ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Lovely Drumer Chapter 5
Lovely Drumer ปฏิบัติการร้าย แผนรัก ฉบับนายมือกลอง
Chapter 5
วันต่อมา...
ช่วงเวลาที่อยู่กับมินฮซาน แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ฉันก็มีความสุขที่สุด มันเป็นอะไรที่ฉันไม่คิดไม่ฝันมาก่อน แม้เขาไม่ได้คิดอะไรกับฉัน แต่ฉันก็รู้ดีว่าระหว่างศิลปินกับแฟนคลับมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว ข้อนี้เป็นสิ่งที่ฉันควรทำใจ
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะอยู่เมืองไทย ฉันจะทำยังไงดี...ทำไมเวลาผ่านไปเร็วนักล่ะ ฉันจะเจอเขาได้อีกเมื่อไหร่ T_T
"เป็นอะไรรึเปล่า ทำหน้ายังกะประจำเดือนไม่มา" ฉันสะดุ้งเพราะเขาเรียก โอ้โห..พูดจา หยาบคายมากๆ ประจำเดือนบ้านนายสิ
"ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่รู้สึกว่าเวลามันสั้นนะ แป๊ปเดียวพรุ่งนี้นานยก็จะกลับเกาหลีแล้ว...หดหู่อ่ะบอกตรงๆ" สารภาพมันซะตรงนี้
"ฉันไม่ได้หายไปตลอดนี่นา เธอไปเจอฉันที่คอนเสิร์ตก็ได้นิ"
"ฉันไม่สามารถเก็บเงินไปคอนเสิร์ตนายเดือนหน้าทันหรอกนะจะบอกให้"
"งั้นเธอไม่ต้องกังวล สักวันฉันจะมาหาเธออีก เธอเป็นเพื่อนคนนึงที่ทำให้ฉันรู้สึกดีมากๆในต่างแดน"
'แค่เพื่อนเองเหรอ?'
"ขอบคุณที่ให้ฉันเป็นเพื่อน.." .... ทั้งที่ฉันไม่ต้องการ
"เธอขี้กังวลจังน๊า FT ISLAND ยังอยู๋ในวงการเพลงอีกนาน เธออย่าได้กังวล"
"นายนั่นแหละ มั่วเอาการ คอยดูเถอะ นายกลับไปเกาหลี ประธานฮันเอานายตายแน่"
"เรื่องประธานฮันฉันไม่ห่วงหรอก ยังไงฮงกิฮยองก็จัดการให้ได้อยู่แล้ว.. ขนาดตอนนั้นจงฮุนฮยองมา ประธานฮันยังไม่กล้าหือเลย เขาจะกล้าว่าลูกคนแรกที่ทำให้บริษัทมีชื่อเสียงได้ยังไง"
"จ้า พ่อคนเก่ง แล้วโบมีล่ะ นายชอบเธอไม่ใช่เหรอ?"
"ใช่ มันก็จริงที่ฉันชอบโบมี แต่ตอนนี้ความรู้สึกฉันเปลี่ยนไป โบมีเป็ฯเพียงน้องร่วมวงการคนนึงเท่านั้น.." เขาทำหน้าเศร้าลง
"นะ..นี่นาย....โดนบอกเลิกเหรอ"
"ฉันเปล่า เพียงแต่..รักข้างเดียว มันไม่ได้ดีเลย มันทำให้เจ็บเปล่าๆ ตัดใจไปซะแล้วเริ่มต้นใหม่ นั่นอาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เราอาจจะพบรักกับบ่อทองมากมาย แต่สุดท้าย..มันก็ไม่ได้มีความหมาย สู้เราเก็บใจเราไว้รอเพชรที่มีค่า รอเราเจียรไน จะอยู่กับเราให้นานไม่ดีกว่าเหรอ?"
"โอ้โห..........มาซะยาว นานยคิดว่าฉันเข้าใจมั้ย"
"ฉันคิดว่าเธอคงไม่เข้าใจหรอก ขนาดฉันยังไม่เข้าใจที่ฉันพูดเลย"
"อ้าว...?" เงิบเลย -_- อะไรของผู้ชายคนนี้นะ ฮ่าๆๆ
"ไปช่วยฉันเก็บของใส่กระเป๋าที"
"อ้อ ได้สิ"
ฉันเก็บของช่วยมินฮวานซึ่งมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย แค่กระเป๋าเดินทางใบเล็กๆใบเดียว เก็บของไป ใจหายไป เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกนะ เรื่องบังเอิญแบบนี้ คงไม่มีอีกแล้วสิ
เมื่อถึงวันกลับ มินฮวานขอให้ฉันไปส่งที่สนามบิน ฉันจึงต้องขึ้นรถเข้ากรุงเทพฯกับเขาด้วย แต่..สนามบินสุวรรณภูมิไปทางไหน ฉันก็ไม่เคยไปนะ นั่งแท็กซี่ไปแล้วกัน ถึงจะแพงแต่ฉันจะจ่ายเอง -_-
อ๊ากกกกกกกกก ใจหายยยย....
@สนามบิณสุวรรณภูมิ
ระหว่างรอมินฮวานหน้าเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ฉันก็หยิบไดอารี่สองเล่มที่ทำไว้เมื่อ 6 ปีก่อน เพื่อที่จะมอบให้เขาเป็นของขวัญ.. ตอนแรกฉันตั้งใจจะส่งให้กับบริษัท แต่คิดไปคิดมา ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่เลย.. เอาให้ตอนนี้และโอเคกว่า เขาจะได้เก็บไว้เป็นของที่ระลึก
หมับ!
ฉันถูกกอดจากด้านหลัง ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...มินฮวาน.. ห๊ะ!!! มินฮวานกอดฉัน O_O
"มะ มินฮวาน นายทำอะไร ปล่อยเถอะ อายคนอื่นเขา.."
"ฉันขออยู่แบบนี้สักพัก...ได้ไหม"
ขออยู่แบบนี้สักพัก คืออะไร? เห้อ..ทำไมอ้อมกอดเขามันอบอุ่นจังนะ แต่จะดีกว่านี้ถ้าเขาชอบฉันบ้างสักนิด นี่ฉันคิดไกลไปรึเปล่าเนี่ย -_-
เขาผละออกจากฉัน แล้วจับไหล่ฉันหันหน้าไปทางเขา เหมือนต้องการบอกอะไรบางอย่าง
"ฟังนะ.. ฉันจะไม่พูดว่าลาก่อน เพราะฉันมั่นใจว่าเราต้องเจอกันอีกแน่นอน และฉันมั่นใจว่า ตอนนี้ฉันชอบเธอเข้าแล้ว.." O_O อะไรนะ!!! ฉันหูฝาดไปมั้ยยยย
"O-O... มินฮวาน"
"เธอคงตกใจล่ะสิที่ได้ยินแบบนี้" ก็ตกใจน่ะสิ ถามได้
"......." พูดไม่ออก ใจสั่น ตื่นเต้น ดีใจ >///<
"เธอรู้มั้ยทำไมฉันถึงมาเมืองไทย"
"นายอยากมาพักผ่อนมั้ง" ฉันตอบ
"นั่นก็เป็นเพียงเหตุผลส่วนน้อย..ความจริงแล้ว ฉันต้องการตามหาเธอ"
"ฮ๊ะ!! ตามหาฉัน? เพื่อ.."
"ฉันส่อง twitter ของเธอ แล้วพบเธอเมนชั่นหาฉันมากมายต่างๆนานา ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นใคร แต่เธอต้องเป็นแฟนคลับฉันแน่ๆ ฉันใบหน้าเธอคืนแล้วคืนเล่า จนทนไม่ไหว ตัดสินใจไปเรียนภาษาไทย แล้วกด Location หาเธอว่าเธออยู่ที่ไหน ฉันต้องการพิสูจน์แฟนคลับว่าทำไมถึงรักศิลปินอย่างพวกเรา มันเป็นแผนที่ฉันคิดขึ้นเองโดยบรรดาเมมเบอร์ฉันก็ไม่รู้ ฉันกะว่าจะลองทำในสิ่งที่ศิลปินไม่ควรทำ ซึ่งฉันก็รู้แล้วว่าทำไม.."
"นะ...นาย....."
โอย พูดไม่ออกว่ะให้ตายสิ เขาหลอกฉันเหรอ ร้ายไม่เบาเลยนะมินฮวาน แตานายคิดว่าจะทำให้ฉันเลิกรักนายเพียงเพราะนายสารภาพหรอ เหอะ! ไม่มีทาง
"ฉันยอมรับเลยว่าช่วงเวลา 1 สัปดาห์ ฉันมีความสุขมาก"
"แล้วเรื่องที่นายบอกชอบฉัน.."
"มันคือความจริง แม้เวลามันสั้น แต่มันก็ไม่เกี่ยวเลย"
"งั้นนายช่วยเอาสิ่งนี้ไปเก็บไว้จะได้มั้ย?" ฉันยื่นไดอารีสองเล่มให้เขา เขาก็รับมันไปแต่โดยดี
"เธอทำน่ารักดีนี่นา ทำตั้งแต่ตอนไหน"
"หกปีก่อน.."
"โห..มันนานมากเลยนะ แต่เวลาก็ผ่านไปไวจริงๆ"
"ตอนแรกฉันกะจะส่งให้นายที่บริษัท แต่กลัวไม่ถึง คิดว่าจะเอาไว้อ่านเอง แต่เจอนายพอดีเลยเอาให้นายดีกว่า"
"เหรอ? งั้นหลับตาสิ ฉันมีของจะให้เหมือนกัน"
เขาทำฉันตกใจอีกแล้ว...
เขารวบผมฉันไว้ข้างหลัง จากนั้นก็สวมสร้อยคอให้ ฉันลืมตาขึ้นมาพบว่ามันเป็นสร้อยเงินฝังคริสตัล พร้อมสลักคำว่า 'Minhwan' ไว้ด้านหน้าและ 'May' ไว้ด้านหลัง น่ารักอ่ะ พูดได้คำเดียวว่าน่ารักมาก ทำไมมินฮวานถึงละเอียดอ่อนแบบนี้นะ >///<
"เอ่อ...ขอบคุณนะ มันน่ารักมากจริงๆ"
"แน่นอนสิ สั่งทำที่เกาหลี 300,000 วอนเชียวนะ"
"แพงมาก นี่นายทำมาจากเกาหลีเลยเหรอ"
"ก็ฉันเตรียมพร้อมแล้วนี่ ^^"
"เพราะนายมันน่ารักแบบนี้ไง..."
"ฉันต้องไปแล้ว หวังว่าในคอน FTHX เราจะได้เจอกันนะ"
"ถ้าฉันมีปัญญาซื้อบัตรก็โอเค ^^"
"ฉันต้องไปแล้ว...ขอเบอร์โทรหน่อยสิ"
"อืม.." ฉันพยักหน้าแล้วเขียนเบอร์โทรไว้ในไดอารี พร้อมรหัสเมืองไทย
"ฉันจะไปจริงๆแล้วนะ แล้วพบกันใหม่"
"จ้ะ ^__^" ยิ้มกว้างๆ เพื่อสื่อว่าไม่เป็นไร
"ไว้จะโทรมาเล่นด้วยบ่อยๆ"
เขาพูดจบก็คว้าฉันเข้าไปกอด น้ำตาที่ฉันเก็บไว้ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก เมื่อถึงเวลาจากกัน มันก็อดเสียใจไม่ได้อยู่ดี..
เขาผละออกจากฉันและมองหน้า ก่อนเดินหันหลังเข้าเกทไป กลับมาก่อนได้มั้ยยย ฉันไม่พร้อมมมม
สุดท้าย เขาก็ต้องไปทำหน้าที่ของตัวเอง ยังดีที่มีสร้อยเส้นนี้เป็นหลักยืนยันว่า..ครั้งนึง เราสองคนเคยพบกัน :(
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
เรืื่องราวดราม่ายังไม่หมดแค่นี้นะคะ นี่แค่เริ่มต้น เอาเป็นว่าจะมาอัพตอนต่อไปโดยเร็วที่สุดน๊าาาา
Chapter 5
วันต่อมา...
ช่วงเวลาที่อยู่กับมินฮซาน แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ฉันก็มีความสุขที่สุด มันเป็นอะไรที่ฉันไม่คิดไม่ฝันมาก่อน แม้เขาไม่ได้คิดอะไรกับฉัน แต่ฉันก็รู้ดีว่าระหว่างศิลปินกับแฟนคลับมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว ข้อนี้เป็นสิ่งที่ฉันควรทำใจ
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะอยู่เมืองไทย ฉันจะทำยังไงดี...ทำไมเวลาผ่านไปเร็วนักล่ะ ฉันจะเจอเขาได้อีกเมื่อไหร่ T_T
"เป็นอะไรรึเปล่า ทำหน้ายังกะประจำเดือนไม่มา" ฉันสะดุ้งเพราะเขาเรียก โอ้โห..พูดจา หยาบคายมากๆ ประจำเดือนบ้านนายสิ
"ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่รู้สึกว่าเวลามันสั้นนะ แป๊ปเดียวพรุ่งนี้นานยก็จะกลับเกาหลีแล้ว...หดหู่อ่ะบอกตรงๆ" สารภาพมันซะตรงนี้
"ฉันไม่ได้หายไปตลอดนี่นา เธอไปเจอฉันที่คอนเสิร์ตก็ได้นิ"
"ฉันไม่สามารถเก็บเงินไปคอนเสิร์ตนายเดือนหน้าทันหรอกนะจะบอกให้"
"งั้นเธอไม่ต้องกังวล สักวันฉันจะมาหาเธออีก เธอเป็นเพื่อนคนนึงที่ทำให้ฉันรู้สึกดีมากๆในต่างแดน"
'แค่เพื่อนเองเหรอ?'
"ขอบคุณที่ให้ฉันเป็นเพื่อน.." .... ทั้งที่ฉันไม่ต้องการ
"เธอขี้กังวลจังน๊า FT ISLAND ยังอยู๋ในวงการเพลงอีกนาน เธออย่าได้กังวล"
"นายนั่นแหละ มั่วเอาการ คอยดูเถอะ นายกลับไปเกาหลี ประธานฮันเอานายตายแน่"
"เรื่องประธานฮันฉันไม่ห่วงหรอก ยังไงฮงกิฮยองก็จัดการให้ได้อยู่แล้ว.. ขนาดตอนนั้นจงฮุนฮยองมา ประธานฮันยังไม่กล้าหือเลย เขาจะกล้าว่าลูกคนแรกที่ทำให้บริษัทมีชื่อเสียงได้ยังไง"
"จ้า พ่อคนเก่ง แล้วโบมีล่ะ นายชอบเธอไม่ใช่เหรอ?"
"ใช่ มันก็จริงที่ฉันชอบโบมี แต่ตอนนี้ความรู้สึกฉันเปลี่ยนไป โบมีเป็ฯเพียงน้องร่วมวงการคนนึงเท่านั้น.." เขาทำหน้าเศร้าลง
"นะ..นี่นาย....โดนบอกเลิกเหรอ"
"ฉันเปล่า เพียงแต่..รักข้างเดียว มันไม่ได้ดีเลย มันทำให้เจ็บเปล่าๆ ตัดใจไปซะแล้วเริ่มต้นใหม่ นั่นอาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เราอาจจะพบรักกับบ่อทองมากมาย แต่สุดท้าย..มันก็ไม่ได้มีความหมาย สู้เราเก็บใจเราไว้รอเพชรที่มีค่า รอเราเจียรไน จะอยู่กับเราให้นานไม่ดีกว่าเหรอ?"
"โอ้โห..........มาซะยาว นานยคิดว่าฉันเข้าใจมั้ย"
"ฉันคิดว่าเธอคงไม่เข้าใจหรอก ขนาดฉันยังไม่เข้าใจที่ฉันพูดเลย"
"อ้าว...?" เงิบเลย -_- อะไรของผู้ชายคนนี้นะ ฮ่าๆๆ
"ไปช่วยฉันเก็บของใส่กระเป๋าที"
"อ้อ ได้สิ"
ฉันเก็บของช่วยมินฮวานซึ่งมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย แค่กระเป๋าเดินทางใบเล็กๆใบเดียว เก็บของไป ใจหายไป เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกนะ เรื่องบังเอิญแบบนี้ คงไม่มีอีกแล้วสิ
เมื่อถึงวันกลับ มินฮวานขอให้ฉันไปส่งที่สนามบิน ฉันจึงต้องขึ้นรถเข้ากรุงเทพฯกับเขาด้วย แต่..สนามบินสุวรรณภูมิไปทางไหน ฉันก็ไม่เคยไปนะ นั่งแท็กซี่ไปแล้วกัน ถึงจะแพงแต่ฉันจะจ่ายเอง -_-
อ๊ากกกกกกกกก ใจหายยยย....
@สนามบิณสุวรรณภูมิ
ระหว่างรอมินฮวานหน้าเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ฉันก็หยิบไดอารี่สองเล่มที่ทำไว้เมื่อ 6 ปีก่อน เพื่อที่จะมอบให้เขาเป็นของขวัญ.. ตอนแรกฉันตั้งใจจะส่งให้กับบริษัท แต่คิดไปคิดมา ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่เลย.. เอาให้ตอนนี้และโอเคกว่า เขาจะได้เก็บไว้เป็นของที่ระลึก
หมับ!
ฉันถูกกอดจากด้านหลัง ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...มินฮวาน.. ห๊ะ!!! มินฮวานกอดฉัน O_O
"มะ มินฮวาน นายทำอะไร ปล่อยเถอะ อายคนอื่นเขา.."
"ฉันขออยู่แบบนี้สักพัก...ได้ไหม"
ขออยู่แบบนี้สักพัก คืออะไร? เห้อ..ทำไมอ้อมกอดเขามันอบอุ่นจังนะ แต่จะดีกว่านี้ถ้าเขาชอบฉันบ้างสักนิด นี่ฉันคิดไกลไปรึเปล่าเนี่ย -_-
เขาผละออกจากฉัน แล้วจับไหล่ฉันหันหน้าไปทางเขา เหมือนต้องการบอกอะไรบางอย่าง
"ฟังนะ.. ฉันจะไม่พูดว่าลาก่อน เพราะฉันมั่นใจว่าเราต้องเจอกันอีกแน่นอน และฉันมั่นใจว่า ตอนนี้ฉันชอบเธอเข้าแล้ว.." O_O อะไรนะ!!! ฉันหูฝาดไปมั้ยยยย
"O-O... มินฮวาน"
"เธอคงตกใจล่ะสิที่ได้ยินแบบนี้" ก็ตกใจน่ะสิ ถามได้
"......." พูดไม่ออก ใจสั่น ตื่นเต้น ดีใจ >///<
"เธอรู้มั้ยทำไมฉันถึงมาเมืองไทย"
"นายอยากมาพักผ่อนมั้ง" ฉันตอบ
"นั่นก็เป็นเพียงเหตุผลส่วนน้อย..ความจริงแล้ว ฉันต้องการตามหาเธอ"
"ฮ๊ะ!! ตามหาฉัน? เพื่อ.."
"ฉันส่อง twitter ของเธอ แล้วพบเธอเมนชั่นหาฉันมากมายต่างๆนานา ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นใคร แต่เธอต้องเป็นแฟนคลับฉันแน่ๆ ฉันใบหน้าเธอคืนแล้วคืนเล่า จนทนไม่ไหว ตัดสินใจไปเรียนภาษาไทย แล้วกด Location หาเธอว่าเธออยู่ที่ไหน ฉันต้องการพิสูจน์แฟนคลับว่าทำไมถึงรักศิลปินอย่างพวกเรา มันเป็นแผนที่ฉันคิดขึ้นเองโดยบรรดาเมมเบอร์ฉันก็ไม่รู้ ฉันกะว่าจะลองทำในสิ่งที่ศิลปินไม่ควรทำ ซึ่งฉันก็รู้แล้วว่าทำไม.."
"นะ...นาย....."
โอย พูดไม่ออกว่ะให้ตายสิ เขาหลอกฉันเหรอ ร้ายไม่เบาเลยนะมินฮวาน แตานายคิดว่าจะทำให้ฉันเลิกรักนายเพียงเพราะนายสารภาพหรอ เหอะ! ไม่มีทาง
"ฉันยอมรับเลยว่าช่วงเวลา 1 สัปดาห์ ฉันมีความสุขมาก"
"แล้วเรื่องที่นายบอกชอบฉัน.."
"มันคือความจริง แม้เวลามันสั้น แต่มันก็ไม่เกี่ยวเลย"
"งั้นนายช่วยเอาสิ่งนี้ไปเก็บไว้จะได้มั้ย?" ฉันยื่นไดอารีสองเล่มให้เขา เขาก็รับมันไปแต่โดยดี
"เธอทำน่ารักดีนี่นา ทำตั้งแต่ตอนไหน"
"หกปีก่อน.."
"โห..มันนานมากเลยนะ แต่เวลาก็ผ่านไปไวจริงๆ"
"ตอนแรกฉันกะจะส่งให้นายที่บริษัท แต่กลัวไม่ถึง คิดว่าจะเอาไว้อ่านเอง แต่เจอนายพอดีเลยเอาให้นายดีกว่า"
"เหรอ? งั้นหลับตาสิ ฉันมีของจะให้เหมือนกัน"
เขาทำฉันตกใจอีกแล้ว...
เขารวบผมฉันไว้ข้างหลัง จากนั้นก็สวมสร้อยคอให้ ฉันลืมตาขึ้นมาพบว่ามันเป็นสร้อยเงินฝังคริสตัล พร้อมสลักคำว่า 'Minhwan' ไว้ด้านหน้าและ 'May' ไว้ด้านหลัง น่ารักอ่ะ พูดได้คำเดียวว่าน่ารักมาก ทำไมมินฮวานถึงละเอียดอ่อนแบบนี้นะ >///<
"เอ่อ...ขอบคุณนะ มันน่ารักมากจริงๆ"
"แน่นอนสิ สั่งทำที่เกาหลี 300,000 วอนเชียวนะ"
"แพงมาก นี่นายทำมาจากเกาหลีเลยเหรอ"
"ก็ฉันเตรียมพร้อมแล้วนี่ ^^"
"เพราะนายมันน่ารักแบบนี้ไง..."
"ฉันต้องไปแล้ว หวังว่าในคอน FTHX เราจะได้เจอกันนะ"
"ถ้าฉันมีปัญญาซื้อบัตรก็โอเค ^^"
"ฉันต้องไปแล้ว...ขอเบอร์โทรหน่อยสิ"
"อืม.." ฉันพยักหน้าแล้วเขียนเบอร์โทรไว้ในไดอารี พร้อมรหัสเมืองไทย
"ฉันจะไปจริงๆแล้วนะ แล้วพบกันใหม่"
"จ้ะ ^__^" ยิ้มกว้างๆ เพื่อสื่อว่าไม่เป็นไร
"ไว้จะโทรมาเล่นด้วยบ่อยๆ"
เขาพูดจบก็คว้าฉันเข้าไปกอด น้ำตาที่ฉันเก็บไว้ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก เมื่อถึงเวลาจากกัน มันก็อดเสียใจไม่ได้อยู่ดี..
เขาผละออกจากฉันและมองหน้า ก่อนเดินหันหลังเข้าเกทไป กลับมาก่อนได้มั้ยยย ฉันไม่พร้อมมมม
สุดท้าย เขาก็ต้องไปทำหน้าที่ของตัวเอง ยังดีที่มีสร้อยเส้นนี้เป็นหลักยืนยันว่า..ครั้งนึง เราสองคนเคยพบกัน :(
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
เรืื่องราวดราม่ายังไม่หมดแค่นี้นะคะ นี่แค่เริ่มต้น เอาเป็นว่าจะมาอัพตอนต่อไปโดยเร็วที่สุดน๊าาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น