เจ้าชายซาตาน

ลำดับตอนที่ #2 : แฟนซีไนท์ที่ไม่น่าจดจำ

“ดาเป็นลมสิ เร็ว” เสียงที่คุ้นเคยบอกฉัน ปุยฝ้ายเธอชั่งเป็นเพื่อนที่วิเศษเสียจริง และฉันก็ทำตามที่ปุยฝ้ายบอกฉันยังคนได้ยินเสียงซุบซิบนินทาเกี่ยวกับเรื่องเมื่อกี่อยู่ในระหว่างที่รุ่นพี่พาไปห้องพยาบาล ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา “ดา เป็นไงบ้างฉันว่าเธอน่าจะนอนอีกหน่อยนะ ดูเธอจะมีไข้ด้วย” สายตา นั้นดูห่วงใยฉันมาก “ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะฉันดีขึ้นแล้วล่ะ แล้วรุ่นพี่ว่าไงมั่ง” “ไม่ว่าไงหรอกเค้ามาดู ฉันก็บอกว่าเธอมีไข้เป็นลม เค้าบอกว่าพรุ่งนี้เธอน่าจะมาอีกได้” (รุ่นพี่จะฆ่ากันหรือไงนะ ) ฉันนอนในห้องพยาบาลจนถึงเย็น ยัยปุยฝ้ายก็มารับด้วยสีหน้าที่ยิ้มแก้มปริ หน้าแดงเป็นลูกตำลึงมาเลยที่เดียว ฉันค่อนข้างงุนงงกับ สีหน้าท่าทางของเพื่อนคนนี้ “ไปตกบ่อ อินเลิฟของใครมาย่ะหล่อน หน้าเงี่ยบานจนจะใช้แทนจานดาวเทียมได้แล้ว” “ม่ายยยยบอกกกก” ยัยปุยฝ้ายอาการอยากกินผู้ชายกำเริบอีกแล้ว เพราะอยู่กันมานานเลยรู้ อาการก็คือ ตาเริ่มเลื่อนลอย หน้าแดงผิดปกติ พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง เคลิ้ม จนน้ำลายไหลยืด อาการเริ่มต้นของการหิวผู้ชาย “คงไปเจอผู้ชายโดนใจเข้าล่ะสิ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ” “เอาไว้แน่ใจแล้วจะบอกนะ” “โอเค งั้นฉันสืบเองก็ได้” ปุยฝ้ายไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยิ้มๆ วันนี้ฉันกลับมาหมดเรี่ยวแรง โถมตัวลงนอนบนที่นอนอย่างแรง (นี้ถ้าที่นอนไม่ใช่เหล็กคงหักไปแล้ว) นอนทั้งๆ ที่ยังไม่ได้อาบน้ำ การรับน้องดำเนินไป โดยที่ฉันคอยหลบหน้า อีตาบ้าวิศวะคนนั้น และมีเสียงซุบซิบนินทา เกี่ยวกับเรื่องที่ฉันไปเอาปากชนกับแก้มอีตานั้นไม่ขาดสาย ถึงจะไม่พูดต่อหน้าก็เถอะแต่มันอึดอัดนะ เวลาเดินไปไหนแต่คนมอง ฉันอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเลยจริงๆ มีแต่ปุยฝ้ายเท่านั้นที่คอยอยู่ข้างๆ ฉัน และตั้งแต่วันนั้นที่เกิดเรื่องฉันก็ไม่ได้จับคู่กับหมอนั่นอีก ดีจังเลยพระเจ้า จนมาถึงวันสุดท้ายวันนี้ฉันดีใจมากเป็นพิเศษจนปุยฝ้ายก็สังเกตเห็น “ดากินยาผิดขวดเหรอ” “ทำไมเหรอ” “ก็หน้าเธอมันเหมือน...นักโทษจะได้ออกจากคุกนะสิ” ฉันไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยิ้มให้ปุยฝ้าย “น้อง ๆ ค่ะมารวมกันทางนี้ค่ะ วันนี้นะค่ะเป็นวันสุดท้ายแล้ว ดีใจมั้ย” เสียงตอบรับคำของรุ่นพี่ดังกระหึ่มทั่วลานหน้าคณะวิศวะ “น้องๆค่ะวันนี้เราจะผูกข้อมือรับขวัญนะค่ะ และตอนกลางคืนก็มีงานเลี้ยงคืนนี้ เป็นงานเลี้ยงแบบแฟนซีนะค่ะ ใครอยากจะเป็นอะไรก็แต่งได้เต็มที่เลยค่ะ จะประกวดกันด้วยค่ะ ใครอยากดิ้นก็ดิ้นได้นะค่ะ๐” เสียงตอบรับคำรุ่นพี่คราวนี้ดังและนานยิ่งกว่าเดิม การรับน้องตอนกลางวันก็ผ่านได้ โดยที่ฉันและอีตานั่นไม่แม้แต่จะเฉียดใกล้..... ตอนเย็น ขณะที่ฉันและปุยฝ้ายกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดเตรียมไปงานตอนค่ำ “ดา ตอนเย็นจะต้องสนุกแน่เลยว่ามั้ย” “อืม” ฉันกำลังจินตนาการความสนุกที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า แต่ทะว่าภาพอีตานั้นผุดเข้ามาในหัวสมองจนได้ ฉันรีบสลัดความคิดบ้าๆ นั่นออกไปจากหัวสมองโดยเร็ว ฉันนัดกับเพื่อนเลิฟตอน 6 โมงเย็น พอฉันไปรับปุยฝ้าย ปุ้ยฝ้ายเดินลงบันไดลงมาพร้อมกับชุดกระโปรงพลิ้วสีฟ้า ตัดขาวปักเลื่อมเงิน ชุดเครื่องประดับเงินที่ดูดเข้าชุดกัน เหลือบไปด้านหลังเห็นปีกเล็กๆ สีขาว กับส้นเข็มสูงปรี้ด (นี่ถ้าตกลงมานี้ถึงขั้นพิกาลเลยนะเนี่ย) ฉันอึ้งกับชุดสุดเวอร์ของเพื่อนคนนี้ แต่พอปุยฝ้ายเห็นฉันถึงกับร้อง กรี้ด...กรี้ด “ยัยดาใส่ชุดอะไรมาย่ะหล่อน” ฉันนึกอยู่แล้วเชียวว่าเพื่อนฉันคนนี้ต้องมีปฏิกิริยากับชุดที่ฉันสรรหามา เพราะฉันคิดว่าต้องไม่มีใครใส่ชุดนี้แน่นอน “ยัยดาบอกมาสิว่าผีบ้าตนไหนเข้าสิงหล่อนห่ะ” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็ไม่มีอะไรหรอกคือว่าเสื้อผ้าที่บ้านนะมันไม่มีอะไรที่เหมาะกับงานแฟนซีเลยนี่ มีแต่ชุดธรรมดา แล้วเลยนึกถึงขอทานที่ตลาด เลยไปยืมแบบมานะ เลยออกมาเป็นแบบนี้ไง เจ๋งไหม” “เจ๋งบ้า เจ๋งบอ อะไรกันล่ะ มานี้ไปเปลี่ยนชุดเลย ถ้าเธอใส่ชุดนี้นะ ฉันจะไม่เดินกับเธอในงานเลย” พูดจบยัยเพื่อนสุดที่เลิฟก็ลากฉันไปในบ้านและเอาชุดของหล่อนมาให้ฉันลอง (ฉันว่าห้องหล่อนเหมือนห้องเสื้อ จะเรียกได้ว่าเปิดร้านได้เลย) เธอให้ฉันลองจนฉันเหนื่อย และหล่อนก็มาสะดุดตรง ชุดสีดำมันคลับ เป็นชุดกางเกงขาสั้นรัดรูป เสือแขนกุดด้านหลังฉลุเป็นรูปค้างคาว และเธอก็หยิบเสื้อคลุมสีดำแดงเหมือนในหนังผีดูดเลือดและรองเท้าบูทหนังสีดำส้นเข็ม ออกมาให้ฉันมันสูงมาก ฉันมองดูดชุดที่ใส่แล้วถึงกับหน้าแดง มันดูเหมือนไม่ใช่ตัวฉัน “ปุยฝ้ายแน่ใจเหรอว่าจะให้ใส่ชุดนี้น่ะ ไปเปลี่ยนดีกว่าไหม” “ไม่ชุดนี้ล่ะดีแล้วน่ารักออก” พูดแล้วเธอก็จับฉันมานั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง และจัดการแต่งหน้า และทรงผมของฉันให้เข้ากับชุด พอเรามาถึงงานฉันแทบไม่กล้าลงไม่ใช่เพราะว่าชุดหรอกเพราะว่าปุยฝ้ายแต่งหน้าให้ฉันจนฉันจำตัวเองไม่ได้ แต่ที่ไม่กล้าเพราะว่าตอนนี้รุ่นพี่กำลังเปิดงาน ทุกคนอยู่ในความสงบแต่พอเรามาถึงทุกคนเหลวมามองฉันกับปุยฝ้าย “ปุยฝ้าย เรามาผิดเวลาว่าไหมเรากลับกันเถอะ ฉันไม่กล้าเดินเข้าไป” ปุยฝ้ายหันมายิ้มให้ฉันและพูดว่า “ ไม่เป็นไรมีฉันอยู่ทั้งคน สูดลมหายใจลึกๆ” พูดจบปุยฝ้ายก็เดินเข้าไปในงานโดยมีฉันตามไปติดๆ ผู้คนในงานจ้องมองด้วยหลายๆ สายตา ทางรุ่นพี่ได้หยุดพูดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พูดสิ่งที่ฉันกลัวมาตลอด “น้องสองคนที่เดินเข้ามานั้นครับรู้ไหมครับว่างานเริ่มกี่โมง เอาล่ะสำหรับคนที่มาสายจะลงโทษยังไงดีครับ” มีเสียงโห่ร้องมาทางคณะวิศวะ เต็มไปหมดตอนนี้หน้าฉันและปุยฝ้ายแดงไม่แพ้กันเราไม่ได้พูดอะไรกันเพียงแต่หันมามองหน้ากันเท่านั้น “เอาล่ะ เชิญทั้งสองคนขึ้นมาบนเวทีครับ ในมือพี่มีโพยหมายเลขของคนที่น้องจะต้องไปด้วยในการท้าความเหี้ยนของคณะวิศวะเรา เรามีกฎว่าเกมส์นี้คนของคณะบริหารต้องจับคู่กับคณะวิศวะแล้วเดินเข้าไปสำรวจในคณะในห้องที่มีเรื่องเล่าและเดินกลับออกมาที่ละคู่ และน้องทั้งสองก็ถูกลงโทษให้ไปเป็นสองคู่แรก และเข้าไปสำรวจห้องที่เหี้ยนที่สุด คือห้องปฏิบัติการมีเรื่องเล่าว่ามีนักศึกษาถูกไฟคลอกตายและวิญญาณยังวนเวียนรอคนไปช่วย เกมส์นี้จะเริ่มตอนเที่ยงคืน เอาะ! และน้องจะรู้ว่าคนที่เป็นคู่น้องตอนที่ใกล้จะเข้าไปสำรวจเท่านั้น ใครอยากคู่ใครก็ไปเปลี่ยนกันเองล่ะกัน (มีเสียงฮือฮาดังทั่วทั้งงาน) เอาล่ะเชิญจับฉลากได้ครับ” ฉันและปุยฝ้ายมองหน้ากัน ปุยฝ้ายส่งสายตาอ้อนวอนให้ฉันจับก่อน ฉันยอมแต่โดยดีเพราะฉันรู้ว่าปุยฝ้ายเป็นโรคกลัวผี ฉันภาวนาขอให้ได้ไปกับผู้หญิงเพราะเวลาฉันร้องกรี้ดจะได้มีเพื่อนกรี้ดด้วย อีกอย่างจะได้กอดได้ ฉันหยิบโพยและส่งให้รุ่นพี่ รุ่นพี่อ่านเลขที่โพยเลขคือ 11 ฉันพยายามมองหาคนที่มีหมายเลข 11 แต่ก็ไม่เจอใครที่ทำท่าทีผิดปกติ “อ้าวใครอยากคู่กับน้องแวมไพร์ของเราก็หาคนแลกเลขเลยนะครับ” คราวนี้มีเสียงเอะอะมาทางเด็กวิศวะวุ่นวายทีเดียว “น้องๆ ครับต่อไปเป็นตาของน้องนางฟ้าน่ารักหนุ่มๆ คนไหนอยากจะเป็นคู่ก็ภาวนาไว้นะครับ” พอรุ่นพี่อ่านโพยของปุยฝ้ายออกมาฉันสังเกตได้ว่ามีผู้ชายหลายคนถอนหายใจอย่างเสียดาย ตอนนี้เป็นเวลา 4 ทุ่มในระหว่างงานที่ทุกคนกำลังสนุกกันนั้น ฉันพยายามมองหาคนที่ฉันจะต้องร้อง กรี้ดใส่หน้าเวลากลัวแต่ก็ไร้วี่แวว ฉันคิดว่าปุยฝ้ายก็กำลังทำอย่างเดียวกัน แต่ไม่ใช่เหตุผลเดียวกับฉันแน่ ตอนนี้คงอยากรู้ว่าคนที่เป็นคู่มีหน้าตายังไง