตัวไปอาบน้ำด้วยความรวดเร็วเพราะไม่อยากให้เจ้ได้เห็นน้ำตาที่ร่วงลงมาเพราะไม่สามรถกลั้นเอาไว้ได้ ไม่…ชั้นจะอ่อนแอต่อหน้าเจ้ไม่ได้…ไม่งั้นเจ้จะไม่สบายใจ
“มันแน่นอนอยู่แล้ว!! ไม่ต้องเป็นห่วงนะ มินฮวานต้องมีความสุขที่สุด >U<” เจ้ตะโกนตามหลังมา ชั้นจึงได้แต่รีบวิ่งเข้าห้องน้ำให้เร็วที่สุด
“ขอโทษนะเจ้เมย์ ขะ ขอโทษที่เป็นน้องสาวที่นิสัยไม่ดี อึก ฮึก ขอโทษที่ไม่สามารถยิ้มให้เจ้ได้อย่างจริงใจ อึก ..ก แต่เค้า เค้าสะ..สัญญา ต้องมีสักวันที่เค้าจะยิ้มให้เจ้ได้อย่างบริสุทธิ์ใจเหมือนเดิม ฮะ ฮือ ขอเวลาซักพักเถอะนะ ฮรึก ขอโทษจริงๆ….ฮือออออออ ฮรึก ฮืออ”
1 วันผ่านไป
ตอนนี้ชั้นกำลังพยายามทำตัวร่าเริงเหมือนว่าเมื่อวานไม่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้น ซึ่งเจ้เมย์เองก็ไม่ได้สงสัยหรือผิดสังเกตกับอาการของชั้นเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นวันนี้เจ้จึงลากชั้นมายังตึกที่ซ้อมดนตรีที่วงเอฟทีไอส์แลนด์ทันที
“เจ้ ทำไมเราต้องมาที่ตึกนี้ด้วยอ่ะ” ถ้าเป็นเวลาปกติ ชั้นคงรู้สึกตื่นเต้นกระปรี้กระเปร่าที่จะได้เจอกับเหล่าศิลปินที่ชั้นชื่นชอบ แต่ ณ เวลานี้ ชั้นไม่ได้มีอารมณ์อยากจะกรี๊ดกร๊าดใครเลยแม้แต่น้อย อยากที่จะกลับไปพักผ่อนยังห้องพักของตัวเองมากกว่า
“ก็มาดูแฟนเจ้ เอ้ย! มาดูอิเกาะซ้อมคัมแบ็คไง ไม่ตื่นเต้นหรอเจ๋งซี่ ><” เจ้ตอบก่อนจะแสดงท่าทางดี๊ด๊าสุดๆ ชั้นที่ยขี้เกียจขัดความสุขของเจ้เลยได้แต่เดินตามไปอย่างเงียบๆ
เมื่อมาถึงห้องซ้อมดนตรี สมาชิกในวงเอฟทีดูไม่ตื่นเต้นหรือใส่ใจกับการมาของเราทั้งสองมากนัก เนื่องจากกำลังเพ่งสมาธิจดจ่อไปกับการซ้อมดนตรีของพวกเขาด้วยความตั้งใจ อ๊า นี่สินะ เสน่ห์ของเหล่าโอป้าของชั้น *O*
เมื่อถึงเวลาพักเบรกของการซ้อมทุกคนในวงจึงค่อยๆวางเครื่องดนตรีประจำตัวของตัวเองลงอย่างเบามือ จากนั้นเจ้เมย์ก็รีบถลาไปหามินัลโอป้าทันที ก่อนจะคุยจุกจิกกันอยู่สองคน นั่นทำให้ชั้นไม่สามารถทนเห็นภาพสวีทที่ทิ่มแทงใจเหล่านั้นได้ ชั้นจึงค่อยๆเดินออกมาจากห้องนั้นเรื่อยๆ ก่อนจะพบว่าเท้าตัวเองเดินมาหยุดยังห้องซ้อมเต้นของอินฟินิทตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ชั้นยืนนิ่งที่ที่บานประตูสักครู่ ก่อนจะตัดสินใจหมุนเท้าเดินกลับไปยังข้างล่างตึก แต่ทว่าก็มีมือหนึ่งมารั้งแขนของชั้นไว้ซะก่อน
“เทอจะไปไหน? มาถึงแล้วทำไมไม่เข้าไปข้างใน” ชั้นค่อยๆหมุนตัวกลับมาช้าๆเมื่อพบว่าเสียงและมือที่รั้งชั้นเอาไว้คือใคร
“ชะ..ชั้น” เมื่อหาคำแก้ตัวกับบุคคลตรงหน้าไม่ได้ ชั้นจึงได้แค่พูดอึกอักๆออกไป
“เป็นอะไร?” บุคคลตรงหน้ายังคงถามคำถามออกมา แต่อยู่ดีๆความรู้สึกที่ชั้นกักเก็บเอาไว้ก็หลั่งไหลออกมาไม่หยุด ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นก้อนสะอื้นและหยาดน้ำตาที่รวมตัวกันอยู่ที่หางตา
“อึก ฮรึก” ชั้นไม่สามารถกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองได้อีกต่อไป แต่ก็พยายามไม่ให้มันเล็ดลอดออกมาให้คนตรงหน้าได้ยิน แต่ดูเหมือนว่าความตั้งใจของชั้นจะไม่สามารถเป็นได้ดังหวังเมื่อบุคคลตรงหน้าค่อยๆเชยคางชั้นขึ้นก่อนจะดึงชั้นเข้าไปภายในห้องซ้อม
“ใครรังแกเทอ บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้!!” อยุ่ดีๆตาลุงคิมแอลก็ตวาดใส่ชั้นเสียงดัง ซึ่งมันทำให้ชั้นตกใจอยู่ไม่น้อย จากเสียงสะอื้นเบาๆจึงเปลี่ยนเป็นเสียงร้องไห้ฟูมฟายอย่างหนักเพราะความหวาดกลัว
“ฮึกๆ ฮือออออออออออ อึก ฮืออ ฮรึก” ชั้นร้องไห้ออกมาอย่างไม่สามรถปิดกลั้นความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ได้ จึงได้แต่ปล่อยให้ความอึดอัดทั้งหลายแปรเปลี่ยนเป็นหยาดน้ำตาแห่งความเสียใจ
ชั้นยังคงร้องไห้โดยไม่ได้สนใจรอบข้าง แต่อยู่ดีๆอิตาลุงคิมแอลก็กระชากตัวชั้นเข้าไปกอดไว้แน่นจนกระดูกชั้นแทบจะแหลดสลายคาอ้อมกอดของเขาเสียให้ได้ แต่แทนที่จะรู้สึกเจ็บ ชั้นกลับรู้สึกว่าอ้อมกอดนี้อบอุ่นและอ่อนโยน จนเผลอตัวกอดตอบและซุกหน้าลงกับอกกว้างของเขาอย่างไม่รู้ตัว
“ใครทำให้ยัยตัวแสบของชั้นร้องไห้ ชั้นจะไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่” ตอนนี้ผมรู้สึกโมโหตัวเองมากที่ไม่สามารถจัดการกับเหตุการณ์ตรงหน้าได้ ความหงุดหงิดค่อยๆทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อยัยนี่ยังเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุดโดยไม่พูดอะไรออกมาซักคำ ให้ตายเถอะ….น้ำตาของยัยแสบมันกำลังทำให้ผมเจ็บปวดจนเจียนจะขาดใจ
“ฮืออออออออออออออ อึก อะ ฮือ”
“เลิกร้องไห้ได้แล้ว” ผมเอ่ยปากขอร้องยัยแสบโดยเสียงแหบพร่า ตกลงยัยนี่เป็นอะไรกันแน่?
“ฮึกกกก ฮือออออ ทะ ทำไมความรักมันเจ็บปวดแบบนี้อ่ะ มะ มยองซู โ..โอ…ป้า” ยัยนี่พูดออกมาแผ่วเบาพร้อมเสียงสะอื้นแทบจะจับใจความไม่ได้ถ้าหากไม่ตั้งใจฟัง
อะไรนะ! ยัยนี่พูดว่าความรักมันเจ็บปวดงั้นเหรอ…หรือว่ายัยนี่จะ ‘อกหัก’ จากมินฮวาน??? ผมได้แต่คิดอยู่ในใจโดยไม่กล้าถามเทอออกไปตรงๆ ตอนนี้ภายในใจมันรู้สึกดีใจที่ยัยนี่อกหัก เพราะนั่นอาจเป็นโอกาสที่ผมจะได้ดูแลยัยนี่ แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกเจ็บปวดที่ยัยนี่ร้องไห้เสียใจเหมือนคนกำลังสิ้นหวัง โอ่ยยยย ให้ตายเถอะ ตอนนี้เหมือนมีเทวดากับปีศาจวิ่งวนอยุ่รอบๆตัวผมเลย
“นี่ หยุดร้องไห้ซักที ร้องไปเทอก็ไม่หายเสียใจหรอกนะ” ผมได้แต่พูดปลอบใจในแบบของผม ซึ่งมันเหมือนจะไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมาเลย กลับทำให้ยัยนี่ร้องไห้หนักขึ้นไปอีก
“ฮึกกก ไอบ้า นายมันไม่เข้าใจอะไรเลย คนอย่างนายมันไม่เคยมีความรัก นายไม่มีวันเข้าใจชั้นหรอก!!!” ยัยแสบหันมาโวยวายใส่ผม คำพูดที่เทอพูดออกมามันทำให้หัวใจของผมรู้สึกเจ็บแปลบและชาหนึบเหมือนคนโดนช็อตด้วยไฟฟ้า ทำไมผมจะไม่รู้จักความรัก….ผมรู้จักดีเลยล่ะ
“ทำไมชั้นจะไม่รู้จักความรักล่ะ” ผมพูดพึมพำออกมาเบาๆ แต่ยัยนี่ก็ยังไม่วายได้ยิน
“นายไม่เคยเข้าใจมันเลย ฮึกกกกกกก ”
ยัยนี่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยสินะ ว่าความรักของผมก็คือ ‘ตัวเทอ’ เองนั่นแหล่ะ
“………………………………….”
“ฮึกกกก ฮืออออออ ฮะ ฮึก อึก”
“…………………………………..”
“ฮะ ฮือออออออ อุ๊บส์!! อื้อ” เมื่อความอดทนเริ่มจะหมดลง ผมตัดสินใจประกบจูบปากยัยนี่ทันทีเพื่อกลบเสียงสะอื้นเล็กๆนั่นให้หายไปในลำคอ ยัยแสบดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของผมก่อนจะผลักผมออกอย่างแรงจนเซถลาไปด้านข้าง
เพี๊ยะ!!!!
ยะ ยัยนี่ตบผมงั้นเหรอ เมื่อความโมโหเข้ามาแทนที่ความอดทนที่ขาดสะบั้นลง ผมจึงจับยัยนี่เข้ามาประกบจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเพิ่มแรงขยี้ที่ริมฝีปากให้หนักแน่นลงไปอีก จนร่างเล็กหมดแรงขัดขืนในที่สุด ผมจึงค่อยๆปล่อยตัวเทออกจากอ้อมกอดอย่างช้าๆ
“ฮึกก ฮือออ นะ นายทำแบบนี้ทำไม กะ กัน ฮือออออออ ไอคนบ้า ชั้นเกลียดนาย!!” ยัยตัวแสบตะโกนใส่ผมก่อนที่จะวิ่งหนีออกไปจากห้องซ้อมทันที ผมได้แต่ทึ้งผมตัวเองอย่างหงุดหงิดในความขาดสติของตัวเอง ก่อนจะรีบวิ่งตามยัยนี่ออกไปยังทิศทางที่ร่างบางคิดจะไป
ชั้นวิ่งหนีอิตาบ้ามยองซูมายังสวนสาธารณะแห่งเดิมที่ชั้นเคยมาเดินเล่นเมื่อหลายวันก่อน ใบหน้าของชั้นเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาและรอยบอบช้ำที่ริมฝีปากบาง วันนี้มันวันซวยอะไรกัน !! ทำไมชั้นถึงได้เจอแต่เรื่องที่ทำให้เจ็บช้ำหัวใจอย่างนี้…
เมื่อสภาพร่างกายมันอ่อนล้าเกินกว่าจะย่างกายไปยังสถานที่อื่นได้ ชั้นจึงหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ม้าหมุนตัวหนึ่งและปล่อยให้ลมปะทะใบหน้าเรียกความสดชื่นให้กับตัวเอง
“ฮือออออออ ไอบ้าคิมแอลทำไมถึงทำแบบนี้ ชั้นนึกว่านายจะเข้าใจชั้นซะอีก ไอคนนิสัยไม่ดี ชั้นเกลียดนาย เกลียดๆๆๆๆ ฮึก” ชั้นตะโกนระบายความรู้สึกก่อนจะค่อยๆปาดน้ำตาที่เลอะอยู่ตามใบหน้าออกอย่างลวกๆ แต่มันก็ยังไม่หยุดไหล
“แต่ชั้นรักเทอ” เสียงนุ่มทุ้มที่ชั้นเคยหลงไหลกระซิบเบาๆที่ข้างใบหูก่อนที่จะมีแขนเรียวยาวมาโอบกอดชั้นไว้จากทางด้านหลัง
“นะ นาย O[]O” อะไรของตาบ้านี่กัน เมื่อกี๊ยังแกล้งชั้นอยู่เลย จะมาไม้ไหนเนี่ย ชั้นไม่มีแรงสู้นายแล้วนะ ฮืออออ
“ชั้นรักเทอ” คิมมยองซูเอ่ยย้ำถ้อยคำเดิมอีกครั้งพร้อมกับเอาคางเกยมาที่ไหล่ของชั้น มะ ไม่จริง!!
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ทั้งๆที่ชั้นบอกกับตัวเองมาเสมอว่ารักมินัลโอป้า ตะแต่ทำไม หัวใจมันถึงได้หวั่นไหวราวกับกำแพงที่ถูกปิดกั้นความสัมพันธ์ระหว่างชั้นกับคิมแอลได้ถูกทลายลงเสียดื้อๆ ไม่จริงน่า คนที่ชั้นชอบก็คือมินัลโอป้า….ไม่ใช่หรอ
“……………………..” เมื่อความสับสนเกิดขึ้นภายในจิตใจ จึงได้ได้แต่นิ่งเงียบแล้วปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปกับสายลม
“ชั้นรักเทอมาตั้งนานแล้ว”
“ตะแต่ ชั้นรักมินัลโอป้า…” ชั้นตัดสินใจพูดความในใจออกไปให้เขาได้รู้ ถึงแม้ว่ามัน…จะเป็นการทำลายหัวใจของคนๆหนึ่งก็ตาม
“ชั้นรู้” คิมแอลโพล่งขึ้นมาก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นไปอีก
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ทะ ทำไมชั้นถึงได้รู้สึกอบอุ่นราวกับอ้อมแขนนี้เป็นอ้อมแขนที่ชั้นโหยหามานาน…หรือว่าตอนนี้หัวใจชั้นกำลังอ่อนแอ ชั้นถึงได้หวั่นไหวไปกับสัมผัสที่แสนอ่อนโยนของหมอนี่กันแน่
“………………….”
“ชั้นจะรอ…รอสักวันให้เทอเปิดหัวใจอีกครั้ง แล้ววันนั้นเทอจะต้องเป็นของชั้นคนเดียว!!” คิมมยองซูเอ่ยออกมาด้วยเสียงหนักแน่น แต่ทำไมชั้นถึงสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ออกมาจากน้ำเสียงนั้น แล้วทำไม…
ชั้นถึงได้รู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าเจ้าของน้ำเสียงนั้นซะเอง
“ชั้นขอโทษ” ชั้นไม่อยากทำร้ายเค้าจึงได้แต่เอ่ยปากขอโทษทั้งๆที่ไม่มีใครเป็นคนผิดเลยด้วยซ้ำ
“คิมมยองซู…ชั้นขอโทษที่ไม่อาจตอบรับความรู้สึกของนายได้ ขอโทษที่ทำให้นายเจ็บปวด ขอโทษที่เป็นเพียงผู้หญิงงี่เง่าคนหนึ่ง… ชั้นขอโทษ ฮึก” ชั้นเอ่ยคำพูดเหล่านั้นออกมาโดยที่ไม่หันหน้ากลับไปมองคิมแอลเพราะกลัวว่าถ้าหากได้จ้องสายตาดวงนั้นแล้ว…หัวใจชั้นอาจจะสลาย
ระ..หรือว่า…..
“ชั้นจะรอจนถึงวันนั้น ชั้นสัญญา…” คิมมยองซูยังคงย้ำให้ชั้นรู้ว่าเค้าจะคอยเคียงข้างชั้นเสมอในยามที่ชั้นเจ็บปวด แต่ชั้นว่าตอนนี้ นายนี่คงไม่ต้องทรมานจากความเจ็บปวดของชั้นแล้วล่ะ ฮิๆ
“ชั้นเกรงว่านายอาจจะไม่ต้องรอถึงวันนั้นแล้วน่ะสิ”
“นี่ทะ..เทอจะไม่ยอมเปิดใจให้ชั้นซักนิดเลยหรอ” อยู่ดีๆอิตานั่นก็พลิกตัวชั้นให้หันกลับไปจ้องตากับเค้า เมื่อตาจ้องตาความรู้สึกมากมายก็ส่งผ่านระหว่างคนทั้งสองได้ดีโดยไม่ต้องพูดอะไรออกมาซักคำ
“ชั้นจะไม่ยอมไปไหน ถึงเทอจะไม่รักชั้น แต่ชั้นก็จะหน้าด้านอยู่กับเทอไปอย่างนี้จนกว่าเทอจะหวั่นไหว คอยดูเถอะ ผู้ชายคนไหนก็อย่าหวังว่าจะได้จีบเทอ! ชั้นขอบอกเอาไว้ตรง..ง ง นะ” ปากหนาๆนั่นพูดพล่ามออกมาไม่หยุดจนชั้นต้องเอามืออุดปากเค้าเอาไว้เพื่อให้เค้าได้ฟังในสิ่งที่ชั้นกำลังจะพูด
“ชั้นแค่จะบอกว่า ตอนนี้ชั้นเปิดใจให้นายมาตั้งนานแล้วย่ะ!! นายไม่ต้องรอถึงวันนั้นหรอก เพราะวันนั้นของนายมันก็คือวันนี้ของชั้น =____=” ชั้นพูดจบก็รีบเดินจ้ำอ้าวหนีนายนั่นออกจากสนามเด็กเล่นทันที
“ฮ่ะ ฮะ มะเมื่อกี๊เทอพูดจริงใช่มั๊ย?” คิมมยองซุคว้ามือชั้นให้หันกลับไปหาเค้าอีกครั้ง
“ก็หมายความอย่างที่พูดไป ถ้าไม่เข้าใจก็…ก็เรื่องของนาย แบร่ :P” ชั้นพูดจบก็เดินหนีเค้าอีกครั้ง คนอะไรวะเข้าใจอะไรยากชะมัด
ชั้นสารภาพได้เลยว่า…ชั้นเพิ่งรู้ตัวเมื่อกี๊นี้เองว่าชั้นแอบหวั่นไหวและเปิดใจรับอิตานี่เข้ามาอยู่ในหัวใจตั้งนานแล้ว โดยที่ตัวเองไม่เคยรู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าความรู้สึกหวั่นไหวนี้มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ หมอนี่มันร้ายกาจชะมัดเลย ให้ตายเถอะ -////-
“ขอบคุณนะยัยแสบ” คิมแอลสวมกอดชั้นอีกครั้งก่อนจะก้มลงมาจูบที่หน้าผากชั้นอย่างแผ่วเบา
“ถึงชั้นจะเพิ่งเจ็บปวดจากความรัก แต่ชั้นเชื่อว่าความรักของนายที่มันแทรกซึมอยู่ในหัวใจของชั้น จะสามารถเยียวยาความเจ็บปวดเล็กน้อยเหล่านี้ได้ ฝากหัวใจของชั้นให้นายดูแลด้วยนะ….มยองซูโอป้า” ชั้นจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลไหม้ตรงหน้าก่อนจะเห็นว่ามีเพียงเงาของชั้นสะท้อนออกมาจากดวงตาคู่นี้ หัวใจของชั้นก็รู้สึกชุ่มชื่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก จึงได้แต่สวมกอดเค้าตอบกลับไปเท่านั้น
“ชั้นรักเทอจริงๆยัยแสบ” คิมแอลพูดย้ำคำเดิมซำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นก็เล่นเอาชั้นเขินจนแทบจะมุดดินได้อยู่แล้ว
“ถึงตอนนี้ชั้นจะพูดไม่ได้เต็มปากว่ารักพี่ แต่สักวันชั้นจะพูดคำนั้นให้พี่ได้ฟังแน่นอน ชั้นชอบพี่มากๆๆๆๆเลยนะ ” ชั้นหันไปยิ้มตาหยีให้หมอนี่ ก่อนจะได้รับรางวัลเป็นจูบที่แสนอ่อนโยนกลับมา
“พี่จะรอฟังคำนั้นนะตัวเล็ก J”
ชั้นไม่ได้เห็นนายเป็นตัวแทนของใคร
ชั้นไม่ได้หวังให้นายมาแทนที่ใคร
แต่นายคือความรักครั้งใหม่ที่ชั้นเชื่อว่ามันจะคอยเติมเต็มหัวใจดวงเล็กๆดวงนี้ให้มีแต่ความสุขใจ…..
ชั้นก็หวังว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วๆเหมือนกัน รอชั้นก่อนนะคิมมยองซู ขอให้หัวใจที่บอบช้ำดวงนี้ได้เยียวยารักษาแผลใจก่อนซักนิดนะ ชั้นสัญญาว่าชั้นจะไม่ทำให้นายรอนาน ชั้นสัญญาว่าอีกไม่นานนายจะได้ยินคำนั้น….
คำว่า ‘รัก’ ที่มันออกมาจากใจจริง
ชั้นสัญญา….
ชัมกันมัน อีเก ซารางินจี โฮกีชีมิน กอนจี อาจีกึน โมรือจีมัน
เดี๋ยวก่อนนะ…ชั้นยังไม่มั่นใจว่านี่คือความรักหรือเป็นความแปลกใหม่ของเรากันแน่
อีแดโร อามูกอซโด โมรือนึน แชโร นอล
แต่ว่าชั้นไม่สามารถปล่อยเธอไปได้โดยที่ยังไม่รู้อะไรเลยแบบนี้
โพแนล ซุน ออบซอ นือกีมี กานึน แดโร
ฉันอยากจะทำตามความรู้สึกข้างในลึกๆของฉัน
ชอกี ชัมกันมันโย
ขอเวลาให้ฉันสักครู่นะคะ…
ซู มานึน ซารัม โซเกซอ ซือชยอกัล ซูโด อีซอซเกซจโย
ในหมู่ผู้คนจำนวนมาก พวกเราจะผ่านทุกสิ่งทุกอย่งไปด้วยกัน
นารึล บาราบวาโย ซือชยอกาจี มาราโย อีรอดเค ยงกิล แน บลเกโย ชัมกันมัน
มองมาที่ฉันสิ อย่ามองข้ามฉันไปเลยนะ ฉันจะรวบรวมความกล้าทั้งหมด
.
.
.
.
.
รอสักครู่นะคะ…. J
( Just a moment : Hello Venus )
[ The End ]
ความคิดเห็น