คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหตุผลที่ไม่มีใครรู้...
เมื่อหลายวันก่อนนั้น...
“เฮีย เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋ายัง ผมเก็บเรียบร้อยแล้วนะ” เทาเทาถามคริสในขณะที่กำลังเก็บของไปด้วย “เดี๋ยวเฮียค่อยเก็บก็ทันน่ะ” “เฮียเป็นอะไรทำไมทำเสียงเศร้า เหมือนเบ้าก้นมีปัญหาแบบนั้นล่ะ 5555” เทาเด็กน้อยในสายตาของคริสกำลังหัวเราะเสียงดังลั่น แต่ในใจของเขานั้นไม่มีความสุขเลย เขาได้แต่ฝืนหัวเราะออกมาเพื่อให้ เด็กน้อยของเขานั้นสบายใจและมีความสุข “เปล่านะฉันแค่รู้สึกเหนื่อยเฉยๆน่ะ” คริสลุกขึ้นไปยืนริมหน้าต่างมองออกไปข้างนอกหน้าต่างความรู้สึกหว้าเหว่หดหู่ยิ่งนัก “มานี่อือรือรองงี กับเบบี้ ดูป๊ะป๋านายสิเป็นอะไรหน้าบูดเป็นก้นแมวล่ะ” เทาอุ้มตุ๊กตาของเขากับคริสมาเล่นข้างๆ เขาแทนตัวเองว่าหม่าม๊าแทนคริสว่าป๊ะป๋า “พรุ่งนี้ฉันไม่ได้กลับพร้อมพวกนายนะ เทาฉันฝากเอาอือรือรองงีไปด้วย” คริสหันร่างสูงเข้าหาเทา เอื้อมมือขวาจับแก้มเทาอย่างอ่อนโยน แล้วน้ำใสๆก็ไหลออกจากตาเขาอย่างช้าๆ “เฮียร้องไห้ทำไม เฮียเป็นอะไรรึเปล่า บอกผมได้นะ เฮียอย่าร้องไห้แบบนี้สิผมไม่สบายใจเลย” “เฮียแค่คิดถึงแม่น่ะ นายอย่ากังวลไปเลย ไปนอนได้แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้นายตื่นไม่ทันเขานะ” “ครับผมรับทราบ เฮียก็นอนด้วยสิพรุ่งนี้ไปส่งผมที่สนามบินก่อนนะไม่ไปผมโกรธจริงๆด้วย” “โอเคเด็กน้อยของเฮีย” คริสฝากรอยจูบประทับบนหน้าผากของเทาอย่างอ่อนโยน จนกระทั่งเทาหลับ แต่คริสยังไม่หลับ “เทาเฮียขอโทษนะ ที่เฮียกลับไปหานายอีกไม่ได้แล้ว เฮียขอโทษที่จะต้องทิ้งนาย แต่เฮีย...เฮียรักนายนะ”
ในใจคริสมีแต่คำว่า “ขอโทษ ขอโทษ ฉันไม่อยากทิ้งพวกนายจริงๆ แต่ฉันทนการกระทำของคิมยองมินไม่ได้เฮียต้องทำเพื่อพวกนาย ช่วงนี้เหนื่อยกันหน่อยนะ ทรมานกันหน่อยนะ เฮียรู้ว่าพวกนายต้องเสียใจกันมาก แต่ขอให้พวกนายทนและต้องอยู่ด้วยกัน” ผู้ชายเย็นชาอย่างคริสจะร้องไห้คงไม่แปลกหรอกใช่ไหม?...
ตี05.30 น.
“ขอให้ทุกคนพร้อมกันที่จุดนัดพบนะครับ อีก10 นาทีออกเดินทาง”
“หาววววว ง่วงจัง เฮียอยู่ไหนนะ ไหนบอกจะมาส่ง” เทาบ่นงึมงำๆ “เอ้า แล้วเฮียไม่ไปกับพวกเราหรอ?” ซูโฮถามเทาทำหน้างงและไม่เข้าใจ “เฮียขออยู่กับแม่ก่อนเดี๋ยวตามทีหลังน่ะ” เทาทำหน้าเซ็งเตะขาไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ “พวกนาย!!! ฉันมาแล้ววว” คริสวิ่งมาหน้าตาตื่น “แฮ่กๆๆ ฉันคงไปส่งพวกนายไม่ได้แล้วล่ะ ขอส่งตรงนี้แล้วกันนะ เดินทางปลอดภัยนะ ฉันขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม?” คริสทำหน้านิ่งแววตามีน้ำใสๆคลอ “ได้สิเฮีย เฮียขออะไรเทาเทาน้อยให้เฮียได้หมดนะ” ยิ้มตาหยีให้เฮียอย่างอ่อนโยน “ฉันขอกอดพวกนายพร้อมกันได้ไหม?” คริสเงยหน้าขึ้นมาน้ำใสๆก็ไหลออกจากตา บรรดาเมมเบอร์ต่างวิ่งโผเข้ากอดกันอย่างพร้อมเพรียงกัน “ไออุ่นจากกอดพวกนายนี่มันมีรู้สึกดีจังนะ T^T ฉันอยากอดพวกนายไปนานๆ ไม่อยากแยกจากพวกนายเลยแม้แต่วินาทีเดียว” “งั้นพรุ่งนี้เฮียรีบกลับมานะพวกผมรอเฮียอยู่” เซฮุนยิ้มตาหยีให้คริส แล้วโผเข้ากอดเหมือนเดิม คริสไม่ตอบได้แต่ร้องไห้ออกมาแทนความรู้สึก
“ขึ้นรถได้แล้วครับทุกคนเราจะออกเดินทางกันแล้วนะครับ” เสียงสต๊าฟโพล่งดังขึ้นมา ทำให้ทุกคนต้องแยกออกจากอ้อมกอดนั้น “เฮียผมไปแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกันนะ ผมจะรอเฮียอือรือรองงีกับเบบี้ก็รอเฮียเหมือนกันนะ” เทากอดขึ้นด้วยวงแขนกระชับแน่น กอดด้วยความรักที่เขามีให้คริสทั้งหมด ความรู้สึกที่มีนั้นเขาขอมอบให้แค่คริสคนเดียว... สำหรับเทาคริสว่าการโบกมืออาจจะปกติ แต่สำหรับคริสมันอาจเป็นการโบกมือครั้งสุดท้าย “โชคดีนะ We Are One EXO ฉันรักพวกนายนะ ฮรึก T^T” คริสรีบวิ่งขึ้นลิฟต์ เพราะพวกเขาจะเห็นคนหล่อในสภาพนี้ไม่ได้นะ... หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่กลับไปอีกเลยโดยที่ทุกคนก็ไม่ทราบสาเหตุว่าทำไมเขาถึงไม่กลับมา...
ณ ปัจจุบัน...
“ตื่นครับทุกคนตื่นครับ เตรียมตัวซ้อมสำหรับคอนเสิร์ตวันนี้ครับ” เสียงวอในห้องของแต่ละคนดังขึ้น ใช่มันคือเสียงที่พวกเขาเกลียดมาก ต้องตื่นแล้วหรอ โฮ้ะ! -0- นี่มันกี่โมงนะ? 7 โมง ให้ตายเถอะ! ทำไมมันโหดร้ายแบบนี้ T^T “เทา เทา เทา แพนด้า!! นายตื่นเดี๋ยวนี้นะ ตื่นเร็วๆเข้าอย่าขี้เซาลุกๆ” เสียงของซูโฮเหมือนคุณแม่ที่กำลังปลุกลูกชายที่ขี้เซาของตัวเองอยู่ “อื้ออ ฮยองผมขอนอนต่ออีก 5 นาทีนะๆ” “ไม่ได้นายจะนอนต่อไม่ได้นะ!!!” เสียงของซิ่วหมินพี่ใหญ่อายุครึ่ง50 แต่หน้า 20 แก้มใหญ่ๆเหมือนซาลาเปา กำลังปลุกน้องชายที่เป็นมักเน่ฝั่งเอ็มอยู่ ฟรุบ!! ร่างเล็กแต่หนักเป็นบ้าของจงแดกระโดดทับร่างใหญ่ของเทาเทาหมีแพนด้าขี้เซา “นี่แหน่ะๆตื่นเร็วๆเข้าตื่นๆๆๆ” “โอ้ยยยฮยองงงผมตื่นแล้วๆๆ ออกไปผมหนัก T^T” อย่าแกล้งน้องสิลูก
“หมาน้อย ตื่นได้แล้วครับ หมาน้อย หมาน้อย แบคฮยอน แบค…” เรียกจนหมดคำเรียกแล้วบยอน ฟรึ่บวืดดด “อร๊ายย อ้ากกกกกก หื่นนี่ นายทำอะไรฉัน ปล่อยยยย ปล่อยเดี๋ยวนี้!!!!” ขาทั้งสองข้างของบยอนถูกลาก แล้วร่างใหญ่ก็อุ้มร่างเล็กขึ้นพาดบ่า “นี่แหน่ะๆๆ ตีก้นเลย ดื้อนักไอ้หมาอ้วน นี่หยิกก้นเลย” “นี่ฉันเจ็บนะ ปล่อย ฉันยอมแล้วฉันตื่นแล้วนะ ขอร้องปล่อยเถอะนะ” “หึ ถ้าอยากให้ปล่อยพูดว่าชานนี่ที่รักจ๋าปล่อยเก๊าลงนะสุดหล่อ พูดแบบนี้ถึงจะยอม”ยิ้มมุมปาก “นายมันเจ้าเล่ห์ ชานนี่ที่รักจ๋าปล่อยเก๊าลงนะตัวนะครับสุดหล่อนะครับ” ทำตาวิ๊งๆใส่ชานนี่ “โอเค เจอแบบนี้ไม่ปล่อยได้ไง ไปเตรียมตัวไม่งั้นโดน...(เติมเองตามความฟิน)…
“เซฮุน เซฮุนนี่ ตื่นๆได้แล้ว” มือเรียวเขย่าตัวเซฮุนไปมา แต่เซฮุนก็ไม่ตื่น “แล้วแต่นายนะงั้นฉันไปล่ะนะ” ฟรึ่บ “เหวอ นายทำอะไรเนี่ย”อยู่ดีๆก็มีแขนยาวๆกระชากร่างเล็กลงไปทับบนตัวสูงของเขา แขนทั้งสองข้างประสานเข้าหากัน กระชับเข้ากับร่างเล็ก “นายทำอะไรลุกเดี๋ยวนี้!!” “ห้ะ ฮยองจะให้ผมลุกฮยองหรอ ได้เลย” พลิกตัวลู่หานลงไปอยู่ข้างล่างประทับริมฝีปากแบบจู่โจม หนักหน่วงรุนแรงช่วงแรกแปรเปลี่ยนเป็นแผ่วเบานุ่มนวล “อื้อ ซะซะเซฮุน… ปล่อยเถอะ อื้อ”เซฮุนผะงักถอนริมฝีปากมองหน้าสวย “ทำไมล่ะแมวน้อยหื้อ?” “นายปากเหม็นมากเลยน่ะ ฉันจะเป็นลมไปแปรงฟันเดี๋ยวนี้ ถึงฉันจะรักนายมาก แต่กลิ่นปากไม่ใช่เรื่องตลก” เซฮุนลุกขึ้นนั่งทำหน้างอนปุอิ้งๆ “เช้อะก็ได้ไปแปรงฟันก็ได้ ได้รางวัลมาแล้วเย้” เซฮูนพูดจบก็หอมแก้มลู่หาน ฝืดด “ฮยองมีถั่วไหม? 55555555555” “เด็กบ้าถั่วอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง” ลู่หานได้แต่นั่งหน้าแดง ถั่วบ้าบออะไรของนายเนี่ยโอเซ อมยิ้มเมื่อนึกถึงหน้าทะเล้นของเซฮุน เด็กน้อยฮุนนี่ของลูลู่…
ความคิดเห็น