คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความเป็นมากับรักเก่าที่สยาม...
ความเป็นมากับความรักเก่าที่สยาม
ตอนอีกนี้ก็มาถึงที่นัดหมายเรียบร้อยแล้วครับ แต่ยังไม่เห็นคุณตั้นเลย แม้แต่เงา รู้มั้ยครับว่าตอนนี้คุณฟ้านึกว่าคุณตั้นกลับไปแล้วเสีย....
“เตง!!” เจอแล้วครับ คุณตั้นหน้าบูดอย่างกะตูดลิง อ่าๆๆ
“รู้มั้ยว่าเค้ารอเตงนานแค่ไหนอ่ะ” อ้าวๆๆ มีงอนด้วย ทาท่าไม่โกธรหรอก งอนเลยตามสบาย
“เค้า...ขอโทษ” คุณฟ้า คุณฟ้าเริ่มหน้าเสียแล้ว คุณตั้น หยุดเถอะ
“ทำไมถึงตื่นสายหล่ะ” คุณตั้นเปลี่ยนโหมดมาเป็นอ่อนโยนแทนเมื่อคุณฟ้าดูเหมือนจะร้องไห้
“เค้า...กำลัง..ทำรายงานให้กลุ่มเตงอยู่” รู้มั้ยครับว่าความรักคู่นี้ดูแปลกๆ รักกันขนาดว่า คุณฟ้ากับคุณตั้นอยู่ทำรายงานคนละกลุ่มยังสามารถทำให้กันด็
“เอ่อ...จริงนะ” แล้วนี่ก็คืออีกหนึ่งนิสัยของคุณตั้น เป็นคนที่เชื่อคนยาก..มาก
“ไม่จริง!!” นี่ไม่ใช่เสียงของคุณฟ้า แต่เป็นเสียงของ...ภูมิ
คุณภูมิเป็นคนรัก...เก่าของคุณฟ้า แต่เขาสองคนต้องเลิกกันด้วยเหตุที่ว่า..คุณฟ้านอกใจคุณ...ภูมิ วันนั้นทั้งสองเสียใจกัน.....มาก
“เตง! ไปกินไอติมกัน” เสียงใสๆจากเจ้านายสุดรักของผม แต่เขาไม่ได้คุยกับคุณภูมิแต่เป็น....
“ว่าไงหรอ” คุณตั้น...
“นะๆๆๆ” เจ้านายผมพยายามพาคุณตั้นไปกินไอติมด้วยกันแต่...
“บี” เสียงแผ่วเบาของคุณภูมิโผล่มาด้านข้างจนฟ้าสะดุ้ง
“บี...ถึงเวลาแล้ว...จนได้” การกอดของตั้นค่อยๆคลายลงเมื่อน้ำใสๆออกมาจากดวงตาคู่สวย
“ทำไม...” ความเงียบเข้าครอบงำ เมื่อทั้งสามนิ่ง
“เรา...” กลัว...กลัวว่าประโยคนั้นจะถูกเปร่งออกมา ประโยคที่คนเป็นแฟนกันไม่อยาก....ได้ยิน
“...” คุณภูมิไม่พูดอะไรหรอ
“...” เรื่องนี้คุณตั้นไม่ยุ่ง
“เรา...เลิกกันเถอะ” เหมือนทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว น้ำตาค่อยๆไหลออกมา ....เจ็บ
“ทำไมหล่ะ บะ” ประโยคถูกหยุดลงเมื่อมือน้อยๆของฟ้าเข้าไปปิดปากไว้ เบาๆ
“เรียกเราว่า...ฟ้า” สรรพนามถูกเปลี่ยนไป จากหวาน เป็นการเรียกที่ดูห่างเหินกันเหลือเกิน
“ฟ้า...เรารู้นะว่าฟ้ารักตั้น...มากกว่าเรา เรารู้ว่าเราไม่มีเวลาให้ฟ้าพอ แล้วถ้าฟ้าจะมีความสุข ถ้าทำแบบนี้
เราก็...ยอม” คำพูดถูกเปร่งออกมาเป็นชุดๆ ใช่ ฟ้าเตรียมตัวมาอย่างดีที่จะมาบอกเลิกกับภูมิ...กับแฟนเก่า
“ภูมิ..เราขอโทษนะ ภูมิเป็นผ็ที่ดีพอ ไม่ควรอยู๋กับผู้หญิง...อย่างเรา” ฟ้าก้มหน้าก้มตาจะคางแหลมติดกับหน้าอกบาง
“..” แต่ภูมิกลับนิ่งเฉย
“ลาก่อน” ประโยคสุดท้ายก็จบลง
เรื่องก็เป็นแบบนี้หล่ะครับ แต่ตอนนี้ควรสนใจตรงนี้มากกว่าเรื่องนั้นนะครับ...
“กลับบ้าน...” คุณตั้นทนไม่ไหวที่จะต้องเจอคุณภูมิเมื่ออยู่กับคุณฟ้า ไม่ใช่อะไรหรอกครับ แต่เขากลัว..กลัวที่คุณฟ้าจะกลับไปหวั่นไหวกับคุณภูมิอีกครั้ง...
ทั้งสองคนเดินมาจนไกลถึงทางออก แต่เสียงบุคคลที่สาม ที่ตั้นกลัวเมื่อกับฟ้า ก็ยังไม่ยอมเลิกที่จะเอาฟ้ากลับคืนมา จนทำให้....
“เรื่องยังไม่จบหรอกเว้ย!!!”
เป็นไงบ้าง เราแต่งช้าไม่เป็นไรหรอก ไม่ค่อยมีคนอ่าน (เศร้าๆๆๆ) ถุย 555
ความคิดเห็น