คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 1
"จะบ่นทำไมหนักหนา ชั้นก็ต้องมาซ้อมเหมือนกันเนี่ย แกก็รู้ว่ามันใกล้จะคัมแบ็กแล้ว" ชั้นพูดกับยัยสิก้าในขระที่กำลังท่องเนื้อเพลงอยู่อย่างไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไร
"ไอ่เรื่องนั้นชั้นรู้ แต่ทำไมถึงมีแค่เราสองคนที่ต้องมานั่งซ้อมคอตกแบบนี้ด้วยละ ทำไมยัยพวกนั้นถึงไม่ต้องมาซ้อมแบบเราละ "ยัยสิก้าหันมาถามชั้นด้วยท่าทีเซ็งๆ อันที่จริงชั้นก็สงสัยเหมือนกัน ทำไมเราต้องมาซ้อมกันแค่2คนละแล้วคนอื่นๆไปไหน
"เห้อ นั้นสินะ" ชั้นถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะนั่งท่องเนื้อเพลงต่อไป...
ติ๊ด ติ๊ด!
เสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์ของใครสักคนดังขึ้น ทำให้ชั้นรีบกดเช็คโทรศัพท์ของตัวเองทันที และพบว่ามันเป็นข้อความของชั้นเอง
"ของแกหรอแท ใครส่งมาอ่ะ" ยัยสิก้ายื่นหน้ามาดูด้วยความสนอกสนใจ
"ไม่รู้สิ เดี่ยวค่อยอ่านก็ได้มั้ง" ชั้นพูดอย่างไม่สนใจก่อนจะเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป่าเหมือนเดิม โดยไม่ได้ดูเลยว่าใครส่งมา
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ตอนนี้ก็ตี1แล้ว แต่ชั้นกับยัยสิก้ายังไม่ได้กลับหอกันเลย ทำเอายัยนี้บ่นยาววเลยแหละ ก็แหงละชีวิตของยัยสิก้าเกิดมาเพื่อนอนนี่เนอะ
"แกรู้ไหม เที่ยงคืนถึงตี2เป็นเวลาที่เซลล์ผิวจะเจริญเติบโต แต่ป่านนี้ทำไมชั้นยังไม่ได้นอนสักทีละ ก็เพราะชั้นต้องมาซ้อมหนักอย่างนี่นะสิทำให้ชั้นไม่สูงขึ้นสักที!" ยัยสิก้าบ่นอย่างรู้จักเหน็ดจักเหนื่อย
เวลาผ่านมา ตอนนี้ก็ตี2แล้วชั้นกับยัยสิก้าเก็บของตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องซ้อม เพราะพี่ทีมงานบอกให้เรากลับได้แล้วพรุ่งนี้มีงานตอน7โมง นี่พวกเค้ากะจะไม่ให้เรานอนเลยรึไง มีงาน7โมงแต่ก็ต้องตื่นมาแต่งหน้าทำผมอีกตอนตี5 สรุปชั้นกับยัยสิก้าได้นอนกันแค่3ชม.เนี่ยนะ อยากจะบ้าจริงๆ
ชั้นและยัยสิก้าเดินมากดลิฟเพื่อจะลงไปที่ชั้นล่างสุดของบริษัท ทันทีที่เราเดินเข้าลิฟไปนั้น ลิฟก็ไม่ได้ลงไปที่ชั้น1อย่างที่ชั้นกด แต่มันกลับขึ้นไปที่ชั้น3แทน...ทันทีที่ลิฟเปิดพวกชั้นก็ได้พบกับรุ่นพี่1คนหนึ่งนั้นก็คือ พี่ดงแฮ ชั้นมองหน้าพี่เค้าก่อนจะโค้งให้ตามมารยาท พี่ดงแฮทันทีที่เจอหน้าชั้นพี่เค้าก็เหมือนจะตกใจเล็กน้อยซึ่งชั้นเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ว่าแต่ทำไมป่านนี่พี่ดงแฮยังไม่กลับอีกน่ะ
"นี่แทแกว่าพรุ่งนี้เราจะเป็นลมกันกลางโชว์ไหมเนี่ย" ยัยสิก้าที่ยืนพิงลิฟท์อยู่หันมาพูดกับชั้นอย่างเบาๆ เพราะเกรงใจพี่ดงแฮ
"ไม่หรอกมั้ง อย่างน้อยเราก็ได้นอนกันตั้ง3ชม.นิ "
"เหอะ..3ชม.มันเยอะตรงไหนยะ แกต้องพูดว่าเราได้นอนกันแค่3ชม.ต่างหากละ" ยัยสิก้าพูดจบก็เอาหูฟังยัดใส่หูตัวเองทันที ชั้นที่ไม่ได้ตอบอะไรยัยนั้นแต่กลับหันไปมองพี่ดงแฮที่ยืนพิงลิฟอีกฝั่งนึงเพราะรู้สึกเหมือนพี่เค้ามองมาที่เราบ่อยมากทำให้ชั้นอดที่จะถามไม่ได้
"เอ่อ..พี่ดงแฮมีอะไรรึป่าวค่ะ" ชั้นถามพี่เค้าไป ชั้นกับพี่ดงแฮเราไม่ค่อยสนิทกันเท่าไรหรอก แต่ก็พอเคยคุยๆกันอยู่บ้าง ส่วนมากคนที่ชั้นคุยด้วยบ่อยๆในตอนนี้ก็คงจะเป็น พี่ลีทึก พี่ซีวอน พี่เยซองละพี่อึนฮยอก ส่วนคนที่เหลือก็แค่คุยกันผ่านๆเท่านั้น
"อ่อ เอ่อ..ป่าวหรอกไม่มีอะไร..พรุ่งนี้พวกเธอมีคัมแบ็กใช่ไหม" พี่ดงแฮถามชั้นด้วยท่าทางที่เหมือนจะมีอะไรจะพูดแต่ไม่ยอมพูด
"ใช่ค่ะ พรุ่งนี้พวกพี่ก็ไลฟ์ด้วยใช่ไหมค่ะ"
"อื้ม ยังไงก็สู้ๆละ" ชั้นยังไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เสียงลิฟก็ดังขึ้นมาก่อน
ติ๊ง!
"พี่ด้วยนะค่ะ" ในขณะที่พี่ดงแฮเดินออกไปชั้นก็พูดกับพี่เค้าก่อนจะยิ้มให้ พี่ดงแฮไม่ได้พูดอะไรแต่พยักกลับมาเท่านั้น
"ไปเหอะสิก้า" ชั้นหันไปสะกิดยัยสิก้าที่ยืนฟังเพลงอย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลยให้เดินออกจากลิฟมา
ชั้นและยัยสิก้าเดินออกจากลิฟไปก่อนจะขึ้นรถตู้ที่ผู้จัดการมาจอดรออยู่ก่อนหน้านี่แล้ว ทันทีที่เราถึงหอชั้นก็เดินเข้าไปนอนทันทีโดยไม่คิดจะทำอะไรต่อทั้งนั้น เหนื่อยขนาดนี้พรุ่งนี้ก็มีงานอีก แค่3ชม.แล้วชั้นจะไหวไหมเนี่ย..ชั้นหยุดความคิดของตัวเองก่อนจะฟุ่บลงไปที่เตียง.....
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้สั้นไปหน่อย ขอโทษด้วยนะค่ะ
อ่านแล้วเม้นหน่อยน้ะ ขอบคุณค่ะ^^
ความคิดเห็น