คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Lovely Drumer Chapter 20 L.Kim & Jengzii special Love #4
Lovely Drumer ปฏิบัติการร้าย แผนรักฉบับนายมือกลอง
Chapter 20
L.Kim & Jengzii special Love #4
หลายวันผ่านไป…
ตอนนี้คอนเสิร์ตของ FTIsland ที่ชั้นกับเจ้เมย์ตั้งใจมาดูก็ได้ผ่านพ้นไปแล้ว และคาดว่าเราทั้งสองอาจจะกลับในเร็ววันนี้นั่นเอง เฮ้อออ ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วอย่างนี้นะ ชั้นยังรู้สึกว่าอยากเที่ยวต่ออยู่เลย ฮือ T______T
“เจ๋งซี่ อี้ อี้~~” เสียงเจ้เมย์ตะโกนดังออกมาจากห้องน้ำก่อนจะเดินมาหานั่งข้างๆชั้นบนเตียงนอน
“ฮะเจ้” ชั้นตะโกนตอบไปแต่ไม่ได้หันหน้าไปมองเจ้เลยซักนิด
“เจ้จะบอกว่า เราจะอยู่เกาหลีต่ออีกซักพักนะ ไหนๆก็ยังไม่เปิดเทอม มินฮวานเลยบอกให้อยู่เที่ยวต่ออีกนิดนึง” เจ้เมย์บอกชั้นก่อนที่จะเดินไปแต่งตัวเงียบๆที่มุมห้อง
“ฮะ จริงดิเจ้ แต่เราไม่มีตังค์นะ” ชั้นหันไปท้วง
ใช่…ถึงจะอยากอยู่เที่ยวต่อก็เถอะ เรื่องเวลาชั้นไม่ค่อยห่วงเพราะเราอยู่ในช่วงปิดเทอม ฉะนั้นเวลาอ่ะมีให้เที่ยว แต่มันติดตรงที่เราไม่มี ‘เงิน’ ติดตัวมาเยอะน่ะสิ T___T ลำพังจะมาที่เกาหลีได้ยังไม่มีปัญญามากันเองเลย นี่ถ้ามินัลโอป้าไม่ส่งตั๋วและค่าเดินทางไปให้นะ คงไม่ได้มาหรอก แล้วนี่เราจะเอาเงินที่ไหนไปเที่ยววะ -____- พูดแล้วอนาถจิตชะมัด
“มินฮวานเคลียร์ให้แล้ว นางบอกว่าจะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงดูพวกเราระหว่างที่อยู่ที่นี่”
“โหวววว อีกแล้วหรอเจ้ แค่นี้ก็เกรงใจจะตายอยู่แล้ว กลับไทยคงต้องหางานทำเอาตังค์มาใช้มินัลโอป้าคืนแล้วมั๊งเนี่ย”
มันก็ดีอยู่หรอกนะที่มีคนคอยออกค่าใช้จ่ายให้ฟรีๆหน่ะ แต่จิตใต้สำนึกของชั้นมันก็ยังรู้สึกเกรงใจอยู่ดี แบบไอเราเป็นครอบครัวก็ไม่ใช่ ญาติก็ยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่ ชั้นกับเจ้เมย์เป็นแค่แฟนคลับธรรมดาเอง อะไรจะใจดีกับเราขนาดนั้น เจ๋งซี่ขอชาบูวววว~ เดี๋ยวกลับไทยแล้วจะรีบหาตังค์เอามาใช้หนี้โอป้านะเจ้าคะ (-/\-)
“งั้นเราไปเที่ยวกันให้คุ้มเงินฟรีกันเล๊ยยยยย ผลาญตังค์โอป้าให้หมด เย้ๆ” สาบานจริงๆนะว่าชั้นเกรงใจจริงๆ โคตรเกรงใจ๊ เกรงใจ….
- ย่านเมียงดง –
ชั้นกับเจ้เมย์พากันเดินเล่นไปเรื่อยๆ แวะถ่ายรูปที่มุมนู้นทีมุมนี้ทีอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะพากันไปแวะกินไอติมที่ร้านขนมร้านหนึ่ง อันที่จริงเราก็ได้แต่เดินเล่นกันไปเรื่อยๆนั่นแหล่ะ ไม่กล้าจับจ่ายซื้อของกันอย่างที่พูดเอาไว้ก่อนมา เป็นเพราะความเกรงใจในตัวพวกเรามันยังมีอยู่ เลยได้แต่เดินเล่นชมวิวกันไปเรื่อยๆแค่นั้น
“เจ้ เดี๋ยวเราไปเดินเล่นมุมนู้นกันดีป่ะ เห็นมีร้านน่ารักๆอยู่เพียบเลย”
“เอาดิๆ เจ้ก็เล็งๆทางนู้นอยู่เหมือนกัน”
เราสองคนกำลังจะก้าวเท้าเดินไปทางที่มีร้านเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่อยู่ตรงมุมขวาสุดทางถนน แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไป อยู่ดีๆเสียงโทรศัพท์ของชั้นก็ดังขัดขึ้นมาก่อน ละพบว่าเป็นเบอร์แปลกที่ไม่คุ้นเคย
ใครวะ?
“ยอโบเซโย”
(เทออยู่ไหน?) เสียงในสายทักขึ้นมาโดยที่ชั้นยังงๆอยู่ เอ๋ เสียงผช.?
“เอ่อ อยู่เกาหลีค่ะ” ชั้นตอบออกไปอย่างมึนๆ
(ชั้นรู้แล้วว่าเทออยู่เกาหลี แต่อยู่ส่วนไหนของเกาหลีฮะ) ปลายสายถามออกมาอย่างหงุดหงิด แต่ก็ยังไม่วายถามคำถามขึ้นมาอีก นี่กะจะไม่บอกกันเลยเรอะว่าแกเป็นใคร ฮึ่ยยยยย
“เอ่อ..อยู่แถวย่านเมียงดง แล้วคุณเป็นใครคะ?”
แล้วนี่ทำไมชั้นต้องตอบคำถามของมันด้วยฟะ หงุดหงิดตัวเองจริงโว้ย -*-
(ชั้นคิมมยองซู รออยู่นั่นแหล่ะ ชั้นกับมินฮวานกำลังจะไปหา ติ๊ด!) ปลายสายตอบกลับมาก่อนที่จะตัดสายไป
อ่าวเฮ้ย!
“ใครโทรมาอ่ะ” เจ้เมย์หันมาถามชั้นหลังจากที่แอบฟังอยู่ตั้งนานสองนาน ถ้าเจ้จะเงี่ยหูฟังขนาดนั้น ทำไมไม่มุดหัวเข้ามาคุยเองเลยล่ะ ชั้นแอบเหน็บเจ้เบาๆในใจก่อนจะหันไปตอบด้วยความหงุดหงิดปนงงๆ
“อิตาลุงคิมแอลบอกว่ากำลังจะมาหาพร้อมมินัลโอป้า”
“เฮ้ย จริงดิ เราจะรออยู่นี่หรือจะหลบกันดี” เจ้เมย์ถามชั้นพร้อมกับทำตัวลุกลี้ลุกลนหาที่ซ่อนเหมือนพวกผู้ร้ายกำลังหลบหนีข้อหาปาดคอจิ้งจกทิ้งแบบไร้ความปราณีงั้นแหล่ะ เป็นไรมากป่ะเจ้ -O-
ยังไม่ทันจะได้แซะเจ้เมย์ให้หายหงุดหงิด สายตาชั้นก็เหลือบไปเห็นตัวขัดความสุขซะก่อน ว๊ากกกกกกกก ทำไมมากันเร็วจังฟะ นี่กะไม่ให้พวกชั้นหนีทันเลยใช่ม๊ายยยย T[]T
“ไม่ทันละเจ้ หันไปดูข้างหลังดิ” ชั้นหันไปบอกเจ้ด้วยสายตาเอือมระอา เจ้รีบหันขวับไปมองด้วยความตกใจ ก่อนจะอ้าปากหวอเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“จะหนีไปไหนกันหรอ” อิตาลุงคิมแอลพูดแล้วหันมาแสยะยิ้มใส่ชั้นกับเจ้เมย์ มินัลโอป้าก็ด้วย น่าหมั่นไส้ชะมัด
“ปะป่าว” เจ้หันไปตอบมินฮวานก่อนที่จะยิ้มเจื่อนๆส่งไปให้
“งั้นเราไปหาของกินกัน” มินโอป้าพูดตัดบทดออกมาก่อนจะลากพวกชั้นทั้งสองคนไปหาของกิน โดยมีอิตาลุงคิมแอลเป็นคนนำทาง
หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตาลุงคิมแอลก็ลากชั้นออกมาจากมินัลโอป้ากับเจ้เมย์ทันที
“เฮ้ยยยย จะไปไหนแว๊~ ชั้นจะไปเที่ยวกับมินัลโอป้า ตาลุงคิมแอลปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!” ชั้นแหกปากโวยวายใส่อิตาลบ้านี่พร้อมกับพยายามบิดแขนของตัวเองให้หลุดออกจากการเกาะกุมไปด้วย ทำไมให้สองคนนั้นไปด้วยกันแค่สองคนอ่ะ ฮือออ ชั้นจะไปกับมินัลโอป้าโด้ยยย T..T
“จะไปเป็นก้างขวางคอสองคนนั้นทำไม อยู่ไปก็เกะกะ มากับชั้นน่ะดีแล้ว” พูดจบตาลุงนี่ก็จับชั้นยัดเข้ารถของเค้าพร้อมกับจับคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยกันชั้นหนี
โหยย พูดว่าเป็นกขค นี่ยังไม่เจ็บเท่าไอหัวที่โขกขอบประตูรถเมื่อกี๊นี้เลย ทำไมต้องรุนแรงใส่กันด้วยวะ ฮือออ เค้าจะฟ้องแม่ T______T เจ็บจนน้ำตาแทบเล็ดอ่ะ
“อ้อ แล้วชั้นบอกให้เทอเรียกชั้นว่าอะไร ลืมไปแล้วใช่มั๊ย ถ้ายังได้ยินเทอเรียกชั้นตาลุงอีกล่ะก็ เทอโดนลงโทษแน่!!” หลังจากอิลุงนี่เข้ามานั่งในรถ ก็หันมาคาดโทษชั้นทันที ก่อนจะค่อยๆออกรถไปยังจุดหมายปลายทางที่ชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นที่ไหน
ชั้นได้แต่นั่งเงียบไปตลอดทางพร้อมมองออกไปที่นอกหน้าต่างรถอย่างเหม่อลอย อิตาลุงคิมแอลก็ขับรถไปเรื่อยๆโดยไม่เอ่ยปากพูดอะไรออกมาซักคำ ทั้งรถจึงตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงแค่เสียงของเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ทำให้บรรยากาศภายในรถไม่อึดอัดซักเท่าไหร่ สักพักชั้นก็พบว่ารถมาหยุดอยู่ที่หน้าตึกซ้อมเต้นของวงอิตานี่นั่นเอง
“พาชั้นมานี่ทำไมอ่ะลุง” ชั้นหันไปถามคิมแอลโอป้าโดยที่เราทั้งคู่ยังไม่ได้ลงจากรถ ตานั่นหันมามองชั้นตาเขียวปั้ด ก่อนจะยื่นหน้าข้ามเบาะนั่งคนขับเข้ามา เฮ้ยยยย!! จะทำอะไร O[]O
“ย..ยะ ยื่นหน้ามาใกล้ทำไมฮะ จะ จะทำอะไร T[]T” ชั้นพยายามขยับตัวหนีไปชิดประตู แต่ด้วยพื้นที่ที่ค่อนข้างจำกัด จึงไม่สามารถถอยหนีได้อย่างที่คิด หมอนั่นต้อนชั้นเข้ามาเรื่อยจนกระทั่งแผ่นหลังของชั้นบดเบียดเข้ากับประตูรถ
“ชั้นเตือนเทอแล้วนะ เด็กดื้อที่ไม่เชื่อฟังรู้มั๊ยว่าจะโดนลงยังไง” ตาลุงคิมแอลเอ่ยบอกก่อนจะจ้องตาชั้นเขม็ง
“อะไรของนะ นา…อุ๊บ OxO อื้อ อ อออออ”
ยังไม่ทันที่จะถามคำถามจบ อยู่ดีๆหมอนี่ก็โน้มตัวลงมาประกบปากจูบกับริมฝีปากของชั้นด้วยความรวดเร็วโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ชั้นได้แต่เบิกตาโพลงอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ซึ่งมันก็เปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนเข้ามาสำรวจโพรงปากเล็กได้อย่างง่ายดาย
“อืออ อื้อ” ชั้นพยายามตั้งสติก่อนจะเบือนหน้าหนีและใช้แรงทั้งหมดที่มีพยายามผลักอกของหมอนี่ให้ถอยห่างออกจากตัว แต่มือหนาก็จับท้ายทอยของชั้นล็อคไว้ไม่ให้หนีและกดริมฝีปากเข้ามาอย่างแนบแน่นอีกครั้ง
จูบที่อ่อนโยนค่อยๆแทรกซึมเข้ามายังโสตประสาท สติที่มีอยู่ค่อยๆจางหายไปก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเคลิบเคลิ้มและสมองก็ขาวโพลนไม่รับรู้อะไรรอบข้างอีกเลย มีเพียงความอ่อนหวานละมุนเท่านั้นที่ชั้นสัมผัสได้ในตอนนี้
ร่างสูงยังคงตักตวงความหวานจากโพรงปากนุ่มไม่หยุดหย่อน จากจูบที่อ่อนหวานก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นจูบที่เร่าร้อนโหยหา แต่ยังไม่ทันจะได้ลุกล้ำไปมากกว่านี้ ร่างเล็กก็ดิ้นขลุกขลักเหมือนกำลังขาดอากาศหายใจ มยองซูจึงค่อยๆถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งและยอมปล่อยร่างบางออกจากอ้อมกอดของตัวเอง
“แฮ่ก แฮ่ก” ยัยตัวแสบหอบหายใจอย่างแรง สายตายังคงปรือช่ำจากรสจูบแสนเร่าร้อนที่ผมเป็นคนมอบให้เมื่อครู่ ริมฝีปากบางๆนั่นบวมเจ่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เห็นแล้วมันน่าจับมาจูบอีกซักทีสองที
ว่าแต่…ผมเป็นจูบแรกของยัยนี่สินะ คิดได้อย่างนั้นแล้วชายหนุ่มก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยความดีใจ ก่อนจะจับใบหน้าของร่างเล็กให้หันมาสบตากับตัวเอง
“ถ้ายังดื้ออีก ชั้นจะไม่ลงโทษแค่จูบแน่..ยัยแสบ” พอผมพูดจบยัยนี่ก็จ้องตาผมเขม็งเลย ฮ่าๆๆ แก้มสีแดงอมชมพูที่เกิดจากความเขินนั่นพองลมออกมาจนแทบจะแตกได้อยู่ละ มันน่าหมั่นเขี้ยวชะมัด
“ฟอดดดดดด” ผมหันไปหอมแก้มแดงๆนั่นอีกครั้งก่อนจะโดนยัยนี่ผลักออกห่าง
“ถอยไปเลยไอบ้า!!” พูดจบยัยแสบก็วิ่งลงจากรถหนีผมขึ้นตึกไปเลย หึ น่ารักชะมัดเลยแฮะ J
ชั้นวิ่งหนีอิตามยองซูขั้นมาบนห้องซ้อมของอินฟินิททันที ฮือออออ ไอบ้า!! นั่นมันจูบแรกของชั้นเลยนะเฟ้ย ไอคนบ้ากาม ไอคนหื่น ไอคนนิสัยไม่ดี ไอโรคจิต ไอ้ ฟหกด่าสวสดำพรนไนย #$%#%#^%&^%&^%%$ ฮึ่ยยยยย โมโหเฟ้ย!!
“ -///////- ”
ไอหน้านี่ก็เหมือนกัน เมื่อไหร่จะเลิกแดงซักทีฟะ ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด -*- ชั้นดึงแก้มตัวเองเพื่อระงับอาการเขินอยู่หลายครั้ง ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องซ้อมที่มีเหล่าโอป้านั่งเล่นอยู่
“อ้าวจี้ ไหงมาคนเดียวล่ะแล้วไอแอลมันไปไหน แล้วนั่นไม่สบายรึเปล่า? ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น” นัมอูฮยอนหันมาถามชั้นหลังจากที่หันมาเห็นว่าชั้นเดินเข้าคนเดียว
“@#$!$#%$&^*(^*%^&%!@!#&….” ชั้นยังคงยืนสาปแช่งอิหมอนั่นอยู่โดยที่ไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของโอป้าทั้ง 6
“จี้~” โฮย่าลุกขึ้นเดินไปหายัยตัวเล็กของเค้า ก่อนจะเอานิ้วจิ้มๆไปที่แขนของยัยเด็กนี่อยู่สองสามที เมื่อเห็นว่ายืนเหม่อลอยไม่พูดไม่จาอยุ่แต่หน้าห้อง ก่อนจะได้ยินเสียงงึมงำๆฟังไม่ได้ศัพท์ตอบกลับมา
“เป็นไรวะ?”
ทุกคนพร้อมใจกันพูดก่อนจะเกาหัวงงๆกับอาการของยัยตัวแสบของพวกเขา ดูท่าจะเป็นเอามากนะนั่น นี่ขนาดพวกเค้าอยู่ด้วยยังไม่รู้สึกตัวเลย เป็นอะไรของยัยนี่กันแน่ ระหว่างนั้นมยองซูก็เดินเข้ามาในห้องพอดี คงจะมีแต่ไอหล่อนี่ล่ะมั๊งที่จะแก้ความสงสัยของพวกเขาได้
“เฮ้ย แอล ยัยแสบมันเป็นไรวะ” ดงอูหันมาถามมยองซูก่อนจะได้รับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบกลับมา เกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของหมอนี่จริงๆ ดงอูได้แต่แอบบ่นอยู่ในใจ
“ปล่อยไว้อย่างนั้นแหล่ะ เดี๋ยวซักพักก็หายเอง”
ทุกคนหันมามองชั้นอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปรวมตัวกันซ้อมเต้นอยู่ที่กลางห้องเหมือนเช่นทุกที อันที่จริงชั้นก็รู้สึกตัวตั้งนานแล้วนะว่าพวกโอป้าเดินมาคุยด้วย แต่จากเหตุการณ์ในรถเมื่อครู่มันทำให้ชั้นไม่มีอารมณ์จะสนทนากับใคร ขอโทษนะคะโอป้าที่น่ารักทั้งหลาย T____T
ชั้นนั่งมองอินฟินิทซ้อมเต้นไปเรื่อยๆจนเบื่อ เลยหยิบหูฟังกับไอพอดขึ้นมานั่งฟังแก้หงุดหงิด ซักพักซองยอลโอป้าก็เดินมานั่งลงข้างๆชั้น
“จี้ ทำไรอ่ะ” ซองยอลโอป้าถามขึ้นพร้อมกับดึงหูฟังของชั้นลงข้างหนึ่ง …จะหาเรื่องกันหรอห๊ะ -*-
“นั่งซักผ้าอยู่ -____-” ชั้นตอบพร้อมกับยัดหูฟังเข้าหูตัวเองอีกครั้ง
“O[]O” ทำไมต้องทำหน้าตกใจอย่างนั้นด้วยฟะ ก็เห็นๆอยู่ว่าคนกำลังนั่งฟังเพลงอ่ะ จะถามทำไม -_-
“ฟังเพลงไรอ่ะ ฟังมั่งดิ” ไม่พูดเปล่า ซองยอลโอป้าก็เข้ามาแย่งหูฟังของชั้นออกไปข้างนึงแล้วเอาไปเสียบเข้าที่หูของตัวเองทันที
“เพลงไทยอ่ะ โอป้าจะฟังรู้เรื่องมั๊ยเนี่ย” ชั้นหันไปโวยวายใส่นิดหน่อยพอเป็นพิธีแต่ก็ไม่ได้แย่งหูฟังคืนมาแต่อย่างใด
“ ได้ยินเสียงอะไรที่ชั้นได้ยินบ้างมั๊ย….มันเป็นเสียงเบาๆของใจว่าคิดถึงเทอ
ยังใกล้ชิดกันมากเท่าไร ยิ่งฟังชัดเจนว่าเป็นเทอ
ช่วยมองตากันตรงนี้ บอกกันทีว่าเทอได้ยินเหมือนๆกัน…”
ระหว่างที่เราสองคนฟังเพลงกันอย่างเงียบๆ อยู่ดีๆเหตุการณ์ที่อิตาลุงคิมแอลจูบชั้นก็ลอยเข้ามาในสมองอีกครั้ง ให้ตายเถอะ ทำไมชั้นต้องมาคิดถึงหมอนั่นด้วย แต่รสจูบของหมอนั่นมันยังติดอยู่ที่ริมฝีปากชั้นอยู่เลย ชั้นจึงค่อยๆยกมือขึ้นมาแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ทะ ทำไมอยู่ดีๆหัวใจมันเต้นแรงอย่างนี้อ่ะ 0[]0 นะ..นี่ ชั้นหวั่นไหวกับสัมผัสของหมอนั่นหรอ ม่ายจริงงงงงงงงง!! T[]T
“ถึงจะแปลไม่ค่อยออก แต่โอป้าว่ามันก็เพราะดีนะ ชื่อเพลงไรอ่ะ?” อยู่ดีๆซองยอลโอป้าก็พูดขึ้นมา ชั้นสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนั่นออกไป แล้วหันไปยิ้มให้ซองยอลโอป้าแหยๆ
“ชื่อเพลง ‘หูแว่ว’ น่ะ เค้าชอบเพลงนี้มากๆเลย ฮี่ๆ” ชั้นหันไปยิ้มให้ซองยอลโอป้าอีกครั้ง ก่อนเพลงในไอพอดจะเปลี่ยนสุ่มเพลงอื่นขึ้นมาเล่นอัตโนมัติ
“เฮ้ย นี่มันเพลงของวงโอป้านี่ ไม่น่าเชื่อว่าเทอจะฟังเพลงของพวกเราด้วย”
“ชั้นก็ติ่งวงโอป้านะ โอป้าเด็กประถม คริๆ” ชั้นหันไปล้อเลียนชื่อเล่นของซองยอลโอป้าที่เหล่าอินสปิริต(ชื่อแฟนคลับวงอินฟินิท)รู้ดีว่ามันเป็นชื่อเล่นของซองยอลที่ทุกคนในวงใช้เรียกเขา
“ทะ เทอ …O[]O” ซองยอลโอป้าทำตาโตอีกครั้ง
“5555555555555555” ชั้นหัวเราะเสียงดัง ทำให้ทุกคนในห้องหันมามองชั้นกับซองยอลโอป้าอย่างงงๆ อยู่ดีๆซองยอลโอป้าก็วิ่งเบะปากไปหากยูโอป้าอย่างรวดเร็ว
“โดนยัยเหมียวนั่นแกล้งมารึไงฮะฮยอง” ซองจงงี่หันมาถามซองยอลอย่างขำๆ
“Y______Y ยัยนั่นมันเด็กปีศาจอ่ะ บังอาจมาล้อชั้นว่าเด็กประถมด้วย Y[]Y” ซองยอลหันไปฟ้องซองจงงี่ก่อนจะเดินหน้าบูดไปหาเมมเบอร์คนอื่นๆ
“ขอเตือนว่าอย่าไปแกล้งยัยนั่นเด็ดขาด ยัยนั่นน่ะร้ายกว่าที่เราคิดเยอะเลย เทอไม่ใช่แค่แฟนคลับของเอฟทีนะจะบอกให้ แอร้ ชั้นพลาดแล้ว พลาดมากๆ” ซองยอลยังคงโวยวายไม่หยุด ชั้นหันไปมองขำๆก่อนจะหันกลับมาสนใจไอพอดของตัวเองอีกครั้ง
“โด่ว หยอกนิดหยอกหน่อยทำเป็นโวยวาย ชั้นยังไม่ได้แกล้งอะไรพี่ซักหน่อย :P” ชั้นหันไปแลบลิ้นใส่ซองยอลโอป้าเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะนั่งฮัมเพลงเบาๆอย่างมีความสุข โดยที่ลืมเรื่องจูบไปซะสนิท
Kim L talk :
“ดูเหมือนยัยนั่นจะกลับมาอารมณ์ปกติแล้วสินะ” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ไม่วายที่เหล่าเมมเบอร์ในวงจะได้ยิน ทีอย่างนี้ล่ะหูผึ่งกันเชียวนะ -_- ส่วนยัยนั่นคงไม่รู้เรื่องหรอก นั่งใส่หูฟังสบายอกสบายใจซะขนาดนั้น
“แกจะบอกพวกชั้นได้รึยังว่ายัยนั่นเป็นอะไร” ดงอูฮยองหันมาจับผิดผมเป็นคนแรก แต่ผมก็ยักไหล่ใส่แบบไม่สะทกสะท้าน
“ไม่มีอะไรมากหรอก ยัยนั่นก็แค่โดน ‘จูบ’ น่ะ”
“อ่อ แค่โดนจูบ จะ จู.. เฮ้ย!! จูบ... ใครจูบยัยนั่นฟะ!!” นัมอูฮยองเผลอตะโกนออกมาอย่างตกใจ จะอะไรกันนักหนากับจูบวะ ผมไม่ได้ไปจูบพวกฮยองซักหน่อย -*-
“ใช่…จูบ”
“ย่ะ อย่าบอกนะว่าแก….O[]O” ทุกคนทำตาโตตกใจประหนึ่งผมไปพรากบริสุทธิ์สาวมางั้นแหล่ะ อันที่จริงมันก็ใช่นี่หว่า จูบแรกของยัยนั่นเป็นจูบที่บริสุทธิ์สำหรับผม
“ฮยองเอาจริงหรอ ไปจูบเทออย่างนั้นไม่กลัวเทอเกลียดเอารึไง” ซองจงหันมาถามเตือนสติผม
เออใช่ ผมลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย ถ้าเทอเกลียดผมขึ้นมา ผมคงเกลียดตัวเองมากกว่า
“…………………..” ผมนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งโดยปล่อยให้ความเงียบเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
“ถ้านายไม่คิดจริงจังจริงๆล่ะก็ ระวังจะทำให้ผญ.คนนึงต้องเสียใจและเสื่อมเสีย นายก็รู้ว่าพวกเราแตกต่างจากคนทั่วไป ฮยองหวังว่านายจะเข้าใจนะ” โฮย่าฮยองเตือนสติผมก่อนจะตบบ่าให้กำลังใจ
“ผมตัดสินใจแล้วฮยอง ผมจะไม่ยอมปล่อยเทอไปง่ายๆหรอก”
“งั้นแกก็ต้องแสดงตัวให้มันชัดเจนได้แล้วว่าแกรู้สึกยังไงกับยัยนั่น อย่าปล่อยให้มันคลุมเครืออยู่อย่างนี้ ดูท่าทางยัยนั่นจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแกชอบอ่ะ แต่เอาเถอะพวกเราทุกคนจะคอยช่วยอีกแรง เพราะถ้าเป็นยัยเตี้ยนี่ ยังไงพวกเราก็ให้ผ่าน” กยูฮยองเตือนสติผมพร้อมกับให้กำลังใจ โดยที่ทุกคนก็พยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย
“แต่ยัยนั่นยังชอบมินฮวานอยู่” เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างยัยนั่นกับเพื่อนสนิทต่างวงของผม ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ;___;
“นายจะถอยทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่ม?” โฮย่าฮยองหันมาถามผม
“ไม่มีทาง ชั้นบอกแล้วว่ายังไงยัยนั่นก็ต้องเป็นของชั้น” ผมบอกออกไปอย่างหนักแน่นก่อนจะมองไปที่ยัยตัวแสบที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ซึ่งพอทุกคนได้ยินผมพูดออกมาแบบนั้นต่างก็พากันยิ้มออกมาเบาๆ
“ให้มันได้อย่างนี้สิคุณคิมมยองซู” นัมอูฮยองหันมายิ้มให้ผมก่อนจะถีบส่งผมไปหายัยแสบโดยทันที
“ฮะ เฮ้ย!!”
กึก!!
ชั้นเงยหน้าขึ้นไปมองบุคคลตรงหน้าอย่างช้าๆเมื่อสังเกตเห็นปลายเท้าของใครบางคนมาหยุดอยู่ที่ตรงระดับสายตาพอดี
นี่มันอิตาลุงคิมแอลนี่!!!!! ชั้นยังไม่พร้อมคุยกับนายนะเฟ้ย T[]T
“มะ มี…อะ อะไร” ชั้นพูดตะกุกตะกักอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“…………………..” ตาคิมแอลยังคงเงียบอยู่จนชั้นทำอะไรไม่ถูก ชั้นเลยลุกขึ้นเตรียมจะวิ่งไปหลบอยู่หลังโฮย่าโอป้าทันที แต่ตานี่ก็ดึงแขนชั้นไว้ก่อน แล้วดึงชั้นเข้าสู่อ้อมกอดของเขาทันที
“O[]O”
“……………………..”
“……………………..” หมอนั่นเงียบมา ชั้นก็เงียบกลับ ….ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนี่หว่า -3-
“เรื่องจูบนั่น...ชั้นขอโทษนะ” อยู่ดีๆมยองซูโอป้าก้มลงมากระซิบที่ข้างหูชั้นให้ได้ยินกันแค่สองคน
“…………………….” ตานี่จะแกล้งอะไรชั้นอีกเนี่ย T____T ชั้นไม่รู้จะตอบอะไรเลยได้แต่นิ่งเงียบเหมือนเดิม
“เทอ..ยังโกรธชั้นอยู่ใช่มั๊ย?” หมอนี่หันมาถามชั้นเบาๆ เมื่อเห็นชั้นเงียบไปนาน
“ปะ ป่าว”
“เห็นๆกันอยู่ว่าโกรธ”
“ป่าว”
“แล้วเงียบทำไม”
“ป่าว”
“พูดเป็นอยู่คำเดียวรึไง” ตาลุงนี่ถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อชั้นพูดคำเดียวซ้ำๆ นี่…ชั้นได้ยินนะเฟ้ย -_- คนที่สมควรจะถอนหายใจมันควรจะเป็นชั้นไม่ใช่เหรอยะ -O-
“ป่าว” ชั้นเปล่ากวนตีนเค้านะ แค่ไม่รู้จะพูดอะไรง่ะ -.,-
“เทอยังงอนชั้นอยู่”
“ก็บอกว่าป่าว ปะ ปล่อยชั้นซักทีเหอะ -////-” ชั้นดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของตาลุงนี่ เมื่อรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเริ่มไม่ปลอดภัย ฮืออ ไม่อายสายตาโอป้าคนอื่นเลยรึไงแว๊ อิตาลุงหน้าไม่อายยยยยย~~
“ไม่” ไม่พูดเปล่าตานี่ยังกระชับแขนให้กอดของเขาแนบแน่นขึ้นไปอีก โอ้ย ชั้นจะหายใจไม่ออกแล้วนะโว้ย
“นายกอดแน่นจนชั้นหายใจไม่ออก T____T” ชั้นโวยวายใส่เค้าแล้วเริ่มดิ้นอีกครั้ง ก่อนที่แขนแกร่งนั่นจะยอมคลายออกนิดนึง ขอย้ำ! นิดนึงจริงๆนะ ขอบพระคุณมากเลยขร่ะคุณพี่ที่ทำตามคำขอ ถุย!
“งั้นก็อย่าเมินกันสิ” มยองซูโอป้าเชยคางชั้นให้สบตากับเขาา ซึ่งชั้นก็ไม่สามารถจะหลบสายตาของเขาได้เลย
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
อิหัวใจทรยศ!! จะเต้นแรงทำไมฮะ อิบ้า อย่าบอกนะว่าแกกำลังหวั่นไหวน่ะ.. ชั้นได้แต่กรีดร้องในใจก่อนหน้าจะแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่ได้เมินซักหน่อย -///////////-” ชั้นตอบออกไปเสียงอู้อี้ก่อนจะรีบก้มหน้างุดเหมือนเดิม
“ดีมาก งั้นกลับที่พักกันนะตัวเล็ก เดี๋ยวโอป้าไปส่ง ^w^” สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้ชั้นงงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ท้วงอะไร จากนั้นตาลุงคิมแอลจึงคลายกอดออกก่อนจะจับมือชั้นเดินออกมาจากห้องโดยไม่ทันได้บอกลาโอป้าคนอื่นเลยซักคำ เค้าเดินจูงมือชั้นไปตลอดทางโดยที่เราไม่ได้พูดอะไรกันเลย มีเพียงความเงียบและสัมผัสเบาๆที่มือทั้งสองเท่านั้น ที่เป็นตัวบ่งบอกว่าเวลานี้ …
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
'ชั้นไม่ได้ฝันไป'
‘หัวใจบ้า’…. ชั้นบอกแล้วไงว่าอย่าหวั่นไหว…
ดูเหมือนแกจะไม่ฟังคำสั่งชั้นเลยสินะ
ให้ตายเถอะ!!!
ความคิดเห็น