คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [MarkB] คุณครูเทนนิสกับคุณเจ้าของฟิตเนส
เรื่อนี้พี่แบอมเะนะะ ใรไม่อบออเลยนะะ
ผมไ้แ่นั่หุหิอยู่ที่ห้อทำาน สาเหุที่ทำให้ผมำลัหุหิมาอย่านี้็ือุรูสอนเทนนิสที่อยู่ที่อร์ทเทนนิส้านล่านั่นเอผม้มมอาำแพระห้อทำานอผมลไป็เห็นนัวาวำลัสอนลูศิษย์ีเทนนิส
เาไม่โมโหเลยถ้านอเาไม่โอบไม่อนัเรียนนานั้นนน่าหมั่นไส้ ผมมาร์้วนเ้าอฟิเนสและสนามีฬาที่นี่
สนามีฬาอผมที่นี่มีทุีฬารบรัน
วันนึมีรูสอนเทนนิสมาสมัรผม็รับเอาไว้ทั้ที่อนแรผมั้ใะเป็นรูสอนเทนนิสเอแ่เพราะวามน่ารัอเาผมเลยให้เาเ้ามาเป็นรูสอนเทนนิส
ส่วนผมแ่ทำหน้าที่บริหารไป ถ้าุถามว่าน่ารันาไหน็้ออบว่ามาถึเาะัวพอๆับผม็เหอะ
ผมามีบอยู่นานว่าะไ้เป็นแฟนแล้วูสิ
มาโอบมาอลูศิษย์่อหน้า่อาผมนานี้น่าโมโหะมั ผมเินออห้อทำานไปยัลิฟ์เมื่อเวลาใล้เที่ย
ผมมอนาฬิา้อมือพร้อมับนับถอยหลั 5 4 3 2 1
ผมรีบโทรศัพท์หานที่อยู่้าล่าทันที สัาัอยู่นานว่าะมีนรับ
(รับ?)
“ไปิน้าวเที่ยัน”
(ุอยู่ไหน? ออฟฟิศหรอ? หิวมามั้ย?)
“หันหลัมา”
“อยู่แ่นีุ้ะโทรหาผมทำไมล่ะเนี่ย”
“็ผมลัวุุยับนอื่น”
“ิมาไปแล้วุมาร์”
“ผมเห็นนะว่าุอมัน ุ็รู้ว่าผมหึ”
“ุแอบมอผมอีแล้วนะ”
“็ห้อทำานผมมันมอลมาเห็นพอี”
“ย้ายห้อทำานุสิ” แบอมส่ยิ้มวนมาให้ผมนผมอหมั่นเี้ยวไม่ไ้
ฟอ
“ุมาร์!!!”
“็ุทำัวน่ารัทำไมล่ะ” ผมเนียนเ้าไปอเอวแบอมเอาไว้หลวมๆ
“ปล่อยเลยัวผมมีแ่เหื่อเห็นมั้ย” มันือเรื่อริที่อนนี้เสื้ออแบอมุ่มไป้วยเหื่อ
เสื้อาวบาแนบเนื้อนูเ็ี่
และผมเริ่มะหวเามาึ้นเพราะอนนี้นรอบๆเริ่มมอแบอมมาึ้น ผมึแบอมเ้ามาอแนบิ
“ุมาร์ุทำอะไรเนี่ยผมมีแ่เหื่อนะมันเหม็น”
“มีแ่นมอุ ผมหว” แบอมยอมอยู่นิ่ๆให้ผมอ
“นบ้า” แบอมเหมือนพูับัวเอแ่ผมลับหลุยิ้มอมาะั้น
“ปล่อยผมไ้แล้วผมะไปอาบน้ำ” แบอมันผมออเบาๆ
“ผมะไปเฝ้า”
“ุมาร์” แบอมเรียื่อผมอย่าเหนื่อยใ
หลายนอาะหาว่าผมโอเวอร์แ่ถ้าุมีแฟนแบบอิมแบอมุอาะทำยิ่ว่าผม็ไ้
“ผมหว ผมลัวใรมาแอบมอุ ุยิ่ทำอะไรไม่ระวัอยู่”
”ผมไม่ใ่เ็นะ”
“ุทำัวน่าหวว่าเ็อี ถ้าุไม่ให้ผมไปเฝ้าผม็ะเ้าไปอาบ้วย
ุะเอาไ”
“นบ้า ยืนเฝ้าไปเลย” แบอมผลัผมเบาๆ่อนะเินหนีไป
ผมไ้แ่ยิ้ม่อนะรีบเินามไป ผมยืนอยู่เือบ 20
นาทีแบอม็พันผ้านหนูออมาาห้อน้ำลำบาผม้อรีบันเ้าัวลับเ้าไปในห้อน้ำอีรอบ
“อะไรอุอีุมาร์”
“ปิเินออไปแบบนี้หรอ” ผมมมวิ้วถาม้วยวามไม่พอใ
“อืมใ่”
“่อไปนี้ห้ามเ็า”
“ุมาร์ผมเป็นผู้ายนะ”
“ุะไม่ฟัผมใ่มั้ย” ผมถาม แ่แบอมลับไม่ยอมอบ
“ไ้แบอม” ผมประบูบแบอมทันทีอนแรเามีท่าทีัืนแ่้วยวามใ้ลิ้นเ่อผมทำให้เาเลิ้มไ้ไม่ยา
ผมบีเอวอเบาๆผมไลู่บมาที่อ
“ุ...มาร์ยะ...อย่า” เสียแบอมาไปบา่ว
ผมไลู่บมาที่ไหล่าว่อนะูแรึ้นนเิรอย
ผม่อยๆลัวลมาูแบอมที่หน้าอและหน้าท้อ
รอยที่ัวแบอมมีมานผมพอใผมถึหยุ
“ภ้าุะเินออไปสภาพนี้็เอาสิ” ผมท้าทาย
“บ้าหรอ...ใระล้าออไป”
“ั้นรอผมอยู่นี้แหละ เี๋ยวผมไปเอามาให้” ผมพู่อนะเินไปที่ลอเอร์อแบอม
แ่แ่แปปเียวผม็ไ้ยินเสียร้ออวาม่วยเหลือ
“่วย้วย ปล่อย!!!” มันือเสียแฟนผมผมำไ้
ผมรีบวิ่มาที่เิเหุ่อนะเห็นแบอมโนร่อมอยู่
อีนิผ้านหนูะหลุอยู่รอมร่อ ผมว้าัวไอเวรนั่นมา่อนะัหมัหนัๆลไป
ผมเหวี่ยไประแทประูห้อน้ำ ่อนะรีบเ้าไปหาแบอม ผมผูผ้านหนู่วล่าอแบอมอีรั้ให้แน่น่อนะถอสูทอัวเอมาลุม่วบนอแบอมเอาไว้
“เิอะไรึ้น” ผมอนวัเสียแบอมนั่นิ่ำลั็อ
ผมโทรแ้รปภ.ให้ับเาส่ำรว
“ุมาร์...”
“ออไปให้หม!!!” ผมะโนบอนที่มุๆแบอมอยู่
“ผมอยู่นี่แล้ว ผมอยู่นีุ่ไม่เป็นไรแล้ว” ผมอแบอมไว้แน่น
“ผม...ผมเห็นุไปนานเลยะามไปแ่อยู่ๆเา็มา...”
“ใเย็นๆนะ ุไม่เป็นไรแล้ว ไปใส่เสื้อผ้านะแล้วเี๋ยวไปิน้าวัน”
ผมบอ
แบอมพยัหน้า่อนะลุึ้นเ้าห้อน้ำไป หลัานั้นเรา็ไปิน้าวัน
ยัมีนมอและุบิบแบอมเป็นระยะๆผมทำไ้แ่บอไม่ให้เาิมา
หลัาแบอมหายใเาเล่าให้ผมฟัว่าผู้ายนนั้นเป็นลูศิษย์อร์สที่แล้วอเาเอ
เ้ามาีบอยู่หลายรั้แ่แบอมไม่เล่น้วย อาะเป็นเหุให้เาทำาร์นี้ึ้นมา
รื รื
“ว่าไ”
(วันนี้เทรนเนอร์ไม่มารับ ท้อร่ว นายท่านพอะ..)
“เี๋ยวันทำเอ”
(รับนาย)
“มีอะไรรึเปล่า” แบอมเยหน้ามามอผม
“ผม้อไปเป็นเทรนเนอร์แทนแ็สันน่ะ ุอิ่มรึยั”
“อืมไปันเถอะ” ผมและแบอมเินลับมาที่ฟิเนส่อนะเอินยอเลานสนิทอผม
“เี๋ยวผมอเปลี่ยนุ่อน แล้วลู้านไหนหรอ” ผมถามินยอ
“นี่รับนาย เธอื่อุูมินรับ” ินยอแนะนำลู้าสาวอูมให้ับผม
และธรรมาที่ผู้ายะมอหน้าอ่อนเป็นอันับแรเพราะมัน่อน้าเป็นุเ่น ผม็ผู้ายนนึนะ
แ่ทันทีที่ผมมอเท่านั้นแหละ ผม็โน้าๆหยิเาที่แนอย่าแร
“โอ๊ยยยยย ผมเ็บนะ” ผมหันไปแห้วใส่แบอม
“ผมเห็นนะ” แบอมถลึาใส่ผม
“นิๆหน่อยๆเอ” ผมระิบบอ
“เอ่อ นายรับนีุ่รับ” ินยอยื่นให้ผม
ผมหันไปรับ่อนะเินไปห้อน้ำโยมีแบอมามผมาิๆ
“ามผมมาทำไมหื้ม”
“ุน่ะรู้ใ่มั้ยว่าะ้อมาสอนผู้หิอ่ะ รู้อยู่แล้วใ่มั้ยยยยยยยย”
แบอมถามพร้อมับหยิผมอีรั้
“โอ๊ยยยยยยย ผมไม่รู้ะหน่อย”
“เปลี่ยนเลยนะ ผมไม่ใหุ้สอน” แบอมหันหน้าหนีผม
“โธ่แบอม แ็สันไม่มาแล้วะให้ผมทำยัไ” ผมหันมาอแบอม่อนะหอมแ้มเนียนไปหนึ่ฟอ
“็ให้เาลับไปสิ”
“โธ่ แบอมอ่า”
“ุิว่าุหวเป็นนเียวรึไเล่า!!!” แบอมเริ่มอารม์เสียมาึ้น
แทนที่ผมะหุหิที่เาึ้นเสียแ่ผมลับมอว่าเาน่ารัมาว่า
“มาร์อ่ะ ผมพึ่เอเรื่อไม่ีมานะ ุะทิ้ให้ผมอยู่นเียวแล้วไปอยู่ับผู้หินนั้นหรอ”
“ุ็อยู่ับินยอไ”
“ุมาร์!!!”
“เอาหน่า ิะว่าเาแ่ลู้าไ
เนี่ยทีุไปอลูศิษย์ผมยัไม่เ้าไปวาเลยนะ” ผมอธิบายแบอมมอหน้าผม้วยแววาแ็ร้าว
ะโรธไม่น้อย ร่าบาเินหนีผมออไปเลย เห้ออออ โนโรธะละ
เี๋ยว่อย้อแล้วัน ผมัแเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนะออไปหาุูมิน ผมเว้นระยะห่าับุูมินอยู่ลอเพราะผมรู้ว่ามีใรบานำลัับามอผมอยู่
ผมเหลือบเห็นแบอมนั่ินเ้อยู่ับินยอในร้านาแฟที่ามุมนั้นสามารถมอเห็นในฟิเนสไ้
เหมือนแบอมะพยายามป้อนเ้ให้ินยอที่ทำหน้าลืนไม่เ้าายไม่อออยู่ั้ใะแล้ผมเป็นแน่
เี๋ยว่อยัารทีหลัแล้วัน
“ุูมินรับเี๋ยวพอหยุวิ่แล้วยืนนิ่สัพันะรับไม่ั้นะหน้ามื”
“่ะ” หลัาพูับุูมินผม็หันลับไปมอแบอมอีรั้
ราวนี้แบอมย้ายไปนั่้าินยอแถมเ็ปาให้อี
ละอีแ่เ็ปาทำไม้อใล้นานั้น้วยวะ!!!
“ุมาร์”
“เอ้ยุูมิน” ผมรีบไปรับุูมินเพราะเธอทำเหมือนะล้ม
“มาร์้วน!!!!!!!” เสียัมาาประูฟิเนสและไม่้อเาเลยว่าเสียใร
แฟนผมเอ นทั้ฟิเนสหันมามอผมเป็นาเียว
นผมเริ่มะเินๆุูมิน็ไม่ยอมผละัวออาผมสัที
ถถ้าะแล้หน้ามืบอเลยไม่เนียนเพราะผมเป็นเทรนเนอร์นะ ทำไมะไม่รู้ แบอมรเ้ามาระาผู้หินนั้นออาัวผมทันทีที่ย้ำเท้ามาถึ
“มาอ่อยแฟนนอื่นหน้าไม่อาย”
“แบอม” ผมปราม
“็มันมาอ่อยุ ผมไม่บ็ีแ่ไหนแล้ว”
“ไม่เอาหน่านมอหมแล้ว ินยอันฝา้วย” ผมบอินยอ่อนะลาแบอมึ้นมาที่ห้อทำานอผม
“ที่รัรับ”
“ไม่้อมาพูีเลย”
“ไม่เอาหน่า เธอแ่หน้ามื”
“มันอแหลุ็รู้อ่ะ”
“ผมไม่ไ้ิอะไรับเาริๆนะ”
“แุ่มอนมมัน อนมันวิุ่้อนมมันอ่ะผมเห็นนะ”
“แ่มอเอ”
“ั้นผม็มอนอื่นไ้ใ่ปะ”
“อย่าประสิรับ” ผมพู แ่แล้วอยู่ๆแบอม็เ้ามาอผม
“ผมหึุนะ ผมหวุ ุอย่ามอนอื่นไ้มั้ย มอผมแ่นเียว รัผมแ่นเียว
สนใผมแ่นเียว”
“ผม้อั้รับุโหมนี้ยัไเนี่ย ุไม่เยอ้อนนานี้เลย ฮ่าๆๆ”
ผมหลุหัวเราะออมา่อนะโนแบอมี
“โอ๊ยยยย ผมเ็บนะ”
“ุอ่ะไม่้อมาแวผมเลย”
“ผมอบนะเวลาุหึ”
“ือ”
ผมเยบอุมั้ยว่ามาร์้วนนนี้ี้หึ
แ่อิมแบอมน่ะี้หึว่าร้อยเท่า
----------------------------------------------------------
เห็นละมันอใไม่ไ้555555
อมาอัพั่นเรื่อิวเอร์นิสนึ55555555
่วยนี้น้อบมน่ารัอให้เะสัเรื่อ5555
ส่วนเรื่ออื่นำลัทยอยแ่เรื่อยๆนะะ
ความคิดเห็น