ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
Best Prince Island รักใสๆขององค์ชายบอยแบนด์
Chapter 2
"ทุกๆน่ะแหละเพคะ"
"แล้วทำไมผมต้องระวังด้วยครับ ผมงง?" พี่จงฮุนถาม คงจะอยากรู้มากสินะ หัวหน้าวงเรา ฮ่าๆๆๆ
"แล้วของพวกเราอีกสี่คนล่ะครับ" นั่นสิ ผมก็อยากรู้นะ แต่ผมก็กลัวไปโรงเรียนไม่ทันนะป้า
"ไม่ต้องกังวลเพคะ หญิงสาวอีกสี่คน หม่อมฉันรับประกันได้ อ้อ แล้วไม่ต้องกลัวที่จะไปโรงเรียนนะเพคะองค์ชายมินฮวาน ยังไเหล่าองค์ชายก็ไปไม่ทันอยู่แล้ว" จึ๋ย -_-' กำลังจะพูดอยู่แล้วเชียว คราวหลังจะไม่คิดอะไรแผลงๆอีกแล้ว คิดทีไร ป้ารู้ทุกทีเลย
"งั้นพอเถอะครับ ถ้ามันจะไปเรียนไม่ทันเหมือนที่มินฮวานจะพูด ป้าทำนายแค่นี้ก่อนดีกว่า" พี่ฮงกิออกความคิดเห็น ก็ดีนะ จะได้ไปโรงเรียนสักที ^^
"เอาล่ะ ลูกๆไปโรงเรียนเถอะ พ่อกลัวว่ามันจะสายไปกว่านี้นะ"
"พะย่ะค่ะ พระบิดา" พวกเราโค้งคำนับพ่อกับแม่ แล้วมาโรงเรียนทันที ก็เหมือนเดิม ผมอยู่ปีสาม พี่ๆอยู่มหาลัยกันหมด มาสายได้ชิวๆ แต่ผมนี่สิ ต้องไปยืนกระต่ายขาเดียวปากคาบไม้หน้าสามหรือเปล่า -_-
พอมาถึงหน้าโรงเรียน ก็พบว่าประตูฝั่งมัธยมปิดอยู่ ส่วฝั่งมหาวิทยาลัยเปิดไว้ ถ้าพวกผมไปทางนั้น ผมก็ต้องซวย พี่ๆก็ต้องซวยไปด้วย พวกเราพบผู้หญิงน่ารักๆอีกห้าคนยืนแอบอยู่ตรงกำแพง คงเข้าโรงเรียนไม่ได้ล่ะมั้ง แหงล่ะสิ ประตูใหญ่ปานภูเขา ไม่รู้จะทำอะไรใหญ่นักหนา ผมว่าที่ยืนอยู่ตรงนั้น..ห้าสาวตระกูลชินชัวร์ ^๐^
Shin Raemi : Talk
โหย...คุณป้าหมอดูคนนั้นทำนายแม่นจจริงๆด้วยแฮะ ขนาดพวกฉันออกจากบ้านตั้งแต่ 7 โมง ยืนคุยกับป้าไม่ถึง 10 นาที ไม่ทันจริงๆด้วย -_-' เอ๊ะ? แล้วนั่นรถใคร
และฉันก็พบผู้ชายห้าคนเดินลงจากรถ เฮ้ย! นะ นั่นมัน... FT ISLAND นี่นา....
สงสัยมาไม่ทันเหมือนกัน เหอะๆ ตลกจริงๆ เทวดาเล่นตลกอะไรกับพวกฉันเนี่ย...บอกที อ้าว แล้วเดินมาทางพวกฉันทำไม?
"พวกเธอ..ห้าสาวตระกูลชินใช่รึเปล่า" คนที่ชื่อฮงกิถาม
"ใช่ ทำไมเหรอ.." เราตอบพร้อมกัน สามัคคีจริงๆ
พวกนั้นมองหน้ากันและกระซิบอะไรบางอย่าง ก่อนยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย จะยิ้มด้วยเหตุผลอะไรกันเนี่ย >o<
"ทำไมพวกเธอไม่เข้าไปข้างในกันล่ะ" พี่จงฮุนถาม พี่ซังฮยุนเลยเป็นคนบอกเอง
"ก็มาสายสิ พูดแปลกๆ ถึงได้มายืนอยู่ตรงนี้ ประตูโรงเรียนกูสูงยังกะหลังคาโบสถ์ ชิ!" เป็นไงล่ะ พี่สาวคนโตของฉัน ดุนะ อิอิ
"ด้านข้างมีช่องให้คนเข้าอยู่ พวกเราใช้เป็นช่องทางเวลามาสาย ไปด้วยกันมั้ย" แจจินพูด แหม...คิดจะเล่นอะไรหรือเปล่า คิดว่าฉันจะเชื่อนายเหรอ
"ทำไมถึงชวนพวกเราล่ะ" ฉันถาม แต่แล้วก็นึกขึ้นได้... เดี๋ยวนะ เราคุยกะพวกนี้กลุ่มแรก แล้วพวกนี้มีห้าคน... รึว่าพวกนี้จะเป็นองค์ชาย มะ ไม่จริงง่า...! O_O
"ก็เราอยากชวน ถ้าจะไปก็ตามมานะ มัวยืนอยู่ สายยิ่งกว่าเดิมไม่รับรอง หึ.." มินฮวานหัวเราะอย่างกวนๆ แต่..ตามไปดีกว่า
พวกเราทั้งห้ายอมตาม FT ISLAND ไปแต่โดยดี จริงอย่างพวกนั้นบอกเลยแฮะ มีช่องโพลงๆตรงกำแพงหลังพุ่มไม้จริงๆด้วย แล้วจะเข้าไปได้อย่างไรกัน -_-
"เอาล่ะ เนื่องจากฉันเป็นคนโตของ FT ฉันอยากให้มักเน่กับน้องเล็กของพวกเธอเข้าไปก่อน" ตลกละพี่จงฮุน จะให้ฉันไปพร้อมกับมินฮซานเหรอ? ลงนรกชัดๆอ่ะ
"ทำไมต้องน้องเล็กด้วยล่ะ ใครเข้าไปก็ได้นี่นา.." ฉันเริ่มจะโวยวาย มันไม่ยุติธรรม
"ไม่ต้องมาบ่น เข้าไปได้แล้ว"
มินฮวานผลักฉันเข้าไป กรี๊ดดดด อีตานี่ เจ็บนะ >o< เออ แต่รู้นี้ก็แจ่มนะ ขนาดที่ฉํนมุดไปได้ง่ายดาย แต่ฝ่ายจัดสวนไม่สงสัยรึไงนะ รูขนาดนี้ พอมุดพ้นเขตสวนแล้ว ฉันรีบวิ่งไปห้องเรียน ไม่รอมินฮวานเลย วิ่งแบบไม่คิดชีวิต ถ้าคิดนะ มีหวังอาจารย์ฝ่ายปกครองฝั่งโรงเรียนมาเห็นก็ซวยกันพอดีสิงานนี้ ฉันจะได้แจ้งเกิดกลางสนามหญ้าท่ามกลาแสงแด SPF 50+ แน่ๆงานนี้ ทางที่ดี อย่าเสี่ยงดีที่สุด
พอไปถึงห้องเรียน โชคดีจังอาจารย์ไม่อยู่ ฉันเลยไปนั่งที่ที่ฉันชอบคือติดหน้าต่างเวลามองลงไปข้างล่างจะได้มองเห็นหนุ่มๆชมรมฟุตบอลถนัดตา หรือมองไปอีกฝั่งก็เห็นนักบาสของโรงเรียนกำลังซ้อมกันอยู่ ฉันนั่งอยู่โต๊ะที่หก ซึ่งเพื่อนสนิทฉันมีสามคน ฉันต้องเป็นเศษเกิน ของเพื่อนเลยต้องนั่งคนเดียว T_T
"แรมิ ขนาดเปิดเทอมเธอยังมาสาายเลยเหรอ?" นี่คือฮันซึลกิ เพื่อนสนิทฉันตั้งแต่ม.ต้น
"นั่นน่ะสิ เธออยู่ห้องเอนะ เธอยังมีความสามารถมาสายตั้งแต่วันแรก แล้วถ้าได้อยู่ห้องอื่นล่ะจะเป็นยังไง" และนี่คือชองอุนซู เพื่อนสนิทตั้งแต่ม.ต้นอีกคนเหมือนกัน
"พวกเธออย่าบ่นเลยน่า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราเรียด้วยกันนะ เธอยังไม่ชินอีกเหรอ?"
"ขออนุญาตครับ"
O_O!!! โอ้ว...ไม่นะ ! อีตานี่ย้ายมาอยู่ห้องกับฉันเหรอ ฉันจะเป็นลม... เออแฮะ เท่าที่สังเกตดีๆ ฉันก็คุ้นหน้ากับพวกที่ย้ายมาสี่ห้าคนไม่คิดว่าจะมีตานี่สิ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด........>o<" จะกรี๊ดหาน้ำตกันรึยังไงวะ -_-
"ตายจริงแรมิ มินฮซานวง FT ISLAND ได้อยู่ห้องเดียวกับเราด้วย" ซึลกิ เธอก็เป็นไปเหมือนชาวบ้าน 99.99% ด้วยเหรอเนี่ย ให้ตายเพื่อนฉัน..
"นั่นสินะ โชคดีจังเลย *o*" ดูทำตาเพ้อฝันเข้าสิ โอย ฉันรับไม่ได้ ปัญญาอ่อนที่สุดเลยอุนซู
"พวกเธอสองคนอย่าบ้าไปหน่อยเลย"
"เธอไม่ชอบเขาก็อย่าไปว่าเขาสิ" ไอ้ชอบน่ะ ฉันเข้าใจ แต่อย่างพวกเธอ มันไม่ได้อยู่ขั้นนี้น่ะสิ
โอ๊ะ! ไม่นะ มินฮซานเดินมาใกล้ฉันอ่ะ ฉันมองรอบๆห้อง เหลือที่ว่างแค่ข้างฉันที่เดียว ให้ตายสิ ฉันไม่น่าเหลือเศษเลย ทำไมถึงทำกับแรมิคนสวยคนนี้ได้ -__-'
"เน่ะ! นายน้องสุดท้อง ที่ตรงนี้มีคนนั่งแล้ว" ฉันโกหกแบบไม่เนียนสุดๆ
"เหรอ? ไม่เห็นมีใครเลยนี่ หึ! เธอโกหกฉันไม่ได้หรอกนะ สายปีสามมีห้องละ 50 คน ชั้นนับแล้วมี 49 ซึ่งแปลว่า ฉันมาคนสุดท้าย เธอโกหกฉันไม่ได้หรอก มีไรมั้ยยัยน้องสุดท้อง"
ว๊ากกก... มินฮวานย้อนฉันค่ะ แค้นค่ะแค้น ชิ ฉันกับนายเราไม่รู้จักกันนะยะ เวรของกรรม กรรมของเวรจริงๆ เมื่อซี้สองคนข้างหน้าสะกิดสายตามา
"แรมิ เธอกับเขารู้จักันเหรอ"
"หือ.. จะบ้าเหรออุนซู ฉันไม่รู้จักเขาเลยนะ" ทำไมวันนี้ฉันโกหกเยอะจังวะ แถมเนียนซะไม่มี -_-
"จริงเหรอ เธอไม่รู้จักฉันเลยเหรอ? เมื่อกี้เรายังมาพร้อมกันเลยนะ" ดูสิ ฉันไม่เถียงแล้ว ขืนเถียงไป ฉันก็แพ้อยู่ดี
"ใครมากับนาย ฉันก็มาของฉันเอง แถมมาก่อนนายด้วยซ้ำ" ฉันเถียงต่อ (ไหนบอกจะไม่เถียงแล้วไง : Writer May)
"วันนี้มาสาย 10 คนเชียวนะ ทั้งพี่ๆของเธอและพี่ๆของฉันด้วย"
"เชอะ ฉันไม่นับหรอกย่ะ -3-" ฉันทำปากจู๋ใส่ เขามากระซิบข้างหูฉัน ย้ำว่ากระซิบ เพราะมัน...เบามาก ท่าทางจะยาว
"ตอนเย็นเธอไม่ได้ไปไหนใช่หรือเปล่า เธอเตรียมตัวไปเกาะ Treasure Island ได้เลยนะ เพราะพวกเรามีเรื่องให้พวกเธอช่วย พี่ๆของเธอก็จะไปด้วย เพื่อเป็นการตอบแทนที่พวกฉันบอกทางลับสุดยอดให้พวกเธอ พวกเธอต้องทำบางอย่างเป็นการตอบแทน"
จากการฟังงึมงัมๆของเขาก็พอจะจับใจความได้ก็คือ เขาจะพาฉันไปเกาะของเขา เพื่อทำอะไรซักอย่าง ซึ่ง FT ก็สอนให้ฉันรู้ว่า ของฟรีไม่มีในโลก -_- แต่ที่ปวดหัวมากกว่านั้นคือเพื่อนรักทั้งสองคนหันมามองอย่างสงสัย
"ไหนว่าไม่รู้จักกันไง กระซิบอะไรกัน" อย่ามาว่าฉันนะอุนซู เธอว่ามินฮวานสิ ฉันไม่ใช่คนผิดซักหน่อย
"ไม่มีไรหรอก แค่ธุระส่วนตัว" ฉันบอก แบบเก็บอารมณ์สุดๆแล้วนะ
"บอกพวกเราไม่ได้เลยรึไงกัน"
"อุนซู......ก็วันนี้ฉันเพิ่งรู้จักเขา พวกเธอเข้าใจบ้างมั้ย -_-^" ฉันกำลังโกรธ แต่มินฮวานกำลังสนุกกับการกระซิบ
"เธอจะว่ายังไง น้อยคนนะที่จะได้ไปที่เกาะนั้นน่ะ" อ๊ากกก...อย่าเอาเหตุผลนี้มาอ่อยฉันนะ
"เออๆๆ นายเลิกกระซิบได้แล้ว ฉันไม่อยากมีปัญหากับเพื่อน เจอกันหลังเลิกเรียน -_-"
"ได้^_^"
ฉันตกลงรับคำ มินฮวานก็ท่าทางดีใจ เหมือนแผนการร้ายสำเร็จ
เวลาผ่านไป...เลิกเรียนแล้ว ปกติพวกเราจะกลับบ้านก่อนใคร แต่วันนี้ต้องกลับหลังสุด เพราะ FT อ้างว่ามีซ้อมดนตรี ฉันเลยต้องรอ ยืนรอจนตะคริวกินเท้าทั้งเท้าแล้วเนี่ย เมื่อไหร่จะมา >o<!!!
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
เป็นยังไงกันบ้างคะ เริ่มสนุกขึ้นสักนิดหรือยัง ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ ขอบคุณที่ให้การติดตามค่ะ ^^
Chapter 2
"ทุกๆน่ะแหละเพคะ"
"แล้วทำไมผมต้องระวังด้วยครับ ผมงง?" พี่จงฮุนถาม คงจะอยากรู้มากสินะ หัวหน้าวงเรา ฮ่าๆๆๆ
"แล้วของพวกเราอีกสี่คนล่ะครับ" นั่นสิ ผมก็อยากรู้นะ แต่ผมก็กลัวไปโรงเรียนไม่ทันนะป้า
"ไม่ต้องกังวลเพคะ หญิงสาวอีกสี่คน หม่อมฉันรับประกันได้ อ้อ แล้วไม่ต้องกลัวที่จะไปโรงเรียนนะเพคะองค์ชายมินฮวาน ยังไเหล่าองค์ชายก็ไปไม่ทันอยู่แล้ว" จึ๋ย -_-' กำลังจะพูดอยู่แล้วเชียว คราวหลังจะไม่คิดอะไรแผลงๆอีกแล้ว คิดทีไร ป้ารู้ทุกทีเลย
"งั้นพอเถอะครับ ถ้ามันจะไปเรียนไม่ทันเหมือนที่มินฮวานจะพูด ป้าทำนายแค่นี้ก่อนดีกว่า" พี่ฮงกิออกความคิดเห็น ก็ดีนะ จะได้ไปโรงเรียนสักที ^^
"เอาล่ะ ลูกๆไปโรงเรียนเถอะ พ่อกลัวว่ามันจะสายไปกว่านี้นะ"
"พะย่ะค่ะ พระบิดา" พวกเราโค้งคำนับพ่อกับแม่ แล้วมาโรงเรียนทันที ก็เหมือนเดิม ผมอยู่ปีสาม พี่ๆอยู่มหาลัยกันหมด มาสายได้ชิวๆ แต่ผมนี่สิ ต้องไปยืนกระต่ายขาเดียวปากคาบไม้หน้าสามหรือเปล่า -_-
พอมาถึงหน้าโรงเรียน ก็พบว่าประตูฝั่งมัธยมปิดอยู่ ส่วฝั่งมหาวิทยาลัยเปิดไว้ ถ้าพวกผมไปทางนั้น ผมก็ต้องซวย พี่ๆก็ต้องซวยไปด้วย พวกเราพบผู้หญิงน่ารักๆอีกห้าคนยืนแอบอยู่ตรงกำแพง คงเข้าโรงเรียนไม่ได้ล่ะมั้ง แหงล่ะสิ ประตูใหญ่ปานภูเขา ไม่รู้จะทำอะไรใหญ่นักหนา ผมว่าที่ยืนอยู่ตรงนั้น..ห้าสาวตระกูลชินชัวร์ ^๐^
Shin Raemi : Talk
โหย...คุณป้าหมอดูคนนั้นทำนายแม่นจจริงๆด้วยแฮะ ขนาดพวกฉันออกจากบ้านตั้งแต่ 7 โมง ยืนคุยกับป้าไม่ถึง 10 นาที ไม่ทันจริงๆด้วย -_-' เอ๊ะ? แล้วนั่นรถใคร
และฉันก็พบผู้ชายห้าคนเดินลงจากรถ เฮ้ย! นะ นั่นมัน... FT ISLAND นี่นา....
สงสัยมาไม่ทันเหมือนกัน เหอะๆ ตลกจริงๆ เทวดาเล่นตลกอะไรกับพวกฉันเนี่ย...บอกที อ้าว แล้วเดินมาทางพวกฉันทำไม?
"พวกเธอ..ห้าสาวตระกูลชินใช่รึเปล่า" คนที่ชื่อฮงกิถาม
"ใช่ ทำไมเหรอ.." เราตอบพร้อมกัน สามัคคีจริงๆ
พวกนั้นมองหน้ากันและกระซิบอะไรบางอย่าง ก่อนยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย จะยิ้มด้วยเหตุผลอะไรกันเนี่ย >o<
"ทำไมพวกเธอไม่เข้าไปข้างในกันล่ะ" พี่จงฮุนถาม พี่ซังฮยุนเลยเป็นคนบอกเอง
"ก็มาสายสิ พูดแปลกๆ ถึงได้มายืนอยู่ตรงนี้ ประตูโรงเรียนกูสูงยังกะหลังคาโบสถ์ ชิ!" เป็นไงล่ะ พี่สาวคนโตของฉัน ดุนะ อิอิ
"ด้านข้างมีช่องให้คนเข้าอยู่ พวกเราใช้เป็นช่องทางเวลามาสาย ไปด้วยกันมั้ย" แจจินพูด แหม...คิดจะเล่นอะไรหรือเปล่า คิดว่าฉันจะเชื่อนายเหรอ
"ทำไมถึงชวนพวกเราล่ะ" ฉันถาม แต่แล้วก็นึกขึ้นได้... เดี๋ยวนะ เราคุยกะพวกนี้กลุ่มแรก แล้วพวกนี้มีห้าคน... รึว่าพวกนี้จะเป็นองค์ชาย มะ ไม่จริงง่า...! O_O
"ก็เราอยากชวน ถ้าจะไปก็ตามมานะ มัวยืนอยู่ สายยิ่งกว่าเดิมไม่รับรอง หึ.." มินฮวานหัวเราะอย่างกวนๆ แต่..ตามไปดีกว่า
พวกเราทั้งห้ายอมตาม FT ISLAND ไปแต่โดยดี จริงอย่างพวกนั้นบอกเลยแฮะ มีช่องโพลงๆตรงกำแพงหลังพุ่มไม้จริงๆด้วย แล้วจะเข้าไปได้อย่างไรกัน -_-
"เอาล่ะ เนื่องจากฉันเป็นคนโตของ FT ฉันอยากให้มักเน่กับน้องเล็กของพวกเธอเข้าไปก่อน" ตลกละพี่จงฮุน จะให้ฉันไปพร้อมกับมินฮซานเหรอ? ลงนรกชัดๆอ่ะ
"ทำไมต้องน้องเล็กด้วยล่ะ ใครเข้าไปก็ได้นี่นา.." ฉันเริ่มจะโวยวาย มันไม่ยุติธรรม
"ไม่ต้องมาบ่น เข้าไปได้แล้ว"
มินฮวานผลักฉันเข้าไป กรี๊ดดดด อีตานี่ เจ็บนะ >o< เออ แต่รู้นี้ก็แจ่มนะ ขนาดที่ฉํนมุดไปได้ง่ายดาย แต่ฝ่ายจัดสวนไม่สงสัยรึไงนะ รูขนาดนี้ พอมุดพ้นเขตสวนแล้ว ฉันรีบวิ่งไปห้องเรียน ไม่รอมินฮวานเลย วิ่งแบบไม่คิดชีวิต ถ้าคิดนะ มีหวังอาจารย์ฝ่ายปกครองฝั่งโรงเรียนมาเห็นก็ซวยกันพอดีสิงานนี้ ฉันจะได้แจ้งเกิดกลางสนามหญ้าท่ามกลาแสงแด SPF 50+ แน่ๆงานนี้ ทางที่ดี อย่าเสี่ยงดีที่สุด
พอไปถึงห้องเรียน โชคดีจังอาจารย์ไม่อยู่ ฉันเลยไปนั่งที่ที่ฉันชอบคือติดหน้าต่างเวลามองลงไปข้างล่างจะได้มองเห็นหนุ่มๆชมรมฟุตบอลถนัดตา หรือมองไปอีกฝั่งก็เห็นนักบาสของโรงเรียนกำลังซ้อมกันอยู่ ฉันนั่งอยู่โต๊ะที่หก ซึ่งเพื่อนสนิทฉันมีสามคน ฉันต้องเป็นเศษเกิน ของเพื่อนเลยต้องนั่งคนเดียว T_T
"แรมิ ขนาดเปิดเทอมเธอยังมาสาายเลยเหรอ?" นี่คือฮันซึลกิ เพื่อนสนิทฉันตั้งแต่ม.ต้น
"นั่นน่ะสิ เธออยู่ห้องเอนะ เธอยังมีความสามารถมาสายตั้งแต่วันแรก แล้วถ้าได้อยู่ห้องอื่นล่ะจะเป็นยังไง" และนี่คือชองอุนซู เพื่อนสนิทตั้งแต่ม.ต้นอีกคนเหมือนกัน
"พวกเธออย่าบ่นเลยน่า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราเรียด้วยกันนะ เธอยังไม่ชินอีกเหรอ?"
"ขออนุญาตครับ"
O_O!!! โอ้ว...ไม่นะ ! อีตานี่ย้ายมาอยู่ห้องกับฉันเหรอ ฉันจะเป็นลม... เออแฮะ เท่าที่สังเกตดีๆ ฉันก็คุ้นหน้ากับพวกที่ย้ายมาสี่ห้าคนไม่คิดว่าจะมีตานี่สิ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด........>o<" จะกรี๊ดหาน้ำตกันรึยังไงวะ -_-
"ตายจริงแรมิ มินฮซานวง FT ISLAND ได้อยู่ห้องเดียวกับเราด้วย" ซึลกิ เธอก็เป็นไปเหมือนชาวบ้าน 99.99% ด้วยเหรอเนี่ย ให้ตายเพื่อนฉัน..
"นั่นสินะ โชคดีจังเลย *o*" ดูทำตาเพ้อฝันเข้าสิ โอย ฉันรับไม่ได้ ปัญญาอ่อนที่สุดเลยอุนซู
"พวกเธอสองคนอย่าบ้าไปหน่อยเลย"
"เธอไม่ชอบเขาก็อย่าไปว่าเขาสิ" ไอ้ชอบน่ะ ฉันเข้าใจ แต่อย่างพวกเธอ มันไม่ได้อยู่ขั้นนี้น่ะสิ
โอ๊ะ! ไม่นะ มินฮซานเดินมาใกล้ฉันอ่ะ ฉันมองรอบๆห้อง เหลือที่ว่างแค่ข้างฉันที่เดียว ให้ตายสิ ฉันไม่น่าเหลือเศษเลย ทำไมถึงทำกับแรมิคนสวยคนนี้ได้ -__-'
"เน่ะ! นายน้องสุดท้อง ที่ตรงนี้มีคนนั่งแล้ว" ฉันโกหกแบบไม่เนียนสุดๆ
"เหรอ? ไม่เห็นมีใครเลยนี่ หึ! เธอโกหกฉันไม่ได้หรอกนะ สายปีสามมีห้องละ 50 คน ชั้นนับแล้วมี 49 ซึ่งแปลว่า ฉันมาคนสุดท้าย เธอโกหกฉันไม่ได้หรอก มีไรมั้ยยัยน้องสุดท้อง"
ว๊ากกก... มินฮวานย้อนฉันค่ะ แค้นค่ะแค้น ชิ ฉันกับนายเราไม่รู้จักกันนะยะ เวรของกรรม กรรมของเวรจริงๆ เมื่อซี้สองคนข้างหน้าสะกิดสายตามา
"แรมิ เธอกับเขารู้จักันเหรอ"
"หือ.. จะบ้าเหรออุนซู ฉันไม่รู้จักเขาเลยนะ" ทำไมวันนี้ฉันโกหกเยอะจังวะ แถมเนียนซะไม่มี -_-
"จริงเหรอ เธอไม่รู้จักฉันเลยเหรอ? เมื่อกี้เรายังมาพร้อมกันเลยนะ" ดูสิ ฉันไม่เถียงแล้ว ขืนเถียงไป ฉันก็แพ้อยู่ดี
"ใครมากับนาย ฉันก็มาของฉันเอง แถมมาก่อนนายด้วยซ้ำ" ฉันเถียงต่อ (ไหนบอกจะไม่เถียงแล้วไง : Writer May)
"วันนี้มาสาย 10 คนเชียวนะ ทั้งพี่ๆของเธอและพี่ๆของฉันด้วย"
"เชอะ ฉันไม่นับหรอกย่ะ -3-" ฉันทำปากจู๋ใส่ เขามากระซิบข้างหูฉัน ย้ำว่ากระซิบ เพราะมัน...เบามาก ท่าทางจะยาว
"ตอนเย็นเธอไม่ได้ไปไหนใช่หรือเปล่า เธอเตรียมตัวไปเกาะ Treasure Island ได้เลยนะ เพราะพวกเรามีเรื่องให้พวกเธอช่วย พี่ๆของเธอก็จะไปด้วย เพื่อเป็นการตอบแทนที่พวกฉันบอกทางลับสุดยอดให้พวกเธอ พวกเธอต้องทำบางอย่างเป็นการตอบแทน"
จากการฟังงึมงัมๆของเขาก็พอจะจับใจความได้ก็คือ เขาจะพาฉันไปเกาะของเขา เพื่อทำอะไรซักอย่าง ซึ่ง FT ก็สอนให้ฉันรู้ว่า ของฟรีไม่มีในโลก -_- แต่ที่ปวดหัวมากกว่านั้นคือเพื่อนรักทั้งสองคนหันมามองอย่างสงสัย
"ไหนว่าไม่รู้จักกันไง กระซิบอะไรกัน" อย่ามาว่าฉันนะอุนซู เธอว่ามินฮวานสิ ฉันไม่ใช่คนผิดซักหน่อย
"ไม่มีไรหรอก แค่ธุระส่วนตัว" ฉันบอก แบบเก็บอารมณ์สุดๆแล้วนะ
"บอกพวกเราไม่ได้เลยรึไงกัน"
"อุนซู......ก็วันนี้ฉันเพิ่งรู้จักเขา พวกเธอเข้าใจบ้างมั้ย -_-^" ฉันกำลังโกรธ แต่มินฮวานกำลังสนุกกับการกระซิบ
"เธอจะว่ายังไง น้อยคนนะที่จะได้ไปที่เกาะนั้นน่ะ" อ๊ากกก...อย่าเอาเหตุผลนี้มาอ่อยฉันนะ
"เออๆๆ นายเลิกกระซิบได้แล้ว ฉันไม่อยากมีปัญหากับเพื่อน เจอกันหลังเลิกเรียน -_-"
"ได้^_^"
ฉันตกลงรับคำ มินฮวานก็ท่าทางดีใจ เหมือนแผนการร้ายสำเร็จ
เวลาผ่านไป...เลิกเรียนแล้ว ปกติพวกเราจะกลับบ้านก่อนใคร แต่วันนี้ต้องกลับหลังสุด เพราะ FT อ้างว่ามีซ้อมดนตรี ฉันเลยต้องรอ ยืนรอจนตะคริวกินเท้าทั้งเท้าแล้วเนี่ย เมื่อไหร่จะมา >o<!!!
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
เป็นยังไงกันบ้างคะ เริ่มสนุกขึ้นสักนิดหรือยัง ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ ขอบคุณที่ให้การติดตามค่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น