ฟ้าใสๆกับใจสองเรา

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องซวยๆ

ในวันที่ฟ้าสดใส ผมก็ต้องตื่นขึ้นมาเพื่อไปพบกับใครคนหนึ่ง..............





“ เดย์ๆทางนี้”

“เจน ขอโทษน่ะที่มาสายคือว่า..........”

“รถมันติด”

“เหอะๆรู้ทันอีกแล้วก็มันจริงๆนี่น่า เวลานัดกับเจนที่ไรรถมันติดทุกทีอ่ะ”

“นี่เดย์จะหาว่าเราเป็นตัว ซ(ว)ย หรอ”

“เปล่าๆๆน่ะ ไปกันเถอะสายแล้ว”

มันก็จริงน่ะครับเวลาที่ผมอยู่กับเธอทีไรเจอแต่เรื่องซ(ว)ยๆทุกที แต่ผมก็ชอบน่ะเวลาที่ได้อยู่ใกล้เธอ

เธอเป็นเพื่อนคนแรกและคนเดียวเลยก็ว่าได้ที่ทนอยู่กับผมได้และบ่นน้อยที่สุดเวลาที่ผมไปสาย

(คือว่าผมไปสายแค่ ชั่วโมงกว่าๆเท่านั้นเอง แต่ผมมารู้ที่หลังจากเธอว่าที่เธอรอผมได้เพราะว่าเธอก็เผื่อเวลาไว้แล้วเช่น นัดผม10โมงเธอก็มาตอน10โมง55นาทีในขณะที่ผมมา11โมง แหม! เธอนี่ร้ายน่ะครับทำเอาผมหลงดีใจว่าเธอรอผมได้นานๆ)



“กินไรดีอ่ะเจน” ผมบ่นไปขณะที่เดินกับเจนได้ไม่ถึง5นาที

“นี่เดย์เราเพิ่งเดินมาได้แค่5นาทีเองน่ะ”

“ก็ยังไม่ได้กินข้าวเช้าอ่ะ”

“ตื่นสายอีกล่ะสิ จริงๆเลย” เธอรู้ทันผมอีกแล้วครับ แต่เธอก็รู้ใจผมอีกเช่นกันเธอพาผมเข้าร้านอาหารทันทีที่ผมบ่น ผู้หญิงก็เป็นอย่างนี้เเหละครับ ขอให้ได้บ่นเถอะ แต่ก็ทำให้ทุกที

แล้วเรื่องซ(ว)ยๆก็เกิดกับผมอีกแล้วครับ อย่างที่ผมบอกล่ะครับอยู่กับเธอทีไรเจอทุกที



ในขณะที่ผมกำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยเจนก็ได้แต่ละเลียดอาหารอย่างกับแมวดม สงสัยเธอคงกลัวอ้วนทั้งๆที่เธอก็ผอมจนกระเหลือแต่กระดูกเเล้วหรือไม่ก็เห็นผมกินจนกินไม่ลง เหอะๆก็ผมอาจจะกินมูมมามไปหน่อยนะครับ(ไม่หน่อยเลยเว้ย:เสียงจากใจส่วนลึก)  



“เดย์เดี๋ยวเราขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“อือๆไปช้าๆน่ะเพราะว่าเรายังกินไม่เสร็จ”

“รู้แล้ว” แล้วเจนก็ออกไปด้วยสีหน้าประมาณว่า   (นี่เพื่อนฉันหรอเนี่ยฉันมาเที่ยวกับมันได้ยังไง)



พอเจนออกไปได้สักพัก ก็เกิดเรื่องจนได้

“นี่นายทำอย่างนี้ได้ยังไง รังแกเด็กเนี่ยมันไม่ใช่นิสัยของลูกผู้ชายนะ ถ้าจะทำอย่างนี้กลับไปนุ่งกระโปรงแม่เลยไป”   นี่เเหละครับต้นตอเรื่อง เจนเป็นพวกนักพิทักษ์สิทธิของเด็กและผู้หญิงครับ

และเป็นพวกที่ปากร้ายแต่ร่างกายไม่ถึงครับ ผมจึงได้เกิดเรื่องเจ็บตัวทุกทีที่ผมกับเจนครับ

“ถ้านายแน่จริงมาต่อยกันสิอย่ามารังแกเด็กฉันไม่ชอบ” นั่น ..........เพื่อนผมยังไม่เจี้ยมบอดี้อีกไปท้าต่อยกับเขาอีก ตอนนี้คงถึงเวลาผมออกโรงแล้วครับ คิดแล้วผมก็หันมากินข้าวอีกคำเพื่อนเสริมเเรง

แล้วกระดกน้ำตามเพื่อล้างปากก่อนคว้าไม้จิ้มฟันเดินออกไปเพื่อให้เหมือนจิ้กโกหน่อย



“เฮ้ย ทำไรเพื่อนกู” (เหอะๆคำพูดพวกนี้อย่าเลียนแบบน่ะครับมันไม่สุภาพแต่ที่พูดเพราะความจำเป็นคับ)

“มรึงเสือกไรด้วยไอ้หน้าหล่อ” (เรื่องนี้จริงครับ)

“ขอบใจว่ะที่ชมแต่มรึงช่วยกรุณาปล่อยเพื่อนกรูด้วย” แล้วผมก็สะบัดไม้จิ้มฟันออกพร้อมยิ้มอย่างเท่ๆทีหนึ่ง   แล้วหลังจากนั่นผมก็รู้ว่าไม่ควรยิ้มเลย

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“พวกมรึงขำไรอ่ะ”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ตอนนี้ผมหันไปหาเจนก็ได้พบกับหน้าที่ไร้วิญญาณของเจน

“ขำไรอ่ะบอกมาน่ะ”

“ไอ้หนุ่ม กลับไปยิ้มให้กระจกข้างๆดูสิ” แล้วผมก็หันไปยังข้างๆซึ่งมีกระจกติดอยู่แล้วผมก็ยิ้ม.....

“..........”  o_o^^!!!!

“เป็นไงผักทีติดฟันแกโคตรสวยเลยว่ะ   ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้น่ะ” พูดจบด้วยความโกรธ ผมก็เตะเข้าให้ที่ก้านคอ คิดดูสิเจนน่ะไม่ยอมเตือนกันเลย  (นั่นโทษเพื่อนอีกแล้ว)    แล้วผมก็ลากตัวเจนออกมา ก่อนหนัานั่นผมจ่ายเงินให้เขาแล้วน่ะครับผมไม่ได้ชักดาบ



“แฮ่กๆๆๆๆๆ”

“แฮ่กๆๆๆๆๆเจน ทำ ไม ไม่ เตือน บ้าง เลย”

“แฮ่กๆๆ ก็ ไม่ รู้ จะบอก ยัง ไง แล้ว ตอนแรก อุตส่าห์ เอา ไม้ จิ้ม ฟัน ออก มา ทำ ไม ไม่ เเคะ ก่อนล่ะ แฮ่กๆๆ แต่คิดไปก็ขำดีน่ะ”   เจนพูดพร้อมเริ่มขำทีละนิด

“ก็ไม่รู้นิ  โถ่ !!!!ที่นี่ทำไงดีอ่ะ  มาดหล่อของเราพังหมดเลย เพราะเจนคนเดียว” ผมพูดก่อนหันไปแยกเขี้ยวพร้อมถลึงตามอง เจ้าเจนตัวดี ที่ตอนนี้ยังหัวเราะไม่เลิก

“ขอโทษจ้าาาาาาาาา อย่างงอนไปเลยน้า  แต่เวลาเดย์งอนก็น่ารักดีน่ะ” เจนพูดพร้อมมองมาที่ผมแล้วก็จ้องอยู่อย่างนั่น แล้วหน้าผมก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ( ผมก็อายเป็นน่ะ)

“เลิกมองได้เเล้ว” ผมพูดแต่ก็ยังหันไปสบตาโตๆของเจ้าเจนตัวดีจนตอนนี้เราทั้งคู่หน้าแดงกันไปหมดเพราะความเหนื่อยบวกกับอะไรก็ไม่รู้(ความเขินน่ะสิ:เสียงจากใจส่วนลึก)

“เดย์”

“อะไร”

“ขอบคุณน่ะ”

“อือ วันหลังอย่าไปท้าต่อยกับพวกมันน่ะ “

“ทำไมอ่ะ”

“นี่เธอก็ดูตัวเองสิตัวเล็กอย่างนี้แค่เขาเตะทีหนึ่งก็เดี้ยงเเล้ว”

“ไม่เห็นกลัวเลย”

“นี่อย่าทำปากดี”

“ก็เรามีเดย์อยู่ทั้งคนจะกลัวอะไรล่ะ”

“.........”แล้วหน้าผมก็ค่อยๆๆแดงขึ้นอีกรอบ

“เดย์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเลยน่ะ”

“ใช่........เพื่อน.........เราเป็นเพื่อนกัน” แต่เสียงในใจผม กำลังร่ำร้องว่า   “แค่ เพื่อนเท่านั่นหรอ?”



ความจริงผมไม่เคยคิดที่จะชอบเจน แต่ทำไมในใจผมถึงได้แต่คิดเวียนวนกับคำๆนี้ ทำไมผมต้องรู้สึกเสียใจด้วยที่ได้ยินคำนี้ คำว่า เพื่อน.........



“เดย์ๆๆๆๆๆๆ”

“หือ..... มีอะไรหรอ”

“เป็นไรไปอ่ะนั่งเหม่ออยู่ได้ ไปเที่ยวกันเถอะ”

“อือ”



แล้วเวลาก็หมดไปอีกวัน ................พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันที่เปิดเทอมแล้วสินะผมคงได้เจอกับเจนทุกวัน

“เดย์พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ บาย”

“บาย”