คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : ศัตรูหัวใจ
Chapter 3 : ศัตรูหัวใจ
“โธ่...เมื่อไรพวกพี่สองคนจะมองหน้ากันดีๆซะทีล่ะคะ”
“ไม่มีวัน!”สองเสียงของคู่กัดต่างไซส์ดังประสานกันโดยมิได้นัดหมาย ก่อนที่ต่างคนต่างเดินสะบัดหน้าพรืดไปคนละทาง ทั้งๆที่กำลังเดินขึ้นหอพักไปทางเดียวกันแท้ๆ
“ไอยูไปต้องไปสนใจสองคนนั้นหรอก เดี๋ยวมันก็หายงอนกันเองแหละ”ยุนโฮว่าอย่างไม่ใส่ใจ ไอยูจึงได้แต่ยิ้มแห้งๆและเดินรั้งท้ายคู่กัดประจำวงตามขึ้นไปบนหอเงียบๆ
อันที่จริงเธอก็เกือบลืมไปเลยว่าสองคนนี้น่ะ โกรธกันง่าย แต่หายเร็ว...บางทีเคยทะเลาะกันจะเป็นจะตายจนหอแทบแตกเพียงเพราะเหตุผลปัญญาอ่อนแบบเด็กๆ แต่ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็กลับมาคืนดีนั่งเล่นเกมด้วยกันสบายใจเฉิบเสียอีก
พวกเธอ 5 คน รวมถึงผู้จัดการวงอย่างยุนโฮ เดินกันต่อไปจนเกือบจะถึงหน้าลิฟต์ของหอพักแห่งนี้ ก็เกิดมีผู้มาเยือนที่ดูท่าทางแล้วไม่ธรรมดายืนโบกไม้โบกมือรออยู่
“แทยอนอา~ ”
“อ้าว..เจสสิก้ามายังไงเนี่ย”แทยอนเอ่ยทักทายนางแบบสาวคนสวยอย่างเป็นมิตร ฝ่ายคนถูกถามไม่ยอมตอบ กลับวิ่งเข้ามากอดเธอซะงั้น
แล้วดูแต่งตัวเข้าสิ...คิดว่าตอนนี้ตัวเองกำลังถ่ายนิตยสารอยู่หรือไง สวยเด่นวิ้งค์มาแต่ไกลเชียว ไม่คิดจะปกปิดตัวเองสักหน่อยในฐานะคนดังเลยนะ
ไม่แปลกใจเลยที่เธอได้เห็นนางแบบสาวผู้นี้ตกเป็นข่าวบ่อยๆ ทำอะไรไม่แคร์สื่อจริงๆ
“คิดถึง”ไม่ว่าเปล่า มีการหอมแก้มซะด้วย “แล้วแทล่ะคิดถึงสิก้าบ้างหรือเปล่าเอ่ย”
แทยอนที่เจอฤทธิ์อ้อนของเจสสิก้าไปเต็มๆถึงกับผงะ โอย...ทำงานมาเหนื่อยๆกลับมาก็หวังจะได้นอพักบ้างอะไรบ้าง แต่ดูท่าทางเจ้าหล่อนจัดเต็มเสียขนาดนี้ คงได้อยู่คุยกันอีกจนดึกจนดื่นอีกแน่ๆ
“อ่า..เอ่อ คิดถึงจ้ะ”ตอบแบบขอไปที พลางส่งสัญญาณเอสโอเอสไปยังยุนโฮที่มองพวกเธอด้วยมาดนิ่งๆมานาน
“พี่ว่าพวกเธอ 4 คนขึ้นกันไปก่อนเถอะ...ท่าทางแทยอนคงจะอยู่คุยกับคุณเจสสิก้าอีกนาน”ยุนโฮยิ้ม “หรือว่าคุณเจสสิก้าจะขึ้นไปคุยข้างบนไหมครับ”
แทยอนถลึงตามองชายหนุ่มคนเดียวในที่นี้เคืองๆ นอกจากจะไม่ช่วยกันแล้วยังทำให้เรื่องแย่ลงกว่าเดิมเสียอีก เล่นชวนเจ้าหล่อนเข้าห้องซะขนาดนั้น มีหวังคืนนี้เธอคงได้โดนลวนลามแหงๆ
คนอื่นๆก็ด้วย ทั้งฮโยยอน ทั้งซันนี่ ซูยอง และไอยู เดินขึ้นลิฟต์ทิ้งเธอเฉย
บางคนอาจจะคิดว่าเจสสิก้าเป็นหนึ่งในสาวๆที่แทยอนหลอก เปล่าหรอก...ความจริงแล้วเจสสิก้าอยู่คนละค่ายกับพวกเธอ แต่ได้ไปเจอกันโดยบังเอิญในงานแสดงโชว์เสื้อผ้ายี่ห้อดังที่วง Chocolate ถูกเชิญให้ไปเล่นเปิดงาน ส่วนเจสสิก้าก็ขึ้นแสดงโชว์ในฐานะนางแบบ
และการพบกันครั้งนี้ทำให้เจสสิก้าหลงรักแทยอนเข้าเต็มๆ
โอเค..ยอมรับว่าเธอเองก็รู้สึกดีที่มีคนรักมากมายขนาดนี้ แต่การกระทำของเจสสิก้าบางที..ไม่สิ ทุกครั้งที่แสดงต่อเธอมันโจ่งแจ้งจนเกินไป
ตอนแรกแค่ขอเบอร์ ต่อมานัดกินข้าว ต่อไปอีกชวนไปซื้อของ อีกนิดก็ชวนไปดูหนัง หนักสุดก็ถ่อหน้ามาหาเธอถึงหน้าหอพักเนี่ยแหละ!
แล้วตอนนี้ยุนโฮยังจะชวนเจ้าหล่อนไปคุยกันข้างบนอีก!
“ไม่เป็นไรค่ะ สิก้าแค่โผล่มาเจอหน้าแทเท่านั้นเอง”ยกมือปิดปาก หัวเราะอย่างมีจริต “ขอคุยกันแค่แป๊บเดียว ไม่นานหรอกค่ะ ทุกคนเชิญขึ้นกันไปก่อนได้เลย”
“ครับๆ”ยุนโฮพยักหน้ารับรู้
“งั้นพี่กลับก่อนนะแท พรุ่งนี้เจอกัน”
“ค่ะ..”
แล้วชายหนุ่มก็จากไป ทิ้งให้เธออยู่สองต่อสองกับเจสสิก้า
“สิก้ามีเรื่องอะไรจะคุยกับแทเหรอคะ”แทยอนรีบถามทันที เธอล่ะยากจะไปนอนพักจะตายอยู่แล้ว
“คนมันคิดถึง มาหาไม่ได้ใช่ไหมคะ”เจสสิก้ากระเง้ากระงอด พลางเชิดหน้าไปอีกทางเพื่อแสดงให้รู้ว่างอน
แทยอนถอนหายใจ นึกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองไม่น้อยที่ต้องมาคอยเอาอกเอาใจผู้หญิงคนนี้ ทั้งๆที่เจ้าหล่อนไม่ได้มีส่วนที่จะช่วยให้เธอมีชื่อเสียงโด่งดังเลยแม้แต่น้อย เสียเวลาเปล่าจริงๆ
เปล่าเลย เธอไม่ได้จะกลับใจเป็นคนดีเพราะทำบาปกับคนอื่นไว้เยอะ เรื่องนั้นน่ะเธอไม่สำนึกหรอก..ก็ผู้หญิงพวกนั้นอยากโง่ให้เธอหลอกเองทำไม เพียงแต่เธอไม่อยากจะมีศัตรู ได้ยินกิตติมศักดิ์ของเจสสิก้ามาไม่น้อยในเรื่องของความเหวี่ยงวีนวี๊ดทะลุปรอทแก้วแตก ซึ่งเธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คนหรืออาจจะคนเดียวที่ไม่โดนแบบนั้น
แถมยังช่วยได้ดี เวลามีเธออยู่ด้วยในสถานที่ไหน เจสสิก้าก็จะทำตัวเรียบร้อยน่ารักน่าเอ็นดูให้เห็นเสมอ
“โอ๋ๆ อย่างอนแทเลยนะคะคนดี”ช่วยไม่ได้ จำเป็นต้องง้อ ก็กัดฟันง้อไป “แทแค่ถามดู เผื่อว่าสิก้ามีเรื่องสำคัญอะไรนอกจากความคิดถึง”
“ก็ได้ หายงอนก็ได้”
เออ...ขอบคุณที่ไม่งอนนาน ขี้เกียจง้อ เหนื่อย ง่วง อยากนอน
“จ้ะ จ้า สิก้าน่ารักที่สุดเลยจ้า”และในท้ายที่สุดแทยอนก็ต้องอยู่คุยอยู่ฟังเจสสิก้าบ่นต่อไปอีกเกือบชั่วโมง เอวังด้วยประการฉะนี้
“เป็นไงบ้างคะพี่แทยอน”ทันทีที่เข้าห้องมาได้ ก็มีเสียงใสๆจากน้องเล็กถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยพร้อมกับยื่นแก้วน้ำมาให้
“ขอบใจนะไอยู”แทยอนดื่มน้ำฟื้นพลังกายก่อนตอบ “ก็เหมือนเดิม ฟังแม่เจ้าประคุณบ่นเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกตามเคย”
“ไม่รู้ว่าถ้าจะเครียดได้ขนาดนี้ทำไมไม่ไปปรึกษาจิตแพทย์ เห็นฉันเป็นตัวอะไรกัน”อดบ่นด้วยความหน่ายใจไม่ได้ ทุกทีที่เจ้าหล่อนมาเจอก็ต้องคอยเอาใจคอยคุยคอยฟังกับหล่อน เจสสิก้านี่ก็ค่อนข้างไว้ใจเธอทีเดียว ไปเจอเรื่องอะไรมาบอกเธอหมด ประดุจเธอเป็นสมุดไดอารี่ บอกตามตรงว่าเบื่อโคตรๆ
เกรงว่าถ้ามันเป็นเช่นนี้อีกต่อไปเรื่อยๆ เธอจะหมดความอดทนเสียก่อน ไปเผลอทำอะไรร้ายๆใส่เจ้าหล่อนจนความสัมพันธ์ต้องแตกหักกัน
“อดทนไว้เถอะน่าแทยอน...เพราะสาวเขารักนะ เขาถึงได้อยากเจอหน้า อยากคุยด้วย อยากให้ปลอบใจ ระบายความเครียด”ฮโยยอนช่วยหิ้วปีกพยุงแทยอนเข้ามาในห้องอย่างทุลักทุเล
จริงๆแล้วเธอแอบเห็นด้วยกับแทยอนอยู่นิดนึงล่ะนะเรื่องความมากเรื่องของเจสสิก้า...แต่ช่วยไม่ได้ แทยอนมันอยากทำตัวน่ารักให้เขาหลงเองทำไม รู้ว่าเขารักก็ยังไม่รีบตีตัวออกห่างหรือบอกปัดความสัมพันธ์ไปให้ชัดเจน อีกฝ่ายเขาจะได้ไม่คิดไปเอง
เพราะความไม่แน่นอนนี่แหละ ในท้ายที่สุดก็จะย้อนกลับมาทำให้ทุกคนต้องเสียน้ำตา
“เห้!ไอ้หยองน้องรัก ฆ่ามันเลยย”
“รับทราบค่ะพี่ซันนี่ที่รัก ตายซะแก นี่แน่ะๆๆๆ”
นั่นปะไร...ได้ข่าวว่าเมื่อกี้พวกแกสองตัวยังโกรธยังงอนไม่ยอมมองหน้ากันอยู่เลยไม่ใช่เรอะ แล้วไหงตอนนี้ถึงได้นั่งกอดคอกลมดิ๊กช่วยกันปราบปีศาจร้ายในเกมคอมพิวเตอร์อย่างเมามันส์
“มัวแต่เล่นเกมอยู่ได้ ไม่อาบน้ำกันหรือไงสองคนนี้”
“เดี๋ยวดิ เคลียร์ด่านนี้ให้จบก่อน เนอะ”พยักเพยิดหน้าให้กันด้วยความเข้าใจ น่าหมั่นไส้จริงเจ้าสองคนนี้ บทจะโกรธกันก็แรงจนน่ารำคาญ พอบทจะดีก็เข้าขากันจนน่ารำคาญเช่นกัน
“งั้นฉันขออาบน้ำเลยละกัน”แทยอนว่า เพราะเธอไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแย่งห้องอาบน้ำกับใคร ไอยูกับฮโยยอนก็อาบไปแล้วเรียบร้อย เหลือแต่สองหน่อที่คาดว่าคงนั่งเล่นเกมต่อไปอีกนาน
ถึงมันจะบอกว่าเคลียร์ด่านนี้ให้จบก็เถอะ...แต่เธอก็เห็นมันเล่นเลยไปหลายด่านจนแทบเคลียร์เกมด้วยซ้ำ
“เอ้อ..แทยอนพรุ่งนี้เราต้องไปแสดงเปิดงานที่ไหนนะ”จู่ๆฮโยยอนก็ถามขึ้นมา แทยอนต้องใช้เวลาในการคิดเล็กน้อยก่อนตอบเพราะยังเบลอไม่หาย
“ห้าง Lotte”
“พรุ่งนี้วง Chocolate มีงานที่ห้างLotte นี่นา”หลังจากที่ทิฟฟานี่เสียเวลาไปกับการคร่ำครวญเรื่องฝันและเรียกช่างมาเอาเครื่องซีพียูไปซ่อมแล้ว เธอจึงต้องเปิดดูข่าวสารของศิลปินที่รักทางโทรศัพท์แทน ถึงมันไม่สะดวกเท่าคอมพิวเตอร์แต่ก็ยังดีกว่าไม่มี
ไม่งั้นเธอคงขาดใจตายกันพอดีกับการไม่ได้เจอหน้าแทยอนนานๆ แอร๊ยยย!
“ฉันต้องไปให้ได้เลย”ทิฟฟานี่มั่งมั่นเต็มที่ นี่ถือเป็นงานแรกของChocolate ที่เธอสามารถไปตามติดชิดใกล้ได้ นับตั้งแต่เธอเริ่มชอบวงนี้มา
ห้างนั่นก็ตั้งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของเธอเท่าไร เดินทางไม่ถึง 15 นาทีก็คาดว่าน่าจะถึงแล้ว
แต่ปัญหาอยู่ตรงว่าเธอไม่มีรถ...ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากซื้อ หรือถ้าเธอซื้อมาก็คงใช้ไม่ได้ เพราะเธอไม่มีใบขับขี่!
เธอเคยชินกับการมีคนไปรับไปส่งตั้งแต่เด็ก พอมาอยู่เกาหลีก็ขึ้นรถไฟฟ้าไม่กี่ครั้ง เพราะหลังจากเธอมีเพื่อน เธอก็ติดรถนิโคลกลับเสมอจนถึงปัจจุบัน
แต่พรุ่งนี้นิโคลต้องทำงานนี่นา...จะทำยังไงดีล่ะ
“มันต้องมีสักคนที่สามารถไปส่งฉันได้สิ”ทิฟฟานี่รีบค้นเบอร์เพื่อนในโทรศัพท์มือถืออย่างเร่งรีบ ผ่านไปคนแล้วคนเล่า เธอก็ยังไม่เห็นว่าจะมีใครที่สามารถไปส่งเธอได้
คนนี้ติดงานชัวร์
คนนี้ไม่ยอมไปส่งแน่ งงตัวแม่ขนาดนั้น
ไอ้หมอนี่เป็นผู้ชายเดี๋ยวมันลากเธอไปทำมิดีมิร้าย ไม่ได้ๆ
คนนี้ก็ไม่สนิทเท่าไร
อินี่บ้านอยู่ตั้งชอนจู
อินี่หนักกว่าอีก ตอนนี้อยู่เกาหลีเหนือ
คนนี้ไง น่าจะได้...อ่อ ลืมไป มันตายห่าไปเป็นปีแล้วนี่หว่า
เลื่อนลงไปจนแทบท้อ แต่แล้วสายตาดีๆของคนตาสวยก็เหลือบไปเห็นรายชื่อของคนบางคนที่เด่นหราอยู่ เป็นเบอร์ล่าสุดที่เธอเพิ่งเมมไว้ไม่นานมานี้
‘ควอนยูริ’
นี่ไง เจอแล้ว คนที่จะมาช่วยให้เธอสมหวังในรัก!
ไวเท่าความคิด ทิฟฟานี่รีบโทรหายูริทันที ราวกับกลัวว่าหากช้าไปแม้แต่วินาทีเดียว จะส่งผลให้เธออดเจอแทยอน
/ว่าไงฟานี่/
“ไอ้เห้งเจีบ พรุ่งนี้แกว่างป่ะ”ยิงคำถามทันทีแบบไม่ให้เป็นการเสียเวลา
/ฉันว่างแค่ตอนเย็นๆน่ะ มีอะไรเหรอ/
“ตอนเย็นๆ..ไม่ได้ แกต้องว่างตอนบ่ายๆสิ!”
/เฮ้ย!ตอนบ่ายฉันจะไปว่างได้ยังไง ฉันต้องทำงานที่ร้านนะ/ยูริร้องเสียงหลง พยายามจะปฏิเสธเต็มที่
“ไม่ได้ แกต้องว่างไปส่งฉันที่ห้าง lotte ตอนบ่ายโมงครึ่ง”ทิฟฟานี่เถียงไฟแล่บ ไม่รู้ล่ะ งานนี้ถ้าเธอไม่ได้ไปเธอโกรธยูริมันจริงๆด้วย
/ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ว่าง/
“แกต้องว่าง ฉันขอแค่เวลาแค่แป๊บเดียว ฉันอยากไปงานนี้จริงๆ”
/แล้วมันมีงานอะไรกันล่ะ เธอถึงอยากไปขนาดมาบังคับฉันเนี่ย/
“พรุ่งนี้แทยอนกับวงChocolate มีงานที่นั่น นะ นะ..ยูรินะ ฉันอยากไปจริงๆ”ใช้กำลังบังคับอาจจะไม่ได้ผล อ้อนซะเลย ไม่ให้ใจอ่อนให้มันรู้ไปเซ่!
/อะ..เอ่อ แค่แป๊บเดียวจริงๆนะ/
“แป๊บเดียวจริงจริ๊ง ดูเสร็จแล้วกลับทันที”บอกไปงั้นแหละ ใครจะบ้าบอกว่า ‘รออยู่จนส่งแทยอนกลับบ้านเลย’ แบบนั้นยูริก็ไม่ยอมไปส่งกันพอดี ถึงแม้ว่าเธอจะตั้งใจเช่นนี้ก็ตามทีเถอะ
ไม่เป็นไรหรอกน่า พอถึงเวลานั้นจริงๆ ยูริก็ทำอะไรเธอไม่ได้...ที่สำคัญที่สุดคือยูริไม่กล้าทิ้งผู้หญิงหน้าตาสวยๆอย่างเธอให้อยู่ในห้างตัวคนเดียวหรอก
/.../ยูริเงียบไปนานจนเธอเริ่มใจเสีย สาธุ๊ ขอให้เทพเจ้าดลบันดาลให้ยูริยอมไปส่งเธอด้วยเถิด แล้วลูกช้างจะถวายหัวหมีเอ๊ย! หัวหมา เอ๊ย! หัวหมู เอ๊ย! ถูกแล้ว(ตลกคาเฟ่?) ให้สามหัวตลอดสามวันไม่ขาดไม่เกินเลยค่า
/ก็ได้..ไว้พรุ่งนี้เจอกัน ฉันจะไปรับเธอประมาณบ่ายโมง/
“โห..คนเยอะกว่าที่คิดนะเนี่ย”ยูริเปรย ไม่นึกว่าวงดนตรีน้องใหม่ที่อายุก็เด็กพอๆกันกับเธอนั้นจะสามารถประสพความสำเร็จได้ดีจนมีแฟนคลับมากมายมาต้อนรับทุกๆงานขนาดนี้ “แล้วอย่างเธอจะไปสู้เขาไหวเหรอฟานี่”
“แกอย่าประมาทฉันไป เดี๋ยวฉันก็หาทางเบีดเสียดไปอยู่หน้าเวทีได้เอง”ทิฟฟานี่พูดอย่างมั่นใจ
เมื่อคืนเธอเตรียมการพร้อมมาทุกอย่าง ทั้งการเบียด การเสียบ การผลัก การดึง การกระแทก การสร้างจุดศูนย์ถ่วงให้มั่นคง รวมไปถึงการวิ่งหลบหนี(แฟนคลับคนอื่นๆที่อาจจะแค้นเธอจากการประทะ) เพื่องานนี้โดยเฉพาะ
เอาเป็นว่า ถ้าวันนี้เธอไม่ได้เห็นหน้าแทยอนแบบชัดๆ เธอไม่ยอมกลับบ้านแน่!
ส่วนเรื่องที่ว่าแทยอนจะได้เห็นเธอหรือเปล่านั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่เธอเองก็ค่อนข้างมั่นใจว่าแทยอนจะเห็น...ก็เธออุตส่าห์ตื่นเช้ามาเพื่อทำผมแต่งหน้าแต่งตัวโดยเฉพาะ อย่างน้อยๆเธอก็น่าจะสวยเด่นสะดุดตากว่าคนอื่นๆบ้างล่ะน่า
“ว่าแต่..ไม่รีบเข้าไปล่ะฟานี่ เดี๋ยวก็โดนแย่งที่ดีๆไปหมดหรอก”
“บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร ถึงตอนนั้นฉันก็เข้าไปได้เองแหละน่า”สาวตายิ้มพูดด้วยความมั่นใจ นอกเหนือจากทักษะต่างๆที่เธอได้ฝึกมาเมื่อคืนแล้ว สิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้เลยคือ ‘สมอง’
ขืนเธอรีบไปยืนรอหน้าเวทีตอนนี้ก็เสี่ยงโดนคนอื่นๆเข้ามารุมกันหมดหรอก...ของแบบนี้ต้องช้าๆ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป หลอกให้พวกข้างหน้าตายใจก่อน ถึงจะหาโอกาสเบียดเสียดเนียนๆเข้าไปแบบไม่ให้รู้ตัว
โฮ๊ะๆๆๆ ใครเนี่ย ช่างฉลาดจริงๆ
ยืนไปยืนมาชักจะเริ่มคอแห้งแฮะ แว๊บไปซื้อซะหน่อยคงไม่เป็นไร ร้านน้ำอยู่ใกล้นิดเดียวเอง
คงไม่บังเอิญมาในช่วงนี้หรอก...
“เอ้อ งั้นแกยืนรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อนนะ ว่าจะไปซื้อน้ำซะหน่อย”ก่อนจะเดินไปก็หันมาถามสักนิดตามมารยาทและถือโอกาสขอบคุณที่ขับรถมาส่งด้วย “แกจะเอาอะไรไหม”
“เอาโซดามากระป๋องนึงก็ได้ ขอบคุณ”พอสั่งกันเสร็จสรรพ ทิฟฟานี่ก็เดินจากไปทิ้งเจ้าของร้านอาหารที่จำต้องปิดร้านทั้งวันเพื่อมาส่งเพื่อนสาว
เธอรู้นิสัยทิฟฟานี่ดี ว่าพอถึงเวลาเข้าจริงๆแม่คุณต้องอยู่เป็นชั่วโมงแน่นอน เผลอๆก็อยู่จนรอส่งแทยอนกลับไปได้โดยสวัสดิภาพ ถ้าขึ้นชื่อว่าทิฟฟานี่แล้วเวลาทำอะไรก็จะมุ่งมั่นตั้งใจเต็มที่เสมอ
ไอ้ครั้นจะปล่อยให้จียอนกับคีย์ทำกันไปก็กลัวว่าจะไม่ไหว ปิดซะยังจะดีกว่า สองคนนั้นจะได้มีเวลาพักผ่อนดูทีวีนอนเล่นบ้าง ทุกวันนี้ก็บ่นจะตายอยู่แล้วว่าไม่ค่อยได้ดูละครตอนบ่ายเลย
“กรี๊ดดดดดด!มาแล้วววว”จู่ๆเสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้นทั่วห้าง ยูริเลิ่กลั่กมองคนนั้นคนนี้ชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปทางหลังเวทีจึงได้พบว่าวงChocolateของทิฟฟานี่กำลังยืนรอเตรียมแสดงอยู่ และคงจะก้าวออกมาหลังจากพิธีกรพูดจบ
“ตอนนี้ทุกๆคน พร้อมจะพบกับวงChocolateหรือยังครับ!”
“พร้อมมมมมมมมม”เหล่าแฟนคลับตอบพร้อมกันอย่างฉะฉาน
แล้วทิฟฟานี่หายไปไหนล่ะเนี่ย...ใกล้จะถึงเวลาแล้วนะ
“ถ้างั้นก็เชิญขึ้นมาได้เลยคร้าบบบบบบ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!”
วงChocolate เดินเวทีขึ้นมาทีละคนท่ามกลางเสียงกรีดร้องของแฟนคลับ บ้างก็ส่งยิ้มโบกมือทักทายแฟนคลับให้อย่างเป็นกันเอง จนกระทั่งแต่ละคนเดินไปยังที่ประจำของตัวเอง เตรียมพร้อมสำหรับการแสดงเพลงแรกที่กำลังจะเริ่มขึ้นในไม่กี่วินาทีต่อจากนี้
ฟานี่อา เธออยู่ไหน...เร็วๆหน่อยสิ แทยอนของเธอกำลังจะร้องเพลงแล้วนะ
“สวัสดีค่ะ ในตอนนี้พวกเรา 5 คนก็พร้อมที่จะแสดงแล้วนะคะ”แทยอนเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มสดใส “ทุกคนพร้อมที่จะฟังเพลงของเราอยู่ยังคะ”
“พร้อมมมมมมมมมมมมมม!”
“เอ้า!ไหนขอเสียงกรี๊ดดังๆหน่อย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”
สิ้นเสียงกรี๊ด ดนตรีก็เริ่มบรรเลงขึ้นไปพร้อมๆกับการร้องที่ทรงพลังของแทยอน เธอก็เพิ่งจะเคยเห็นวงนี้แสดงสดสักที ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้รับความนิยมและความรักอันท่วมท้นจากแฟนคลับมากมายขนาดนี้
ไม่ว่าจะเป็นเสียงร้องอันเป็นเอกลักษณ์ที่ดึงดูดใจคนฟัง
ความหนักแน่นของกลองและเบส
ไปจนถึงเสียงกังวานใสของกีต้าร์และคีย์บอร์ด
ทุกอย่างรวมตัวกันได้อย่างลงตัว จนเธอไม่แทบเชื่อหูตัวเอง
ว่าแต่...ทิฟฟานี่อยู่ไหน ทำไมยังไม่มาอีก เพลงจะเล่นไปถึงท่อนฮุคอยู่แล้วนะ!
ให้ตายเถอะ...ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างทิฟฟานี่กำลังหลงทาง!
หลงทางในห้างที่เธอมาเดินเล่นโคตรบ่อย...อะไรมันจะเศร้าได้ขนาดนั้นนะชีวิต
“เอ่อ..ถ้าจำไม่ผิด เดินจากร้านตรงนี้ ไปตรงนั้น ก็จะถึงหน้าทีเวทีพอดี”ทิฟฟานี่ยังพึมพำพลางเดินถือน้ำไปเรื่อยๆอย่างสบายใจ พอเดินไปใกล้จุดหมายเรื่อยๆจนได้ยินเสียงดนตรีอันคุ้นหูเนี่ยแหละถึงได้ชะงัก
มันจะไม่คุ้นได้ยังไง...ไม่เมื่อเธอฟังเพลงนี้หลังอาหารเช้ากลางเย็นและก่อนนอน บริโภคบ่อยกว่าอะไรทั้งหมดทั้งมวลในโลกนี้ซะอีก
ไม่ต้องมีใครมาบอกทิฟฟานี่ก็รุ้ดีว่าตอนนี้เธอควรจะวิ่ง! วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่งั้นกว่าเธอจะไปถึง ก็คงจบเพลงแรกพอดี
แล้วได้ข่าวว่ามาเล่นแค่สองเพลง...เธอไม่ยอมฟังแค่เพลงเดียวแน่ๆ
“ฟานี่ๆ ทางนี้~ ”โอเค เธอวิ่งมาถูกทางละ เจอยูริกำลังโบกไม้โบกมือเรียกอยู่พอดี
“เอ้า!เอาไป ไม่มีเวลาแล้ว”ทิฟฟานี่โยนกระป๋องโซดาให้ยูริอย่างแม่นยำ ก่อนจะรีบวิ่งพาตัวเองเบียดเสียดคนนับร้อยไปยังหน้าเวทีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ฮ่ะๆๆๆ ถึงเธอจะเผลอประมาทไปนิด แต่ทักษะการฝ่าฝูงชนที่ฝึกฝนมาน่ะยังสามารถใช้ได้อยู่!
“ว๊ายย!อะไรกันยะเนี่ย”
“เสียมารยาทสุดๆเลย”
“ใครผลักฉัน”
ร้อยพันคำก่นด่าสาปแช่งถูกพ่นออกมา หากแต่คนก่อเรื่องไม่ได้สนใจซะงั้น ตอนนี้สำหรับเธอแล้วสิ่งที่น่าสนใจที่สุดคือการพาตัวเองไปอยู่หน้าเวที ในจุดๆที่มองเห็นแทยอนได้ชัดเจนที่สุด!
“กรี๊ดดดดดด! แทยอนอา~ ”มิชชั่นคอมพลีท!
โชคดีที่เธอสามารถสวมวิญญาณนักวิ่ง 100 เมตร จึงสามารถพาตัวเองมาหน้าเวทีได้โดยที่เพลงยังเล่นไม่ถึงท่อนฮุคเลยด้วยซ้ำ
แม้ว่าจะทำบาปต่อคนอื่นไปหน่อย...แต่ช่างมันเถอะ คนพวกนั้นจำหน้าเธอไม่ได้หรอกน่า หน้าเธอโหลจะตายโฮ๊ะๆๆๆ(พยายามคิดเข้าข้างตัวเอง)
“...”ตอนนี้เธอจับจ้องทุกการกระทำของแทยอนด้วยความหลงใหล ไม่ว่าจะเป็นการเดิน การนั่ง(?) การกระโดด ขยิบตาที สิ่งยิ้มให้แฟนคลับที ล้วนก็แต่ชวนให้แฟนคลับอย่างเธอละลายได้ทั้งสิ้น
ไม่เสียแรงที่มาดูจริงๆ แทยอนขาววิ้งค์น่ารักมากกกก
ยิ่งดูยิ่งชอบ ยิ่งมองก็ยิ่งรักกกก><
นั่นๆ เผลอแป๊บเดียวก็เดินไปเล่นกับไอยูอีกแล้ว น่ารักที่สุดเลย แต่เอ๊ะ...รู้สึกเหมือนว่าจะมีอะไรแปลกๆ
ทำไมสองคนนี้ดูสนิทสนมและเล่นกันมากกว่าคนอื่นล่ะ
โดยเฉพาะสายตาที่มองกันและกัน ทำไมถึงได้ดูลึกซึ้งนัก...
ไม่ทันที่เธอจะได้คิดอะไรต่อ เสียงแฟนคลับข้างหลังก็กรี๊ดกร๊าดกันก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่น
“แทยู แทยู แทยอนไอยู อิสเรียลลลล!”
*************************************
แทยอนกับเจสสิก้า? แทยอนกับไอยู? ตายล่ะงานเขาแล้วฟานี่อา
แหมมม ดีนะเนี่ยที่งานนี้มีแค่ไอยูคนเดียว ถ้าเจสสิก้าโผล่มาด้วยอีกคนนี่ฮาแตก
คงจะช้ำใจคู่ทั้งยูริและฟานี่เลยทีเดียว5555
ต่อหน้าฉันเธอทำอย่างนั้นได้อย่างไร ห๊า~
ความคิดเห็น