คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
CHAPTER 2
วันนี้เป็นวันหยุด แต่พี่สาวคนสวยของฉันก็ปลุกตั้งแต่เช้า ฮือๆๆ ขอนอนต่อไม่ได้หรอพี่!!กำลังหลับสบายฝันเห็นมินฮวานเต็มที่เลย คอยดูนะ ถ้าพ่อกับแม่กลับจากอเมริการเมื่อไหร่ฉันฟ้องพวกท่านแน่ๆ เซ็งๆๆ โทรชวนยัยลีจีอึนไปเที่ยวดีกว่า
(ฮัลโหล..)
"จีอึนหรอ ฉันรียองนะ"
(อืม ฉันรู้ มีอะไรหรอ? เธอนึกยังไงโทรมาหาฉัน)
"รวยมั้งเลยอยากกดโทรเล่น"
(อ้าว..ยัยนี่!)
"ล้อเล่นๆ ฉันจะชวนเธอไปเที่ยวคังวอนโด"
(โอเคๆ งั้นเราเจอกันที่ไหน)
"ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนละกัน"
(โอเค งั้นแค่นี้นะ)
"จ้า.."
สำเร็จ! ยัยจีอึนนี่ยอมฉันง่ายดีจังวุ๊ย 5555 อย่างนี้ค่อยดีหน่อย พอถึง 4 โมงฉันก็แต่งตัวเตรียมออกจากบ้าน แต่โทรศัพท์ของฉันดังขึ้นมาซะก่อน เวรเอ๊ย!ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย ขืนไปช้ายัยจีอึนฆ่าตายแน่ๆ
"ฮัลโหล.."
(คิมรียองใช่มั้ยครับ)
"ใช่ค่ะ ใครอ่ะ"
(นี่เธอจำฉันไม่ได้หรือเธอแกล้งฉันนั่ะฮะ?)
"ไม่ได้แกล้ง ฉันจะไปรู้ว่าล่ะว่าใครกำลังพูดอยู่"
(เมื่อคืนนี้ใครมาส่งเธอ)
"......." ใครจะบอกล่ะ!
(เอาอย่างนี้..เมื่อคืนเธอฝากข้อความเสียงถึงใคร)
"เดี๋ยวนะ? นายคือ..ชเวมินฮวานหรอ??"
(ใช่แล้ว..)
"แล้วนาย..ได้อ่านข้อความเสียงแล้วหรอ"
(ใช่ๆ เปิดดูตั้งแต่เช้าๆแล้ว)
"อึ๋ย..น่าอายจัง เฮ้ย! แคนี้ก่อนนะ ฉันนัดเพื่อนเอาไว้ ถ้าไปสายฉันยังไม่อยากเป็นศพอ่ะ"
(เธอจะไปไหนหรอ)
"พอดีฉันชวนจีอึนไปเที่ยวน่ะ ตอนนี้ยัยนั่นอาจรอฉันหน้าโรงเรียนแล้วก็ได้"
(เดี๋ยวฉันไปส่งนะ)
"จะดีหรอ ฉันกลัวนายตกเป็นข่าว"
(จะไปไม่ไป!) ฮะ! มินฮวานบังคับคนเป็นด้วยเหรอเนี่ย!!?
"โอเคๆๆ ไปก็ได้ นายก็รีบๆมาล่ะเดี๋ยวเพื่อนฉันจะรอ"
(คร๊าบบบบบ)
ทำไมเขาถึงอยากไปส่งฉันนะ? หรือว่ามินฮวานเขาตกหลุมรักยัยจีอึนซะแล้ว ไม่นะๆๆๆ ฉันไม่ยอมๆๆๆ >๐< แต่ก็ดีนะที่มีเขาเป็นคนขับรถให้จะได้ไม่ต้อเดินไกล ที่สำคัญ..ไม่เสียเงินค่ารถด้วย (ยัยงก : คนเขียน) มีบอยแบนด์ชื่อดังไปส่ง มีความสุขจริงๆ
เขาขับรถมารับฉันที่บ้าน แต่ฉันดันจะเปิดประตูรถไปนั่งเบาะหลัง ใครมันจะกล้าไปนั่งเบาะหน้าล่ะ ตรงนั้นอาจจะเป็นที่ของคนพิเศษของเขาก็ได้ ....
แต่ฉันก็คิดผิด เพราะว่า....
"นี่! ทำไมเธอไม่มานั่งเบาะหน้าเล๊า ไปนั่งทำไมเบาะหลัง"
"ก็ที่ตรงนั้นอาจจะเป็นที่ของคนพิเศษนายก็ได้ ฉันก็เลย..."
"ให้ตายเถอะ! เธอนี่มันบ๊องส์ได้ใจชะมัด!! มานั่งข้างหน้าเดี๋ยวนี้..." อ่า..อย่าสั่งด้วยน้ำเสียงแบบนั้นเซ่!! กลัวนะว้อย..
"ไปก็ได้ >////< "
ฉันทำตามเขาสั่งแต่โดยดี แล้วเขาก็พาฉันมาส่งถึงหน้าโรงเรียน หันมองหายัยจีอึน หน้ามุ่ยมาก ฮ่าๆๆ โกรธที่ฉันมาช้า หรืองอนที่ฉันมากับมินฮวานนะ ฉันกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ แต่มินฮวานเรียกไว้
"รียอง"
"หือ"
"เธอไปเรียกเพื่อนเธอมาสิ"
"ทำไมอ่ะ?"
"ฉันตัดสินใจแล้ว....ฉันจะไปกับพวกเธอด้วย" ห๊ะ!! ว่าไงนะ หูฝาดรึเปล่ายัยรียอง!!!
"วันนี้นายว่างหรอ"
"อื้อ ใช่! ไปเรียกเพื่อนเธอมาเถอะ แต่เธออย่าย้ายที่นั่งนะ โปรดจำไว้ให้ดีว่าเบาะหน้า....เป็นที่ของเธอ" อ๊าย....เขินนนนน
"โอเค.."
ฉันเดินไปเรียกยัยจีอึนที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียน ยัยนั่นทำหน้าตาอึ้งมากที่รู้ว่าตัวเองจะได้นั่งออดี้คันน่ารักของมินฮวาน พูดรายละเอียดยังไม่ทันจะจบ ยัยจีอึนหน้าตั้งตาวิ่งไปนั่งเบาะหน้าซึ่งเป็นที่ของฉัน แต่ยังไม่ทันได้นั่งหรอก มินฮวานดักไว้ก่อน..
"เอ่อ...ขอโทษครับ คุณไปนั่งเบาะหลังได้มั้ย พอดีเบาะหน้ามีคนนั่งแล้วครับ"
"อ้าว ใครนั่งคะ ฉันนั่งไม่ได้เหรอ?!"
"ครับ ไม่ได้"
พอมินฮวานพูดจบ ยัยเพื่อนคนสวยของฉันก็ได้เปิดประตูไปนั่งในที่ที่มินฮวานที่กำหนดไว้ จากนั้นฉันก็เปิดประตูไปนั่งในที่ของฉัน
"เฮ้ย! รียอง มานั่งกับฉันเลย ที่ตรงนั้นมีคนนั่งแล้ว"
"หือ?" ฉันทำหน้างงกับการที่จีอึนเรียกฉันไว้ อะไรของเธอเนี่ย??
"มานั่งตรงนี้..." จีอึนชี้มายังเบาะข้างๆตัวเอง เอ่อ...มั่วแล้วยัยจีอึน ฮ่าๆๆ
"จีอึน เบาะหน้าที่ฉันนั่งนะเธอ"
"อ๋อ...ที่มินฮวานบอกว่ามีคนนั่งแล้วก็คือเธอสินะ"
"ใช่แล้วครับ"
"O_O??" นี่คือใบหน้าของจีอึนค่ะ ฮ่าๆๆๆ
"เป็นไรไปอ่ะจีอึน" ฉันถาม
"เอออ...นั่งคนเดียวก็ได้!! ชิ!!!!"
"ฮ่าๆๆๆๆ "
ฉันกับมินฮวานหัวเราะขึ้นพร้อมกัน เป็นที่เข้าใจว่าจีอึนขี้งอน แต่เดี๋ยว 5 นาทีมันก็จะหายเอง เอ๊ะ! นี่ฉันกับมินฮวานหัวเราะพร้อมกันเหรอเนี่ย!... โอ้ววว... พรหมลิขิตบันดาลชักพา...ดลให้เราพบกันทันใด (ตลกล่ะ เกิดไม่ทันเลยเพลงนี้ 555555 )
แล้วเราก็มาถึงที่หมาย พวกเราเดินไปในที่ชุมชนๆเล็กๆ แต่มีสินค้าขายมากกมาย เต็มไปด้วยวัยรุ่นที่มาจับจ่ายซื้อของ อ้อ ไม่ต้องกลัวเรื่องมินฮวานถูกจับได้ว่ามาเที่ยวหรอกนะ มินฮวานนอกจากจะกินไก่เป็นกิจวัตรประจำสัปดาห์ เขายังฉลาดเป็นกรด ปลอมตัวแบบ แว่น หมวก เอิ่มมม... คือแค่เห็นทรงผมกับการใส่แว่น ฉันว่าชาวบ้านชาวช่องเขาคงรู้แล้วล่ะ -_-
โอ๊ะ? มีผู้หญิงหน้าตาถือว่าใช้ได้คนนึงเดินมาทางเราสามคน มาทำไมยะ ใครเชิญเธอกัน!
“มินฮวาน..”
“อ้าว คังฮเยซอง เธอหรอเนี่ย!!!” (แลดูตกใจมากๆที่เห็นหน้าตาแม่นี่ -_-)
“ใช่ ฉันเอง นายมากับใครน่ะ” จะอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้านทำไมยะหล่อน!!! (นางเอกออกแนวหึงจนออกนอกหน้า)
“อ๋อ แฟนคลับฉันเอง”
“แค่แฟนคลับหรอ” เออ ฉันก็สงสัย ชวนมาเที่ยวด้วยขนาดนี้นี่แฟนคลับหรอ อ่า..ฉันเมนมินฮวานนี่นา -_-
“และก็เพื่อนกันด้วย เห็นมั้ย รุ่นเดียวกันทั้งนั้น”
“จำเป็นด้วยหรอที่นายต้องมาเที่ยวกับแฟนคลับขนาดนี้ ฉันไม่เคยเห็นไอดอลคนไหนเป็นแบบนายเลย”
โอย ยัยบ้านี่ จะถามไรนักหนา จุ้นจ้านเรื่องของชาวบ้านจริงๆ เรื่องของตัวเองเอารอดมั้ยมายุ่งเรื่องของฉันกับเพื่อนขนาดนี้ จำเป็นด้วยหรอที่ไอดอลดังๆ จะไปเที่ยวกับแฟนคลับไม่ได้นอกจาก Meet & Greet น่ะ!!!
พอฉันเห็นเขาสองคนคุยกันอย่างสนิทสนม (จนออกนอกหน้า) ฉันก็รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของสองคนนั้นเลย ถอยออกมาจะดีกว่า ฉันเลยลากยัยจีอึนออกจากบริเวณนั้น ปล่อยให้พวกเขาได้คุยกันเองตามสมควร เมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน ก็โดนพี่สาวที่เปรียบเสมือนแม่คนที่สอน พร้อมทั้งเป็นเหมือนครู (ที่ไม่เคยสอนตัวเองได้เลย) บ่นให้เหมือนทุกครั้งที่เป็นมา เหมือนจะไม่รุนแรงมากเหมือนทุกครั้ง
“รียอง เธอแอบไปไหนมาอีกล่ะเนี่ย!”
“ฉันก็ไปเที่ยวตรงนั้นตรงนี้สิพี่”
“ไปกับใคร?”
“แล้วพี่จะถามทำไม” ถามมากจริง กินยาผิดซองรึเปล่า
“บอกมา!!!”
“พี่เป็นแม่หรือพี่สาวกันแน่ฮะ?”
“บอกมา....!!!!”
“จะถามไปทำไม?” ฉันก็ลีลานะจะบอกให้
“ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้ายนะ บอกมา..” นางคงหมดความอดทนเป็นแน่แท้
“ลีจีอึน..”
“เออ แค่นี้แหละ ลีลาอยู่ได้ เอาไป...มีคนอยากคุยกับเธอ” พี่ฮยุนรีพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาให้
“ใครโทรมา”
“รับสายเถอะน่า” ใครโทรมาวะ -_- ปกติเพื่อนฉันก็ไม่เคยโทรมาเบอร์บ้านนี่
“ฮัลโหล…”
(คิม รี ยอง) เสียงคุ้นจัง -_-
“หือ O_o???”
(ฉันเองนะ)
“ใครอ่ะ”
(เธอกล้าลืมฉันเหรอ? เธอจำฉันไม่ได้จริงๆหรอเนี่ย)
“นายเป็นใคร”
ใครวะ มาพูดจาแบบนี้ ฉันไม่ได้รู้จักผู้ชายแค่คนเดียวนะ ที่จะได้จำได้ทุกคนอ่ะ -_-
(ฟังนะ แล้วจำไว้ดีๆ ฉัน....ชเว มินฮวาน..)
“อ้าว มินฮวานหรอกหรอ?” ที่แท้ก็อิตามินฮวานนี่เอง
(ใช่ ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเธอจะจำเสียงฉันไม่ได้ น่าน้อยใจจริงๆ) จะน้อยใจทำไมยะ -_-
“แล้วนายได้เบอร์บ้านฉันมาได้ยังไง”
ปกติแล้วคนรู้เบอร์บ้านฉัน มีแค่ยัยจีอึนเท่านั้นที่รู้ เพื่อนคนอื่นจะมีแค่เบอร์มือถือเท่านั้นอ่ะ
(ฉันแอบขอเพื่อนเธอตอนเธอหลับน่ะ..) นั่น ว่าแล้วไง
“เหอะ แล้วนายโทรมามีรึเปล่า”
(ฉันแค่อยากรู้ว่า..ทำไมเธอถึงหนีกลับมาก่อนฮะ!)
“โอย นายจะตะโกนใส่หูฉันทำไมเนี่ย!!!!!!!!”
(ก็รีบตอบมาเร็วๆสิ!!)
“ฉันก็เห็นนายคุยกับสาวอยู่ ฉันเลยไม่อยากขัดคอนายไง”
(นี่หรอเหตุผล ฟังขึ้นมากจริง -_- ) นายประชดฉันใช่มั้ย ฉันรู้ =_=
“ใช่สิ จะมีอะไรมากกว่านี้ล่ะ”
(มีสิ ฉันว่าเธอหึงฉันแน่ๆ)
“หา?..” ฉันหึงนาย? ฉันมีสิทธิ์หึงนายได้ด้วยรึไงเพิ่งรู้
(มันจริงมั้ยล่ะ??)
“แล้วนี่ ฉันกับนาย เราเป็นอะไรกัน ทำไมฉันต้องหึงนายด้วย”
(เอ๊า เราก็เป็นเพื่อนกันไง) ใช่ซี้.. นายก็เห็นฉันเป็นแค่เพื่อนนายเท่านั้น ฉันจะไปมีความหมายอย่างอื่นกับนายได้ยังไง
“นายมันบ้าไปแล้วจริงๆ ชเวมินฮวาน”
พูดมาได้ แต่ว่า ฉันก็หึงเขาจริงๆนะ ไม่รู้ทำไมต้องหึง แต่อาจเป็นเพราะในฐานะคนแอบชอบ เขาคงเห็นฉันเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น ฉันมันโง่ที่คิดไปเองตลอด เขาจะมาคิดเป็นอื่นกับฉันได้ไง ในเมื่อเขาเคยเจอฉันแค่สองครั้ง ทำไมฉันมันโง่จังนะ? ทำไมถึงต้องปิดกั้นความรู้สึกตัวเองด้วย แต่ปิดไว้ก็ดีนะ เขาจะได้ไม่รู้ว่าฉันชอบเขา
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
กำลังจะถึงตอนเข้มข้นแล้ว ฝากติดตามและเม้นด้วยนะคะทุกคนนนน
ความคิดเห็น