ฟ้าใสๆกับใจสองเรา

ลำดับตอนที่ #5 : จากไกล

ที่บ้านของผม

ผมทำอย่างนั้นกับเจนได้อย่างไร ผมเฝ้าถามตัวเองมาตลอดหรือจะเป็นเพราะคำพูดไม่ดีของผม ก็ผมไม่รู้จะปลอบเธอยังไง เวลาผมเห็นน้ำตาผู้หญิงผมก็อึ้งแล้ว ผมไม่ได้แก้ตัวจริงๆนะ แต่ยังไงๆ พรุ่งนี้ผมจะไปขอโทษเจนให้ได้



ที่โรงเรียน



“ชมพูเห็นเจนไหม”ผมถามชมพูเมื่อผมวิ่งรอบโรงเรียนเพื่อหาเจนแล้วยังไม่เจอ

“ไม่เห็น............นี่ก็จะเข้าเรียนแล้วด้วย” หรือเขาจะหยุดเรียน

“นี่ๆชมพู เดย์ รู้ข่าวยัง” ฟางเพื่อนผมอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาหา

“ไม่รู้ข่าวอะไรฟางเกี่ยวกับเจนหรือเปล่า”ผมแทบจะจับตัวฟางเขย่าแล้วถ้าชมพูไม่ห้ามผมไว้ซะก่อน

“เจนเขาลาออกแล้ว...........ได้ข่าวว่าจะไปต่างประเทศ”แล้วผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลยผมรู้แต่ว่าผมวิ่งๆไปเรื่อยๆ

แล้วหลังจากนั่นผมก็มายืนอยู่หน้าบ้านเจน

“เจนๆๆ”ผมตะโกนแหกปากแหกคออยู่หน้าบ้านเจน

“มาหาใครหรอค่ะ”สักพักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่คุ้นหน้า มาเปิดประตู

“เจนอยู่ไหมครับ” ผมถามออกไป

“เจนไหนค่ะ”

“คนที่เคยอยู่บ้านนี่”

“ที่เพิ่งย้ายไปใช่ไหมค่ะ”

“ครับ”

“เขาไปแล้วค่ะ”

“ไปเเล้วหรอครับ”

แล้วผมก็เดินหมดอาลัยตายอยากไปเรื่อยๆ

ตอนนี้ผมเดินมาที่บ้านตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

นี่เจนจะจากผมไปแล้วจริงๆหรอเนี่ย.......................

ผมยังไม่ได้บอกขอโทษเขาเลย และที่สำคัญ

ผมยังไม่ได้บอกรักเขาเลย........................



2ปีผ่านไป..........................................................



ทุกวันนี้ผมยังไม่เคยลืมเจน ผมยังไม่เคยลืมเธอ

และตอนนี้ผมกับชมพูก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่



“เดย์....รู้ข่าวยัง”ชมพูเข้ามาถามผมขณะที่ผมกำลังจะเดินกลับบ้านวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะมาโรงเรียนแล้วพรุ่งนี้ก็ปิดเทอมแล้วสินะ

“ข่าวไรอีกละ อย่าบอกนะว่าเธอก็จะไปต่างประเทศอีกคน” ผมพูดเรื่อยๆอย่างไม่ยินดียินร้าย

“ฉันไม่ได้ไป แต่เจนกำลังจะกลับต่างหากย่ะ”

“ว่าไง เจนจะกลับมาแล้วหรอ” ผมถามแล้วเขย่าเธอไปมา

“โอ๊ย!เจ็บนะ พรุ่งนี้เจนจะกลับมาแล้วเธอจะไปรับเขาหรือเปล่าถ้าไปจะได้ไปด้วยกัน”ชมพูถาม

“ไปสิพรุ่งนี้วันหยุดนี่น่า” ผมพูด

“งั้นพรุ่งนี้ 10โมงเช้าฉันไปรับที่บ้านนะ บาย”ชมพูพูดแล้วก็เดินจากไป

พรุ่งนี้ผมจะได้เจอเจนแล้วผมดีใจที่สุดเลย .........................



วันต่อมา



“เดย์เสร็จหรือยังนี่มันจะ10โมงครึ่งแล้วนะ”

“เสร็จแล้ว”ผมพูดพร้อมเดินออกมา

“แหมแต่งซะหล่อเลยนะ”ชมพูพูดแซวผม แล้วผมกับชมพูก็นั่งรถไปสนามบินทันที



“ชมพูเห็นเจนยัง” ผมถามขณะที่สายตาผมก็ยังคงมองหาเจนอยู่

“นั่นไง” ชมพูบอกผมพร้อมวิ่งไปหาเจนทันที ผมหันไปแล้วผมก็เห็นเจนเดินมากับผู้ชายคนหนึ่ง คนที่น่าตาดีกว่าผม(นิดหนึ่งนะ)คนที่ผมคิดว่าเขาต้องเป็นแฟนเจนแน่นอน



เจ็บ.......................เจ็บเหลือเกิน ................ความรู้สึกเจ็บมันวิ่งเข้ามาถึงหัวใจ

โกรธ...........................ผมโกรธตัวเอง .....ที่ผมไม่บอกรักเขาไปตั้งนานก่อนหน้านี้

ผมต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้ ผมกำมือแน่น ผมจะต้องไม่ร้องไห้ออกมาตอนนี้ ผมต้องทำให้ได้........



“หวัดดีเจน”ผมพูดเสียงสั่นขณะที่เจนเดินมาอยู่ตรงหน้าผม พร้อมใครคนนั้น..........

“เป็นไงบ้างเดย์”เจนพูดอยู่แค่นั้นโดยที่ยังไม่ฟังคำตอบจากผมเจนก็หันไปคุยกับผู้ชายคนนั้นกับชมพู

หรือเจนจะโกรธผมอยู่.............................................

2ปีที่ผ่านมาผมเพิ่งเข้าใจความรู้สึกเจนก็วันนี้

ผมอยากขอโทษ..............................



“นี่เราไปกินข้าวกันดีกว่านะ”ชมพูเอ่ยชวนแล้วพวกเราก็ไปที่ภัตตาคารแห่งหนึ่ง



“ผมขอเลี้ยงนะครับ”ผู้ชายคนนั้นบอกกับพวกเราผมสงสัยว่าเขาคงจะรวยน่าดู (อิจฉาเขาละสิ)

ก็เล่นพามาซะภัตตาคารหรูขนาดนี้แถมขอเลี้ยงอีก  พอพวกเราสั่งอาหารเสร็จเจนก็พูดขึ้นมาว่า

“จริงสิเรายังไม่ได้แนะนำพวกเธอให้รู้จักกันเลย ชมพู เดย์ นี่วิลจ๊ะเขาเป็น............”ยังไม่ทันทีเจนจ๊ะพูดจบผมก็พูดขัดขึ้นมาก่อน

“แฟนเธอละสิ ไม่เห็นต้องบอกเลยดูก็รู้แล้ว”ผมพูดออกไปแล้วทุกคนก็ทำสีหน้าที่ผมเดาไม่ถูกแล้วผมก็เดินออกจากร้านไปทั้งที่ใจอยากจะมองหน้าเจนให้นานกว่านี้ทั้งที่ใจอยากจะขอโทษเขา..........แต่ผมไม่อยากจะอยู่ฟังคำตอบว่าใช่ของเจน

แล้วผมก็กลับมาถึงบ้าน.................................

ผมร้องไห้......................ผมร้องไห้ออกไป...................คนที่ผมคอยมา2ปี....................เขามีเจ้าของแล้ว

แล้วทั้งคืนผมก็นอนหลับเลย..................................



เช้าวันต่อมา ....................



ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม................คราบน้ำตาก็ยังอยู่บนหน้าผม...................วิทยุก็ยังคงเปิดอยู่..............

ทุกสิ่งในเช้านี้ไม่ได้ต่างจากวันก่อนเลยสักนิด ..........แล้วในสมองผมตอนนี้ก็ยังคงมีแต่ผู้หญิงคนนั้น.....



กริ้ง...........กริ้ง............... เสียงโทรศัพท์ดังแต่ผมก็ยังไม่อยากรับมัน แต่ใจหนึ่งก็อดนึกรำคาญไม่ได้ ผมก็เลยเดินไปหยิบโทรศัพท์



“ฮัลโหล.......”

“เดย์ๆเมื่อวานทำไมเดินออกไปอย่างนั่นละ เจนเขาเสียใจนะ”

“เขาจะมาสนเราทำไมเขามีแฟนอยู่แล้วนี่”

“เธอจะบ้าหรือไง วิลไม่ใช่แฟนเจน.........”

“เธอไม่ต้องมาหลอกฉันเลย”ผมพูดออกไปแต่ในใจผมตอนนี้กลับพองโต”

“วิลเขาเป็นเพื่อนเจนแล้วอีกอย่างเขามีแฟนอยู่แล้วด้วย”

“ใคร ?”

“ฉัน”

“ชมพู......แฟนเธอที่เธอเล่าให้ฉันฟังบ่อยๆคือวิลหรอ”ผมถามด้วยความตกใจ

“ไม่ต้องมาพูดมาก รีบไปหาเจนเลย ตอนนี้คงนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ที่บ้านแล้ว”ผมไม่รออะไรอีกแล้วผมเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วแล้วรีบไปที่บ้านๆของเจน

ออด.....................ออด....................ออด.................ออด........................

ผมกดออดบ้านเจนเป็นสิบๆรอบกว่ายัยเจนจะออกมาเปิดประตูได้ คิดแล้วน่าโมโหเปล่าให้ผมเศร้าอยู่ได้เมื่อวานก็ไม่ยอมบอกผม(แล้วอยู่ฟังซะที่ไหนเล่า)

“เจน.....”ผมเรียกเมื่อเจนมาเปิดประตู ตาของเธอแดงซะจนน่ากลัวนี่เธอจะร้องไห้ทำไมนะ(นั่นยังไม่รู้ตัวอีก)

“เดย์................”เจนพูดแค่นั้นแล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไป ผมเดินตามเข้าไปในห้องของเธอไม่ค่อยต่างจากห้องผมเลยและดูเธอคงจะยังไม่ได้อาบน้ำเมื่อคืนแน่เลย

“ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”เจนพูดจบก็เดินออกไป