ฟ้าใสๆกับใจสองเรา

ลำดับตอนที่ #6 : เข้าใจ

ฉัน..........ต้องห่างเขาไปทั้งหมด2ปี

แล้วฉันก็กลับมา.........ฉันดีใจเหลือเกินเมื่อเจอเขา แต่เขากลับหาว่าฉันกับวิลเป็นแฟนกัน แต่เขาคงไม่รู้สิว่าฉันกับชมพูติดต่อกันมานาน ฉันมักถามข่าวคราวของเขาเสมอ และฉันก็ทำให้วิลกับชมพูเป็นแฟนกัน แต่ฉันกับทำให้ตัวเองเป็นแฟนกันไม่ได้ ......................ถึง2ปีผ่านไปฉันก็ยังรักเขาไม่เปลี่ยน...........



ฉันปล่อยให้เขารอฉัน1ชั่งโมงเพราะกว่าฉันจะทำให้ตาหายแดงได้มันก็นานและฉันก็ตื่นเต้นด้วยที่ได้เจอเขา.............



“เดย์”ฉันเรียกเขา

“เจนทำไมเธอไม่บอกละว่าวิลไม่ใช่แฟนเธอ”เขาคงรู้แล้วสินะ

“ก็เดินอยู่ให้ฉันรอซะที่ไหนละ”

“เจนแล้วเธอร้องไห้ทำไม”เขายังคงถามฉันไม่หยุด

“ไม่รู้สิ”

“เจนฉันขอถามอีกข้อนะ”

“อืม”

“เมื่อ2ปีที่แล้วเธอร้องไห้ทำไม”ฉันเริ่มจะกลั่นน้ำตาไม่อยู่อีกแล้ว แล้วฉันก็ตัดสินใจบอกเขาไป

“เดย์เธอจำได้ไหม...........วันนั้นที่โรงเรียนตอนเปิดเทอมฉันเห็นเธอกับชมพูสนิทกันแค่เท่านั้นฉันก็ร้องไห้ แต่เธอกับคิดไปอีกอย่างว่าฉันกลัวเธอไม่ไปบ้านชมพู  แล้วต่อมาที่เราไปบ้านชมพูกันฉันแต่งตัวสวยๆเพราะคิดอยากเปลี่ยนตัวเอง  เพราะฉัน......อยากให้เธอหันมามองฉันบ้าง แต่เธอกลับบอกว่าฉันคิดมาจีบพี่ชายชมพู ตอนไปกินข้าวเธอก็ตักให้ชมพูทั้งๆที่เธอไม่เคยตักให้ฉันเลย แล้ววันสุดท้ายก่อนที่ฉันจะไป..........ฉันทำให้ชมพูหกล้มเธอก็ว่าฉัน ตอนนั่งรถ ฉันอยากซื้อเสื้อผ้าสวยๆเธอก็ว่าฉัน แล้วเธอก็หาว่าที่ฉันมาสายเพราะคิดแต่งตัวสวยๆมาให้อาเปาดู แต่ความจริง ที่ฉันทำไป มันก็เป็นเพราะเธอนั่นแหละเดย์  ฉันทำทุกอย่าง เพื่อเธอ แต่เธอก็ว่าฉันทุกที ..................แล้วเธอจำคำพูดนี้ได้ไหม



“ทำไมเดี๋ยวนี้เธอขี้แงบ่อยจัง......คนอย่างนี้จะเป็นเพื่อนฉันอีกหรอ เจนคนเก่าหายไปไหน”



ฉันยังจำได้ ................แล้วเธอรู้หรือยังเดย์ว่าทำไมฉันร้องไห้..................................



แล้วน้ำตาฉันก็ไหลลงมาเป็นทาง แล้วตาฉันก็แดงช้ำมากขึ้นอีก...........................



“เจน เราขอโทษ.................เรารักเธอนะ เจนรักเราเหมือนกันใช่ไหม ตั้งแต่วันที่เธอไปฉันก็คิดถึงเธอตลอดนะ ให้โอกาสฉันได้ไหมเจน ฉันจะทำให้ทุกอย่างเพื่อเธอ ฉันจะทำให้เธอรู้ว่า ฉันรักเธอ “



เดย์รักฉัน....................เขารักฉันหรอเนี่ย...................แล้วน้ำตาเขาก็ไหลลงมา ...............เดย์ร้องไห้.......



“เจน...เมื่อวานนี้.............ฉันก็เพิ่งรู้สึกถึงความรู้สึกเธอ.............มันเจ็บปวดจริงๆเลยนะ”แล้วฉันก็เข้าไปกอดเดย์.........ฉันกอดเขา..........กอดมให้มันคุ้มกับเวลา2ปีที่ฉันกับเขาต้องจากกันไป.....................





ต่อไปนี้เราจะแยกจากกันไปไหนอีกแล้ว ....................................................













“ตาเดย์ ความรักของเรานี่มันเหมือนนิยายน้ำเน่าเลยนะ ตาว่าไหม”

“นั่นสิยายเจน  มาคิดๆดูแล้ววันนั้นถ้าตาไม่รับโทรศัพท์ ก็คงเสียดายนะ”

“ใครบอกถ้ายายไม่กลับมีหรอตาจะเจอยาย”

“เหอะๆจริงด้วย”

“ก็ตานั่นแหละทำให้ยายต้องหนีไป”

“ขอโทษจ้า ต่อไปนี้ยายไม่มีทางหนีตาได้อีกแล้วน้า”



ออด................ออด...............................

“เสียงใครกดละเนี่ยตาไปดูกันเถอะ”  แล้วฉันก็เดินไปเปิดประตู ลูกฉันนั่นเองที่มา



“แม่....................”ลูกฉันร้องตะโกนลั่นแล้ววิ่งมากอดฉันพร้อมทั้งน้ำตา

“มีอะไรเจย์ร้องไห้ทำไม”ฉันถามลูกในอ้อมอก

“แม่............นิกเขาไปมีคนใหม่ หนูจะทำยังไงดี”ลูกบอกฉัน

“ลูกแน่ใจหรือเจย์”แล้วเดย์ก็ถามลูกบ้าง

“หนูเห็นนี่ค่ะพ่อ”แล้วฉันก็พาลูกไปนั่ง แล้วเจย์ก็เล่าให้ฉันฟังก่อนที่เดย์จะบอกลูกไป

“เจย์บ้างที่สิ่งที่เห็นก็อาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดนะ ลูกถามเขาดูหรือยังละ”เดย์พูด

“ยังค่ะ...........หนูหนีมาก่อน”

“นั่นไง .............พ่อนึกแล้ว ลูกเหมือนแม่กับพ่อไม่มีผิดเลย “

“ลูกลองฟังเรื่องของแม่กับพ่อดูสิจ๊ะ.........”ฉันพูดพร้อมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ลูกฟัง........









ข้อคิด

1.    สิ่งที่เราเห็นบางทีมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิด

2.    อย่าหนีปัญหา แต่จงพร้อมเผชิญสู่มัน

3.    อย่าคิดไปเองฝ่ายเดียวในขณะที่ยังไม่รู้สิ่งที่แน่ชัด