คนึงนิจกลิ่นพุดซ้อน

“พี่ชายคินวัย 25 ปี ไม่ได้เพียงแค่ดมกลิ่นดอกพุดซ้อนนี้แล้วทุเลาวิตกกังวลอีกต่อไปแล้ว หากแต่หน้าที่สรรพคุณของดอกพุดซ้อนยามนี้ เมื่อพี่ดอมดมยิ่งทำให้พี่ถวิลหาใครบางคนมากขึ้นเสียด้วย”

หม่อมหลวงพุดซ้อน ปิยากรณ์ บริพัฒน์ ตาโต หน้าตาตื่นให้กับคำพูดเย้าแหย่สองแย่สองง่ามผิดแปลกจากอุปนิสัยสุขุมที่หลายคนรับรู้นั้นออกจากปากของหม่อมหลวงภาคิน ฉัตรกุณช์ ฟังไม่ผิดแน่ หากหม่อมเจ้าวรัน ฉัตรกุณช์ มาได้ยินเข้าคงได้มีการว่ากล่าวตักเตือนหลานชายคนโตกันเสียยกใหญ่

เพราะคำพูดก่อนหน้าของหม่อมหลวงภาคิน ฉัตรกุณช์ ทำให้พุดซ้อนพูดไม่ออก แต่ไม่ปล่อยให้คนอายุมากกว่าตนสามปีได้รอนานพุดซ้อนก็รีบหาเสียงที่หายไปของตนเองเพื่อกล่าวดุคนตรงหน้า

“ระวังคำพูดหน่อยครับหม่อมหลวงภาคิน”

“ขอโทษครับ แต่พี่หมายความเช่นนั้นจริง ๆ” เขาพูดพร้อมยิ้มยียวนส่งมาให้

พุดซ้อนรู้สึกหมั่นไส้คนตรงหน้าที่ไม่ได้พบกันนานนับ 10 ปีเสียเหลือเกิน อะไรทำให้เขาเปลี่ยนเป็นคนร้อยเล่ห์แบบนี้กันนะ เขาเพียงคิดกับตัวเองในใจไม่ได้กล่าวสิ่งนี้ออกไป แต่ราวกับคนตรงหน้าอ่านความคิดของเขาออกเสีนอย่างนั้น

“พี่ชายก็ยังเป็นพี่ชายคนเดิม พี่เพียงแค่เติบโต มีอีกหลายสิ่งที่เป็นตัวตนของพี่คินให้น้องได้ค้นหา และทำความรู้จักนะครับ เอ…แต่น้องนี่สิ จะไม่โตขึ้นเลยหรือ หื้ม”

ทีนี้หม่อมหลวงภาคิน ฉัตรกุณช์ ไม่เพียงพูดยียวนเปล่า เขาโน้มตัวลงให้ระดับความสูงเราเท่ากัน มือข้างซ้ายยื่นมาโยกศรีษะกันเบา ๆ ส่วนมือข้างขวาล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็คกระบอกใหญ่ การกระทำทั้งหมดของหม่อมหลวงภาคินที่ได้พบกันเพียงแค่ 30 นาที ในรอบ 10 ปี ช่างแสนอันตรายต่อหัวใจของน้องเหลือเกิน อีกทั้งยังพานให้ความน้อยใจที่เก็บไว้คนเดียวอันตรธานสิ้น