ฟ้าใสๆกับใจสองเรา

ลำดับตอนที่ #4 : น้ำตาแห่งความสับสน

ตอนนี้ฉันกำลังจะกลับบ้านหลังจากที่ไปเรียนป้องกันตัวกับพี่ชายของชมพูที่ชื่ออาเปา ฉันอุตส่าห์แต่งตัวสวยๆแต่เดย์กลับมาประชดฉัน ตอนกินข้าวก็เหมือนกัน ทำตัวสนิทสนมกับชมพูอยู่ได้ ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าเดย์ชอบชมพูจริงๆหรือเปล่า  ขณะที่ฉันกำลังจะขึ้นรถเมล์ ก็มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา



“เจนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆรอด้วย” นี่มันเสียงเดย์นี่หน่า เชอะ!จ้างให้ก็ไม่รอหรอก เพียงแค่ใจคิดแต่ร่างกายฉันกลับยืนรอเขาอยู่อย่างนั้น  

“เดินมาซะเร็วไม่รอเลย”เมื่อฉันกับเขาอยู่บนรถเขาก็ต่อว่าฉันทันที

“ อ้าว.........ก็เห็นคุยกับชมพูอยู่ไม่ใช่หรอ ใครจะไปรู้ว่าต้องรอ “ ฉันพูดเสียงงอนๆ

“เจนเป็นไรไปอีกอะ..........ทำไมหึงหรอจ๊ะ” แล้วหน้าฉันก็ขึ้นสีทันที

“  ล้อเล่นน้า.........”แต่ฉันไม่อยากให้ล้อเล่นสักหน่อย ฉันชอบเธอนะ เสียงฉันร่ำร้องในใจแล้วในที่สุดก็ถึงบ้านฉัน

“ไปนะเดย์”

“จ๊ะ บาย” แล้วฉันก็ลงจากรถมา ฉันก็เดินไปเรื่อยๆพลันคิดถึงตอนที่ไปขอให้เดย์มาเรียนเป็นเพื่อน เขาบอกว่าฉันร้องไห้เพราะกลัวฉันไม่ไปเรียนกับเขาแต่ความจริงมันไม่ใช่ ฉันก็จำต้องรับไปอย่างนั้นเอง พอถึงบ้านฉันก็หลับไปเลยด้วยความเหนื่อย+ความเพลีย



วันรุ่งขึ้น



“เจนๆเพื่อนลูกโทรมา”

“ค่ะจะไปรับเดี๋ยวนี้”ใครกันนะโทรมาแต่เช้าเชียวหรือว่าจะเป็นเดย์นะเพียงแค่คิดฉันก็รีบวิ่งไปรับโทรศัพท์

“ฮัลโหล......”

“เจนหรอนี่ชมพูเองนะ” ที่แท้ยัยชมพูโทรมานี่หนา

“มีไรหรอ”

“วันนี้ว่างไหม” นี่เขาจะชวนฉันไปเรียนอะไรอีกหรือไงเนี่ย

“ไม่ว่างๆ”ฉันรีบปฏิเสธไปก่อน

“จริงหรอเสียดายจังกะจะชวนไปเที่ยวซะหน่อยเนี่ยฉันนัดเดย์ไว้แล้วนะเนี่ย” ห๊า!ไปเที่ยวหรอกหรอเเถมเดย์ก็ไป ไม่ได้ๆฉันต้องไปด้วย

“เดี๋ยวชมพู......ไปกี่โมง”

“ตอนนี้เลยทำไมหรอ”

“ฉันมาคิดๆเเล้ววันนี้ฉันว่าง”

“อ้าวหรอแล้วจะไปไหม”

“ไปๆๆๆรอด้วยนะ”

“งั้นอีกครึ่งชั่วโมงไปเจอกันที่บ้านฉันนะ”

“จ้าแค่นี้นะ” ตายแล้วอีกครึ่งชั่วโมงฉันจะทันไหมเนี่ยฉันรีบวิ่งขึ้นห้องก่อนจะตะโกนบอกแม่

“แม่จ๋าวันนี้หนูไปเที่ยวกับเพื่อนนะ”ยังไม่ทันทีแม่จะตอบอะไรฉันก็วิ่งขึ้นไปบนห้องซะแล้ว

ใส่ชุดไรดีๆมีแต่ชุดป้าๆทั้งนั่นเลย ในขณะที่ฉันกำลังจัดการรื้อตู้เสื้อผ้าออกมา แม่ฉันก็เปิดประตูเข้ามา

“ยัยเจนลูกทำอะไรของลูกดูสิเสื้อผ้ากระจัดกระจายหมดเลย

“แม่ๆๆๆช่วยหนูเลือกชุดที่มันดูวัยรุ่นแบบสวยๆหน่อยได้ไหมค่ะ”

“หือ ลูกไปเที่ยวแค่นี้ต้องใส่ชุดสวยๆวัยรุ่นๆด้วยหรอที่เมื่อ...........”ยังไม่ทันทีแม่ฉันจะพูดจบฉันก็รีบพูดขึ้นมาก่อนว่า

“คุณแม่ขาได้โปรดช่วยหนูเลือกก่อนเถอะค่ะ”ฉันพูดเสียงดังจนแทบจะตะโกนเลยก็ว่าได้

“....”แม่ฉันเงียบไปสักพัก”

“หนูขอโทษค่ะแม่”

“ไม่เป็นไรจ๊ะมาเดี๋ยวแม่ช่วยหาให้” แล้วในที่สุดแม่ฉันก็หาชุดที่มันไม่เชยให้จนได้(ยืนน้ามา)แต่มันก็ไม่วัยรุ่นนัก แต่ก็ยังดีดีกว่าชุดที่ฉันมีอยู่ในตู้

“อืมสวยแล้ว”

“แน่นะเเม่”

“ไม่เชื่อแม่หรอ”

“เชื่อก็ได้จ๊ะ”

“แม่ว่าแม่ให้เงินลูกไปซื้อชุดมาสักชุดสองชุดดีกว่า”

“แม่หนูหูฝาดไปปะ”

“ไม่อยากได้ก็ไม่ป็นไร”

“อยากสิ ขอบคุณน่ะแม่จ๋า”แล้วฉันก็กอดแม่ แล้วพอแม่ก็ให้เงินฉันมาฉันก็รีบวิ่งออกไปทันทีที่ป้ายรถเมล์



ที่บ้านชมพู



“ทำไมยัยเจนยังไม่อีกละชมพูปกติฉันจะสายประจำนะแต่นี่ยัยเจนสายกว่าฉันอีก”ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา

“ไม่รู้สิ.........นั่นไงมาแล้ว”



แล้วพอฉันเห็นเดย์กับชมพูฉันก็รีบวิ่งไปทันที

“โทษนะที่มาสาย ..........แฮ่กๆๆ”ฉันพูดไปพลางหอบไป

“ไปกันเถอะ”ชมพูพูดก่อนจะพาพวกเราไปขึ้นรถ

แล้วขณะที่ฉันกับชมพูที่เดินจับมือกันอยู่เพื่อจะเดินไปที่รถฉันเกิดสะดุดล้มจนทำให้ชมพูกับฉันล้มลงไปทั้งสองคน ในใจฉันนึกว่าเดย์จะมาช่วยฉันก่อนแต่ที่ไหนได้เขากลับเธอมาช่วยชมพูแล้วฉันนะหรอเขาไม่ได้มาช่วยฉันให้ลุกขึ้นด้วยซ้ำฉันต้องพยายามลุกขึ้นเองแค่นั้นยังไม่พอเขากลับมาพูดว่าฉันอีก

“เจนทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้อะ ล้มคนเดียวยังไม่พอพาคนอื่นเขาล้มไปด้วยอีก”

“เจนไม่ได้ตั้งใจหรอกเดย์ไปกันเถอะ”ชมพูพูดขัดขึ้นมา

“ใช่สิฉันมันซุ่มซ่าม”ฉันพูดเสียงสั่น

“ไม่ใช่ซุ่มซ่ามอย่างเดี๋ยว “เดย์พูดขึ้นก่อนหันไปหาชมพู “ชมพูรู้ไหมเราอยู่กับเจนที่ไรเรื่องซวยๆเกิดขึ้นทุกที”พอเดย์พูดจบ เขากับชมพูก็หัวเราะกันอยู่สองคน

“ใช่สิฉันมันตัวซวย”ฉันพูดเสียงเบา แล้วฉันก็ต้องกำมือแน่น เพื่อไม่ให้น้ำตามันไหลออกมาแล้วฉันก็ค่อยๆเดินไปขึ้นรถ ทั้งๆทีขาฉันก็เจ็บ แต่ฉันก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่เจ็บ เพื่อที่จะเดินไปที่รถให้ได้

บนรถ

“ชมพูเดี๋ยวพอไปแล้วช่วยเราเลือกชุดสวยๆสักชุดสองชุดได้ไหม”ฉันพูด พยายามทำตัวให้ร่าเริงขึ้นมาในขณะที่มือฉันยังกำแน่นอยู่

“ได้สิ”ชมพูตอบแล้วนายเดย์ก็ขัดอีกจนได้

“จะซื้อไปทำไมอ่ะ ชุดคุณน้าคุณป้าก็มีเยอะไม่ใช่หรอ”

“นี่ๆแล้วฉันก็ซื้อชุดสวยๆหน่อยไม่ได้หรอ”ฉันเถียงกลับไป และกำมือเเน่นขึ้นอีก

“แล้วอย่าบอกฉันนะว่าที่มาสายเป็นเพราะเลือกชุดอยู่นาน”

“ก็ใช่นะสิ”ฉันตะโกนกลับไปแล้วไปวายที่เดย์จะย้อนมา

“อ๋อ!ที่เลือกชุดอยู่นานเพราะจะใส่มาให้อาเปาดูหรอเธอคงผิดหวังละสิที่วันนี้อาเปาไม่มา”ไอ้เดย์บ้าที่ฉันเลือกชุดสวยๆหน่อยเพราะอยากจะเปลี่ยนตัวเองต่างหากแล้วอีกอย่างฉันกลัวสู้ชมพูไม่ได้ต่างหาก(ความจริงก็สู้ไม่ได้อยู่แล้วละ)ฉันอุตส่าห์ทำทุกอย่างเพื่อนายๆยังมาว่าฉันอีกหรอฉันคิดในใจพร้อมกำมือให้แน่นขึ้นไปอีก

“ใครบอกว่าอาเปาไม่ไป อาเปาเขาไปรอเราที่นู้นแล้วต่างหาก”ชมพูพูดขึ้นมา

“จริงหรองั้นเจนก็สมหวังแล้วละสิ ดีใจด้วยนะเจน” พอเดย์พูดจบเขาก็หันไปคุยกับชมพูกันสองคน



เดย์ถ้าเธอไม่รักฉันฉันก็ไม่ว่า แต่อย่า ผลักไสฉันให้ฉันชอบคนอื่นได้ไหม ฉันไม่ได้ชอบอาเปา ฉันชอบเธอต่างหาก แต่ทำไมเธอต้องทำเหมือนกับฉันชอบเขาด้วยละเดย์ ทำไมๆ แล้วทีเมื่อก่อน เธอเคยพูดกับฉันดีๆแล้วทำไมตอนนี้เวลาฉันทำอะไรเธอจะต้องประชดฉันอยู่อย่างนั่น เธอไม่เคยนึกถึงจิตใจฉันเลยใช่ไหม ในความคิดตอนนี้มันมีแต่ความน้อยใจแล้วน้ำตาที่ฉันพยายามกลั้น มันก็ค่อยๆไหลออกมา มือที่ฉันบีบจนเจ็บก็ค่อยๆคลายออกมา แต่.......ไม่ว่าจะเป็นชมพูหรือเดย์ก็ไม่มีใครสนใจฉันเลย แล้วในความคิดฉันตอนนี้.............มันก็ได้ยินแต่เสียงเพลงๆนั้น......................



น่าสนุกใช่มั้ย ที่เราอยู่กันตรงนี้ บรรยากาศแสนดี ที่เธอและเขา อยู่กับฉัน

แต่ใครเลยจะรู้ ว่ามันกลับตรงข้ามกัน เธอเองคงไม่รู้ว่าฉันนั้นคิดยังไง

อยากให้เธอมาหา แต่เธอก็มากับเขา คุยกันแต่เรื่องราวที่รู้กันสองคนเท่านั้น

อยู่ใกล้เธอแค่นี้ แค่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน แต่ในใจกลับเหมือนว่ามันช่างไกลเหลือเกิน

มองเธอสบตากับเขา อย่างคนรู้ใจ คงทนไหว ถ้าฉันไม่เคยมีใจให้เธอ

เหงายิ่งกว่าตอนที่ไม่เหลือใคร ยิ่งเห็นทั้งเขาและเธอ ก็ยิ่งเหงา

เหมือนมาอยู่เป็นแค่ส่วนเกิน ระหว่างเธอและเขา เพิ่งรู้คนเดียวไม่เหงาเท่าสามคน





เวลาผ่านไปๆเดย์กับชมพูก็ยังคุยกันไปโดยที่ไม่มีใครสนใจฉันแม้แต่น้อย เว้นแต่ลุงคนขับรถ



“คุณหนูร้องไห้ทำไมครับ”

“ลุงพูดกับฉันหรือจ๊ะฉันไม่ได้ร้องไห้นะ”ชมพูถามลุงเสียงใส

“เปล่าครับ ผมถามเพื่อนของคุณหนูอีกคนนะครับ”

แล้วชมพูก็หันไปทางเดย์ก่อนที่จะหันมาทางฉันซะอีก

“เจนร้องไห้ทำไม” ชมพูถามฉันแต่เดย์กลับยังเงียบ

“ทำไมเดี๋ยวนี้เธอขี้แงบ่อยจัง......คนอย่างนี้จะเป็นเพื่อนฉันอีกหรอ เจนคนเก่าหายไปไหน”เดย์พูดขึ้นมาเบาๆแต่ดังพอที่ฉันและทุกคนจะได้ยิน

ไม่ไหวแล้วนี่หรอคือคำปลอบที่ฉันได้จากเธอ  เดย์  ถึงแม้เธอจะไม่รักฉันแต่ยังไงเราก็เป็นเพื่อนรักฉันไม่ใช่หรอ ทำไมเธอทำแบบนี้ ทำไม  แล้วน้ำตาฉันก็ไหลลงมาๆอีก

“ลุงค่ะจอดรถด้วย”ฉันพูดเสียงสั่น

“เจนจะไปไหน”ชมพูถาม ฉันหันไปมองทั้งสองคนก่อนจะตอบ

“ไปไหนก็ได้ที่ไม่มีพวกเธอ”ฉันพูดก่อนจะรถจากรถ

“ขอให้เธอสองคนรักกันมากๆนะ”ฉันพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะวิ่งออกไปแล้วฉันก็วิ่งขึ้นแท็กซี่





TT_TTฉันรักเธอ เธออาจจะไม่รู้ แต่เรายังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอแล้วทำไมเธอถึงต้องพูดอย่างนั้นด้วย เธอชอบชมพูมากจนลืมเพื่อนอย่างฉันคนนี้ใช่ไหม ฉันนั่งร้องไห้ที่โรงเรียนเธอกลับนึกว่าที่ฉันร้องไห้เพราะกลัวเธอไม่ไปบ้านชมพู     ตอนไปบ้านชมพูฉันอุตส่าห์แต่งตัวสวยๆเพราะคิดจะเปลี่ยนตัวใหม่เพื่อเธอ เธอกลับบอกว่าฉันแต่งตัวสวยๆมาจีบพี่ชายชมพู    ตอนไปกินข้าวเธอกับชมพูนั่งกินกันอย่างสนิทสนมแล้วเธอก็ตักกับข้าวให้ชมพูส่วนฉัน.........ตั้งแต่รู้จักกับเธอมาเธอยังไม่เคยตักอะไรให้ฉันด้วยซ้ำ แถมเวลาที่เรากินข้าวด้วยกันฉันกลับเป็นฝ่ายเลี้ยงเธอเเทบทุกครั้ง  บางทีถ้าเธอมาสาย ฉันก็ได้แต่ยืนรอเธอ จนฉันต้องหาวิธีด้วยการมาสายบ้างเพื่อจะได้ไม่ต้องมายืนรอเธอขาแข็งแล้วเมื่อตอนฉันหกล้มเธอไม่ช่วยฉันเป็นคนแรก ฉันยังพอทนไหวแต่เธอกลับไม่ยื่นมือมาช่วยฉันเลยแถมยังว่าฉันอีกต่างหาก  แล้วตอนอยู่บนรถ เธอก็ผลักไสให้ฉันกับอาเปารักกันทั้งๆที่ฉันรักเธอ พอฉันร้องไห้เธอก็บอกว่าฉันขี้แงไม่สมเป็นเพื่อนเธอ  เธอบอกว่าฉันคนเก่าหายไปไหน แล้วเธอละเดย์ เธอคนเก่าหายไปไหน

เธอหายไปไหน เธอเอาเดย์คนที่เป็นเพื่อนกับฉันไปไหน  เธอเอาเดย์คนที่ฉันรักไปไหน  TT_TT



พอถึงบ้านฉันก็รีบวิ่งไปบนห้องนอน

แล้วฉันก็ได้แต่ร้องไห้ๆให้สมกับความรู้สึกสับสนของฉัน

สักพักแม่ก็เข้ามา

“เจนลูกร้องไห้ทำไม”

“แม่..........”ฉันพูดได้แค่นั้นเเล้วฉันก็เข้าไปกอดแม่

“แม่มีอะไรจะพูดกับลูก”