คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Lovely Drumer Chapter 1
'Lovely Drumer ปฏิบัติการร้าย แผนรัก ฉบับนายมือกลอง'
Chapter 1
ฝันไปรึเปล่า?
หนุ่มในจอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คยังเป็นที่หมายตาอยู่ไม่จาง ฉันไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้ เขาน่ารักและมีเสน่ห์เกินไป ใครจะว่ายังไงฉันก็ไม่สน ฉันชอบเขาจริงๆนะ มันเป็นเรื่องเพ้อฝันที่ฉันรู้ว่าไม่มีทางเป็นจริง คอนเสิร์ตฉันก็ไม่เคยไปดูสักครั้งตลอดการเป็นพรีมาดอนนามาหกปี เพราะฉันไม่อยากทำอะไรเกินฐานะจนๆของตัวเอง
"เมย์ แกดูอะไรวะ เสียงดังจริงๆ -_-"
ปัท เพื่อนสาวของฉันบอกอย่างหัวเสีย อ้อ ฉันชื่อเมย์ เรียนปีสาม คณะครุศาสตร์ ฉันกับปัทเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.1 เกือบสิบปีแน่ะ พอมาอยู่มหาลัย ช่างบังเอิญมากที่เราได้มาอยู่เอกเดียวกัน ตอนแรกฉันอยู่หอกับเพื่อนอรกคนที่เรียนครูเช่นกันแต่เรียนเอกชีววิทยากับเคมี ^^ เหตุที่ย้ายเพราะไม่ถูกกัน..จบ เลยเลือกมาอยู่กับเพื่อนที่คบกันมาเกือบสิบปีดีกว่า...
"กำลังดู Korean Music Wave 2013 น่ะสิ ดูทางแฟนแคมน่ะ" ฉันบอกเพื่อนรักไป
"แกนี่รักอมตะว่ะ ตั้งแต่ม.ปลาย ฉันก็เห็นแต่แกรักไอ้วงนี้ แกไม่เปลี่ยนวงบ้างเหรอ?"
"เปลี่ยนทำไม..ก็วงนี้แหละที่เอาใจฉันไปหมดแล้ว ยังจะไปรักวงอื่นทำไมอีก -_-" พูดขัดใจอีกแล้วเพื่อนตู
"ก็เผื่อแกอยากเปลี่ยนบรรยากาศไง"
"ไม่จำเป็นหรอกน่า... บรรยากาศของฉันที่ดีที่สุดคืออิเกาะนี่แหละ"
"เออๆๆ ตามใจแก ดูเสร็จก็รีบนอนซะ พรุ่งนี้เจ้สานัดเรียนแต่เช้า"
"อาฮะๆ"
ฉันรับคำ 'เจ้สา' ที่ยัยปัทพูดถึงก็คืออาจารย์สาวิตรี อาจารย์ประจำเอกซึ่งสอนนี่ไม่เคยรู้เรื่อง และไม่เคยมาสอน พวกฉันรู้ว่าการแอนตี้อาจารย์มันบาป แต่อาจารย์เป็นฝ่ายไม่ชอบพวกฉันก่อนนะ คนเป็นครูจะไม่ชอบลูกศิษย์ไดด้ยังไง สอนพวกฉันอย่างดีว่าต้องแยกเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวให้ออก เหอะๆๆๆ
วันศุกร์แล้ว ฉันมาอยู่บขส.เตรียมกลับบ้านไปหาพ่อแม่สักที ดีนะรอบนี้ เจอรถเมล์แอร์ ไม่ใช่รถพัดลม ยิ่งร้อนๆอยู่ ฉันไม่รู้จะไปนั่งตรงไหน เลยไปนั่งใกล้ๆผู้ชายคนหนึ่ง เขามีผิวขาวขาวมากชนิดว่าคนไทยแทบไม่มีคนแถวนั้น ผมของเขาสีน้ำตาลออกสีแดง หน้าตาคล้ายใครคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก เมื่อมองดีๆแล้ว... O_O
"เห้ยยยย!! ชะ...ชเวมินฮวาน!!!!"
ฉันแทบตะโกนลั่นรถ ผู้ชายคนนั้นมองหน้าฉัน..เอิ่ม นั่นมันมินฮวานชัดๆเลยอ่ะ ฉันมั่นใจ เพราะฉันชอบเค้า ทำไมจะจำเขาไม่ได้ ว่าแต่...ทำไมเขามาอยู่ที่นี่ เขาต้องเตรียมตัวคัมแบคไม่ใช่เหรอ? งานเขาก็เยอะแยะ อ๊ากกก... ฉันสติจะแตก ทำไมฉันตื่นเต้นที่เจอเขาตรงนี้ >///<
"How do you know?"
เขาถามฉัน..ฉันเลยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วเอารูปให้เขาดู เพราะมันมีรูปเขาโชว์หลาอยู่หน้าจอ ให้ตายสิ ฉันยังไม่หายตื่นเต้นเลยนะจะบอก คือแบบฉันชอบเขามาตลอด 6 ปี มันง่ายไปมั้ยที่จู่ๆเรามาเจอกันบนรถคันนี้ ง่ายไปม๊ายยยย >< (นางเอกเป็นบ้าแล้ว)
"I'm Primadonna Thaifan and I'm a fan of you for six years."
เขาดูอึ้งๆกับคำตอบของฉัน นั่นทำให้เขางงยิ่งไปใหญ่ เพราะ ไม่เคยเจอแฟนคลับโดยเฉพาะแฟนคลับของเขาเองในแถบชนบท แล้วนายมาที่นี่ทำไมล่ะยะ อิคุณเมน -_-
"Really?" เขาถามกลับ
"Yes..Where are you going?"
"I will go on vacation and find peace."
อ๋อ... ต้องการพักผ่อนงั้นสินะ โลกกลมไปมั้ยที่มาเจอกับฉันที่นี่ เนื้อคู่เกินไปละ โฮะๆๆๆ ^o^
"Wow... Why do you come here?"
เขามองหน้าฉันแบบงงๆ ก็ฉันอยากรู้จริงๆว่าเขามาทำไมอ่ะ เป็นคนอ่าน จะสงสัยมั้ยล่ะ
"......." เขาไม่ตอบ แต่เลือกเงียบเป็นป่าช้า ขอบคุณนะห้อยสำหรับคำตอบ
"I will take you to the countryside you will go with me?"
เขาพยักหน้าแบบตอบรับ ให้ตาย...เขาไม่ค่อยพูดจริงๆนะ ฉันไปชอบเขาได้อย่างไรกันเนี่ย แต่ก็ดีแบบนี้จะได้รู้จักเขามากขึ้น(มั้ง)
เมื่อใกล้ถึงปลายทาง ฉันก็โทรบอกแม่ให้เอารถมารับทันที
"ฮัลโหล...แม่ มารับเมย์ที่ป้ายรถเมล์หน่อยนะ เมย์มีเพื่อนมาด้วยนะแม่"
(ใครเพื่อนแก...?) นั่น บอกไปแม่จะรู้จักมั้ยล่ะ แต่มินฮวานคงฟังภาษาไทยไม่ออกหรอกมั้ง ^_^
"แม่เดินเข้าไปห้องเมย์ ดูโปสเตอร์ที่ติดที่ประตู ผู้ชายคนที่ใส่เสื้อสีม่วง หมวกสีน้ำตาล นั่งตรงกลางนั่นแหละจ้ะ" ฉันบอก เดาว่าตอนนี้แม่ฉันคงวิ่งขึ้นไปดูบนห้องนอนฉันแน่นอน ได้ยินแต่เสียงวิ่ง -_-
(อย่ามาตลก นักร้องเกาหลีบ้าบออะไรของแกมันจะมาได้ยังไง อย่ามาโกหกแม่นะเมย์..)
"แม่มารับเมย์ก่อนละกัน และมาดูให้เต็มตา" ฉันบอก ก่อนที่แม่จะตัดสายไป
เมื่อมาถึง แม่ตกใจมาก ไม่คิดว่าจะจริงอย่างที่ฉันบอก ฉันแนะนำให้เขารู้ว่านี่คือแม่ของฉัน เขาก็สวัสดีแบบภาษาไทยขัดๆ อย่างที่เคยเรียนพูดทุกครั้งที่มาไทย มันจะมหัศจรรย์เกินไปแล้ว ปกติมีแต่จงฮุนเท่านั้นที่แอบมาไทย มาหาเพื่อนพ้องของเขาออกจะบ่อย ฉันไม่เคยคิดว่าเมืองไทยจะเป็นเมืองที่เขาต้องการจะมานอกจากญี่ปุ่นหรอกนะ เพราะสำหรับมินฮวานแล้ว เขารักสันโดษ หรือนี่คือวิธีสันโดษของเขา?
พอมินฮวานเห็นสภาพบ้านฉัน ฉันรู้ว่าเขารับไม่ได้แน่ๆ เพราะบ้านของฉันไม่ใช่บ้านไฮโซ... เป็นเพียงบ้านหลังเก่าๆที่มีสองชั้น ชั้นล่างเป็นปูนรองพื้นด้วยกระเบื้อง ชั้นบนเป็นไม้เก่าๆผุบ้างไม่ผุบ้างเพราะมีตั้งแต่รุ่นคุณทวด บริเวณบ้านปประกอบด้วยไม้ยืนต้นและผักสวนครัวหลายชนิด แต่ภายในบ้านของฉันจะมีแค่ทีวีที่ติดจานดาวเทียมไว้เครื่องเดียว ภายในบ้านดูสะอาดตาอย่างผิดปกติซึ่งฉันคิดว่าแม่คงแอบทำความสะอาดไว้ก่อนมารับฉัน และห้องนอนฉันกับน้องชายเหมือนกัน
ใช่แล้ว...ฉันมีน้องชายสองคน คนหนึ่งอายุ 17 ปี อีกคนอายุสองขวบกว่า ซึ่งพอเห็นฉันก็ตะโกนเรียกและวิ่งกอด แต่พอเห็นมินฮวานนี่ตัวหดเลย ฮ่าๆๆ น้องชายชั้นคนเล็กจะกลัวคนแปลกหน้า...ซึ่งมันก็ทำมินฮวานยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ยิ้มเพราะความซนของเจ้าน้องชาย หรือเพราะอะไร
มันลำบากนักที่ไม่มีห้องนอนไว้สำหรับแขก นอกจากนอนกางมุ้งข้างล่าง กับนอนชั้นบนของบ้านกับน้องชายคนกลาง ผู้หน้าตาไม่รับแขกของฉัน... แต่ฉันว่าฉันคิดผิดว่ะ -_-
ก็แม่กับพ่อฉันน่ะสิ บอกให้เขามานอนห้องฉัน (ซึ่งมันกว้างชนิดที่อยู่ห้าคนได้สบาย) แต่ทำไมต้องเป็นห้องหนูด้วยล่ะแม่ โฮ... หนูอายนะว่าสภาพห้องหนูมันรกแค่ไหน..อีกอย่างในห้องก็มีแต่โปสเตอร์ FT ISLAND รอบห้องไปหมด เขาคงหลอนอยู่หรอก ถ้านอนไปมองรูปตัวเองไป
โชคดีอยู่อย่าง ห้องฉันมันล็อคประตูไม่ได้และแม่ก็จัดแจงทำที่นอนให้เขาอย่างดี โดยแบ่งเป็นสองฝั่ง หาอะไรมาคั่นกลางระหว่างที่นอนของฉันและของเขา ฉลาดจริงๆค่ะคุณแม่ -_-
หลังจากที่จัดแจงที่นอนให้ชาวต่างชาติคนนี้ แม่ก็ชวนเค้ามาทานข้าว ซึ่งก็ทำให้ฉันงอนแม่มากเลย ทุกครั้งที่ฉันกลับมาบ้าน แม่จะทำแต่น้ำพริกให้กินตลอด แต่วันนี้พอฉันพาคนดังมาหน่อย คือแบบ...ไก่ทอดกรอบ(ของโปรดมินฮวาน) แกงจืด ต้มยำกุ้ง(แบบไม่เผ็ดมาก) ผัดผัก บลาๆๆ มากมาย ซึ่งฉันไม่เคยคิดว่าแม่จะทำ..
"แม่...ทำไมกับข้าวมันเยอะอย่างนี้ล่ะ ยายไม่บ่นเหรอ?" ฉันถาม เพราะรู้ดีกว่าอาหารเยอะแบบนี้นี่ยายไม่พลาดปากบ่นแน่นอน
"ยายไปนั่งวิปัสสนาที่วัดป่าไม่มาง่ายหรอกน่า"
"สิ่งมหัศจรรย์ที่สุดเลยแม่..."
"หุบปากแล้วกินข้าวซะ ก่อนที่พ่อหนุ่มเกาหลีของแกจะมองมากกว่านี้"
ฉันมองไปที่มินฮวานแล้วหัวเราะแห้งๆให้เขา ตั้งแต่มาถึงบ้าน ฉันต้องเป็นล่ามแปลอังกฤษให้เขาทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้เก่งแถมเกือบติดเอฟ -_-
ภารกิจวันนี้คือพามินฮวานเที่ยวชมหมู่บ้าน ซึ่งทุกคนต่างก็อยากรู้จักเขา แต่เพราะเป็นชนบท จึงไม่มีใครรู้จักเขาเลยนอกจากฉัน ก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องเป็นข่าว และฉัก็จะไม่อัพบอกด้วยว่าพบเขา ถึงจะอยากทำก็เถอะ แต่เพื่อสิ่งนี้..(สิ่งไหน : คนเขียน) เพื่อมินฮวานไงล่ะ ฉันไม่อยากให้เขาเดือดร้อนไง เลยต้องทำแบบนี้
เมื่อถึงเวลานอน เขาก็ไม่บ่นสักค่ำเรื่องห้องน้ำ ซึ่งแม่ฉันแอบทำความสะอาดอีกนั่นแหละ เขาเลยไม่พูดและไม่ถามอะไรมาก เขาเข้าที่นอนก่อนฉันอีก ก่อนที่ฉีนจะปิดประตู(ไม่สนิท) แล้วเข้านอนข้างๆ ห่างสัก 50 เซนติเมตร...
"เธอชื่ออะไร? ฉันได้ยินแม่เธอเรียกว่าเมย์ เธอชื่อเมย์สินะ"
"ใช่..เอ๊ะ? เดี๋ยวนะ นายพูดไทยได้เหรอเนี่ย!?"
ตกใจยิ่งกว่า นี่เขาพูดไทยได้..ตั้งแต่ตอนไหน? เขาไปเรียนมาตอนไหน แถมสำเนียงนี่เป๊ะ ให้ตาย ทำฉันงงอีกแล้วผู้ชายคนนี้... เอิ่ม พูดไม่ออกเลยว่ะค่ะ
"พี่จงฮุนสอนไง เพราะเขามีเพื่อนที่เมืองไทย เธอและแฟนคลับคนอื่นอาจจะรู้..."
"อ๋อ..แอริณกับพี่ก้องสินะ" เขาพยักหน้า เป็นอันว่าเข้าใจที่ฉันสื่อความหมายสินะ "แล้วนาย...เป็นยังไง เอ่อ...โอเคมั้ยกับสภาพแบบนี้"
"ก็โอเคนะ นี่ล่ะที่ฉันต้องการ ความสงบสุขจากแหล่งที่ไม่วุ่นวาย ที่ฉันหาไม่ได้ในเกาหลี"
"มันบังเอิญมากนะที่นายมาในที่ที่มีพรีมาดอนนาอย่างฉันอยู่"
"ฉันแค่คิดว่าจะมาในที่ชนบทของเมืองไทย จะเจอใคร ฉันก็ไม่ค่อยจะสนอยู่แล้ว"
ฉันหน้าสลดลงทันทีและไม่ตอบเขา แต่หันไปอีกทางไม่ให้เค้ามองเห็น นั่นสินะ เขาเป็นคนดัง คนที่เขาชอบและรักมากก็คือโบมี ทำไมต้องน้อยใจวะ ฉันมันแค่แฟนคลับ T_T
"เหรอ?" ตอบสั้นจริงยัยเมย์ -_-
"เธอเป็นอะไรรึเปล่าเมย์" เขาข้ามเขตกั้นมาถาม ฉันพลิกตัวหนีและหลบสายตา "อย่าหลบหน้ากันเลยน่า.." ฉันหันหน้ากลับไปมองเขา
"ไม่มีอะไร นายง่วงแล้วสินะ นอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะพาทัวร์อีก" ฉันรีบตัดบท
"เธอชอบฉันมาหกปี จริงเหรอ?" เขาถามอีกครั้ง
"จริง ฉันชอบนายมาหกปี และไม่เคยไปดูคอนเสิร์ตนาย เพราะนายดูจากฐานะทางบ้านฉันก็น่าจะรู้"
"เธออยากไปรึเปล่าล่ะ"
"อยากไป อยากไปมาก คอนครั้งที่แล้วฉันอยู่โซนหน้าคอมยังเสียดายเลย ครั้งต่อไปฉันตั้งใจจะเก็บเงินไปดูให้ได้ล่ะนะ"
"อืม...อาจจะอีกสามสี่เดือน"
"ก็พวกนายจะคัมแบคเดือนหน้าแล้วนิ ฉันก็เตรียมตัวเก็บเงินตั้งแต่ตอนนี้"
"อ๋อ...งั้นนอนเถอะ ฉันง่วงแล้วล่ะ ^_^"
"Good Night Choi Minhwan"
ฉันบอก ให้ตายเถอะ ฉันเห็นเขายิ้มให้ นี่ครั้งแรกที่ฉันเห็นเลยนะ เขินเป็นบ้าเลยรู้ไหมเนี่ย ><
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
โฮ... กว่าจะจบตอน ยาวไปมั้ยตอนนี้ แต่รู้สึกเหมือนคนแต่งกำลังฟิน ๕๕๕๕๕ ฝากอ่านและเม้นด้วยนะคะ พรีมาดอนนาที่รัก
ความคิดเห็น