เจ้าชายซาตาน

ลำดับตอนที่ #1 : รับน้องที่ไม่น่าจดจำ

“อืม... วันนี้อากาศดีจังเลย” ดาพูดพร้อมกับหันไปมองนาฬิกาปลุกที่อยู่ข้างเตียง “ยังเช้าอยู่เลย.. อืมนอนต่อดีกว่า” และความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาจากหัวสมอง “อึ้ย! วันนี้มันวันรับน้องนี้ ใช่วันนี้เป็นวันรับน้องของ ดารดาษ นางเอกของเราเอง ดารดาษเอ็นติดคณะบริหารธุรกิจ และวันนี้ก็เป็นวันรับน้องวันแรกซะด้วย “อือดีนะที่ตื่นเช้า อีกตั้งครึ่งชั่วโมง” และเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ดาก็รีบลงมากินข้าวที่คุณยายสุดที่เลิฟ ทำเตรียมไว้ให้ ,,,,พี่สาวคนสวยคร๊าบรับโทรศัพท์คร๊าบ! ,,,,พี่สาวคนสวยคร๊าบรับโทรศัพท์คร๊าบ! ,,,,พี่สาวคนสวยคร๊าบรับโทรศัพท์คร๊าบ! จ๊ะ ปลายสาย “ดา ตื่นรึยังจ๊ะ “ เสียงหวานๆ ของปุยฝ้ายนั้นเอง ยัยปุยฝ้ายเป็นเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่เรียน มัธยมแนะ “ตื่นแล้ว เดี๋ยวไปรับ”แล้วฉันก็วางสายปุยฝ้ายไป แล้วก็รีบบึ่งรถคันเก่งของฉันไปรับปุยฝ้าย ที่ มหาลัย ตอนนี้ 7.40 น.ฉันยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับเส้นทางในม. เท่าไรนัก ก็ฉันมันเป็นคนจำอะไรได้ยากนี้โดยเฉพาะคน เลยทำให้ยัย ปุยฝ้ายขำอยู่บ่อยๆ แต่วันนี้โชคดีที่มีจราจรมาช่วยชี้เส้นทาง เพราะหยั่งว่าแหละวันรับน้องนี้รถเลยเยอะมาก “ดาดีใจจังเลย ได้เข้ามหาลัยแล้วนะ” “ใช่” เวลามันช่างผ่านไปเร็วมากเลยนะ และเสียงยัยเพื่อนเลิฟก็ทำให้ฉันตื่นจากผวัง “ดา ๆๆ นิ” ไม่ทันที่ฉันจะรู้สึกยัยปุยฝ้ายก็ดึงเสื้อฉัน (อื้อ ยัยเพื่อนบ้าเสื้อฉันนะเสื้อฉันยับหมดเลย) ให้หันไปดู กลุ่มนักศึกษาวิศวะที่อยู่ตรงโต๊ะม้านั่ง และทำเสียงตื่นเต้นราวกับว่าได้เห็นสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดในโลกหยั่งงั้นล่ะ “ดูนั่นสิ ผู้ชายน่ารักทุกคนเลยโดยเฉพาะคนกลาง สองคนนั้นนะ” ฉันหันไปและหันกลับมา คราวนี้ยัยปุยฝ้ายทำหน้าเหมือนทำข้อสอบคณิตของอาจารย์ระเบียบไม่ได้เลยสักข้อ ฉันมองเพื่อนพอจะรู้ว่าปุยฝ้ายอยากจะถามอะไร คงประมาณว่าเธอไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยเหรอ “ ปุยฝ้ายคือว่านะ ฉันไม่มีสายตาเอ็กซ์เรย์นะว่าหน้าตาพวกนั้นเป็นไง ก็เธอดูนั่นสิ” และคราวนี้ หน้าของปุยฝ้ายทำให้ฉันต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เพราะหน้าเพื่อนเลิฟของฉันทั้ง อึ้ง ตกใจ จนถึงกับทำหน้าเอ๋อ เหมือนเด็กปัญญาอ่อนไปเลย ไม่นึกเลยว่าท่าทางคุณหนู อินโนเซ็นต์ ดูดีน่ารัก จะทำทางแบบนี้ออกมาได้ ก็อย่างว่าล่ะภาพที่เห็นอยู่ตรงน่าก็คงทำให้คุณเธออึ้งได้ ก็ภาพกลุ่มนักศึกษาวิศวะนั้นล่ะตอนนี้คงยิ้มจนเหงือกแห้งติดกับกับฟันถาวรไปแล้วมั้งก็มีสาว ๆมารุ่มล้อมหน้า ล้อมหลังซะขนาดนั้นนะ หมั่นไส้ชะมัด ไม่รู้สาวสมัยนี้เป็นอะไรกัน และฉันก็ต้องทำหน้าที่เพื่อนที่แสนดี กระชากสติและหน้าตาที่น่ารักของปุยฝ้ายกลับคืนมา “ปุยฝ้าย+ ปุยฝ้าย+ คุณนาย!!!!!! และคราวนี้ ไม่เพียงแต่ปุยฝ้ายเท่านั้นที่หันมา ทุกคนโดยรอบบริเวรลงทะเบียนรับน้องไม่เว้นแต่กับกลุ่มเด็กวิศวะนั้นด้วย ฉันมองไปรอบๆ และยิ้มอย่างเขินๆ และก็ลากปุยฝ้ายออกไปจากบริเวรนั้น “ยัย ดาพอแล้วไม่มีใครเห็นแล้ว” “ยัยบ้าเธอตะโกนทำไม” ยังจะมาพูดดีอีกนะยัยเพื่อนสุดที่รักก็เพราะเธอนั้นล่ะ ฉันส่งสายตาค้อนไปให้ปุยฝ้าย และเหมือนว่าเธอจะรู้สึกได้ “ชั่งมันเถอะ ดา แล้วรุ่นพี่เรียกกี่โมงล่ะ” “ อืม 8 โมงน่ะ” และฉันก็ต้องตกใจเมื่อก้มมองนาฬิกา 8 โมงตรง และคราวนี้ยัยปุยฝ้ายก็เป็นฝ่ายลากฉันไปที่นัดพบของรุ่นพี่ โอยจุกเป็นบ้าเลย ฉันชักกลัวเพื่อนคนนี้แล้ว สิตัวก็ไม่ใหญ่เท่าไรแรงหยั่งกะช้างสิบเชือกแน่ะ “น้องๆ ค่ะมารวมกันทางนี้คะ” เสียงรุ่นพี่เรียกพอดี เส้นใยแดงผ่าแปดเลยนะ ฉันภาวนาว่าขออย่าให้เป็นแบบนี้ทุกวันเลย ฉันคงหัวใจวายก่อนเรียนจบแน่ “น้อง ๆ ครับน้องคณะบริหาร อยู่ทางซ้ายนะครับ ส่วนวิศวะอยู่ทางขวานะครับ แล้วอย่ากัดกันนะครับ” “ดา ดา เราได้รับน้องกับพวกวิศวะด้วยล่ะ เยี่ยมที่สุดเลย” “แหม...เสียงราวกับถูกหวยรางวัลแจ็กพ็อตเชียวนะแก” “ก็แหมนาน ๆ จะมีผู้ชายหน้าตาดี ๆ มาทำให้กินข้าวลงนะ” เพื่อนเลิฟหล่อนกะจะกินผู้ชายเป็นอาหารรึไงกัน พอทุกคนมารวมตัวกันแล้วรุ่นพี่ ก็เริ่มรับน้องกันเลย จะเรียกว่าแกล้งน้องก็ได้ มีเกมส์มากมายให้เล่นกัน ดูยัยปุยฝ้ายจะ happy มากกับการได้คู่กับเด็กวิศวะเล่นเกมส์ เอาหัวชนกับลูกโป่งคนล่ะข้างแล้วต้องพยุงลูกโป่งให้ไปให้ถึงจุดหมายให้ได้ ฉันว่าเกมส์นี้เหมาะกับคู่รักมากกว่าที่จะมากระชับสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน แต่ฉันเนี่ยสิรู้สึกเหมือนถูกแรงอาฆาต แรงริษยา สักร้อย ไม่สิพันก็ว่าได้ส่งมาที่ฉันอย่างรุนแรง ก็จะไม่ให้รู้สึกอย่างนั้นได้ยังไงกันเล่าก็คนที่ฉันจับคู่ด้วย ดันเป็นเด็กวิศวะที่อยู่ในกลุ่มของเด็กวิศวะที่มีสาวๆ มารุมล้อมเมื่อเช้านะสิ และดูท่าทางของสาวๆ แล้วน่าจะ เป็นคนที่ฮ็อตที่สุดด้วย ว้าย! ยัยดาแกทำไมโชคร้ายอย่างนี้นะ ฉันมองหน้าเค้าแวบด้วยเท่านั้น และก็ไม่กล้ามองอีก อีตานี้ หน้าตาดีชะมัดเลย สูง รูปร่างสันทัด คิ้วเข้มได้รูป ผิวเงี่ยขาวกว่าฉันที่เป็นผู้หญิงซะอีก หน้าใสมาก ปากแดงอมชมพูดูสุขภาพดี (ขนาดดูแวบด้วยนะเนี่ย) อิจฉาอิตานี้จัง ชาติก่อนทำบุญด้วย มอยเจอร์ไรเซอร์รึไงนะ ถ้างั้นฉันต้องไปทำมั้งแล้วล่ะ และเสียงที่นุ่มสามารถสะกดใจสาวให้อยู่ใต้อาณัติได้ก็ปลุกฉันตื่นจากหวงความคิด “คุณนาย + คุณนาย+ ถึงตาเราแล้ว” ฉันทำหน้างง กับคำพูดของเค้า “ก็เธอตะโกนเมื่อเช้าว่าคุณนายนี้” “ชั้น ชื่อ ดา ย่ะ กรุณาเรียกให้ถูกด้วยย่ะ” ฉันพูดจีบปากจีบคอพร้อมกับส่งสายตาขุ่นเขียวไปให้” แต่อิตานี้สิเหมือนจะไม่สะทกสะท้านกับสายตาพิฆาตฃองฉัน ฉันจึงยัวะขึ้นมา “รุ่นพี่คะหนูขอเปลี่ยนคู่ค่ะ” คำพูดของฉันสร้างความประหลาดใจอย่างมากให้กับคนรอบข้าง และฉันแทบจะรู้สึกถึงแรงริษยา ที่หายไปและเปลี่ยนมาเป็นความยินดีแทน ซึ้งทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาเลยที่เดียว ฉันส่งสายตาวิงวอนไปให้รุ่นพี่แต่คำตอบที่ไดรับกลับมาคือ “ไม่” “ทำไมละค่ะรุ่นพี่” ฉันเริ่มมีอารมณ์นิด ๆ แต่รุ่นพี่ตอบมาด้วยเสียงราวกับว่าฉันใหญ่กว่าเธอต้องเชื่อฟังฉัน “คู่ไหนต้องเป็นคู่นั้นนะค่ะ เปลี่ยน ไม่ ได้” คำพูดนี้ทำให้ฉันต้องยอมโดยดี ฉันพยายามจะไม่มองหน้าอีตานี่อีกเลย แต่! แล้วในขณะพยุงลูกโป่งไปตามทาง ก็มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น ลูกโป่งบ้านี้เกิดแตกขึ้นมา และ และ และ หน้า ของเราสองคนก็ พุ่งเข้าหากันปากของฉันกับแก้มของเค้าโอ๋สวรรค์ทำไมต้องแกล้งกันอย่างนี้ เกิดมายังไม่เคยหอมแก้มผู้ชายเลยนะ เสียงกรี้ดกร๊าด และเสียงอุทานของใครต่อใครทำให้ฉันน่าแดง ขึ้น ตัวฉันตอนนี้รู้สึกร้อนผ่าว สั่นก้าวขาแทบไม่ออก ฉันมองคู่กรณีอยู่กรณีที่ยืนอยู่ตรงหน้า ตอนนี้เค้าไม่มีท่าทีที่ผิดปกติไปจากเดิมเลยและ กลับยิ้มให้ฉันอย่างมีเลศนัย และทำท่าทางดูหมิ่นอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรได้แต่กัดฟัน กำมือแน่นน้ำตาเริ่มไหลออกมา และมีมือมือหนึ่งดึงฉันออกไปจากที่ที่น่าอึดอัดนั้น